Chapter 2

Chapter 2

“เออจริงด้วยตาภูมิ พี่ลืมไปเลย” เหมือนมีแสงสว่างขึ้นมาทันใด

“ใช่ครับ คุณท่านตั้งข้อแม้อยู่ ยังไงก็รอวันครบหนึ่งเดือนนะครับว่า ผมออกมาเป็นยังไง” ธนบุญบอกกับ สิวินีกับภาคภูมิยิ้มให้กัน มั่นใจมากว่า ไม่มีทางที่กัญญามาศจะแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับแดเมี่ยนได้ เพราะคนหลังเหมือนอยู่คนละโลก

หลังจากการเปิดพินัยกรรมพ้นไป ลูกหลานราตรีออกไปจากห้องนั่งเล่นหมดแล้ว เหลือเพียงกัญญามาศ ที่นั่งอื้อๆ อึงๆ ยังงง ยังตกใจไม่หายกับสมบัติที่ตนได้ ธนบุญเดินมาหยุดยืนตรงหน้ากัญญามาศ ยื่นกระดาษให้หล่อน

“อะไรคะ” กัญญามาศเงยหน้าถามธนบุญ

“ก็ลายแทงที่จะพากันยาไปหาสามีไง ลุงเขียนไว้หมดแล้วนะ ไม่ว่าจะเป็นที่อยู่ เบอร์มือถือ เบอร์บ้านจีเมล์ ติดต่อแดเมี่ยนนะ แล้วเอาแดเมี่ยนเป็นสามีให้ได้ ตามความตั้งใจของคุณท่านไง” กัญญามาศอึ้ง มองกระดาษแผ่นนั้น ก่อนยื่นมือไปรับ

“คุณลุงพอรู้ไหมคะว่า ทำไมคุณยายถึงได้ทำแบบนี้”

“เพราะท่านรู้ไงว่า คุณหนึ่งกับคุณภูมิดูแลสมบัติท่านไม่ได้ หากได้ไปทั้งหมด ก็คงขายทิ้ง แล้วคุณท่านเชื่อว่า กันยาทำตามที่ท่านหวังไว้ได้แน่นอน คุณท่านบอกลุงว่า กันยาไม่เคยทำให้ท่านผิดหวัง” ท้ายประโยค เพิ่มความหนักใจให้กัญญามาศมากขึ้น

“คุณยายตั้งข้อแม้แบบนี้ คุณยายคิดไหมคะว่า มันเป็นเรื่องยากที่กันยาจะทำได้ สุดท้ายสมบัติของคุณท่านก็ต้องตกเป็นของคุณหนึ่งกับคุณภูมิอยู่ดี น่าจะยกให้แต่แรกไม่ดีกว่าหรือคะ” มีหลายอย่างที่ขัดแย้ง

“เรื่องบางเรื่อง ลุงว่าก็อยากหาคำตอบเลยดีกว่า พินัยกรรมออกมาเป็นไง กันยาก็ต้องทำตามนั้น อย่าลืมสิว่า คุณท่านมีบุญคุณกับกันยามากนะ ถือว่าตอบแทนบุญคุณคุณท่านก็ได้ คิดแค่นี้จะได้สบายใจ” ธนบุญยิ้มให้คนได้รับมรดก “ถ้าคุณท่านคิดว่า คุณหนึ่งกับคุณภูมิเหมาะสมกับการยกสมบัติให้ ท่านคงทำแต่แรกแล้ว กันยาก็รู้ดีนี่ว่า สองคนนั้นเป็นยังไง คุณท่านเลยไม่ไว้ใจ ฝากทรัพย์สินที่ท่านสร้างมาให้ได้ แต่คุณท่านเชื่อใจ ไว้ใจกันยา เลยทำอย่างนี้”

ธนบุญพูดอีกก็ถูกอีก สิวินีกับภาคภูมิ ไม่สนใจราตรียามเจ็บปวด มาหาครั้งใดต้องมีเรื่องเงินทุกครั้ง หรือไม่ก็ปัญหาอื่นๆ ที่ให้ราตรีช่วย

“ค่ะคุณลุง กันยาจะทำให้เต็มที่ค่ะ” กัญญามาศรับปาก โดยที่ไม่รู้ว่า จะเริ่มต้นตรงจุดใด

“สู้ๆ นะกันยา กันยาทำเพื่อคุณท่านมาตลอด ครั้งนี้คุณท่านตั้งความหวังไว้มากเลยนะ อย่าทำให้คุณท่านผิดหวังล่ะ” ช่างเป็นประโยคสร้างความกดดันได้มากเหลือเกิน “นี่คือค่าใช้จ่ายที่คุณท่านเตรียมไว้ให้กันยา ระหว่างไปหาสามี”

ธนบุญหยิบเช็คออกจากกระเป๋าใส่เอกสาร ส่งให้กัญญามาศที่รับไว้ เมื่อเห็นตัวเลขในเช็ค กัญญามาศตกใจ ตาโต มองเช็คสลับกับมองหน้าธนบุญ

“สิบล้าน”

“ใช่ สิบล้าน เพราะกันยาต้องไปอิตาลี ไปที่นั่นต้องใช้เงินเยอะ คุณท่านกลับกันยาจะไม่มีทุนไป เลยโอนเงินมาให้ลุง แล้วลุงก็ส่งต่อให้กันยา” ธนบุญบอกเสร็จสรรพ “ก่อนหน้าคุณท่านจะเสียสองเดือน คุณท่านให้กันยาไปทำวีซ่าไปอิตาลีแล้วนี่ ฉะนั้นรีบเอาเช็คไปขึ้น ซื้อตั๋วเครื่องบิน ไปหาสามีในอนาคตเลยนะ จะได้ทันเวลา”

กัญญามาศงงไปหมด สมองอื้ออึง มองเช็คมือไม้สั่น ใจสั่น เหตุผลที่หล่อนไปทำวีซ่า เพราะราตรีบอกว่าอยากไปเที่ยวอิตาลี จึงให้หล่อนไปทำวีซ่า เพื่อเดินทางไปกับนาง แต่ยังไม่ทันได้ไป ราตรีอาการทรุด ก่อนสิ้นใจ และไม่คิดว่า ตนจะได้ใช้หนังสือเดินทางไปประเทศดังกล่าวด้วย ยังไม่ทันเอ่ยคำใด ธนบุญเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปเสียแล้ว ทิ้งให้หล่อนจมอยู่กับอาการหนักใจ คิดหนักมากว่า จะทำอย่างไรต่อไปดี

“เอาไงดีวะเนี่ย โอ๊ยๆๆๆ คุณยายนะคุณยาย ไม่น่ายกสมบัติให้หนูเลย” ไม่มีเงินก็ทุกข์ พอมีเงินกลับทุกข์มากกว่า ไม่ทุกข์เปล่า มีความหนักใจเข้ามาร่วมด้วย

ห้าวันต่อมา ประเทศอิตาลี

การเดินทางสามวันของสองสาวไทยจบลงเสียที เมื่อทั้งคู่มาถึงเกาะซิซิลี ประเทศอิตาลี เป็นการเดินทางไกลครั้งแรกของกัญญามาศกับดารัณ เหตุผลของการมาเมืองท่องเที่ยวขึ้นชื่อครั้งนี้ หาใช่เที่ยวพักผ่อน ชมความสวยงามของท้องทะเล แต่มาเพราะขอผู้ชายแต่งงาน

“โห...บ้านคนหรือเนี่ย ทำไมมันใหญ่โตมโหฬารอย่างนี้นะ” ดารัณตาโต เมื่อเห็นคฤหาสน์หลังใหญ่ บนเนื้อที่กว่าสิบไร่ “อยากรู้จังว่า มีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ เดินทั่วบ้านหรือเปล่า”

“ก็บ้านคนรวยนี่ แบบว่ารวยมากๆ ก็จะประมาณนี้แหละ” กัญญามาศไม่ใช่ว่าไม่ทึ่ง แต่ก็คิดว่า บ้านมหาเศรษฐีก็ไม่หนีไปกว่านี้ การพูดคุยของทั้งคู่หยุดลง เมื่อรถยนต์ที่เจ้าของบ้านให้ไปรับสองสาว มาจอดหน้าคฤหาสน์ใกล้น้ำพุ ผู้มาเยือนก้าวลงจากรถ มองบ้านหลังใหญ่ และสาวใช้ที่เดินออกมาจากบ้าน

“คุณแดเมี่ยนรออยู่ในห้องรับแขกค่ะ” โจลี่บอกสองสาว กัญญามาศยิ้มให้คนบอก ก่อนก้าวเดินเข้าไปด้านใน ข้างนอกว่าสวยแล้ว ในบ้านสวยยิ่งกว่า สวยจนร้องว้าวแล้วร้องว้าวอีก เฟอร์นิเจอร์ของตกแต่งบ้าน ล้วนมีราคาแพง จนสองสาวไม่กล้าจับต้อง เกรงว่าอาจสร้างความเสียหายได้

กัญญามาศกับดารัณชะงักเท้า มองสองหนุ่มสาวที่กอดจูบกันอยู่บนโซฟารับแขก โดยไม่สนใจว่า มีบุคคลที่สามสี่และห้าอยู่ในห้องนี้ด้วย