Chapter 4

Chapter 4

“ถึงฉันไม่รู้เรื่องในอดีตทั้งหมด แต่ก็รู้เยอะพอสมควร และเห็นคนแก่คนหนึ่งจมอยู่กับความคิดถึงลูกสาวที่จากไป ด้วยใจทรมานและน้ำตา” แดเมี่ยนมองหน้าคนพูด ไม่แน่ใจว่า ประโยคนี้มีความจริงมากน้อยแค่ไหน เพราะที่เขารู้มา ราตรีไม่ควรเกิดความรู้สึกนี้ “ฉันกับคุณเกิดมาในช่วงเวลาที่เรื่องนั้นผ่านไปแล้ว และฉันก็เชื่อว่า คุณรู้เท่าที่คุณพ่อคุณแม่คุณให้รู้ แต่คุณไม่เคยรู้ มุมของคุณยายคุณ มุมที่ฉันเห็นมาตลอดหกปีเจ็ดเดือนกับอีกสามวันค่ะ”

คงไม่มีใครรู้ความรู้สึกราตรีดีเท่ากัญญามาศ ที่อยู่กับราตรีทั้งวันทั้งคืน แทบไม่มีเวลาส่วนตัว วันหยุดของหล่อนคือวันอาทิตย์วันเดียว ซึ่งเป็นวันที่หล่อนออกไปเที่ยวกับเพื่อน คลายเครียด คลายความเหน็ดเหนื่อย แดเมี่ยนเงียบ ไม่เอ่ยคำใด ราวกับว่า รอให้สาวตรงหน้าพูดต่อ

“ฉันไม่ได้มารื้อฟื้นความหลังนะคะ เพราะมันผ่านมานานมากแล้ว และคงกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่คุณแก้ตัวแทนคุณแม่คุณได้นะคะ”

“ผมไม่คิดว่า การที่คุณแม่ผมเลือกคู่ชีวิตเอง และทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนมาอยู่กับป๊ะป๋าผม จะเป็นเรื่องผิด ทุกคนสามารถเลือกทางเดินของตัวเองได้ คุณว่าที่ผมพูดมา ถูกไหม”

“ถูกค่ะ ทุกคนมีสิทธิ์กำหนดชีวิตตัวเอง การที่คุณยายร้ายกาจ คิดพรากคุณแม่คุณจากคุณพ่อของคุณ ก็เพราะท่านรักค่ะ ในบรรดาลูกสามคน คุณยายรักคุณนันท์ที่สุด รัก หวังดี เปรียบเสมือนเป็นความหวังของคุณยายด้วย อาจพูดได้ว่า ความหวังเดียวของคุณยายก็ได้ค่ะ พอท่านผิดหวัง ความโกรธ ความไม่พอใจย่อมมี ถึงได้สั่งให้คนไปทำร้ายคุณพ่อคุณ และถือว่าเป็นการแตกหักระหว่างคุณยายกับคุณนันท์” ขณะพูดกัญญามาศมองหน้าแดเมี่ยน แบบไม่มีหลบสายตา ไม่มีความเกรงกลัวเขาสักนิดเดียว ซึ่งน้อยคนนักที่กล้าสบสายตาเช่นนี้ “ฉันดูแลคุณยายมาหลายปีค่ะ ฉันรู้ดีว่า คุณยายรักและคิดถึงคุณนันท์มากแค่ไหน ไม่มีวันไหนที่คุณยายจะหยุดความรู้สึกนั้นเลย คุณยายจากไปด้วยใจที่ไม่สงบ อบอวลไปด้วยความทุกข์ ความเสียใจและความคิดถึงคุณนันท์ แล้วคุณคงไม่รู้ว่า ก่อนคุณยายหมดสติ คุณยายพูดว่าอะไร”

กัญญามาศร้องไห้ น้ำตาไหล จนต้องนำมือปาดทิ้ง

“กลับไปได้แล้ว ผมไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ในเมื่อคนแก่คนนั้นตัดแม่ผมแล้ว ผมก็ไม่ใช่หลานของเธอ ต่างคนต่างอยู่ สมบัติของเธอ ผมก็ไม่อยากได้” เจ้าของสถานที่ตัดบท ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สองสาวเงยหน้ามองต่างร่างหนา “กลับไปแล้ว ก็ไม่ต้องมาพูดเรื่องไร้สาระให้ผมฟังอีก ไป ออกไป”

ท้ายประโยคเสียงค่อนข้างดัง สองสาวชาวไทยสะดุ้งกับเสียงขับไล่ รีบกอดกันจากความกลัวทันที ลูกน้องสองคนของแดเมี่ยน วิ่งเข้ามาในห้องรับแขก มองเจ้านายหนุ่มยืนหน้าตาถมึงทึงใส่แขกผู้มาเยือน

“คุณฟังฉันก่อนสิคะ คุณยายคุณ...”

กัญญามาศไม่ยอมแพ้ หล่อนตั้งใจไว้สูงว่า ต้องทำความตั้งใจ ความหวังของราตรี ให้สำเร็จให้ได้ แม้ว่าเส้นทางจะมีขวากหนามมากแค่ไหน

“หุบปาก” แดเมี่ยนตวาดลั่น “ออกไปจากบ้านของผมเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน”

“คะ...” กัญญามาศแม้กลัว แต่ก็ทำใจดีสู้เสื้อ ทว่าก็ต้องหยุดพูด เมื่อดารัณกระตุกแขนเบาๆ กัญญามาศหันมองหน้าเพื่อนที่ส่ายหน้าช้าๆ เชิงห้าม ไม่เพียงแค่นั้น ดารัณยังฉุดเพื่อนรักให้ลุกขึ้นยืน ลากออกไปจากบ้าน “ฉันไม่มีวันยอมแพ้คุณหรอก ฉันมาใหม่แน่”

แดเมี่ยนมองเจ้าของเสียงที่หันหลังพูดตบท้าย

“เธอมาอีก ฉันก็จะไล่เธออีก ฉันไม่มีวันแต่งงานกับเธอหรอก ไม่มีวัน” แดเมี่ยนพูดตอบโต้กลับไป หงุดหงิดจนสรรพนามเปลี่ยน กระแทกตัวนั่งตามเดิม หยิบแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มที่เหลือพรวดเดียวหมด

“ถ้าผู้หญิงสองคนนั้นมาอีก ผมจะไม่ให้เข้ามาในบ้านนะครับ” มาโนโลบอกเจ้านายอย่างรู้ใจ

“ไม่ต้อง” คำตอบแดเมี่ยน ทำให้สองลูกน้องมองหน้ากัน ถึงกับงง “ฉันอยากรู้ว่า เธอจะมีความอดทนมากแค่ไหน และมาไม้ไหนอีก เธอมาตอนไหนก็ให้เข้ามาได้เลย”

มาโนโลกับนิโคไม่มีคำถามต่อ นิสัยแดเมี่ยนไม่ยอมให้คนที่ตนเองไม่พอใจหรือไม่ชอบหน้าเข้าใกล้ แม้แต่ระยะสายตาก็ไม่อยากเห็น เสียงตะโกนไล่เมื่อครู่ หน้าตาบึ้งตึงของแดเมี่ยนเมื่อครู่ บอกให้รู้ว่า แดเมี่ยนโกรธตัวต้นเรื่องจริงจัง แต่ทำไมถึงได้สั่งเช่นนี้

“ครับคุณแดเมี่ยน” จะตอบรับคำใดได้ นอกจากรับคำสั่ง

แดเมี่ยนมองแก้วเปล่าในมือแล้วยิ้ม เขาไม่สนใจทรัพย์สินเงินทองของราตรี ไม่แคร์เรื่องที่กัญญามาศพยายามยกแม่น้ำร้อยสายมาโน้มน้าว คนอย่างเขาไม่มีวันทำตามใจใคร หากตนไม่สมยอม แค่นึกสนุกอยากเห็นกัญญามาศ สาวผู้มีจิตใจมุ่งมั่น ทำตามความหวังราตรีให้สำเร็จ

แล้วมาดูกัน...ว่าใครจะชนะ