5 เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ

การแต่งงานของเขาถูกนำไปขึ้นปกนิตยสารชื่อดังในแวดวงนักธุรกิจ และนิตยสารทุกเล่มที่เกี่ยวกับการแต่งงาน ด้านล่างของทุกภาพจะเขียนว่า คุณชายปรเมศวร์ลูกชายหม่อมเจ้าธราธร สละโสดแต่งงานกับ นิรนาทลูกสาวเจ้าของห้างดังหลังจากที่หมั้นกันนานเป็นปี เป็นไปไม่ได้ หกเดือนก่อนการแต่งงาน เธอยังคบหาอยู่กับเขาเลย เมื่อรถจอดพลอยนภัสไม่รอให้เขามาเปิดประตูให้ เธอรวบสัมภาระของตนแล้วเปิดประตูเอง

“โชคดีนะคะ คุณปรเมศวร์” เธอเอ่ยร่ำลา จากนั้นก็ก้าวเท้าลงรถจากรถหรูของเขาไป พลอยนภัสผลุบหายเข้าไปตรงทางเข้าตึก ก่อนที่จะรีบเดินไปตามโถงทางเดิน แล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินหนีเขาราวกับว่าชีวิตนี้จะไม่ต้องเห็นเขาอีก เพราะปรเมศวร์ทำให้เธอเสียใจจนไม่อยากโอกาสเขา เธอจะไม่ยอมให้โอกาสนั้นกับเขาเด็ดขาด

ใช่ว่าเขาจะยอมให้เธอเดินหนีไปง่าย ๆ เขารีบเดินไปดักรอหญิงสาวที่ทางบรรจบกันของอีกฟากหนึ่ง เมื่อก่อนที่พักเธอเส้นทางตรงไหนเขาจำได้ดี แต่พอเลิกกันพลอยนภัสก็ย้ายหอพักทันที เปลี่ยนแม้กระทั่งเบอร์โทรศัพท์

“เธอรู้อะไรมั้ย กว่าที่ฉันจะตามตัวเธอพบ ฉันต้องไปมากี่ที่” ตอนจบ ม.6 เธอบอกเขาว่าจะไปเรียนมหาลัยอีกที่หนึ่ง แต่กลับกลายเป็นว่าเธอหนีมาเรียนที่นี่ทั้งที่ไม่เคยคุยกันมาก่อน

“แล้วคุณจะตามตัวฉันทำไมไม่ทราบ เรื่องสอนพิเศษหลานคุณฉันว่ามันฟังไม่ขึ้น”

“อย่านะ” บริเวณซอกตึกที่เงียบ ไร้ผู้คน เขาลงโทษเธอด้วยรอยจูบ เหมือนกับเมื่อสามปีที่แล้วไม่มีผิด

“ที่ฉันมาหาเธอก็เพราะเรื่องนี้ไง พอใจหรือยัง”

“คุณแต่งงานแล้ว ภรรยาคุณก็มี”

“ผมกำลังจะหย่า ผมไม่ได้รักนิรนาท ถ้าเธอจะฟังฉันอธิบายสักนิด”

“อย่าเลยค่ะ ฉันไม่อยากเป็นมือที่สามของใคร คนดังระดับคุณ มาคบกับเด็กจน ๆ อย่างฉันรู้ถึงไหนอายไปถึงนั้น”

“ฉันขอร้องคุณอย่าทำแบบนนี้เลย” ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ ปรเมศวร์ก็ประคองใบหน้าเธอบีบคางเธอเล็กน้อยเพื่อบังคับให้เธอเปิดริมฝีปาก เขาสอดลิ้นร้อนเข้าไปเพื่อควานหาความหวานนั้นลิ้นน้อย ๆ พยายามหลบหลีก

“อย่าขอร้องฉันเลย เธอต้องใช้เงินอีกเยอะ”

เธอส่ายหัวและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ปรเมศวร์ไม่ยอมปล่อยให้เธอมีโอกาสพูด เพียงแค่เธออ้าปากเขาก็จูบเธอทันที

“คุณเมศวร์ ขอร้องเถอะค่ะ”

“ยอมเรียกฉันแบบเธอคุ้นเคยแล้วเหรอ..แต่ยังไม่ทั้งหมดหรอกนะ เธอต้องเรียกฉันว่าพี่นำหน้าแบบเมื่อก่อน”

“เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ”

“พาไปห้องพักเธอสิ แล้วฉันจะปล่อย” นี่เขาเห็นเธอเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์หรือไงกัน

พอถึงห้องเขาทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ได้ก็จับแขนเธอแล้วดึงมานั่งบนตักของเขา

“พลอย...กอดฉันหน่อยสิ เหมือนกับที่เธอเคยทำไง” ปรเมศวร์โอบรอบเอวของหญิงสาวเอาไว้ แล้ววพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า

“ฉันไม่เคยลืมเธอได้เลย...พลอย”

เธอหนีออกจากพันธการของเขาไม่ได้เลย เธอตัวแข็ง ไม่มีเรี่ยวแรง เขาจูบเธออีกครั้ง

“เธอคิดให้ดีนะ ตอนนี้เธอต้องการเงิน แม่เธอกำลังป่วย”

เหมือนเขาได้ใจที่เธอไม่ยอมขัดขืน เขาอุ้มเธอไปที่เตียง เมื่อเขาสบตากับเธอ เธอน้ำตาไหลเมื่อเขาพูดถึงเรื่องความจำเป็นของเธอ

“ให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ ฉันรู้ว่าแม่เธอป่วยและกำลังต้องการเงิน ฉันจะช่วยเธอเอง”

“คุณช่วยฉันโดยที่ฉันต้องแลกกับการนอนกับคุณงั้นเหรอคะ”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิ ถ้าเธอไม่พร้อมฉันไม่บังคับเธอ เอาไว้ฉันหย่าเมื่อไร่ เราค่อยมาคุยกันก็ได้

Grrrrrrrr Grrrrrrrrrr…ยังไม่ทันที่พลอยนภัสจะเอ่ยอะไรออกมา โทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายก็ดังขึ้น

หญิงสาวรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก่อนจะถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อเป็นคนทางบ้านโทรเข้ามา

“ป้าพร มีอะไรเหรอจ๊ะ”

“แกรีบเอาเงินมาจ่ายค่าหมอนะห้าหมื่น”

“ตั้งห้าหมื่น! ทำไมมันเยอะจังล่ะป้า”

“แกก็หามาสิ หรือแกจะปล่อยให้แม่แกตาย”

“คราวที่แล้วหมอบอกค่าผ่าตัดแค่สามหมื่นเองนะคะ”

“ใช่...แต่แม่แกต้องมีค่ายา ซึ่งเป็นยานอกสำหรับคนป่วยมะเร็ง”

“เออ!!.ถ้าแกยังไม่มีก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวป้าจะไปยืมเสี่ยชัช”

“อย่าไปรบกวนเสี่ยชัชเลย คราวก่อนก็ยืมไปเป็นแสน ยังใช้คืนไม่หมดเลยด้วย” พลอยนภัสรีบบอกปัดไม่ให้ป้าขอเธอไปยุ่งอีก เพราะเสี่ยชัชเป็นคนไม่น่าไว้ใจ ก่อนหน้านี้เสี่ยชัชก็เคยยื่นข้อเสนอให้เธอเป็นเมียน้อยเขา แต่เธอก็ปฏิเสธ และจะหาเงินมาชดใช้ให้

หญิงสาววางโทรศัพท์ลง จากนั้นก็ลุกเดินไปมาอยู่อย่างนั้นอาการเธอเหมือนคนกําลังคิดหนัก ก่อนจะเดินกลับมาหยิบโทรศัพท์ กดเบอร์เจ้าของโมเดลลิ่งอยู่หลายครั้งก็ลบทิ้ง เพราะเธอได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับไปทํางานแบบนั้นอีก แต่เวลานี้ครอบครัวกําลังเดือดร้อน หลังจากที่เลิกกับปรเมศวร์ พลอยนภัสเสียใจแล้วก็พอดีกับแม่ของเธอป่วยหนัก เพื่อนจึงพาเธอไปรับงาน พริตตี้ ในงานมอเตอร์โชว์ หลังจากนั้นเธอก็ทำงานนี้เรื่อยมา จนมีอยู่ครั้งหนึ่งที่โมเดลลิ่งรับงานโดยไม่ปรึกษาเธอ เธอจำใจไปงาน ๆ หนึ่งเป็นงานกินเลี้ยงของกลุ่มนักธุรกิจ โชคดีว่าตอนเกิดเหตุร้าย ๆ ขึ้น เพื่อนเธอไปช่วยไว้ทัน ไม่งั้นเธอคงเสร็จพวกหื่นกาม จากนั้นพลอยนภัสเลยเลิกติดต่อกับโมเดลลิ่งรายนี้ และไม่ทำงานแบบนี้อีกเลย

‘จะเอาไงดี’ หญิงสาวลุกเดินไปมาหน้าตาเคร่งเครียด แล้วตัดสินใจโทรกลับไปหาป้า เพื่อให้ท่านเจรจากับโรงพยาบาลว่าขอเวลาสักระยะ

“จะใครโทรหาเหรอ ดูสีหน้าเธอเครียดจัง” ปรเมศวร์ถามขึ้น

“ฉันอยากให้ป้าไปเจรจากับทางโรงพยาบาลว่าให้ เวลาอีกหน่อย ตอนนี้ฉันหาเงินไม่ได้จริงๆ”

“เขาไม่ยอมเจรจาหรอก เธอรับข้อเสนอฉันเถอะ เรื่องจะได้จบ ๆ ไป!”

“ฉันถามตรง ๆ นะ ถ้าคุณให้เงินฉันยืม แล้วฉันยังไม่มีให้คืน ฉันต้องนอนกับคุณหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นฉันขอไม่รับ”

“ฉันไม่ได้ต้องการเพียงแค่เช็กซ์จากเธอ ถ้าฉันต้องการแค่นั้นฉันซื้อเอาไม่ดีกว่าเหรอ แต่ฉันต้องการความรักจากเธอ......... พลอยนภัส”

“แล้วถ้าฉันไม่ได้เหลือความรักให้คุณล่ะ ฉันรักคนที่มีภรรยาแล้วไม่ได้หรอก มันผิดศีลธรรม”

“เอาเป็นว่าตอนนี้เธอรับเงินฉันไปก่อน อย่างอื่นฉันไม่เร่งรัดเธอ” พูดจบเขาก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที