ตอนที่ 11 กระท่อมไม่ร้างรัก /4

คำชมจากใจดังออกมาจากกลีบปากได้รูป ร่างหนาเบี่ยงกายลงนอนบนแคร่แล้วรั้งร่างบางให้ทาบทับ เพราะเกรงว่าแผ่นหลังที่เสียดสีไปมาบนแคร่ไม้จะถูกบาด แล้วยังต้องรองรับน้ำหนักจากเขาอีก สิงหนาทหอบหายใจจนตัวโยน หงส์นรีแนบหูฟังเสียงหัวใจแกร่งเต้นกระหน่ำราวกับจะโลดแล่นออกมานอกอก กลิ่นกายชายชาตรีผสมกลิ่นอาร์ฟเตอร์เชฟช่างหอมนักในความคิดของหญิงสาว เธอแอบสูดลมหายใจนำกลิ่นฮอร์โมนเพศชายเข้าปอดลึกๆ แล้วหลับตาลงอย่างมีความสุข นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกสุขใจสุขกายตั้งแต่แต่งงานด้วยกันมา การยอมรับอย่างแช่มชื่นว่ารักผู้ที่เป็นสามีทำให้หญิงสาวมีความสุขมาก และหากได้ยินคำบอกรักจากเรียวปากร้อนที่ขยันปลุกปั่นอารมณ์ของเธอให้เดือดพล่านนั้นล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะมีความสุขมากแค่ไหน

“หลับแล้วเหรอ”

เมื่อลมหายใจเป็นปกติ ชายหนุ่มก็เรียกภรรยาแสนสวยเสียงพร่า

“ยังค่ะ แต่เคลิ้มแล้ว”

“จะรีบนอนไปไหนกัน ฟ้าฝนยังเป็นใจอยู่เลย”

“แน๊...” หญิงสาวผงกศีรษะขึ้นมองผู้ชายที่เธอรักเขาเข้าแล้วเต็มหัวใจ “อย่าบอกนะคะ ว่าพี่สิงห์...จะต่อ”

สิงหนาทยิ้มเซียวๆ แต่พยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ

“ขอพักก่อนแล้วกันนะคะ ถ้าฟ้าฝนเป็นใจอย่างที่พี่สิงห์ว่าจริงๆ ก็คงยังไม่หยุดตก”

“ก็ได้ พี่ให้เวลาหงส์พักสักสิบห้านาทีแล้วกัน”

“ค่ะ”

หงส์นรีตอบด้วยความง่วงงุน เธอหลับตาลงอีกครั้งพร้อมลมหายใจที่สม่ำเสมอ บอกให้รู้ว่าหญิงสาวหลับลงอย่างที่พูดจริงๆ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มนึกเอ็นดูคนบนร่างที่นอนหลับได้อย่างหน้าตาเฉย ทิ้งให้เขาต้องกัดฟันกับความเป็นตัวตนที่ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง

“แล้วแบบนี้ สิบห้านาทีเธอจะตื่นไหมนี่ ไม่รู้แหละ ถ้าไม่ตื่นฉันลักหลับจริงๆ แน่”

เรียวปากร้อนกดจูบลงบนเส้นผมสลวยชื้นเหงื่อ ก่อนจะหลับตาตามเธอไปบ้าง

ฮายาชิถูกเชิญให้ร่วมวงรับประทานอาหารเย็นกับครอบครัวฤทธิ์ทองคำ แต่เขากลับไม่เห็นสิงหนาทและหงส์นรี ชายหนุ่มมองหาทั้งคู่ซึ่งไม่รู้ว่าหายไปไหน จนเป็นที่สังเกตของนายดำเกิงประมุขของบ้าน

“มองหาใครรึคุณ”

“อ๋อ...คุณสิงหนาทกับคุณหงส์นรีไปไหนเสียล่ะครับ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเขาหรอกคุณ คงออกไปเดินเล่นแต่ติดฝนน่ะค่ะ เดี๋ยวพอฝนหยุดก็กลับกันมาเอง”

“จริงสินะครับ ผมลืมไปว่าฝนตก ที่นี่ฝนตกหนักแบบนี้บ่อยไหมครับ”

นางพุดซ้อนยิ้มกริ่ม หนุ่มญี่ปุ่นผิวขาวหยวกคนนี้ดูดีๆ ก็หล่อไม่แพ้ลูกเขยของเธอเลย ต่างกันที่สิงหนาทดูจะมีสีผิวที่เข้มกว่า รูปร่างบึกบึนกว่า แต่ความสูงใกล้เคียงกัน ถ้าลูกเขยของเธอปฏิเสธหงส์นรีในวันข้างหน้าล่ะก็ เธอจะเลือกพ่อยุ่นรูปหล่อคนนี้เป็นลูกเขยแทน

“ที่นี่มีแค่สองฤดูจ้ะ มีฤดูร้อนและฤดูฝน เรื่องฝนตกเป็นเรื่องปกติ แต่วันนี้ตกหนักหน่อยเท่านั้นเอง”

“ไม่รู้ว่าสองคนนั้นไปไกลถึงไหนนะครับ ผมเป็นห่วงคุณหงส์นรี เธอเป็นผู้หญิงเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

ดูดู๊...เป็นห่วงเป็นใยลูกสาวเธอด้วย น่ารักจริงๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ หงส์เค้าไปกับสามี ยังไงก็ต้องปลอดภัยกลับมาแน่”

สีหน้าของฮายาชิซีดลงเล็กน้อย นางพุดซ้อนหยิกหมับเข้าที่ต้นแขนของนายดำเกิงและใช้สายตาปรามสามีไม่ให้พูดมากเกินไป

“ฉันว่า เราทานข้าวกันเถอะ เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นชืดหมด”

ฮายาชิยิ้มบางๆ ให้นางพุดซ้อน ก่อนลงมือรับประทานอาหารซึ่งมีรสจัดตามแบบฉบับของชาวใต้ หนุ่มญี่ปุ่นทานข้าวคำน้ำคำไปเรื่อยๆ ใบหน้าขาวเริ่มแดงก่ำปากแดงร่อนเพราะความเผ็ด เรียกเสียงหัวเราะจากนายดำเกิงและนางพุดซ้อน สรุปว่าอาหารเย็นมื้อนี้แม้จะขาดคนร่วมโต๊ะไปสองคำแต่ก็ครื้นเครงและอร่อยมาก

“อื้ม” หงส์นรีปัดป้องสิ่งที่รบกวนเวลานอนอันแสนสุขไปมาราวกับอยู่ในความฝัน เธอคิดว่าตัวเองฝันไปเสียอีก ฝันดีด้วย แต่พอลืมตาขึ้นกลับเห็นคนที่ปลุกให้เธอตื่นกำลังไล้ปลายลิ้นรอบๆ ยอดอกอวบซึ่งแข็งชันตอบรับความซ่านสยิวนั้นอย่างหน้าไม่อาย ทั้งที่เธอกำลังนอนหลับแท้ๆ แต่ร่างกายกลับทรยศด้วยการตอบรับสัมผัสพรึงเพริดนั้น มือบางจับศีรษะดำๆ ที่วนไปเวียนมาอยู่ตรงอกอวบ

“พี่สิงห์ กี่โมงกี่ยามแล้วคะ ฝนหยุดตกหรือยัง”

“ยังไม่หยุดเลย”

คนตอบยังติดใจในรสชาติของปลายถันจนไม่อาจถอนใบหน้าขึ้นมาได้ หญิงสาวนิ่วหน้าฟังเสียงเม็ดฝนที่ยังคงดังเข้าหู แต่ไม่หนักเหมือนเมื่อตอนเย็น ดูเหมือนพายุจะผ่านพ้นไปแล้วตอนนี้มีแต่หางปลายๆ เล็กน้อยเท่านั้นหงส์นรีดันใบหน้าคมคายออกห่าง ละทิ้งความวาบหวิวที่กำลังเกิดแก่ร่างกายของตน เวลาผ่านมานานแล้ว ป่านนี้บิดามารดาของเธอคงกำลังเป็นห่วงอยู่แน่ๆ

“เรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะ ฝนซาลงมากแล้ว”

“ฮื้อ...ไม่เห็นเหรอว่าพี่ไม่ว่าง จะรีบกลับไปไหน บ้านไม่หายไปไหนหรอกน่ะ”

คนตัวโตเงยหน้าบอกคิ้วขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจ แล้วก้มหน้าลงดูดกลืนปลายถันแรงๆ อย่างดื้อดึง เรียกเสียงครางแผ่วเบาออกมาจากเรียวปากนุ่ม

“พี่สิงห์”