ตอนที่ 12 กว่าพายุจะพัดผ่าน /2

เสียงของเปียที่ตะโกนเรียกหาหงส์นรีทำให้มือบางผลักร่างสูงที่กำลังรวบเอวบางเข้าใกล้ออกห่าง แล้วสอดส่ายสายตามองหาร่างของเด็กหนุ่ม สิงหนาทตวัดตามองหาเปียอย่างคาดโทษในใจ ไม่ช้าก็เห็นร่างผอมสูงของเด็กหนุ่มกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาใกล้

“เปีย มีอะไรเหรอ”

“ลุงเกิงให้มาเรียกพี่หงส์กับ...คุณรูปหล่อไปหา เลยเวลาอาหารเย็นมานานมากแล้ว ป่านนี้ไม่หิวจนท้องแกว่งแล้วเรอะ”

พูดถึงอาหาร ท้องของหงส์นรีก็ประท้วงขึ้นประจานหญิงสาวออกมาให้ได้อาย

“โอ้โห...หิวขนาดนี้ งั้นรีบกลับกันเถอะ”

เปียกระเซ้าแล้ววิ่งจากไป เพื่อไปบอกให้คนจัดเตรียมอุ่นอาหารไว้รอ

“หิวก็ไม่บอก”สิงหนาทกระซิบข้างหูด้วยรอยยิ้มที่แต้มมุมปาก “ถ้าบอกสักนิด คงปล่อยให้กลับบ้านนานแล้ว”

“ชิ...แน่ใจเหรอคะ”

“ล้อเล่นน่ะ เรื่องอะไรพี่จะปล่อยหงส์กลางคัน เดียวหงส์จะหาว่าพี่ใจร้ายอีก”

หงส์นรีหน้าหงิกลงทันควัน เธอปัดมือหนาออกอย่างฉุนเฉียว และสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง ไม่วายส่งค้อนคมมาให้ชายหนุ่มขวับ เรียกเสียงหัวเราะจากชายหนุ่มดังลั่น หญิงสาวรู้ว่าเขาหัวเราะสะใจที่ได้ล้อเลียนเธอจึงจ้ำอ้าวกลับบ้านไม่รีรอคนนิสัยเสียอย่างสิงหนาท

“อ้าว...พี่ไม่ทิ้งหงส์ แต่หงส์กลับทิ้งพี่เหรอ ใจร้ายจัง”

เสียงยั่วแหย่ยังดังไล่หลังเธอ เร่งให้หญิงสาวรีบสาวเท้าหนี หนอย...ใครกันที่ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้ หรือใครกันที่ไม่ให้เวลาเธอปฏิเสธ ไม่ใช่เขาหรอกเหรอ...คนบ้า!

ฮายาชิเห็นเนื้อตัวของหงส์นรีเปียกปอน เพราะเวลาเดินกลับสายฝนก็เทลงมาอีกระลอก เขาหันไปรับผ้าขนหนูจากมือสาวใช้ที่ชื่อสร้อยแล้วกางผ้าผืนนั้นออกนำมาคลุมศีรษะเปียกโชกของหญิงสาว โดยไม่สนใจเลยว่าใครจะมองมาด้วยสายตาเช่นไร บัดนี้สายตาคมแต่เรียวเล็กของเขาจับจ้องแต่สาวงามนามเพราะว่าหงส์นรีเพียงผู้เดียว ร่างบางอวบอิ่มอยู่ในเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มแนบไปกับเรือนร่างระหงสมส่วน น่าอิจฉาชายหนุ่มผู้ที่ได้เป็นเจ้าของร่างนี้เสียจริง

“ขอบคุณค่ะ คุณฮายาชิ”

เสียงหวานสั่นน้อยๆ เพราะความหนาวเหน็บปลุกให้ฮายาชิรู้สึกตัว เขาส่งยิ้มบางๆ แก้เก้อเขินแล้วได้รอยยิ้มหวานส่งกลับมาให้เป็นการตอบรับ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดี เห็นคุณหงส์ตัวเปียกก็อดเป็นห่วงไม่ได้ กลัวว่าคุณจะไม่สบายเอา”

“หงส์ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หงส์ชินกับสภาพอากาศแบบนี้ ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกค่ะ”

“ใช่ ผมว่าคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ถึงยังไงผมก็ไม่ปล่อยให้หงส์เป็นอะไรหรอก เพราะเธอเป็นภรรยาของผม”

วาจาประกาศความเป็นเจ้าของอย่างโจ่งแจ้งนั้นทำให้ฮายาชิและหงส์นรีต้องหันไปมองคนพูดพร้อมกัน ฮายาชิ มองสิงหนาทอย่างประเมินความในใจของชายหนุ่ม แต่หงส์นรีมองสามีด้วยความสงสัย เธอไม่คิดว่าเขากล้าประกาศความเป็นเจ้าของออกมาแบบนี้ ไม่ใช่คิดว่าเขากลัวจนไม่กล้า แต่ไม่คิดว่าเขาจะ...ยอมรับว่าเธอเป็นเมีย และท่าทีของเขาที่แสดงออกมานั้นก็เหมือนคนที่กำลังหึงหวง นี่เธอคิดมากหรือตาฝาดไปเองรึเปล่า

“หงส์นรีขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง เดี๋ยวนี้”

หญิงสาวสบตาฮายาชิในท่าช้อนสายตาขึ้นเล็กน้อย กิริยาแบบนั้นทำให้คนที่เป็นสามีทั้งทางนิตินัยและพฤตินัยขบกรามแน่น ความหึงหวงแล่นปราดไปทั่วร่างกำยำ เลือดร้อนๆ ในกายฉีดพล่านจนใบหน้าแดงก่ำ

“เดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะ หงส์ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

“ได้ครับ แล้วผมจะรอนะครับ”

หงส์นรีพยักหน้าให้ฮายาชิแล้วปรายตามองสิงหนาท รัศมีแห่งความโกรธเกรี้ยวแผ่ซ่านออกมาจากร่างสูงจนเธอสัมผัสได้ แอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดๆ ไม่รู้ว่าเทพบุตรจะกลายร่างเป็นซาตานร้ายขึ้นมาเมื่อไหร่ หญิงสาวก้าวเร็วๆ ขึ้นห้องก่อนที่หนุ่มยุ่นจะถอดชนวนระเบิดออกอีกลูก

“คุณฮายาชิ ผมคิดว่าคุณคงทานอาหารเย็นแล้ว แต่ผมกับภรรยายังไม่ได้ทานอะไรเลย”

“ดีครับ ผมจะได้ร่วมโต๊ะกับพวกคุณอีกรอบ”

“อย่าบอกนะครับ ว่าคุณหลงเสน่ห์ภรรยาของผมเข้าให้แล้ว”

“เธอสวยและน่ารักมาก ใครๆ เห็นก็ย่อมต้องหลงเสน่ห์เธอทั้งนั้น หรือคุณไม่”ฮายาชิลองหยั่งเชิง

“ขอให้จำเอาไว้ว่าหงส์นรีแต่งงานแล้ว และสามีของเธอก็คือผม”

สิงหนาทย่ำเท้าขึ้นห้องนอน ทิ้งให้ฮายาชิมองตามด้วยแววตาประหลาด ร่างสูงเพรียวหันหลังเดินออกไปนั่งหน้าระเบียงบ้าน ซึ่งมีกันสาดยาวกันฝนฟ้าสาดซัดเข้ามา แต่ก็ยังไม่พ้นละอองฝนโปรยปรายเข้ามาจากความแรงของมัน และนั่นไม่ทำให้ร่างของหนุ่มยุ่นจะหวาดหวั่นกลัวเปียกเลยแม้แต่น้อย ดวงตาเรียวรีมองฝ่าสายฝนออกไปด้านนอก และเงยหน้าเอียงตัวมองแสงไฟจ้าออกมาจากหน้าต่างกระจกบนห้องนอนของหงส์นรี

สิงหนาทไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นไม่ได้เข้าหูฮายาชิแม้แต่น้อย เพราะมันไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไรเลย ไม่ว่าหงส์นรีจะแต่งงานแล้วหรือไม่ก็ตาม ด้านมืดของหนุ่มยุ่นที่น้อยคนนักจะได้รู้ และเขาไม่คิดจะปริปากบอกใครก่อนหากไม่ใช่คนที่ตนพอใจ แล้วนั่นก็คือชายหนุ่มร่างสูงชาวไทย ผู้ที่ตามภรรยาสาวขึ้นไปบนห้องนอน มือหนาขาวเผือดกำหมัดแน่นเมื่อคิดว่า คงไม่วายจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบนนั้น น้ำมันใกล้ไฟก็ต้องลุกพรึ่บขึ้นเป็นธรรมดา ยิ่งฝ่ายชายหึงหวงออกนอกหน้าแบบนั้นมิวายจะมีลูกหัวปีท้ายปีเป็นแน่

“หงส์นรี เธอไม่มีทางแย่งของที่ฉันหมายปองไปได้”