ตอนที่ 9 รายงานการประชุมของท่านที่ปรึกษา

ตอนที่ 9 รายงานการประชุมของท่านที่ปรึกษา

เมื่อได้เวลาเข้าประชุม หงส์นรีเตรียมปากกาและสมุดพร้อมสำหรับจดบันทึกรายงานการประชุม หญิงสาวไม่รู้จะนั่งในตำแหน่งใด และความที่ไม่เคยทำงานแบบนี้มาก่อน ทำให้เธอเลือกไปนั่งไกลสุดจากที่นั่งของประธานในที่ประชุม พลันร่างสูงที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายทำให้หญิงสาวต้องเบิกตาค้าง

‘ทำไมคุณพ่อไม่บอกว่า พี่สิงห์เป็นประธานการประชุมในครั้งนี้นะ เออจริงสิ ก็เขาเป็นประธานบริษัทนี่นา ยัยโง่เอ๊ย แค่นี้เธอก็น่าจะรู้ตั้งนานแล้ว ทีนี้จะทำยังไง ไม่อยากเห็นหน้าเขาเลย เห็นแล้วพาลจะทำให้คิดไปถึง...เรื่อง...บนเตียง’

ฝ่ายสิงหนาทก็ตกใจไม่แพ้กันที่ได้เห็นภรรยาคนสวยอยู่ในที่ประชุม แต่เขาเก็บความรู้สึกได้ดีกว่าเธอมาก และคิดได้ว่านี่คงเป็นฝีมือของพ่อ ที่ให้ลูกสะใภ้มาทำงานด้วย แต่...น่าจะบอกเขาสักคำว่าเมียลวงโลกของเขา จะเข้ามาทำงานในตำแหน่งใด

ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวก้มหน้าก้มตาจ้องสมุดกับปากกาบนโต๊ะ แอบเห็นแก้มแดงระเรื่อของเธอก็ทำให้ใจเขาหวิวๆ ชอบกล ร่างสูงลุกขึ้นฉุดต้นแขนเรียวของหงส์นรีท่ามกลางสายตาคนในที่ประชุมนับสิบ ที่ต้องมองมาอย่างสนใจ

“ที่นั่งของภรรยาท่านประธานบริษัท อยู่ตรงโน้น มานั่งเสียไกลแบบนี้ เดี๋ยวก็จดรายงานการประชุมไม่ทันกันพอดี”

“พี่สิงห์ เอ่อ...ระ...รู้ได้ไงคะ ว่าหงส์มาจดรายงานการประชุม”

สิงหนาทก้มตัวลงกระซิบข้างหูนุ่ม

“ฉันไม่ได้โง่ จนมองไม่ออกว่าเธอถือสมุดกับปากกาเข้ามาทำอะไร”

หงส์นรีจึงถึงบางอ้อก็เดี๋ยวนั้น หญิงสาวลุกขึ้นเดินตามแรงรั้งของอีกฝ่าย ไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวแรกมุมสุดซึ่งอยู่ติดกับท่านประธาน เธอยิ้มแหยๆ ให้ไพลินซึ่งนั่งบนโต๊ะตัวเล็กอีกตัวที่อยู่ด้านหลังสิงหนาท

“ก่อนที่จะเปิดประชุม ผมขอแนะนำทุกท่านให้รู้จักกับภรรยาของผมอย่างเป็นทางการ นี่คือหงส์นรี เกริกเกียรติไพศาล ภรรยาที่ถูกต้องทั้งตามนิตินัยและ...พฤตินัย”

หญิงสาวผู้ถูกแนะนำตัวลอบมองค้อนให้คนแนะนำซึ่งเน้นย้ำในตอนท้าย แค่แนะนำว่าเธอเป็นภรรยาก็พอ ไม่เห็นจำเป็นต้องชี้แจงถึงขนาดนั้นเลยนี่นา ชายหนุ่มเริ่มแนะนำทุกคนให้หญิงสาวรู้จัก

หงส์นรีลุกขึ้นพนมมือไหว้ผู้ที่อาวุโสกว่าทุกคนในที่ประชุมนั้น ถูกคนยิ้มและพยักหน้าให้ พอใจกับการมีสัมมาคารวะของคุณนายเกริกเกียรติไพศาล และต่างก็ลงความเห็นในใจว่า ภรรยาท่านประธานสวยและน่ารักมากทีเดียว

“ผมต้องขอโทษที่ไม่ได้เชิญทุกท่านไปร่วมงานแต่งงานของเรา หวังว่าทุกท่านคงไม่ว่าอะไรนะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงซะพวกเราทุกคนก็ขอแสดงความยินดีกับคุณสิงหนาทและคุณหงส์นรีด้วย”

“ใช่ค่ะ สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก ดิฉันเคยได้ยินแต่หงส์คู่กับมังกร ไม่คิดว่าจะได้เห็นหงส์คู่กับสิงห์แบบนี้”

หงส์นรีมองทุกคนสนทนาในเรื่องของเธอกับเขาก็ยิ้มกว้าง พอมองเห็นช่องทางเอาคืนสามีได้ เธอก็จัดการเสียเลย

“เดี๋ยวนี้หงส์กับมังกรมันเชยแล้วค่ะ ต้องหงส์กับสิงห์ เคยได้ยินมั้ยคะ หงส์เหนือมังกร แต่สำหรับเรากลับเป็น หงส์เหนือราชสีห์ ฮิ ฮิ...”

คำพูดติดตลกของเธอ เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ไม่ยาก แต่คนเป็นประธานกลับทำหน้ามุ่ยเพราะความหมายของสิ่งที่เธอพูดถึงซึ่งเขาเข้าใจไปคนละความหมายกับเธอ

‘ใช่สิ ก็เธอเป็นเจ้าหนี้ฉันนี่นา เธอก็ต้องอยู่เหนือฉันแต่ถึงเธอจะอยู่เหนือก็ใช่ว่าฉันจะเล่นงานเธอไม่ได้นะ หงส์นรี’

สิงหนาทตัดบททุกคนด้วยการเปิดประชุมขึ้น จากนั้นต่างคนก็ต่างตั้งหน้าตั้งตารายงานความเคลื่อนไหวทุกอย่างที่ได้รับมอบหมาย หงส์นรีก้มหน้าก้มตาจดบันทึก ทุกคำพูดของทุกคนไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เวลาผ่านไปได้สักพัก ก็รู้สึกว่ามีปลายเท้าของใครบางคนยื่นมาสะกิด และพยายามสอดเข้าไปในหว่างขาของเธอ หญิงสาวหนีบต้นขาเข้าหากัน ตวัดตาคมหวานมองหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของสามี เธอจ้องนิ่งจนลืมจดรายงานไป ประธานหนุ่มจึงเลิกคิ้วและบุ้ยใบ้ไปที่สมุด เป็นเชิงบอกว่าเธอต้องทำหน้าที่อะไร

หงส์นรีกัดฟันกรอด อยากหยิกหน้าหล่อๆ ให้เลือดซิบ แต่หน้าที่สำคัญกว่า เธอจึงรวบรวมสมาธิจดบันทึกอีกครั้ง ส่วนที่ขาดหายไปเอาไว้ค่อยไปขอเอากับไพลิน ซึ่งคิดว่าน่าจะจดไว้ได้หมด

“คุณชาญชัย สรุปผลการดำเนินงานของฝ่ายขายหน่อยสิ”

ปากของสิงหนาทสั่งคุณชาญชัยผู้จัดการฝ่ายขาย ดวงตาคมจับจ้องไปยังผู้จัดการวัยกลางคนนิ่ง แต่ปลายเท้าในถุงเท้าเขี่ยปลีขายาวเรียวของหงส์นรี หญิงสาวตวัดสายตาคมมองหน้าคนที่เป็นท่านประธานและสามี แล้วต้องกัดฟันกรอดเพราะดวงตาคมไม่ได้เหลียวแลเธอเลยแม้แต่น้อย ทำราวกับสนใจการประชุมนักหนา แต่ความจริงเขากำลังก่อกวนเธอต่างหาก

หงส์นรีตวัดปลายเท้าเตะท่อนขากำยำ สิงหนาทเพียงแต่มองเธอด้วยหางตาอย่างเอาเรื่อง นิ่งไปได้สักพักปลายเท้าใหญ่ก็ยกขึ้นลูบต้นขาสวยจนชายกระโปรงร่นขึ้น

“พี่สิงห์!”

ไม่เพียงแต่สิงหนาทเท่านั้นที่หันขวับ แต่ทุกคนในที่ประชุมก็หันมามองเป็นตาเดียว หงส์นรีแก้เขินด้วยการยกมือขึ้นลูบเส้นผม เธอยิ้มแหยๆ หาทางออกให้กับตัวเอง

“หงส์...เอ่อ...หงส์ปวดหัวน่ะค่ะ ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ”

ร่างบางลุกขึ้นแล้วก้าวยาวๆ โดยพยายามไม่สนใจใคร แค่นี้เธอก็เป็นตัวตลกสำหรับทุกคนแล้ว นี่ใช่ไหมที่สิงหนาทต้องการ เขาต้องการแก้แค้นเธอ ต้องการให้เธอได้อาย ต้องการให้เธอหมดความมั่นใจในตัวเอง ดูเหมือนเขาจะทำได้สำเร็จแล้ว

หงส์นรีทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะทำงานของเธอ น้ำตาคลอหน่วยตาคู่สวย น้อยใจในโชคชะตาที่นำพาให้เธอมาพบเขา คนใจร้ายที่เธอหลงรักและทำทุกอย่างเพื่อให้เขารักเธอ แต่เขามองเห็นเธอเป็นเพียงจอมหลอกลวง เป็นตัวตลกที่ทำให้เขาคลายเครียดได้ เธอจะทนกับสภาพแบบนี้ได้นานแค่ไหน บทรังเกียจเขาก็หายหน้าหายตาไปอย่างไร้ร่องรอย บทจะทำหน้าที่เขาก็เรียกร้องจากเธอจนเจ็บปวด ทำไมเขาไม่เห็นใจเธอบ้าง

“นังหงส์ เธอถอนตัวเถอะ เธอจะทนอยู่กับคนที่เขารังเกียจมาก ได้นานถึงหนึ่งปีเหรอ”

หญิงสาวพูดกับตัวเอง ยกมือป้ายน้ำตาป้อยๆ

“ยังไงเธอก็ต้องทน เพราะฉันต้องทำหน้าที่ให้ครบหนึ่งปี และฉันเชื่อว่าจะต้องทำให้เธอท้องแน่นอน”

เสียงทุ้มแข็งๆ ดังขัดความนึกคิดของหงส์นรี ไม่ต้องหันไปมองเธอก็จำเสียงของเขาได้

“แต่หงส์ไม่ทนแล้ว หงส์ไม่ทนอยู่กับคนที่ใจมืดบอดอย่างพี่สิงห์หรอก”

“ไม่ได้ เธอต้องอยู่ ถ้าไม่ครบหนึ่งปี ฉันไม่มีวันเซ็นใบหย่าให้เธอหรอก”

“พี่สิงห์จะทรมานหงส์ทำไม ปล่อยหงส์ไปเถอะ เรื่องหนี้สินหงส์ยกให้”

สิงหนาทเขย่าร่างบางจนหัวสั่นหัวคลอน มือกำต้นแขนเรียวเล็กแน่นจนหงส์นรีรู้สึกเจ็บจนชา

“รวยนักใช่มั้ย หรืออยากมีชู้ใจจะขาด ฝันไปเถอะหงส์นรี ฉันไม่มีวันยอมให้เธอมีชู้ในขณะที่ยังเป็นเมียฉันอยู่ ส่วนหนี้สิน ยังไงฉันต้องหาวิธีทำให้หมดหนี้ ฉันไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีให้เธอยกหนี้ให้หรอกนะ อีกอย่างหนึ่ง ฉันไม่คิดว่าเธอเองก็เป็นคนขี้แพ้ เธอจะยอมแพ้ฉันง่ายๆ แบบนี้เหรอ ฮึ...หงส์นรี เมื่อก่อนฉันเห็นเธอสู้ขาดใจดิ้นนี่นา ฉันทำให้เจ็บแค่ไหน เธอก็เอาคืนฉันได้ตลอด กับเรื่องแค่นี้เธอถึงกับยอมแพ้เลยเหรอ”

“หงส์ไม่ได้ยอมแพ้นะ และจะไม่มีวันยอมแพ้ด้วย”

“ถ้างั้นก็สู้ต่อสิ สู้กันจนกว่าเธอจะท้อง ข้อตกลงระหว่างเราเป็นอันจบ”

“ความจริงพี่สิงห์ควรจะเป็นห่วงตัวเองและเค.เค.พี.มากกว่าจะมาเป็นห่วงหงส์นะคะ”

“ใครว่าฉันเป็นห่วงเธอ ฉันเกลียดคนที่อยากมีผัวจนตัวสั่น แต่หาไม่ได้สักทีเลยต้องวางแผนจับลูกหนี้อย่างฉัน”

หงส์นรีสะบัดแขนจนหลุด ฝ่ามือบางตวัดใส่ใบหน้าคมหล่อจนหน้าหัน ดวงตากลมโตเป็นสีเขียวอย่างโกรธจัด ไม่สนใจดวงตาคมวาวของราชสีห์หนุ่มแม้แต่น้อย

“คุณดูใหม่อีกทีสิ หน้าอย่างฉันนี่นะที่ต้องวางแผนจับคุณ ตระกูลที่มีแต่เปลือกนอก มีแต่หน้าตาหล่อเหลา แต่หัวใจหยาบช้ามืดบอด ถ้าเพราะฉันไม่ถูกบังคับทางอ้อม ฉันก็ไม่มีวันมองคนอย่างคุณ ในเมื่อมีผู้ชายหล่อเหลากว่าคุณมากมาย ตบเท้าเรียงแถวมาให้ฉันเลือกตลอด กลับไปส่องกระจกมองตัวเองเสียใหม่เถอะ ว่าใครกันแน่ที่คิดจะจับใคร”

“หงส์นรี!!!”

สิงหนาทเงื้อมือขึ้นสูงปฏิกิริยาของเขาเป็นไปตามสัญชาตญาณ ราชสีห์อย่างเขาไม่เคยถูกใครพูดจาดูหมิ่นมากขนาดนี้มาก่อน และที่สำคัญคนที่ทำให้เขารู้สึกเสียหน้ามากขนาดนี้กลับเป็นภรรยาสาวของตนเอง

“เอาสิ คุณอยากตบหน้าฉันก็เชิญเลย เปิดเผยความเป็นตัวตนของคุณออกมาเลย ฉันจะได้รู้ว่าคุณมันก็ดีแต่รังแกผู้หญิง ถ้าทำอะไรไม่ได้ก็เอาแต่ใช้กำลังตัดสิน ผู้หญิงถึงจะเป็นเพศที่อ่อนแอ แต่ก็สู้ไม่ถอยเหมือนกันนะ”

มือใหญ่ลดลงพร้อมกับคิ้วเข้มที่เลิกขึ้น ริมฝีปากหนาเบ้เบือนเยาะหยัน จริงๆ แล้วเขาไม่คิดอยากทำรุนแรงกับเธอเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกในใจตอนนี้มันกำลังขัดแย้งตีกันให้วุ่นไปหมด ไม่คิดว่าการล้อเล่นในที่ประชุมของตนจะทำให้หญิงสาวโกรธแค้นได้มากขนาดนี้ หงส์นรีคนนี้เป็นอีกคนที่เขาไม่รู้จัก ต่างจากหงส์นรีคนเดิมที่เธอมักจะหาวิธีมาแก้แค้น แต่การแก้แค้นของเธอนั้น ก็ทำให้เขาชื่นชอบ และอยากทำให้เธอโกรธตลอดเวลา หรือเขาจะทำกับเธอมากเกินไป ทำให้เธอได้อายต่อหน้าคนอื่น ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเองว่าการล้อเล่นใต้โต๊ะ ไม่มีใครเขามานั่งสังเกตเห็นและทำให้เธอต้องอาย แต่หญิงสาวคิดมากไปเองต่างหาก

สิงหนาทหลงลืมว่าหงส์นรีเป็นผู้หญิง การกระทำแบบนั้นในขณะที่มีผู้อื่นอยู่ด้วยเป็นสิบ ถึงจะเห็นหรือไม่เห็น ความรู้สึกของผู้หญิงที่ถูกกระทำ ก็ทั้งตกใจ หวาดผวา และเขินอายกันทั้งนั้น แต่เพราะเขาคิดอะไรง่ายๆ คิดแบบที่ผู้ชายคิดกัน เรื่องที่ได้กลายเป็นเลวร้ายแบบนี้

“งั้นก็สู้สิ”

“ฉัน...สู้ไปก็เปล่าประโยชน์ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก”

“ตบฉันจนหน้าหันแบบนี้ คิดจะหนีไปง่ายๆ เหรอ”

“ฉันไม่ได้หนี อยากพิสูจน์ตัวเองและความเป็นเกริกเกียรติไพศาลผู้เย่อหยิ่ง ก็ทำซะ แต่ฉันจะไม่อยู่ดูคุณอีกแล้ว อ้อ...ถ้าคุณมีน้ำยาพอ อีกไม่นานท้องของฉันมันคงป่อง ถ้าถึงวันนั้น ฉันจะมาบอกข่าวดีกับคุณแล้วกัน”

หงส์นรีคว้ากระเป๋าสะพายบ่า หญิงสาวสะบัดหน้าพรืดแล้วกระทืบส้นเท้าที่อยู่ในรองเท้าส้นสูงบนรองเท้าหนังมันปลาบของชายหนุ่ม ดีที่สิงหนาทไหวตัวได้ทันหลบฉับ เพราะเขาคิดไว้อยู่แล้วว่าผู้หญิงอย่างหงส์นรีคงไม่เดินจากไปง่ายๆ โดยไม่ทิ้งรอยจารึกเอาไว้ วงแขนกำยำตวัดรัดเอวบางยกขึ้นพาดบ่า แล้วฟาดฝ่ามือลงบนสะโพกงอนเช้งนั้นหนักๆ

“ตบไม่พอ ยังคิดจะกระทืบซ้ำอีกเหรอ มากไปมั้งแม่คู้ณ เธอออกฤทธิ์ออกเดชจนเต็มที่แล้ว ถึงคราวฉันบ้างล่ะนะ”

สิงหนาทแบกร่างบางเดินดุ่มๆ จนกระเป๋าสะพายของหงส์นรีหล่น หญิงสาวดิ้นรนอย่าบ้าคลั่งหวังจะให้เขาปล่อยเธอลง เสียงร้องตะโกนโวยวายลั่นห้อง มือน้อยทุบไปทั่วแผ่นหลังกว้างกำยำ เรียวขาก็เตะถี่ยิบทำให้ชายหนุ่มอดใจฟาดมือลงบนสะโพกผายอีกครั้งไม่ได้

“โอ๊ย! เจ็บนะ ฟาดมาอยู่ได้ สะโพกคนนะไม่ใช่สะโพกควาย มันถึงไม่เจ็บน่ะ”

“แล้วรู้ได้ไงว่าควายมันไม่เจ็บ เวลาที่มีคนเฆี่ยนตีมัน เงียบเถอะ ไม่งั้นล่ะก็”

“ไม่งั้นอะไร”

ชายหนุ่มเปิดประตูออกไป พอดีกับที่นายจักรวาลกลับเข้ามา ชายชราเห็นลูกสะใภ้อยู่บนบ่ากว้างของลูกชายก็ตกใจ ดูท่าจะเกิดเรื่องขึ้นระหว่างที่เขาไม่อยู่เสียแล้ว

“มีอะไรกัน แล้วทำไมต้องแบกขึ้นบ่ากันแบบนั้นล่ะสิงห์”

“ผมจะเอาคนดื้อไปจัดการสั่งสอนที่บ้านนะครับพ่อ แล้วจะไม่เข้ามาอีก ไพลิน”

สิงหนาทหันไปเรียกเลขาที่นั่งหน้าเหลออยู่กับโต๊ะ

“คะ ท่านประธาน”

“เก็บกระเป๋าของหงส์ และรองเท้าที่ตกตามผมลงไปที่รถ”

“ปล่อยฉันสิ เดี๋ยวฉันเก็บเอง”

เสียงโวยวายไม่ยอมหยุด หน้าตาแดงแปร๊ดเพราะเลือดไหลลงมาอยู่ที่ศีรษะ อีกทั้งร่างสูงยังหันไปหันมาจนเธอมึนไปหมดแล้ว

“ไพลิน จัดการตามที่ผมบอก”

ไพลินพยักหน้าหงึกหงักแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปเก็บกระเป๋าและรองเท้า วิ่งตามท่านประธานและภรรยาลงไปที่รถ แต่แล้วก็ให้สงสัยว่าทำไมวันนี้รถของท่านประธานสุดหล่อ กลายเป็นปอร์เช่สีขาวไปได้

“ไพลิน ให้คนขับรถผมกลับบ้านด้วย วันนี้ผมจะซิ่งรถหรูของภรรยาสุดที่รักเสียหน่อย”

เลขาสาวถึงบางอ้อ และรู้เพิ่มอีกว่าภรรยาของท่านประธานไม่ใช่กระจอกอย่างที่หลายๆ คนอาจคิด แต่จะร่ำรวยขนาดไหนนั้นไม่มีใครรู้

“ค่ะ ท่านประธาน”

“ใครมีเรื่องสำคัญกับผม บอกให้โทรเข้ามือถือได้ เอาที่สำคัญจริงๆ เท่านั้นนะ”

“ค่ะ ท่านประธาน”

ไพลินแอบมองร่างบางที่ถูกจับยัดเข้ารถ เห็นหน้าสวยๆ นั้นหงิกงอเป็นปลายจวักก็ถอนหายใจ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคน ดูแล้วเป็นคู่สามีภรรยาที่แปลกประหลาดมากทีเดียว งานแต่งงานก็จัดขึ้นปุบปับ ก่อนแต่งงานฝ่ายหญิงก็แอบมาทำงานเป็นพนักงานใหม่หนึ่งวัน แล้วก็หายต๋อม มารู้อีกทีก็กลายเป็นสามีภรรยากันแล้ว

สิงหนาทเหยียบคันเร่งแทบมิด รู้สึกเพลิดเพลินไม่เบากับการขับรถแรงขนาดนี้ ดวงตาคมปรายตามองคนที่นั่งหันหน้าออกนอกรถ เห็นเธอนิ่งเงียบเขาก็ใจฝ่อ อยากให้หญิงสาวลุกขึ้นมาต่อล้อต่อเถียงเช่นเดิมมากกว่าจะมานิ่งเงียบแบบนี้ แต่คิดๆ ดูแล้ว พอเธอเงียบก็น่ารักดีเหมือนกัน

“สงสัยว่าไพลินคงเก็บของมาไม่หมด”

เงียบ...ไม่มีเสียงตอบกลับ

“ไม่ยักรู้ ว่าเธอทิ้งปากไว้ที่บริษัทด้วย หรือกลัวดอกพิกุลจะร่วงขึ้นมา”

เงียบ...

“นี่ ฉันพูดกับเธอไม่ได้ยินรึไง”

หญิงสาวหันขวับตาเขียวปั๊ดอย่างเอาเรื่อง

“ได้ยิน แต่ไม่อยากตอบ ใครจะทำไม”

“ฉันนี่ไง เดี๋ยวถึงบ้านก่อนเถอะ ฉันจะจัดการกับเธอให้สาสม เอ...หรือจะแวะเข้าม่านรูดแถวนี้ดีนะ อย่างเธอไม่น่าจะสนใจนะว่าม่านรูดหรือไม่รูด เพราะเธอได้ทั้งนั้น”

“กรี๊ด!!! จะมากไปแล้วนะ”หญิงสาวกางเล็บทั้งห้าอยากจะข่วนหน้าหล่อๆ ให้หายแค้น แต่...

“ตู๊ดๆๆ”

สิงหนาทยังไม่ทันโต้ตอบ เสียงมือถือในกระเป๋าเสื้อก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ชายหนุ่มใส่บลูธูทและกดรับ

“ครับพ่อ”

“ตาสิงห์ คุณมัตสึโมโตะ ฮายาชิ เดินทางมาถึงแล้วนะ แกต้องไปต้อนรับเขา”

“อะไรนะครับพ่อ ไหนกำหนดการจะมาถึงในอีกสองวันไงครับ”

“ใช่ แต่เห็นเขาบอกว่าจะเที่ยวไทยก่อนสักวันสองวันน่ะ แกควรจะพาหนูหงส์ไปต้อนรับเขาที่สนามบินนะ แล้วถ้าจะให้ดี ก็พาเขาเที่ยวด้วยเลย”

“เอางั้นเลยเหรอครับพ่อ แล้วงานผมล่ะครับ”

“ทางนี้ไม่ต้องห่วง พ่อจะจัดการแทนแกเอง”

“ครับพ่อ ถ้างั้นก็ตกลงครับ เดี๋ยวผมกับหงส์จะไปรับคุณมัตสึโมโตะเองครับ”

นายจักรวาลวางสายลงด้วยสีหน้าสดใส โชคเข้าข้างเขาด้วยการส่งลูกค้าคนสำคัญมาให้ เปิดโอกาสให้คู่สองสามีภรรยาได้มีเวลาอยู่ใกล้ชิดมากขึ้น ความสัมพันธ์จะได้พัฒนาและในไม่ช้าหลานของเขาก็จะถือกำเนิดขึ้นมา นายจักรวาลแน่ใจว่าหากมีโซ่ทองเส้นโตคล้องใจแล้ว ลูกชายและลูกสะใภ้ก็ต้องรักกันแน่

‘หลานรักของปู่ มาเกิดเร็วๆ นะลูก’

สิงหนาทเลี้ยวรถไปอีกทาง เพื่อไปรับลูกค้ารายใหญ่ของเค.เค.พี. หงส์นรีให้สงสัยว่าทำไมเขาไม่ขับรถกลับบ้าน แม้จะได้ยินว่าจะต้องไปรับใครสักคน แต่ไม่คิดว่าเขาจะพาเธอไปด้วยทั้งที่ยังระหองระแหงกันแบบนี้ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนๆ ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็คงต้องระหองระแหงอยู่แล้ว เพราะเขาไม่คิดจะมองเธอในแง่ดี และไม่คิดจะยกย่องให้เกียรติเธอเท่าที่ควร

“จอดรถ”

หงส์นรีสั่งเสียงแข็ง

“เสียใจ พ่อบอกให้เธอไปกับฉัน”

“ไม่ไป ทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วย”

“อย่าลืมว่าเธอเป็นผู้ช่วยท่านที่ปรึกษา เธอจะต้องรู้ทุกอย่างที่คุณพ่อรู้ อีกอย่างหนึ่งนะหงส์นรี ไอ้คำว่าฉันกับคุณนี่มันไม่เหมาะกับเธอเลยสักนิด ฟังดูแล้วมันไม่ระรื่นหูเลย”

“ฮึ...ฉันจะพูดแบบนี้ เมื่อก่อนฉันพูดยังไง จะไพเราะน่าฟังหรือระรื่นหูขนาดไหน คุณก็ไม่เคยชอบหรืออยากฟังมันอยู่แล้วนี่ แล้วตอนนี้จะมาใส่ใจมันทำไม”

ใบหน้างามเชิดขึ้นคอตั้งบ่าอย่างหยิ่งผยอง เรียวปากอิ่มเชิดงอนขึ้นไม่น้อยกว่าหน้างามๆ นั้น สิงหนาทต้องถอนหายใจเมื่อต้องรับมือกับเด็กดื้ออย่างหงส์นรี

“เอาเป็นว่า ตอนนี้ฉันอยากฟังมัน เพราะไม่ชอบได้ยินเธอพูดฉันกับคุณ โอเคมั้ย”

“ไม่ เมื่อก่อนฉันทำแล้ว มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาก็จบ ฉันจะไม่ทำมันอีก”

“อย่าดื้อน่าหงส์นรี ตอนนี้เราต้องร่วมมือกันสักวันสองวันนะ”ชายหนุ่มหันมาบอกแกมขอร้อง

“ร่วมมืออะไร”หญิงสาวทำหน้าฉงน

“คุณพ่อให้ฉันกับเธอไปรับลูกค้ารายใหญ่ของเค.เค.พี. และพาไปเที่ยวตามที่เขาต้องการ เพราะงั้นฉันกับเธอเราต้องสงบศึกกันสักวันสองวัน”

“เชอะ ความจริงไม่มีฉัน คุณก็ไปรับแล้วก็พาเที่ยวเองได้นี่”

หญิงสาวสะบัดหน้าพรืดจนสิงหนาทหวั่นว่าคอเธออาจจะหมุนได้รอบหากสะบัดบ่อยๆ ชายหนุ่มทำเสียงบางอย่างในลำคอ ไม่พอใจที่หงส์นรีไม่เชื่อฟัง แต่ตอนนี้เขาทำอะไรเธอไม่ได้ดั่งใจคิด อยากลงโทษด้วยการมอบบทรักรุนแรงให้หวีดร้องครวญครางจนแทบขาดใจก็ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้บิดาโยนหน้าที่สำคัญอีกอย่างมาให้เสียแล้ว

“หงส์นรี ความจริงเธอก็อายุไม่น้อยแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ต้องมีความรับผิดชอบในหน้าที่หน่อยสิ รายงานการประชุมของคุณพ่อ เธอก็จดไม่ได้ แล้วหน้าที่ต่อไปเธอจะยังคิดปฏิเสธอีกเหรอ หรือคิดว่าเป็นเจ้าหนี้แล้วจะทำอะไรก็ได้”

สิงหนาทพูดยั่วยุให้หญิงสาวโกรธ หวังจะใช้คำพูดทำให้หงส์นรีเปลี่ยนใจ และเขาก็ทำสำเร็จ

“ก็ได้ ฉัน...เอ่อ...หงส์จะทำงานที่คุณพ่อสั่ง เพราะหงส์ไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบ”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มสมใจ แบบนี้แหละที่เขาชอบมากกว่านั่งนิ่ง ให้เธอลุกขึ้นมาสู้หรือจะทำอะไรกับเขาก็ได้ ดีกว่าเห็นเธอนิ่งเงียบจมอยู่กับความคิดของตัวเองแบบเมื่อครู่ บางสิ่งบางอย่างในหัวใจแกว่งไกวแค่ได้เห็นเธอเงียบ รู้ดีว่าเป็นความผิดของเขาที่ทำกับเธอมากเกินไป แต่จะให้ราชสีห์ยอมรับผิดง่ายๆ ก็ใช่เรื่อง ดื้อกับดื้อมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น มีแต่แตกกับแตก ฉะนั้นพักยกชวนตีกันสักระยะดีกว่า เผื่ออะไรต่อมิอะไรจะเปลี่ยนไป

“เรียกแทนตัวเองแบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย”

“ชิ...ให้แต่เค้าเรียก ทีตัวเองไม่เห็นพูดเลย ก็มีแต่ฉันกับเธอตลอด”

“ถ้าพี่อยากเรียก ก็จะเรียกเองแหละ หงส์ไม่ต้องห่วง”

สิงหนาทบอกยิ้มๆ เออแฮะ พอเรียกแทนตัวเองแบบนี้แล้วรู้สึกดีกว่าเก่าขึ้นเยอะ เหมือนเยื่อบางๆ ที่ขวางกั้นมันจะยิ่งบางลง ความอึดอัดเหมือนเมื่อก่อนคลายลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“แล้วเราจะไปรับใครคะ”

“อ๋อ...คุณมัตสึโมโตะ ฮายาชิ ลูกค้าชาวญี่ปุ่นรายใหญ่ของเค.เค.พี. พอดีเขาจะมาเที่ยวเมืองไทยด้วย ก็เลยมาเร็วกว่ากำหนดสองวัน ในฐานะที่เราเป็นเจ้าบ้านก็ควรทำหน้าที่ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง พาแขกต่างบ้านต่างเมืองออกเที่ยวซะหน่อย ก่อนจะเจรจาเชิงธุรกิจกันต่อ”

หงส์นรีพยักหน้ารับรู้

“แล้วเราจะพาเขาไปเที่ยวไหนเหรอคะพี่สิงห์”

“ไม่รู้สิ หงส์มีที่เที่ยวที่ไหนแนะนำบ้างรึเปล่า”

“อืม...ถ้าไม่รังเกียจ สวนยางพาราฤทธิ์ทองคำยินดีต้อนรับนะคะ”

หญิงสาวถือโอกาสเชิญชวนให้ไปเที่ยวชมสวนยางพาราที่บ้านของเธอเอง เพราะเธอคิดถึงพ่อกับแม่ใจจะขาด คิดถึงไอ้เปียด้วย คันมือคันไม้อยากไปดึงหูมันเต็มทีแล้ว