ตอนที่ 12 กว่าพายุจะพัดผ่าน /3

หงส์นรีมองร่างเปลือยเปล่าของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาภายในห้องน้ำ รอยจูบเป็นจ้ำแดงทั่วลำคอ และเนินอก รอยยิ้มแต้มที่มุมปากเมื่อนึกถึงบทรักที่ชายหนุ่มปรนเปรอให้ มือบางยกขึ้นแตะรอยแดงนั้นแผ่วเบาราวกับกลัวว่าหากหนักมือกว่านี้เพียงนิด จะทำให้ร่องรอยนั้นจางหายไป สำหรับเธอแล้วประสงค์จะให้มันติดตัวอยู่แบบนี้มากกว่า ร่องรอยที่แสดงถึงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ หากคนที่ทำรักเธอสักนิดคงดีมาก

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก หงส์นรีเปิดประตูหน่อย เธอเป็นบ้าอะไรต้องล็อกประตูห้องน้ำด้วยฮะ”

หญิงสาวชะงักมือนิ่วหน้าเมื่อได้ยินเสียงห้วนห้าวของคนที่กำลังคิดถึง น้ำเสียงที่บ่งบอกความไม่พอใจเต็มเปี่ยม แต่เรื่องอะไรนั้น เธอไม่รู้

“มีอะไรคะ หงส์กำลังอาบน้ำอยู่ พี่สิงห์รอแป๊บนึงนะคะ”เธอตะโกนออกไป

“อาบน้ำอะไรไม่ได้ยินเสียงน้ำเลย เธอมัวทำอะไรอยู่ หรือว่าคิดถึงไอ้ญี่ปุ่นนั่นมาก นี่คงมัวแต่ระลึกถึงมันอยู่ล่ะสิ เพิ่งจะไม่เจอหน้ากันไม่กี่นาที เธอคงอยากลงไปหามันเต็มแก่”

สุดจะทนกับความไม่พอดีของเขา บทจะรักเขาก็ปรนเปรอรักให้เธอจนแทบขาดใจ บทจะงี่เง่าก็ทำได้สุดใจขาดดิ้น นี่เขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่ ร่างระหงพันผ้าขนหนูรอบกายไว้อย่างหมิ่นเหม่ก่อนกระชากประตูห้องน้ำเปิด ดวงหน้านวลใสยังพราวไปด้วยหยดน้ำเพราะเธอเพิ่งพ้นจากสายน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัว ก่อนจะส่องกระจกดูเรือนร่างตัวเอง

“พี่สิงห์พูดอะไร หัดเป็นคนมีเหตุผลบ้างนะคะ หงส์ก็เพิ่งมาพร้อมกับพี่สิงห์แล้วจะเอาเวลาไหนไปคิดถึงใครได้”

“ก็ท่าทีของเธอมันฟ้องนี่นาหงส์นรี ว่าเธอกำลังจะเล่นชู้สู่ชายกับไอ้ฮายาชิ”

“คนตาถั่วแถมยังตาหาเรื่องอีก ไม่มีอะไรให้ทำหรือยังไง ถึงได้คอยหาเรื่องได้ตลอดเวลาแบบนี้”

หงส์นรียอกย้อนด้วยความคับแค้นใจ เธอไม่เข้าใจในตัวผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าสามีเลยแม้แต่น้อย หัวใจของเขาคงทำด้วยปูซีเมนต์ราดทับด้วยยางมะตอยกระมัง มันถึงแข็งกระด้างและดำปี๋แบบนี้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ไม่มีดีในสายตาของเขาเลยสินะ

“เธอว่าฉันเหรอ หงส์นรี!”

“ก็พูดกันอยู่สองคน ไม่ว่าพี่สิงห์แล้วหงส์จะว่าหมาว่าแมวที่ไหนไม่ทราบ โอ๊ย!”

เธอร้องออกมาเมื่อถูกกระชากต้นแขนจนประทะกับร่างแกร่ง เจ็บเพราะต้นแขนถูกบีบแน่นจนต้องนิ่วหน้า

“อย่ามาทำปากเก่งกับฉันนะ”

“แล้วมันจริงไหมเล่า หงส์จะไปเล่นชู้กับใครได้ ในเมื่อพี่สิงห์ตามติดหงส์แทบตลอดเวลา อีกอย่างคุณฮายาชิหงส์ก็เพิ่งรู้จัก แล้ว...แล้วเราก็...”

“ก็บทรักของฉันมันไม่สาแก่ใจของเธอไงล่ะ เธอถึงต้องชม้ายชายตาให้ชายอื่น นี่คงกะว่าไอ้นั่นมันจะหลงเสน่ห์เธอเหมือนฉันสินะ” สิงหนาทหลุดคำพูดบอกความในใจออกมาไม่รู้ตัว

“หลงเสน่ห์หงส์เหมือนพี่สิงห์?”

ชายหนุ่มชะงักก่อนจะปรับสีหน้าเป็นหยิ่งผยอง ดวงตาคมเก็บซ่อนประกายตาบางอย่างให้มิดเม้น แล้วฉายชัดความโกรธเกลียดออกมาปกปิด

“ที่ฉันพูดว่าหลงเสน่ห์ หมายถึงว่าเธอปั่นหัวฉันต่างหาก อย่าได้บังอาจคิดเชียวว่าฉันหลงรักเธอเข้าให้แล้ว เพราะมันมีแต่จะทำให้เธอเจ็บปวด ในเมื่อมันไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่นิดเดียว”

“พี่สิงห์!!”

หงส์นรีครางออกมาด้วยความเจ็บปวด นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไร ไม่ใช่คนที่มีชีวิตจิตใจใช่ไหม ถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาทำร้ายเธอได้ตลอดเวลา

“จำเอาไว้นะหงส์นรี ที่ฉันทำทุกอย่างเพราะหน้าที่ ความอ่อนโยนที่ฉันมอบให้เป็นเพราะฉันไม่เคยรุนแรงกับผู้หญิงคนไหนเวลาที่ร่วมรักกัน อย่าลืมสัญญาของสองตระกูลสิ สัญญาหนึ่งปีที่ฉันต้องตั้งหน้าตั้งตาทำให้มันสำเร็จ แล้วฉันจะได้หลุดจากบ่วงกรรมนี้ซะ”

เจ็บปวดเหลือเกิน คำพูดของเขาเป็นเหมือนเข็มพันเล่มที่ทิ่มแทงใจของหญิงสาว ดวงตากลมโตมีหยาดน้ำตาคลอหน่วยก่อนที่เจ้าของจะกะพริบตาไล่น้ำตาให้ไหลลงสู่แก้มนวล สิงหนาทมองหยดน้ำใสแจ๋วที่ไหลลงอาบสองแก้มแล้วให้เจ็บลึกที่หัวใจแปลกประหลาด อยากปลอบโยนหรือขอโทษที่ทำให้เธอร้องไห้ แต่เพราะศักดิ์ศรีและวาจาที่เคยลั่นเอาไว้ ทำให้เขาไม่อาจทำได้อย่างที่ใจต้องการ

“อย่าได้ร้องไห้เลยหงส์นรี เพราะเธอยังต้องพบเจอมันตลอดเวลาหนึ่งปีเต็มๆ”

สิงหนาทกล่าวจบก็ปล่อยร่างบางและหุนหันออกไปจากห้อง ปล่อยให้หญิงสาวต้องซวนเซไปสองก้าวแล้วทรุดลงร่ำไห้อยู่หน้าห้องน้ำตามลำพัง

ชายหนุ่มเดินลงมาเห็นฮายาชินั่งจิบเบียร์อยู่ที่ชานบ้าน ขายาวๆ ก้าวเข้าไปหาตั้งใจจะหาเรื่องหนุ่มญี่ปุ่น หากแต่สำนึกผิดชอบชั่วดีดึงรั้งให้เขาชะงัก ถึงยังไงฮายาชิก็เป็นลูกค้าคนสำคัญของเค.เค.พี. จะทำอะไรก็ต้องนึกถึงความเสียหายที่อาจเกิดขึ้นกับเค.เค.พี.ด้วย ถ้าไม่ใช่ลูกค้ารายใหญ่ล่ะก็ สิงหนาทไม่ปล่อยเอาไว้แน่

“อ้าว...คุณสิงห์ ทำไมยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกล่ะครับ”

ฮายาชิหันไปมองเห็นร่างสูงกำลังจะหมุนตัวกลับก็เรียกไว้ได้ทัน สิงหนาทปั้นหน้าเฉยก่อนหันกลับมา

“ผมอยากดื่มอะไรร้อนๆ ก่อนอาบน้ำ ก็เลยลงมาข้างล่าง”

“อ้อ...งั้นดื่มเบียร์เย็นๆ กับผมก็ได้นะครับ แม้มันจะเย็นแต่พอไหลลงคอไปแล้วก็ร้อนวูบเหมือนกัน”

สิงหนาททรุดตัวลงนั่ง สายฝนในเวลานี้ซาลงแล้วจึงไม่ค่อยมีละอองฝนสาดเข้ามาหา ฮายาชิส่งแก้วเบียร์ให้ชายหนุ่ม พลันสงสัยว่าทำไมถึงได้คิดผิด ความจริงผู้ชายตรงหน้าไม่น่าจะทิ้งภรรยาลงมาเลย หรือว่าจะมีปากเสียงกัน แต่นั่นก็เป็นโอกาสของเขาแล้วไม่ใช่เหรอ

“เป็นอะไรไปครับ หน้าตาไม่สู้ดีเลย”

“เปล่า ไม่ได้เป็นไร”

“ผมนึกว่าคุณจะหึงผมซะอีก”

“ผมจะหึงคุณเรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องหงส์นรี ผมก็พูดไปอย่างนั้นเอง”

“คุณพูดอย่างกับว่าไม่ได้รักภรรยาของคุณเลยงั้นแหละ”

สิงหนาทหันไปมองฮายาชินิ่ง ดวงตาสองคู่สบกันอย่างไม่มีใครยอมหลบ

“ไม่ การแต่งงานของเราไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก”

“โอ้พระเจ้า นี่ผมฟังผิดไปหรือเปล่านี่ ภรรยาคุณสวยขนาดนั้น คุณไม่ได้รักเธอเลยสักนิดเหรอ”

“ใช่”