ตอนที่ 8 ผู้ช่วยท่านที่ปรึกษา

ตอนที่ 8 ผู้ช่วยท่านที่ปรึกษา

“ก๊อกๆๆ ตาสิงห์ หนูหงส์ ถ้ายังไม่หลับไปทานข้าวกันลูก นานๆ ทีจะได้ทานข้าวเย็นกันพร้อมหน้าสักครั้ง”

เสียงนางสุทธินีร้องเรียกสองหนุ่มสาวให้ออกไป โดยไม่รู้ว่ากลายเป็นคนที่เข้ามาขัดจังหวะซึ่งกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มทีเดียว แต่นั่นทำให้หงส์นรีกลั้นยิ้มและตะโกนออกไปโดยเร็ว

“ค่ะ เดี๋ยวหงส์กับพี่สิงห์จะไปค่ะ”

“เร็วๆ นะลูก แม่ให้เด็กตั้งโต๊ะไว้พร้อมแล้ว”

“ค่ะ คุณแม่”

สิงหนาทกลับเป็นฝ่ายทำหน้าเซ็ง และเอ็ดหญิงสาวที่อยู่บนร่างเขาเสียงเข้ม

“ทำไมบอกคุณแม่ไปแบบนั้น”

“อ้าว...ก็คุณแม่อุตส่าห์มาเคาะประตูเรียกด้วยตัวเอง พี่สิงห์จะปฏิเสธไม่ลงไปทานข้าวกับท่านเหรอคะ”

“แต่ว่าเรา...โอ๊ย! พี่ไม่ยอมนะหงส์ หงส์จะทิ้งพี่แบบนี้ไม่ได้”

หงส์นรีดีดตัวลุกขึ้นเร็วจนเขาคว้าไว้ไม่ทัน เพราะไม่คิดว่าเธอจะดีดตัวหนีไปทั้งแบบนี้

“ไม่ได้ทิ้งค่ะ แต่ฝากไว้ก่อน”

“อะไรนะ!! นี่หงส์พูดเล่นใช่มั้ย”

หญิงสาวเดินไปถึงประตูห้องน้ำพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ในมือ เธอหันกลับมายิ้มแป้นได้อย่างน่าหยิก แต่สิ่งที่หลุดมาจากเรียวปากนุ่ม มันน่าเรียกว่าน่ากลัวนักในความคิดของสิงหนาท

“จริงค่ะ เร็วๆ ค่ะพี่สิงห์ แต่งตัวก่อนที่คุณแม่จะขึ้นมาเรียกอีกรอบ”

แล้วร่างบางก็ผลุบหายไปในห้องน้ำ ทิ้งให้ชายหนุ่มนอนตาลอยอ้าปากค้างเพราะคิดไม่ถึง

“บ้าฉิบ! นี่ไอ้สิงห์ต้องสวรรค์ล่มเหรอเนี่ย”

บนโต๊ะอาหาร ทุกคนทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยหน้าชื่นตาบาน โดยเฉพาะหงส์นรีที่ดูเหมือนจะมีความสุขมากกว่าคนอื่นๆ ก็แหงล่ะ เธอแก้แค้นสิงหนาทได้สำเร็จแล้วนี่นา ทำเอาชายหนุ่มถึงกับต้องทำหน้าบอกบุญไม่รับ แม้อาหารมื้อนี้รสชาติก็ถูกปากมาก

“ตาสิงห์...เป็นอะไรไปเรอะ หรือว่ากับข้าวไม่อร่อย”

นายจักรวาลเห็นลูกชายหน้าบูดไม่ยอมพูดยอมจากับใครเลย ได้แต่ตักข้าวใส่ปากด้วยท่าทีเหงาหงอย คิ้วเข้มก็ขมวดกันเป็นปมราวกับครุ่นคิดอย่างหนัก

สิงหนาทวางช้อนส้อมในมือลง แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“ผมอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะครับคุณพ่อคุณแม่”

หงส์นรีมองตามร่างสูงที่ลุกเดินขึ้นห้องนอนไปเงียบๆ

“ตาสิงห์ไม่สบายหรือเปล่าหนูหงส์ พ่อว่าท่าทางมันแปลกๆ เหมือนคนไม่สบายเลย”

‘จะให้สบายได้ยังไงล่ะคะคุณพ่อ ในเมื่ออารมณ์ยังค้างเติ่งแบบนั้น’

หญิงสาวคิด แต่พูดไปอีกอย่าง

“พี่สิงห์คงเหนื่อยน่ะค่ะ”

“อืม...อ้อหนูหงส์ พ่ออยากให้หนูไปช่วยงานที่บริษัท”

“หงส์นี่น่ะเหรอคะ แต่ว่า...หงส์ไม่ค่อยถนัดด้านนี้นักนะคะ คงช่วยคุณพ่อได้ไม่มาก”

“ไม่เป็นไรหรอก พ่อว่าหนูหงส์ต้องทำได้แน่ เริ่มจากงานง่ายๆ ไปเป็นผู้ช่วยของพ่อก่อนแล้วกัน”

“ผู้ช่วยคุณพ่อ! ไหนว่าจะให้หงส์ไปช่วยงานง่ายๆ ไงคะ แล้วแบบนี้หงส์จะทำได้เหรอคะ”

“ได้สิลูก ก็แค่งานพิมพ์นิดหน่อยเท่านั้น พ่ออยากให้หงส์กับสิงห์อยู่ใกล้กันมากขึ้น แต่ลำพังจะส่งหงส์ไปช่วยงานตาสิงห์เลย คงไม่ดีเท่าไหร่ แต่พ่อเชื่อว่าหนูหงส์จะทำให้ตาสิงห์อยากได้หนูไปอยู่ใกล้ๆ”

“พี่สิงห์เขาเกลียดขี้หน้าหงส์จะตายไปค่ะ คงอยากให้หงส์เข้าใกล้หรอก”

หงส์นรีอดประชดประชันเล็กน้อยไม่ได้ ก็จริงนี่นา เธอไปทำงานใกล้ๆ เขาก็หาเรื่องชวนตีตลอด

“ฮื้อ...เชื่อพ่อสิหนูหงส์ สักวันตาสิงห์ต้องใจอ่อน”

“หงส์จะพยายามเชื่อ และพยายามทำให้พี่สิงห์ใจอ่อนแล้วกันนะคะ”

หงส์นรีบอก แล้วตักข้าวใส่ปากเรื่อยๆ สมองก็ครุ่นคิดว่าสิงหนาทปากแข็งใจอ่อน แต่ไม่รู้ว่าจะอ่อนทุกเรื่องหรือเปล่าน่ะสิ เขาคงอยากให้เธอมีลูกแล้วจะได้เฉดหัวเธอออกไปให้ไกล ก็เลยอยากมีเซ็กส์กับเธอ แต่เรื่องที่จะให้เขาหลงรักเธอเลยนั้นคงยาก ดูแล้วคนอย่างสิงหนาทเจ้าคิดเจ้าแค้นเสียด้วยสิ

คืนนั้นหงส์นรีนอนรอสามีสุดหล่ออยู่ในห้อง แต่เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงก็ไร้เงาร่างสูงเดินเข้ามา หรือว่าเขาจะโกรธเธอจนไม่อยากมาหาแล้ว แต่ไม่น่านะ เพราะธรรมชาติของผู้ชายถ้ายังไม่ได้ปลดปล่อย เขาต้องหาทางปลดปล่อยจนได้ หรือ...เขาจะประทุษร้ายตัวเองเข้าแล้ว

“แกร็ก”

เสียงของลูกบิดประตูที่ถูกหมุนเข้ามา ทำให้หงส์นรีล้มตัวลงนอนหลับตาและปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอ เป็นใครไปไม่ได้ที่กล้าบุกรุกเข้ามาหาเธอยามค่ำคืนแบบนี้ นอกจากสิงหนาทสามีของเธอเอง

ร่างสูงมาหยุดยืนชิดเตียงมองร่างที่กำลังสลบไสลอยู่บนเตียงนุ่ม

เพราะเธอที่ทำให้เขาแทบบ้า...

เพราะเธอที่ทำให้เขาต้องร้อนไปทั้งตัว...

เพราะเธอที่ทำให้เขาอารมณ์ค้างเติ่ง...

และเพราะเธอ...เขาจึงต้องย่องเบาเข้ามาหา...

“ฉันรู้นะว่าเธอแกล้งหลับ แม่จอมลวงโลก”

ดูเหมือนว่าข้อหาที่เขาขยันยัดเยียดให้เธอนั้นจะหนักขึ้นทุกขณะ

“มากไปแล้วนะคะพี่สิงห์ หงส์เป็นจอมลวงโลกที่ไหน อย่ามากล่าวหากันเกินไป”

“หึ...มากเหรอ ฉันว่านี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับคนอย่างเธอ”

“ถ้าคิดจะเข้ามากล่าวหากันพล่อยๆ แบบนี้ ออกไปเถอะค่ะ หงส์อยากพักผ่อนมากกว่าจะมานั่งฟังเรื่องไร้สาระ”

“ว้าย”

หงส์นรีหวีดร้องเมื่อร่างของเธอที่ลุกขึ้นมาโต้เถียง ถูกร่างหนาโถมกายเข้าใส่จนแผ่หราไปบนเตียงนุ่ม สิงหนาท กดข้อมือบางลงกับที่นอนจนหญิงสาวต้องนิ่วหน้า เพราะเธอถูกพันธนาการเสียจนกระดุกกระดิกไม่ได้

“นี่กำลังหวังว่าฉันจะเข้ามาทำอย่างว่าล่ะสินะ ถึงยังไม่หลับแบบนี้”

“ในหัวพี่สิงห์ไม่เคยมองหงส์ในทางที่ดีเลยใช่มั้ยคะ”

“แล้วเธอมีอะไรที่ทำให้ฉันต้องคิดในแง่ดีบ้างล่ะ ฮึ...หงส์นรี”

ชายหนุ่มกดข้อมือบางแน่นขึ้น อีกทั้งยังออกแรงบีบจนหญิงสาวรู้สึกชาที่ข้อมือ

นี่เขากำลังใส่ความโมโหโทโสลงกับเธออีกแล้วสินะ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมสิงหนาทถึงได้อารมณ์แปรปรวนง่ายขนาดนี้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เหมือนผีเข้าผีออก หรือไม่แน่ใจว่าเขาควรจะทำยังไงกับเธอ หญิงสาวทอดถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน ทำไมหนอ เขาถึงไม่เคยเห็นมุมดีๆ ของเธอบ้าง ถ้าเขาไม่เห็นเธอเป็นเจ้าหนี้บางทีเธออาจไม่ต้องเจ็บกายเจ็บใจขนาดนี้

“พี่สิงห์คะ” หญิงสาวเรียกเสียงหวาน “พี่สิงห์ลองมองหงส์ในแง่ดีบ้างสิคะ ที่หงส์ทำทุกอย่างก็เพราะพี่สิงห์ เพราะเกริกเกียรติไพศาลและเพราะทุกคนนะคะ เรามาญาติดีต่อกันดีกว่านะคะ”

“ไม่ ไม่มีวันที่ฉันจะญาติดีกับเธอ และไม่มีวันที่ฉันจะหลงลืมว่าต้องทำหน้าที่อะไรและเพื่ออะไร”

จบคำ ชายหนุ่มก็ตะโบมจูบไปทั่วดวงหน้าคมหวาน เขากระทำทุกอย่างจาบจ้วงรุนแรงแต่เรียกร้องอยู่ในที เรียวปากนุ่มต้องเผยอขึ้นรับจูบเร่าร้อนซึ่งแทรกซอนปลายลิ้นหนาเข้ามาหา ปลายลิ้นเล็กถูกเกี่ยวพันตวัดไปมาถี่เร็วจนหงส์นรีหัวหมุน เขาจูบดุเดือดเรียกเลือดในกายสาวให้วิ่งพล่าน หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำราวกลองรัว สั่นพร่าไปกับจุมพิตผ่าวร้อน เรียวปากหนาถอนจูบเมื่อหญิงสาวหายใจติดขัด และบดขยี้ลงไปใหม่ด้วยความรุนแรงไม่ต่างกับครั้งแรก ฉุดรั้งเรียกร้องให้ร่างบางอ่อนระทวย

สิงหนาทปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ ย้ายมากอบกุมเต้าทรวงสล้างอวบใหญ่ ชุดนอนผ้าพลิ้วบางเบาถูกกระชากออกจนขาดวิ่น สร้างความงุนงงให้หงส์นรีว่าทำไมเขาต้องฉีกทึ้งชุดนอนของเธอแทบทุกครั้ง ไม่คิดจะถอดดีๆ บ้างเลยรึไง เธอออกจะเสียดายชุดนอนสวยๆ ที่อุตส่าห์ไปเลือกซื้อด้วยตัวเอง

ทรวงถันเปล่าเปลือยถูกเคล้นคลึงหนักมือ จนน่ากลัวว่ามันจะแหลกเหลว หากแต่หญิงสาวกลับไม่รู้เจ็บเลยสักนิด รู้สึกแต่เพียงความรุนแรงที่ปลุกเร้าร่างกายทุกส่วนของเธอให้ตอบสนอง ความเสียวซ่านที่ก่อเกิดอย่างหนักหน่วงทำให้หญิงสาวต้องครวญครางออกมาไม่เป็นศัพท์

“พี่สิงห์”

สิงหนาทผละริมฝีปากออกจากความอวบใหญ่นุ่มหยุ่น ปลดเปลื้องพันธนาการอันรัดรึงของตนเอง ไม่นานร่างแกร่งก็พลันเปลือยเปล่า ก่อนทรุดร่างลงคลุกเคล้าร่างระหงอีกครั้ง

“ทำไมเธอถึงได้สวยนักนะ หงส์นรี ฉันอยากเกลียดเธอ อยากให้เธอขี้ริ้วขี้เหร่ อยากจำใจที่จะต้องร่วมรักกับเธอ”

หงส์นรีอยากจะถามเขาว่า แล้วที่ทำอยู่นี่ไม่ใช่ความจำใจหรอกหรือ ถ้าไม่ใช่แล้วมันคืออะไรกัน

สิงหนาทเลื่อนตัวลงต่ำจูบซับความหอมหวานไปทั่วเรือนร่างระหง ซุกซบใบหน้าลิ้มเลียสะดือสวยด้วยการตวัดปลายลิ้นสากชื้นวนรอบๆ และใช้ไรฟันกัดเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

“พี่สิงห์ขา...”

ชายหนุ่มไล้ปลายนิ้วเข้าหาความอวบอิ่มกลางร่างสาว สัมผัสบางเบาราวปุยนุ่นก่อนกดหนักคลึงเคล้าเนินนุ่ม เรียกเสียงครางฮือฮาออกมาไม่ขาดสาย

หงส์นรีบิดกายพลิ้วไหวราวกิ่งไม้ต้องลม หยัดร่างขึ้นให้มือหนาได้สัมผัสถนัดถนี่ พร้อมแยกเรียวขาออกอย่างหลงลืมยางอายที่มีอยู่ในตัว ตอนนี้ในหัวของหญิงสาวมีแต่คำว่าต้องการ ต้องการ และต้องการ หมุนเวียนกันเป็นวงกลม เรียวปากอิ่มห่อเผยอ ใบหน้างามบิดเบ้ ดวงตาหลับพริ้มราวกับกำลังฝันดี สะโพกผายบิดส่ายเข้าหาเรียวนิ้วที่เคลื่อนตัวเข้าสู่ความอุ่นร้อน

“พี่สิงห์คะ พี่สิงห์”

กลีบกายอุ่นร้อนตอดรัดเรียวนิ้วที่ล่วงล้ำ เสียงครางแหบพร่าดังแผ่วออกมาเป็นเสียงดนตรีขับกล่อม บีบรัดให้หัวใจแกร่งอ่อนยวบ และแทนที่ความโกรธแค้นด้วยอารมณ์อ่อนไหว

สิงหนาทถอดถอนนิ้วเรียวออกและส่งเรียวลิ้นเข้าแทนที่ บรรจงละเลียดลิ้มชิมรสหวานจากเกสรนารีทุกหยาดหยด สิ่งนี้ที่เขาไม่เคยทำให้กับผู้หญิงคนไหน ไม่ว่าใครจะสวยถูกใจชายหนุ่มมากเท่าไหร่ แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเธอจะไม่ได้รับก็คือความอ่อนโยนจากริมฝีปากที่ปรุงแต่งบทรักให้เร่าร้อน เหมือนดั่งที่เขากำลังปรนเปรอให้หงส์นรีอยู่นี้

“หงส์”

เสียงเรียกแผ่วเบาข้างๆ หู ปลุกให้หญิงสาวลืมตามอง เธอเห็นแววตาอ่อนโยนกว่าเดิมและฉายชัดถึงความต้องการที่มากกว่าครั้งไหนๆ

“พี่สิงห์”

หงส์นรีตอบรับพร้อมแย้มยิ้มทั้งปาก ทั้งตา และทั้งหัวใจให้กับคนที่อยู่เหนือร่าง คนที่เธอหลงรักเขาตั้งแต่ที่เห็นในรูป หญิงสาวหลับตาเมื่อกลีบปากหนาแตะแผ่วๆ บนเปลือกตาทั้งสองข้าง และจบลงที่ปลายจมูกโด่งรั้น

ร่างบางผวารับความใหญ่โตที่แทรกเข้าหากายนุ่มอุ่น ความคับแน่นไปทั่วแก่นกายเกือบทำให้สิงหนาทพูดไม่ออก เขากัดริมฝีปากแน่นและต้องผ่อนลมหายใจออกมา กดเรียวปากหนาดูดเม้มติ่งหูเล็กๆ หอมระรื่น ชายหนุ่มขยับสะโพกสอบเบียดชิดสัดส่วนที่ทำให้หงส์นรีต้องหวีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า หนำซ้ำสะโพกผายยังขยับโต้ตอบอย่างเร่าร้อน

“หงส์...หงส์นรี”

ริมฝีปากหนาครอบครองยอดทรวงแสนสวย ดูดกลืนเข้าปากอย่างหิวกระหาย สิงหนาทใช้ทุกส่วนในร่างกายมอบความสุขสมให้ตัวเองและหญิงสาว ความรู้สึกในตอนนี้ไม่หลงเหลืออะไรไว้อีกแล้ว นอกจาก...ความโหยหาหากจะต้องห่างกัน

เสียงครวญคร่ำดังแข่งประสานกันอย่างเร่าร้อน ร่างกายชื้นเหงื่อของทั้งคู่ขยับเคลื่อนไหวบรรเลงเพลงรัก พลิ้วไหวในทุกท่วงท่า ทำนองเพลงรักทั้งเร่าร้อนนุ่มนวลครั้งแล้วครั้งเล่า อาบเลียด้วยไฟพิศวาสที่โหมกระหน่ำจนยากจะดับได้ในเวลาอันรวดเร็ว

กว่าไฟรักจะอ่อนแรงลงและมอดไหม้ก็จวบจนเกือบรุ่งสาง

ทุกคนในแผนกธุรการมองตามร่างบางที่เดินตามท่านที่ปรึกษาขึ้นห้องเป็นตาเดียว แล้วให้สงสัยว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันเช่นไร เพราะทุกคนในเค.เค.พี.ไม่มีใครได้ไปร่วมงานแต่งงานปุบปับของท่านประธานหนุ่ม จึงไม่มีใครเคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของคุณนายเค.เค.พี.เลยสักคนเดียว ฉะนั้นตอนนี้ทุกคนจึงสงสัยว่า หงส์นรีซึ่งเดินตามท่านที่ปรึกษาไปต้อยๆ นั้นเป็นใคร

“ฉันว่าแล้ว เห็นหงิมๆ ไม่ค่อยยอมพูดกับใคร ที่แท้ก็เด็กท่านนี่เอง”

“อืม...ฉันก็สงสัยอยู่นะ เพราะวันนั้นท่านก็มาหาและเรียกขึ้นห้องไปด้วย”

“แต่ฉันว่า บางทีแม่นั่นอาจจะเป็นผู้หญิงอย่างว่า เพราะวันนั้นท่านประธานสุดหล่อของพวกเราก็ถามหาอยู่นี่”

“เออนั่นสิ ฉันเห็นการแต่งตัวตั้งวันแรกแล้ว แหมมาทำงานวันแรก แต่งตัวซะเว่อร์ขนาดนั้นเลย”

“นี่ๆ พวกเธอ ไม่ว่าเค้าจะเป็นใคร ฉันว่าพวกเธอกลับไปนั่งทำงานดีกว่า ไม่งั้นจะโดนหักเงินเดือนกันทุกคน”

สกาวใจผู้ที่เป็นใหญ่สุดในแผนกธุรการบอก เธอไม่ค่อยชอบคนที่ชอบจับกลุ่มนินทาคนเท่าไหร่นัก เพราะคิดว่าตัวต้นเรื่องจะเป็นใครก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมาสนใจ ในเมื่อไม่ใช่เรื่องของตน ทำตนเองไม่ให้ถูกนินทาก่อนดีกว่าจะมานั่งนินทาคนอื่น โดยไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเลย

ทุกคนที่กำลังนินทากันอย่างออกรส แตกฮือกลับไปทำงานในหน้าที่ของตนเอง เป็นที่รู้กันดีว่าสกาวใจพูดจริงทำจริง และทุกคนก็ไม่อยากถูกหักเงินเดือนเสียด้วย ฉะนั้นเรื่องที่อยากรู้อยากพูดจึงต้องระงับไว้ก่อน เลิกงานแล้วค่อยว่ากันใหม่

หงส์นรีทำงานง่ายๆ ตามที่ได้รับมอบหมาย ส่วนใหญ่ก็จะเป็นงานพิมพ์เอกสาร รับโทรศัพท์ ยังเหลืออีกงานหนึ่งที่เธอยังไม่ได้ลงมือทำ นั่นก็คือจดรายงานการประชุม

“หนูหงส์ วันนี้พ่อมีประชุมตอนบ่ายๆ แต่เผอิญว่าพ่อติดธุระ ต้องพาแม่เค้าไปตรวจร่างกายประจำปีตามที่คุณหมอนัดไว้ พ่อฝากให้หงส์จดรายงานการประชุมด้วยนะลูก”

“อ๋อ...ได้ค่ะ สบายมาก หงส์ทำได้อยู่แล้วค่ะคุณพ่อ”

นายจักรวาลยิ้ม เขาไม่ได้บอกว่าวันนี้สิงหนาทจะเข้าประชุมด้วย แล้วเรื่องที่หงส์นรีมาทำงานเป็นผู้ช่วยลูกชายตัวดีก็ยังไม่รู้ ถ้ารู้ตอนเข้าประชุมแล้ว สิงหนาทจะทำหน้ายังไงนะ เรียกว่างานนี้นายจักรวาลเปิดโอกาสให้ลูกชาย เอ๊ย...ลูกสะใภ้ทำแต้มให้เต็มที่ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน แล้วทำไมหัวใจที่ไม่ใช่หินของสิงหนาทจะไม่อ่อนลงล่ะ นายจักรวาลเชื่อว่า ตอนนี้ลูกสะใภ้คนสวยแอบย่องเข้าไปเดินเล่นในหัวใจลูกชายตัวดีแล้ว แต่ราชสีห์ยังปากแข็งไม่ยอมรับเพราะกลัวเสียเชิงชาย ต้องคอยดูกันต่อไปว่าเสน่ห์นางหงส์จะมัดใจราชสีห์ได้หรือไม่

หลังจากนายจักรวาลออกไป หงส์นรีก็ไม่มีอะไรต้องทำอีก กว่าจะเที่ยงก็อีกหนึ่งชั่วโมง หญิงสาวจึงท่องโลกอินเตอร์เน็ตไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นเว็บไซต์ที่ชื่อว่าชมรมร้อยแปดปัญหาหัวใจ เธอจึงลองเข้าไปดู เว็บไซต์นี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับปัญหารักและปัญหาการใช้ชีวิตคู่ของสามีภรรยา มีสมาชิกเข้ามาขอปรึกษาปัญหาหัวใจเป็นจำนวนมาก ความเป็นคนที่อยากรู้อยากลอง ทำให้หงส์นรีตัดสินใจเข้าไปสมัครเป็นสมาชิกชมรมนั้น แต่ยังคงโต้ตอบหรือแช้ตถึงกันนั้นยังคงต้องรออีเมล์ตอบรับการเป็นสมาชิก และทำการยืนยันการเป็นสมาชิกในอีก 3 วันถัดไป

สิงหนาททำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อเห็นสายป่าน อิทธิเดโช นางแบบสาวสวยอดีตคู่ควงของเขาเดินเข้ามาหา ท่านประธานหนุ่มหน้ามุ่ยเมื่อคิดว่าเลขาของตนทำงานไม่มีประสิทธิภาพ ปล่อยให้คนอื่นเข้ามาทั้งที่เขายังไม่อนุญาตได้ยังไง เดี๋ยวต้องเรียกมาตักเตือนเสียหน่อยแล้ว

“สิงห์คะ ทำไมเห็นหน้าป่านแล้วสิงห์ต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยคะ ป่านมาหาเพราะคิดถึงคุณนะคะ”

“ผมงานยุ่งน่ะ แล้วนี่สามีคุณไปไหนเสียล่ะ คุณถึงมีเวลามาหาผมแบบนี้”

นางแบบสาวทำหน้าบึ้งเมื่อได้ยินเขาพูดถึงสามี ตาแก่นั่นน่าเบื่อจะตายชัก วันๆ ทำแต่งานพอกลับบ้านก็กลายร่างเป็นตาแก่ตัณหากลับ ไม่คิดอะไรนอกจากเรื่องบนเตียง ถ้าเป็นหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวอย่างสิงหนาทก็ว่าไปอย่าง เธอจะทอดกายถวายหัวอยู่แต่บนเตียงนั่น ไม่ออกไปไหนเลย แต่นี่...พุงก็พลุ้ย หน้าก็บวม ตาก็หยี โอ๊ย...นี่ถ้าไม่รวย อย่าหวังว่าคนอย่างสายป่านจะเอาทำผัว

“อย่าพูดถึงเขาได้ไหมคะ พูดแล้วป่านเซ็ง”

“หึ...มาเซ็งอะไรตอนนี้ หรือเขาบำรุงบำเรอคุณไม่ถึงใจ แต่เอ...ที่ผมได้ยินมา สามีของคุณพอกลับถึงบ้านจะไม่เป็นอันทำอะไร นอกจากเรื่องอย่างว่า คุณเองก็ชอบไม่ใช่เหรอ เท่าที่ผมยังจำได้นะ”

“ป่านมาหาสิงห์เพราะคิดถึงนะคะ ไม่ได้มาชวนทะเลาะ ทำไมสิงห์ต้องพูดเหมือนอยากให้ป่านเสียใจเลย”

“เปล่านะ ผมพูดเรื่องจริงต่างหาก สายป่าน...คุณมีสามีแล้วไม่ควรจะมาหาผมอีก เพราะผมไม่คิดจะเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน”

“นี่คุณตัดรอนป่านได้ขนาดนี้เลยเหรอคะ คุณเปลี่ยนไปมากนะคะสิงห์ เมื่อก่อนคุณไม่เป็นแบบนี้”

“ผมแต่งงานแล้ว คุณอาจจะยังไม่รู้ แต่ผมขอบอกคุณไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าผม...แต่งงานแล้ว”

“อะไรนะคะ ทำไมป่านไม่รู้เรื่อง เมื่อไหร่คะ”

สายป่านรู้สึกราวกับโดนฟ้าฟาดลงที่กลางใจ ความหวังจะกลับมาหาสิงหนาทเหมือนเช่นวันวานจางหายไปในอากาศ เธอกำลังเบื่อตาแก่ที่บ้าน อยากกลับมาหาของกินที่เด็ดกว่าหลายเท่า แต่ตอนนี้ของกินชิ้นโปรดกลับมีเจ้าของแล้ว แล้วทีนี้เธอจะหันไปหาใครอีก

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก รู้แต่เพียงว่าระหว่างคุณกับผม เราเป็นเส้นขนานกันเรียบร้อยแล้ว ไม่มีวันบรรจบกันได้อีกแน่ กลับไปซะเถอะ ผมจะทำงาน”

สิงหนาทออกปากไล่โดยไม่คิดจะไว้หน้าให้เสียเวลา นางแบบสาวเมื่อถูกไล่ตรงๆ แบบนี้ก็เชิดหน้า เธอไม่อยู่ให้เขาดูหมิ่นเธออีกแน่ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก หาใหม่ได้สบายๆ อยู่แล้ว แม้จะเสียดายมากที่พลาดจากคนนี้ แต่เธอก็ยังไม่หมดทางเลือกอื่นอีก ร่างสูงโปร่งก้าวฉับๆ เดินออกไปจากห้องทำงานของท่านประธานเค.เค.พี.

เวลาต่อมาไพลินก็ถูกสิงหนาทเรียกเข้ามาต่อว่า ที่ปล่อยให้สายป่านเข้ามายุ่งย่ามในเวลาที่เขากำลังทำงาน เลขาสาวไม่เคยถูกดุแรงๆ แบบนี้ ทำให้น้ำตาตก ตั้งแต่ทำงานกับสิงหนาทมา เขาจัดว่าเป็นเจ้านายที่ใจดีมาตลอด แต่ดูเหมือนคราวนี้อารมณ์ของท่านประธานหนุ่มจะไม่ดีนัก เป็นเพราะอะไรไพลินก็ไม่ทราบ แต่เธอต้องเป็นฝ่ายรองรับอารมณ์ร้ายของเขาในครั้งนี้

“พี่ไพลินคะ ไม่ไปทานข้าวเหรอคะ เที่ยงแล้วนะคะ”

หงส์นรีกำลังจะไปทานข้าว เธอไม่คิดจะเข้าไปชวนสามีออกไปทานข้าวกลางวัน เพราะยังไม่อยากเจอหน้าเขา เมื่อคืนนี้เขาทำให้เธอปวดร้าวไปทั่วตัว ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนมากขนาดนี้ สงสัยจะใส่ความโกรธลงไปด้วยกระมัง ถึงได้ใส่ไม่ยั้งแบบนี้ เรื่องที่เธอมาทำงานเขาก็ไม่รู้ เพราะเธอไม่ได้บอก อีกอย่างเขาก็ออกไปทำงานแต่เช้าตามเคย ส่วนเธอก็ออกมาพร้อมนายจักรวาลในตอนสาย เลยไม่ได้เจอหน้ากัน แต่นั่นเป็นสิ่งที่หญิงสาวปรารถนา

“อ้าว...คุณ!”

“หงส์ค่ะ หงส์นรีมาทำงานเป็นผู้ช่วยคุณพ่อค่ะ”

หญิงสาวตอบแล้วส่งยิ้มให้ไพลิน สังเกตเห็นใบหน้าของไพลินมีคราบน้ำตา

“เอ๊ะ! คุณพ่อ? อย่าบอกนะคะว่า...คุณหงส์เป็นลูกสะใภ้ของท่าน”

“ชู่ว์...อย่าเสียงดังไปค่ะพี่ไพลิน หงส์ยังไม่อยากให้ใครรู้ ว่าแต่พี่ไพลินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ”

“พี่ไม่อยากบอกใครหรอกค่ะ แต่เห็นว่าเป็นคุณหงส์ แล้วก็เป็นภรรยาของท่านประธาน พี่จะบอกแล้วกันนะคะ คือว่า...พี่ถูกท่านประธานดุค่ะ”

“อ้าว...ดุถึงขนาดร้องไห้เลยนี่ แสดงว่าแรงมากสิคะ”

ไพลินพยักหน้าหงึกหงัก

“ค่ะ ไม่รู้ว่าท่านประธานไปกินรังแตนที่ไหนมา เมื่อครู่ใหญ่ๆ นี้ พี่ไปเข้าห้องน้ำแต่อดีตคู่ควงของท่านก็ถือวิสาสะเข้าไปในห้องตอนที่พี่ไม่อยู่ ท่านประธานไม่พอใจก็เลยดุพี่ใหญ่เลย ว่าพี่ทำงานบกพร่องไม่มีประสิทธิภาพ”

“อืม...พี่ไพลินอย่าไปใส่ใจเลยนะคะ คนผีเข้าผีออกก็แบบนี้ล่ะค่ะ ไปทานข้าวกับหงส์ดีกว่า หงส์กำลังหาเพื่อนไปทานข้าวด้วยพอดี”หงส์นรีเอ่ยชวน

“อ้าว...แล้วคุณหงส์ไม่ชวนท่านประธานไปทานข้าวเหรอคะ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไม่อร่อย นะคะ พี่ไพลินไปกับหงส์นะคะ”

“ค่ะ พี่จะไปทานข้าวเป็นเพื่อนคุณหงส์”

จากนั้นหงส์นรีก็เดินควงแขนไพลินไปทานข้าวกลางวันอย่างเป็นกันเอง