Chapter 5

Chapter 5

12 วันต่อมา

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น...

กัญญามาศเชื่อในประโยคนี้มาก ยังมีคำนี้อีกหนึ่งประโยค ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก หญิงสาวกับดารัณมาบ้านแดเมี่ยนอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น กัญญามาศมาด้วยความหวังว่า จะได้พูดคุยกับแดเมี่ยน ทว่ามันไม่ได้เป็นไปตามคิด เจ้าของบ้านไม่อยู่ เขาไปโรมก่อนหน้าหล่อนมาเพียงครึ่งชั่วโมง

“เอาไงดีแก คุณแดเมี่ยนไปแบบไม่มีกำหนดกลับด้วย” ดารัณถามเพื่อน

“ตามไปสิ เขาไปที่ไหน ฉันก็จะไปที่นั่น” กัญญามาศเด็ดเดี่ยวทั้งน้ำเสียง และความตั้งใจ ก่อนออกจากบ้านแดเนียน หล่อนขอที่อยู่ของเขาจากโจลี่ ที่ให้แต่โดยดี เพราะเจ้านายสั่งไว้

ดีที่ว่า ราตรีมอบเงินจำนวนสิบล้านบาทไว้ให้ ไม่เช่นนั้นคงลำบากแน่ กัญญามาศเช็คเอ้าท์โรงแรม จองตั๋วเครื่องบิน เดินทางมากรุงโรมในวันนั้น หล่อนเลือกพักโรงแรมใกล้บ้านพักอีกหลังของแดเมี่ยน ที่ความใหญ่โตไม่แพ้บนเกาะซิซิลี

“กันยา ฉันกลัวว่าคุณแดเมี่ยนจะไม่ยอมง่ายๆ เขารวยมากๆ แบบมากๆ เลยนะแก รวยกว่าคุณยายไม่รู้กี่เท่า เขาเลยไม่สนใจสมบัติของคุณยาย อีกอย่างนะ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณยายกับคุณแดเมี่ยนไม่ดีด้วย เขาจะเห็นใจคุณยายเหรอ” ดารัณพูดตรงตามความคิด

“ข้อนี้ฉันรู้” กัญญามาศตระหนักข้อนี้เช่นกัน “ฉันจะพยายามให้ถึงที่สุด ให้คุณยายรู้ว่า ฉันทำเต็มที่แล้ว ฉันจะตื้อจนกว่า คุณแดเมี่ยนจะทนรำคาญไม่ไหว”

เมื่อใจตั้งมั่น กัญญามาศเดินหน้าไม่ถอย นำสัมภาระไปเก็บที่โรงแรมปุ๊บ หล่อนนั่งรถแท็กซี่มาบ้านแดเมี่ยนทันที ทว่าเขายังไม่กลับบ้าน ไปงานเลี้ยงรับรองลูกค้า

“คุณแดเมี่ยนสั่งว่า ไม่ให้คุณสองคนเข้าบ้านครับ จนกว่าคุณแดเมี่ยนจะมา” พอลลูกน้องในบ้านหลังใหญ่ บอกผู้มาเยือนที่พยักหน้ารับรู้ สองสาวเลือกนั่งรอแดเมี่ยนตรงริมกำแพงบ้าน ติดกับรั้วอัลลอยด์ แดเมี่ยนกลับมา กัญญามาศจะได้มองเห็นเขา

กัญญามาศรีบลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นว่าประตูบ้านเปิดออก ไม่กี่อึดใจรถยนต์สุดหรูกำลังเลี้ยวเข้าบ้าน หล่อนรีบเอาตัวไปขวาง แม้ไม่แน่ใจว่า ใช่รถของแดเมี่ยนหรือไม่

“อยากตายหรือไง ถึงได้มาขวางรถ” แดเมี่ยนกดเปิดกระจกหลัง พูดกับกัญญามาศที่เดินมาหา

“ฉันไม่อยากตายหรอก ฉันอยากคุยกับคุณมากกว่า” กัญญามาศบอกความตั้งใจ

“แต่ผมไม่อยากคุยกับคุณ วันนี้ผมเหนื่อย ไม่มีอารมณ์คุยกับใคร มาใหม่ล่ะกันนะ”

แดเมี่ยนไม่เปิดโอกาสให้กัญญามาศเอ่ยคำใด ปิดกระจกทันที

กัญญามาศรู้ได้ทันทีว่าแดเมี่ยนแกล้ง เพราะหน้าตาเขาไม่ได้บอกเลยว่าเหนื่อย แถมยังโอบบ่าสาวสวยข้างกาย บอกให้รู้ว่า พออยู่กันตามลำพัง เขาจะทำอะไร

“เอาไงแก” ดารัณถามเพื่อนรัก ที่ยืนมองท้ายรถคันโก้ขับเข้าไปในบ้าน

“รู้จักฤทธิ์แม่น้อยไปซะแล้ว” ดารัณถอนหายใจ อีกคนรู้เลยว่าแกล้ง อีกคนก็พยายามมาก หาจุดลงเอยไม่ได้ ระยะเวลาที่เหลือสิบสามวัน จะทันเวลาหรือไม่ งานนี้ต้องลุ้นกันจนเหงื่อตกแน่นอน

กัญญามาศนั่งคิดนอนคิดทั้งคืน หากปล่อยไว้เช่นนี้ มีหวังไม่ทันเวลาแน่ ในเมื่อแดเมี่ยนไม่อยากเจอหน้าตน บ่ายเบี่ยงตลอดเวลา หล่อนก็จะเอาหน้าไปเสนอให้เขามองทุกที่

วันที่สามแดเมี่ยนแปลกใจที่ไม่เห็นกัญญามาศมายืนรอหน้าบ้าน ทั้งที่คิดว่า วันนี้หล่อนต้องมาบ้านตนแน่นอน การไม่เห็นหล่อน แทนที่เขาจะสบายตา สบายใจ ไม่มีใครมากวนใจ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกอยากเจอหน้ากัญญามาศก็ไม่รู้

แดเมี่ยนมีธุรกิจหลายอย่าง อยู่หลายแห่งทั่วอิตาลี และอีกหลายประเทศ บริษัทของแดเมี่ยนเป็นอาคารสูงสิบชั้น ความใหญ่โตไม่ต้องพูดถึง สมกับเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ เจ้าของบริษัทเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ของอาคาร เพื่อเดินไปยังลิฟต์ส่วนตัว โดยมีลูกน้องคนสนิทสองคนเดินตามมา

“ไปด้วยค่ะ” ทันทีที่สามหนุ่มก้าวเข้าไปในลิฟต์ เสียงสตรีดังขึ้น ก่อนเจ้าของเสียงปรากฏตัว หล่อนรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับดารัณ

“เฮ้ย! มาได้ไงเนี่ย” แดเมี่ยนนึกว่า กัญญามาศทนไม่ไหว ยกธงขาวสกลับเมืองไทยแล้วซะอีก

“ก็มาหาคุณไง” กัญญามาศตอบ ส่งยิ้มให้แดเมี่ยน “ฉันมาหาคุณที่ทำงาน ดีกว่าไปหาที่บ้าน เพราะถ้าคุณเหนื่อยคุณก็ไม่ให้ฉันพบอีก ฉันเลยมาเฝ้าคุณที่ทำงานซะเลย คุณว่างตอนไหน ฉันก็จะได้คุยกับคุณตอนนั้น”

“คุณนี่นะ...” แดเมี่ยนไม่เคยถูกใครตื้อมาก่อน จะมีก็สาวตรงหน้านี่แหละ

“แต่งงานกับฉันนะ” มีโอกาส กัญญามาศรีบพูด

“ไม่” แดเมี่ยนตอบทันควัน

“ไปชั้นไหนคะ” กัญญามาศเปลี่ยนเรื่องดื้อๆ แดเมี่ยนถึงกับงง มองหน้าคนพูด

“จะให้ผมไล่คุณพิชชี่ ออกไปจากที่นี่ไหมครับ ผมจัดการให้” มาโนโลถามเจ้านาย ที่หันมองเขาตาเขียว

“ชั้นสิบ”

แดเมี่ยนไม่ตอบลูกน้อง แต่กลับตอบกัญญามาศ ที่รีบกดหมายเลขดังกล่าวทันที ลูกน้องทั้งสองมองหน้ากัน อมยิ้ม นึกขบขันหน้าเจ้านายตอนนี้ โกรธ ไม่พอใจ แต่ระบายกับสาวจอมตื้อไม่ได้

“ฉันจะทำงาน ไม่ว่างคุยกับคุณหรอกนะ” แดเมี่ยนพูด ขณะเดินไปห้องทำงาน ผ่านพนักงานหลายคน ที่พากันมองเจ้านายหนุ่มเป็นตาเดียว เพราะเขาไม่เคยมาพร้อมกับสาวคนใด

“ฉันไม่กวนคุณหรอกน่า อย่างที่บอกไป คุณว่างตอนไหนก็บอกฉันนะ” กัญญามาศไม่สนใจสายตาดุๆ แต่ก็ยอมรับว่ากลัวหน่อยๆ ยิ้มแบบใจดีสู้เสือ

“ถ้างั้นก็นั่งรอข้างนอก ตรงนี้” แดเมี่ยนชี้ไปยังโซฟาหน้าห้อง