EP.3 จูบแรก?

EP.3

ทั้งเฟลมิตาและแผ่นดินต่างนิ่งอึ้งไปตามๆ กัน ทั้งสองคาดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นผู้ชายเย่อหยิ่งอย่างทศราชย่างกรายเข้ามาภายในคฤหาสน์ของหญิงสาว แถมยังมาโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรเลยสักคำ

“คุณมาทำไม?” แผ่นดินเลิกคิ้วถาม แม้สีหน้าของเขาจะดูเรียบเฉย ทว่าดวงตาคมกริบกลับซ่อนความไม่สบอารมณ์เอาไว้ลึกๆ

เมื่อครู่เขากำลังอิ่มใจกับการที่ถูกคนตัวเล็กเข้ามาง้อ เพราะสิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับเขาบ่อยๆ แต่สุดท้ายก็โดนมารมาขัด

ใช่…แผ่นดินแอบรักเฟลมิตามานานแล้ว รักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอหน้า ทว่าเขาก็ไม่เคยเผยความรู้สึกหรือแสดงท่าทีใดๆ ให้ใครสงสัย เพราะรู้ว่าเธอมีทศราชอยู่แล้วเต็มหัวใจ

ฝืนแข่งไปก็มีแต่จะเจ็บใจเปล่าๆ ดีไม่ดีอาจถึงขั้นทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอต้องขาดสะบั้นลง

ความรักของแผ่นดินขาวสะอาดและบริสุทธิ์ เขาไม่เคยอยากครอบครองในตัวเธอ ขอแค่ได้ดูแลและอยู่ใกล้ๆ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม

“มารับเฟลม” สองมือของทศราชสอดล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง เขายืนทำเป็นเก๊กเพราะลึกๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าแผ่นดินอยู่เหมือนกัน

มองแวบเดียวก็รู้ว่าอีกฝ่ายหลงรักเฟลมิตาและกำลังไม่พอใจที่เขาเข้ามาขัดจังหวะสวีทหวานของทั้งสอง หึ!

“นะ…นี่เฟลมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ…” เฟลมิตาเบิกตาโตเท่าไข่ห่านด้วยความดีใจ ริมฝีปากอวบอิ่มฉีกยิ้มกว้างอย่าปลาบปลื้ม ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าคนเย็นชาอย่างเขาจะยอมมารับเธอถึงที่บ้าน

“ยิ้มอะไร คำสั่งของคุณย่า” สาบานว่าถ้าไม่โดนบังคับเขาจะไม่มีวันมาเหยียบที่นี่อย่างเด็ดขาด

เฟลมิตาหุบยิ้มแทบจะทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เธอสัมผัสได้ถึงเศษหน้าของตัวเองที่แตกกระจายและหล่นร่วงอยู่บนพื้น

“ถ้าจะไปด้วยกันก็รีบตามมา หรือจะให้คนขับรถไปส่งก็ตามใจ”

ทศราชเน้นเสียงตรงคำว่า ‘คนขับรถ’ หนักกว่าประโยคอื่นๆ เพราะอยากกระทบให้แผ่นดินสำเหนียกในฐานะของตัวเอง ก่อนจะหันหลังเดินออกไปรอคนตัวเล็กที่ซุปเปอร์คาร์คันหรู โดยมีสายตาของคนโดนแขวะมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาไปอย่างขุ่นเคือง

“เฟลมไปก่อนนะคะพี่ดิน”

“เย็นนี้ให้ผมไปรับไหมครับ?”

“ยังไม่ต้องก็ได้ค่ะ เฟลมกะว่าจะแวะไปกินข้าวกับคุณป้าและคุณย่าสักหน่อย จริงๆ กะจะไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ดันลืมซะสนิท”

“ครับ”

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะสังเกตได้ถึงความผิดปกติในสายตาของแผ่นดิน รู้สึกคล้ายว่าเขากำลังน้อยใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรต่อเพราะบางทีเธออาจจะคิดไปเอง แผ่นดินไม่ใช่ผู้ชายจำพวกขี้งอนเทือกนั้นอยู่แล้ว

ปี๊ดดดดดด!!

“อ๊ะ!” เฟลมิตาสะดุ้งพลางส่งเสียงร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ เสียงแตรจากซุปเปอร์คาร์คันหรูที่จอดอยู่หน้าคฤหาสน์ก็ดังสนั่นขึ้นจนแสบแก้วหู

“ปะ…ไปก่อนนะคะพี่ทศรอแล้ว” พูดจบหญิงสาวก็รีบสาวเท้าเดินไปขึ้นซุปเปอร์คาร์ของทศราชทันที ด้วยกลัวว่าหากช้ากว่านี้จะทำให้คนตัวสูงหงุดหงิดเอาได้

และเมื่อมาถึงเธอก็ได้เจอเข้ากับสายตาคมกริบที่ตวัดมองมาอย่างคาดโทษ ร่างบางจึงรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถฝั่งข้างคนขับเพราะกลัวจะถูกเขาดุ โดยไม่รู้เลยว่าทศราชที่ยังยืนอยู่ด้านนอกกำลังทำสงครามที่ตนเป็นผู้ชนะกับแผ่นดินผ่านทางสายตา ก่อนจะเดินขึ้นรถตามเธอไปแล้วเคลื่อนตัวออกจากที่นี่

แผ่นดินยืนกำหมัดอยู่กับที่ด้วยความเจ็บใจ หากไม่ติดว่าเขาเป็นเพียงแค่คนขับรถ เขาก็อยากที่จะลองแข่งจีบเฟลมิตากับอีกฝ่ายดูสักตั้ง

ไม่สิ ต้องบอกว่าอยากจะลองแย่งความรักของเธอที่มีต่อทศราชมาให้ได้ถึงจะถูก

เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ไม่เคยรักษาน้ำใจหรือแคร์ความรู้สึกของเธอเลย

ยิ่งคิดแบบนี้แผ่นดินก็ยิ่งรู้สึกว่าทศราชช่างไม่คู่ควรกับความรักที่บริสุทธิ์ของเฟลมิตาเลย!

หญิงสาวนั่งตัวเกร็งมาตลอดทางเพราะบรรยากาศภายในรถถูกปกคลุมด้วยความเงียบตั้งแต่ที่เขาขับรถออกมา เธอลอบมองคนข้างๆ เป็นระยะเพื่อให้หัวใจได้อิ่มเอมกับความหล่อเหลา เพราะวันนี้เธอต้องศึกษาเกี่ยวกับตำแหน่งงานที่ต้องทำอีกเยอะ คงจะไม่มีจังหวะได้แทะโลมเขาทางสายตาสักเท่าไหร่

“จะมองอีกนานไหม” เฟลมิตาสะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ๆ เขาก็โพล่งขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เธออยากจะเอาหน้ามุดดินเพื่อกลบความอายที่เขารู้ตัวว่ากำลังถูกแอบมอง ให้รู้แล้วรู้รอด

“หะ…เห็นด้วยเหรอคะ แฮะๆ”

“ฉันไม่ได้ตาบอด”

“ก็รู้แล้วแหละค่ะ เพราะเฟลมเองก็ไม่ได้ตาบอดเหมือนกัน”

เฟลมิตาสวนกลับอีกฝ่ายทันควันอย่างลืมตัวเพราะรู้สึกขุ่นมัวอย่างหนักกับคำตอบที่กวนประสาทของเขา เธอรู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเธอ แต่ก็ไม่เห็นต้องมาพูดจาหมาๆ ใส่กันเลยนิ

อย่างน้อยๆ ก็ควรนึกถึงความสัมพันธ์ดีๆ ในวัยเด็กของทั้งคู่บ้าง

ทศราชหักเลี้ยวพวงมาลัยรถเข้าจอดที่ริมข้างทางอย่างกะทันหัน เฟลมิตาไม่ได้ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิดเพราะอารมณ์ที่กำลังเดือดดาลอยู่ในใจเหยียบความกลัวไว้จนจม

“กล้าดียังไงถึงมาย้อนฉันแบบนี้”

เสียงทุ้มเข้มกดลงต่ำจนทำให้หัวใจของคนฟังเสียวแปลบขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทศราชพลิกตัวหันไปใช้สายตาคมกริบจ้องมองร่างเล็กราวกับอยากจะจับเธอฉีกเป็นชิ้นๆ

“ก็พี่ทศตอบกวนเฟลมก่อนนะ” เฟลมิตาข่มความกลัวให้ลึกสุดหัวใจแล้วเถียงเขากลับด้วยความกล้า

“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นปากดี”

“ก็เพราะเฟลมเกรงใจพี่ทศไง แต่พี่ทศไม่เคยเกรงใจเฟลมเลย”

“แล้วเธอเป็นใคร? ทำไมฉันต้องเกรงใจด้วย”

“แล้วพี่ทศเป็นใครล่ะคะ ทำไมเฟลมต้องเกรงใจด้วย!”

“เฟลมิตา!!” ทศราชกระแทกเสียงด้วยอารมณ์เดือดดาล ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นเธอปีกกล้าใส่แล้วเขาต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วย

“อะไรทศราช!! อื้อ!!” การยอกย้อนและความอวดดีของหญิงสาวตรงหน้าทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของทศราชขาดผึ่งลง

เขาดึงร่างเล็กเข้ามาประชิดตัวแล้วโน้มใบหน้าลงมาบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างอุกอาจ สัมผัสจากความกรุ่นโกรธมันทั้งเผ็ดร้อนและซาบซ่านจนเฟลมิตาตั้งตัวรับไม่ทัน