Chapter 3

Chapter 3

“กลับไปได้แล้ว” เขาดันร่างสาวผมบลอนด์หุ่นดีให้ห่างไกล หล่อนทำตามอย่างว่าง่าย ลุกเดินออกจากบ้าน ไม่รอให้เขาสั่งเป็นครั้งที่สอง แดเมี่ยนมีโอกาสได้มองแขกพิเศษที่ขอพบตนแบบเห็นด้วยตาตนเอง หาใช่ผ่านรูปภาพ “นั่งสิ”

“สวัสดีค่ะคุณแดเมี่ยน” กัญญามาศยกมือไหว้แดเมี่ยน หลานชายอดีตนายจ้างผู้แสนดี ดารัณยกมือไหว้อีกคน “ฉันชื่อกัญญามาศค่ะ ชื่อเล่นชื่อพรีม เป็นคนดูแลคุณยายราตรี คุณยายของคุณค่ะ”

แดเมี่ยนสำรวจเครื่องหน้าคนแนะนำตัว หน้าตากัญญามาศไม่ผิดไปจากที่ส่งรูปภาพให้ตนดู ทว่าตัวจริงกลับชวนมองมากกว่า หล่อนไม่ใช่คนสวยมาก แต่มีความน่ารักปะปน คิ้วโก่งรับกับดวงตากลมโต จมูกโด่งตรงปลายเป็นรูปหยดน้ำ เขามองนานหน่อยตรงริมฝีปากรูปกระจับ มองเห็นครั้งแรกเขาก็อยากนำปากไปปิดทับ นึกอยากรู้ว่า ภายในปากสาวจะมีรสชาติอย่างไร

เอ...ทำไมถึงได้คิดอย่างนี้นะ

แม้สายตาแดเมี่ยนไม่ได้หยาบโลน ทว่าทำให้คนถูกมองใจสั่น เกิดอาการประหม่าขึ้นมาทันทีทันใด อยากหลบสายตาหนี แต่น่าแปลกที่หล่อนกลับกล้าหาญมองตอบกลับ แดเมี่ยนหล่อกว่าในภาพถ่ายมาก ดูดีทั้งหน้าตา รูปร่างมากจนหล่อนไม่อยากถอนสายตา ชายหนุ่มเป็นลูกครึ่งที่ไม่มาทางไทยสักเท่าไหร่ ไปทางพ่อมากกว่า โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล คล้ายมีพลังแรงดึงดูดหัวใจสาว ให้เต้นรัว

“ประวัติของคุณผมรู้แล้ว แต่ที่ผมอยากรู้คือ คุณมาหาผมมีธุระอะไร ถึงได้ต้องมาหาผมด้วยตัวเอง”

ก่อนหน้านี้สี่วัน กัญญามาศใช้ความพยายามหลายทางในการติดต่อแดเมี่ยน ส่งไปทางจีเมล์ โทรศัพท์มาที่บ้าน ที่ทำงาน และสุดท้ายคือ เบอร์มือถือแดเมี่ยน ซึ่งเขาไม่ตอบกลับจีเมล์ ไม่รับสายตนทั้งสามทาง กัญญามาศเริ่มท้อ คิดว่า แดเมี่ยนคงไม่รับเบอร์แปลก กัญญามาศตัดสินใจโทรศัพท์หาเขาอีกครั้ง ครั้งนี้แดเมี่ยนกดรับสาย

การสนทนาระหว่างแดเมี่ยนกับกัญญามาศเริ่มขึ้น ราวห้านาทีเท่านั้น ก่อนเขาเป็นคนขอจบการสนทนา บอกว่า จะติดต่อกลับมาเอง แดเมี่ยนเปิดจีเมล์ ดูรายละเอียดที่กัญญามาศส่งมาให้ตนดู

“ฉันขอพบคุณค่ะ ฉันมีเรื่องสำคัญมากต้องการคุยกับคุณโดยตรงค่ะ”

ประโยคนี้น่าสนใจ แดเมี่ยนสงสัย แปลกใจและอยากรู้ว่า เรื่องนั้นคือเรื่องอันใด มีความสำคัญขนาดไหน แต่ก่อนรับนัด เขาได้ให้จิรายุภัทร์ เพื่อนสนิทชาวไทย ช่วยสืบหาข้อมูลกัญญามาศแบบเร่งด่วน ให้แน่ใจว่า กัญญามาศเป็นคนดูแลราตรี ยายของตนจริงหรือไม่ พอได้คำตอบจากจิรายุภัทร์ แดเมี่ยนให้โอกาสกัญญามาศมาหาตน โดยไม่กลัวว่า หล่อนจะมาไม้ไหน เพราะคนอย่างเขา รับมือได้ทุกสถานการณ์

กัญญามาศยังไม่ทันตอบ โจลี่นำเครื่องดื่มมาต้อนรับแขก ไม่ลืมบรั่นดีให้เจ้านาย ที่หยิบขึ้นมาจิบดื่ม

“ฉันจะมาขอคุณแต่งงานค่ะ”

แค่กๆ...

แดเมี่ยนถึงกับสำลักเครื่องดื่ม ไอสองสามครั้ง หลังได้ยินความตั้งใจของกัญญามาศ ตกใจกับคำพูดหล่อนมากถึงมากที่สุด ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงขอแต่งงาน

“แต่งงานกับฉันนะคะ” น้ำเสียงกัญญามาศแน่วแน่มาก แม้ว่ากังวลกับคำตอบของเขาไม่น้อย

“คุณว่าไงนะ ขอผมแต่งงานงั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ เราแต่งงานกันนะคะ” กัญญามาศตอบ ก่อนขยายความ “ที่ฉันขอคุณแต่งงานเพราะมีเหตุผลค่ะ คุณฟังเหตุผลฉันก่อนนะคะ ขอให้ฉันได้พูดก่อนค่ะ”

“เหตุผลอะไร” แดเมี่ยนอยากรู้ แล้วเหมือนเปิดโอกาสให้หล่อนพูด

“คุณคงรู้แล้วว่า คุณยายเสียแล้ว แต่ที่คุณไม่รู้คือ คุณยายยกมรดกให้คุณครึ่งหนึ่ง ให้ลูกคนอื่นคนละห้าเปอร์เซ็นต์ อีกสามสิบห้าเปอร์เซ็นต์ยกให้ฉันค่ะ ซึ่งในส่วนของคุณกับฉัน คุณยายตั้งข้อแม้ไว้ค่ะ” กัญญามาศมองหน้าคนที่ตนต้องทำยอมตอบตกลง “คือเราต้องแต่งงานกันค่ะ”

แดเมี่ยนหัวเราะออกมาเบาๆ หลังจากได้ฟังเหตุผล

“คุณข้ามน้ำข้ามทะเลมาขอผมแต่งงาน เพราะต้องการได้สมบัติยายผม ว่างั้น”

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่อยากได้สมบัติของคุณยายแม้แต่บาทเดียว เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ได้มันด้วยซ้ำไป ต่างกับคุณที่มีสิทธิ์นั้นเต็มๆ และเป็นคนเดียวในหมู่ลูกหลานคุณยายที่ไม่อยากได้สมบัติ ฉันถึงได้มาที่นี่ มาขอร้องให้คุณแต่งงานกับฉัน แล้วหลังจากที่เราแต่งงานกัน ฉันหมายถึงเราแต่งงานกันปลอมๆ น่ะค่ะ ฉันจะยกทรัพย์สินของคุณยายที่ยกให้ฉันทั้งหมดให้คุณค่ะ”

“ทรัพย์สมบัติเท่าที่ผมมีอยู่ก็มากแล้วนะ มากจนคิดว่า ใช้ได้ชั่วลูกชั่วหลาน ผมไม่อยากได้ของคุณยายหรอก เห็นทีคุณจะมาเก้อแล้ว” เขาไม่อยากได้ส่วนนี้เพิ่ม “แล้วทำไมคุณไม่เก็บสมบัติส่วนนั้นไว้เองล่ะ เยอะเลยนะ ทำให้ชีวิตคุณสบายไปตลอดชาติ ด้วยเหตุผลนี้ไม่ใช่เหรอ ที่คุณดั้งด้นมาหาผมที่นี่”

“จริงอยู่ค่ะ ที่ทรัพย์สินนี้ทำให้ชีวิตฉันสุขสบาย แต่ฉันคิดว่าไม่น่าเป็นแบบนั้น” ไม่มีใครรู้เท่าตัวหล่อน “สำหรับฉัน การไม่มีหรือมีเท่าที่กำลังฉันหาได้ คือดีที่สุดค่ะ”

แดเมี่ยนมองหน้าตนพูด น้ำเสียง สีหน้าและแววตากัญญามาศจริงจังมาก ประโยคหลังซ่อนความหมายบางอย่างไว้

“คุณมาดูแลคุณยายผมไม่กี่ปีใช่ไหม คงไม่รู้ว่า คุณยายผมทำอะไรกับแม่ผมบ้าง ผมถึงไม่อยากได้อะไรจากคุณยายสักแดงเดียว”