6ได้โปรดให้ฉันช่วยเธอ

“เปิด QR code สิ ฉันจะโอนให้” หญิงสาวมองหน้าเขา แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกจริง ๆ เธอถอนหายใจเสร็จก็เปิด ให้เขาสแกน QR code เพื่อโอนเงินให้เธอทันที ยอดที่โอน 200,000 บาท”

“มันมากเกินไป ฉันโอนเงินคืนดีกว่า”

“เก็บไว้เถอะ แม่เธอยังไม่ได้ออกโรงพยาบาล เดี๋ยวก็มีค่าใช้อื่น ๆ อีก แล้วถ้าไม่พอก็บอกฉันนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

“ว่าแต่วันนี้จะให้ฉันไปส่งที่บ้านหรือเปล่า”

“อืม!.. ก็ได้ค่ะ แต่ว่าฉันขอจัดกระเป๋าแป๊บหนึ่งนะคะ”

“ไปสิ..เดี๋ยวฉันรอ”

ในห้องพักของเธอ พลอยนภัสพยายามตั้งสมาธิเพื่อเก็บกระเป๋าของตนให้เสร็จ เธอไม่อยากคิดเกี่ยวกับเรื่องปรเมศวร์ ไม่อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธอมีเรื่องมากมายที่จะต้องให้คิด เรื่องเกี่ยวกับการรักษาของมารดา เมื่อเธอรูดซิปปิดกระเป๋าใบใหญ่ที่สุดลง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะ” พลอยนภัสรับสาย ขณะที่ลากกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ออกไปยังโถงทางเดิน

“เสี่ยมีข่าว คิดว่าหนูคงอยากฟัง” เสี่ยชัชนั่นเอง

หญิงสาวยืดตัวขึ้น แล้วทิ้งกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ตรงประตู

“ดิฉันมีเรื่องหลายอย่างที่จะทำตอนนี้ คงไม่มีเวลาฟังหรอกค่ะ” คำพูดนี้ทำให้เสี่ยเลือดขึ้นหน้าพลอยนภัสปฏิเสธความรักความหวังดีจากเขา สรรพนามที่คุยกันก็เลยเปลี่ยนไปทันที

“มันเป็นเรื่องของน้องชายเธอ พลอยนภัส เธอตั้งใจฟังให้ดีนะ”

“ทำไมหรือคะเกิดอะไรขึ้นหรือ” เธอถามด้วยอาการสงสัย

“น้องชายเธอถูกจับคดีมียาบ้าไว้ในครอบครอง”

เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นเล็กๆ และเอนหลังพิงโซฟา

“ฉันคิดว่าน้องชายเธอถูกยัดข้อหา”

“ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอของฉัน ฉันก็ยินดีช่วยเคลียร์ให้”

“คุณหมายความว่ายังไงคะ”

“ถ้าหนูยังจำข้อตกลงของเราได้ ฉันก็คงไม่ต้องทวนซ้ำ” เสี่ยชัชยิ้มที่มุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ คราวนี้หวังว่าคงได้ตัวเธอมาครอบครองเป็นแน่ มือของพลอยนภัสสั่นเทา ขณะที่เธอถือโทรศัพท์แนบอยู่กับหู

ไม่น่าจะเป็นเพชรไปได้ น้องชายเธอไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่ได้อยู่ในกลุ่มเด็กเกเร เขาเป็นเด็กดี ยังเด็กมากด้วยซ้ำ จนเกือบจะเรียกได้ว่าทึ่ม

“ฉันเชื่อว่าเขาไม่ทำอย่างนั้นแน่นอนค่ะ..ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ ๆ” เธอพูดอย่างอ่อนแรง ยกมือขึ้นกอดอกเหมือนกับจะสู้กับความเยือกเย็นที่แล่นเข้ามาจับหัวใจ

“หนูจะรู้ได้ยังไง เมื่อหนูไม่ได้อยู่กับเจ้าเพชรตลอดเวลา”

“พวกตำรวจจับได้ว่าเขาโยนของกลางทิ้ง และวิ่งหนีจากที่เกิดเหตุ”

“ไม่ใช่แน่ ๆ ค่ะ...เพชรไม่ทำแบบนั้น...” แล้วน้ำเสียงของเธอก็ขาดห้วง ขณะที่ภาพของเพชรน้องชายได้หวนกลับมาอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งนำของขวัญวันเกิดมาให้เธอ เมื่อช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา หลังจากที่โรงเรียนเลิกแล้ว เธอยังมองเห็นกระดาษสีขาวกับโบว์ไหมสีสวย ที่ทิ้งไว้บนหัวเตียง

“ฉันจะไปคุยกับตำรวจเจ้าของคดีเองค่ะ” พลอยนภัสกัดริมฝีปากล่าง

“อันที่จริงโทษก็ไม่ได้หนัก เพราะเป็นเยาวชน ก็คงจะมีการลงโทษอย่างเบาที่สุด แต่เพชรจะต้องมีประวัติและเสียอนาคตแน่ ๆ ถ้าเธอต้องการให้ฉันช่วยก็โทรบอกละกัน”

“พลอย..ใครโทรมาอีก” เสียงถอนหายใจของพลอยนภัส ทำให้ปรเมศวร์อดห่วงไม่ได้

“มีเรื่องอะไรอีก บอกฉันมา..พลอย” หญิงสาวกลืนน้ำลาย เมื่อรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเธอแทบจะเต้นออกมานอกอก เห็นได้ชัดว่าไม่มีทางที่น้องชายเธอจะทำอย่างที่เสี่ยชัชว่ามาเลย

“คุณเมศวร์คะ เพชรน้องชายฉันเขาถูกจับคดีครอบครองยาเสพติด...”

“อะไรกัน ..เป็นไปได้ยังไง”

“มันเป็นไปแล้ว และฉันก็ไม่อยากเชื่อเลย!”

“เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปสถานีตำรวจนะ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ”

หญิงสาวยังคงส่ายหน้า มันไม่เป็นความจริง เธอไม่มีวันเชื่อจนกว่าจะได้พูดคุยกับน้องชายของเธอ

“ฉันจะต้องไปพบเขาค่ะ พาฉันไปที่สถานีตำรวจด้วยนะคะคุณเมศวร์ กรุณาพาฉันไปเดี๋ยวนี้เลย”

“เธอไม่ต้องกังวลไป เพราะถึงอย่างไรตำรวจจะต้องสอบปากคำของเขาก่อน” พลอยนภัสหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

“คุณช่วยพาฉันไปหาน้องชายด้วยนะคะ คุณเมศวร์”

“ฉันรู้ว่าเธออยากจะช่วยน้องชาย...แต่เธอต้องตั้งสติแล้วก็ใจเย็น ๆ วันนี้เธอเจอเรื่องปวดหัวพร้อมกันตั้งสองเรื่อง รับรองฉันจะช่วยเธอเอง” อีกครั้งที่ความเงียบเป็นคำตอบของอีกฝ่าย ความเงียบที่นานกว่าครั้งแรก หนักหน่วงกว่า จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงเขาถอนใจอีกครั้ง

“คุณพักผ่อนก่อน ระยะทางยังอีกไกลกว่าจะถึง”

เมื่อรถไปจอดที่หน้าโรงพัก เขายื่นมือมาให้เพื่อรับเธอลงจากรถ หญิงสาวไม่อยากรับแต่ก็ปฏิเสธเขาไม่ได้ เธอไม่อยากเสียเวลาต่อต้านเขาในตอนนี้ หญิงสาวอึกอักที่จะจับมือเขา รู้สึกถึงนิ้วของเขาที่สัมผัสมา

“มือเธอเย็นเฉียบเลย” ปรเมศวร์พูด ขณะที่เธอก้าวไปยืนที่ริมทางเท้า

“ฉันตื่นเต้นน่ะ” เธอสารภาพ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล ตอนนี้มันเริ่มมืดแล้ว สีหน้าของเขาดุดัน

“เธอคิดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเพชรใช่ไหม”

“ฉันแน่ใจว่าเพชรไม่ได้ทำ แต่ฉันกลัวแทนเขาค่ะ ถ้าหากตำรวจจะดำเนินคดีด้วยที่เขาต้องจำนนต่อหลักฐาน” หญิงสาวส่ายหน้า

“ฉันหวังว่าเรื่องนี้คงจะไม่เกิดขึ้นจริงนะคะ”

“แต่มันเกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้เราไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ทั้งสองมุ่งหน้าไปตรงทางเข้าสถานีตำรวจ ภายในโรงพัก ปรเมศวร์ได้รับความเคารพจากพนักงานในสถานีตำรวจทุกคน ตั้งแต่นายสิบที่นั่งโต๊ะเสมียนด้านหน้า ไปจนถึงสารวัตรทำความเคารพยิ้มแย้มต้อนรับปรเมศวร์กันเป็นแถว และหลังจากสิบนาทีในการต้อนรับอันอบอุ่นแล้ว สารวัตรกับปรเมศวร์ก็ปลีกตัวออกไปพูดคุยกันตามลำพัง ระหว่างนั้น พลอยนภัสรอคนทั้งคู่อย่างกระวนกระวาย ภาวนาให้ปรเมศวร์คุยกับสารวัตรเพื่อให้เธอเข้าไปพบน้องชายได้ตอนนี้ ในที่สุดปรเมศวร์ก็ออกมาเรียกเธอ