EP 10 ยังไงก็ยังอยู่ตรงนี้

หลังจากที่เธอช้อปจนพอใจก็ได้เวลาห้างเปิดพอดี ซินเนียเองก็เริ่มหิวครินต์จึงตัดปัญหาในการเดินวนไปวนมาด้วยการตามการ์ดมาขนของไปเก็บ ส่วนเขาพาเธอไปกินข้าวก่อนจะกลับ

"ซื้อกลับไปกินที่ห้องได้นะ ฉันรู้ว่านายไม่ชอบความวุ่นวาย" ซินเนียพูดและมองไปรอบตัวที่ตอนนี้เริ่มมีผู้คนเดินเข้ามาบ้างแล้ว

"ฉันอยากลองใช้ชีวิตแบบนี้"

"แบบไหน?" เธอเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม

"แบบปกติ เป็นคู่รักปกติที่พาคนรักมากินข้าวทั่วไป" ครินต์ตอบและจ้องไปที่แววตาของซินเนีย แทนที่จะพบอาการขัดเขินเหมือนผู้หญิงคนอื่นแต่เปล่าเลย มันเรียบนิ่งจนน่าตกใจ

"งั้นเหรอ" ร่างบางพูดเพียงเท่านั้นและเดินนำออกไปยังร้านที่เธอต้องการ ครินต์มีแววตาที่ไหววูบลง เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจทำลงไปเมื่อครู่มันดีพอมั้ย หรือมันกำลังทำให้เขาและเธอเพิ่มระยะห่างกันมากกว่าเดิม

"นายจะกินอะไร?" ซินเนียเอ่ยถามหลังจากที่เธอสั่งอาหารของตัวเองเรียบร้อย"

"เธอลองเลือกสิ อยู่กับฉันมานาน อยากรู้ว่าเธอจะรู้มั้ยว่าฉันเลือกอะไร" เขายอกย้อนแม้ตอนนี้ไม่ได้อยู่กันสองคนเนื่องจากตอนนี้มีพนักงานที่ยืนรอรับออเดอร์อยู่

"โพรชูโต 1 ค่ะ" เธอหันไปบอกพนักงานและหันกลับมายักคิ้วเล็กน้อยให้แก่ชายหนุ่ม

"เพราะอะไรถึงเลือก?"

"นายไม่ชอบทานแป้งเป็นอาหารเช้า โพรชูโตใกล้เคียงกับ Breakfast มากที่สุดเพราะทำมาจากแฮม"ครินต์ยิ้มด้วยความภูมิใจเนื่องจากเธอเลือกมันได้ดี แถมเหตุผลของเธอก็ยังดีอีกต่างหาก

"สรุป?"

"เธอเลือกได้ดี ไม่เคยทำฉันผิดหวังเลยในทุกเรื่อง อยากช้อปเพิ่มอีกหรือเปล่า?"

"เบาหน่อยครินต์ เมื่อเช้าฉันว่านายก็หมดไปไม่น้อยนะ" ซินเนียยิ้มกว้างอย่างชอบใจ เธอผลาญเงินเขาได้เยอะกว่าที่คิดเสียอีก

"แค่นั้นยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของที่ฉันหาได้เลยซินเนีย อะไรที่เธออยากได้มากกว่านี้ฉันก็ให้เธอได้"

"ในฐานะอะไรล่ะครินต์ บอกฉันหน่อยว่าคู่นอนที่นายเคยมีก่อนหน้า ได้มากเท่าฉันหรือเปล่า" เธอยื่นหน้าเข้าหาเขาจนจมูกของทั้งสองแทบจะติดกัน

"ฐานะอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ ส่วนก่อนหน้าเธอฉันไม่เคยมีคู่นอนตายตัว ทุกคนแค่ฉาบฉวยก็เท่านั้น"

"ฐานะที่ฉันต้องการจากนาย แน่นอนว่าไม่ใช่คนรัก"

"...." ครินต์ถึงกับจุกจนแทบพูดไม่ออก

"เพราะสำหรับฉันแล้ว สำหรับเราแค่คู่นอนก็มากเกินพอ" ประโยคแรกว่าช้ำใจแล้ว แต่ยังไม่เท่าประโยคถัดมาที่เธอพูดออกมา

"เธอแน่ใจแล้วเหรอว่ามันมากพอแล้วจริง ๆ"

"อืม ถ้าฉันอยากจะได้รักบริสุทธิ์แบบที่เคยบอกไว้ จากนายฉันคงไม่มีทางได้มา" เธอจ้องตาเขากลับแบบไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่นิด

"เธอไม่ได้ หรือไม่เปิดรับมัน?"

"นายจะบอกว่านายมอบความรักให้ฉันงั้นเหรอ ฉันที่นายเลือกเข้ามาเป็นคู่นอนตั้งแต่แรก" ถ้าจะโทษใครคงโทษฟ้าที่ทำให้ครั้งแรกของการเจอกันมันแย่จนไม่สามารถพัฒนาต่อได้

แต่นั่นมันก็แค่สำหรับคนอื่นเท่านั้น เพราะหากครินต์จะไปมากกว่านั้น ฟ้ากำหนดมาแค่ไหน เขาฝืนมันได้มากกว่า

หลังจากออกจากห้าง สองคนไม่ปริปากคุยกันเลย บรรยากาศแบบนี้มันกลับมาอีกแล้ว บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอึดอัด

"นายจะออกไปทำงานต่อหรือเปล่า"

"ทำไม จะออกไปไหน?" ครินต์หันกลับมาจ้องเธอแและรอฟังคำตอบ

"ฉันโตแล้ว จะไปไหนก็ได้"

"วันนี้ฉันมีนัดดื่มกับเพื่อน ฉันว่าเพื่อนเธอเองก็ไปด้วย อยากไปด้วยกันมั้ย" ครินต์ยื่นข้อเสนอที่ไม่เคยทำมาก่อน

"ต่างคนต่างไปก็ดีอยู่แล้ว"

"แยกกันไปทำไม ในเมื่อคนอื่นเขารู้กันหมดแล้วว่าเรา..."

"ครินต์ ฉันว่านายแปลกไป มีอะไรต้องการคุยกันมั้ย?" ซินเนียเหนื่อยแล้วที่ต้องเดาไปเองว่าอาการเหล่านี้ที่เขากำลังเป็นมันเกิดจากอะไร

"ไม่มีหนิ"

"งั้นอย่าพูดอะไรทำนองนี้อีก ฉันอึดอัด ที่เราเป็นมาตลอดมันดีแล้ว นายในเวอร์ชั่นนี้ฉันไม่โอเค" ชายหนุ่มเม้มปากแน่น

"ฉันแค่แหย่เธอไปแบบนั้น ไม่ได้คิดจะรักเธอหรอกไม่ต้องห่วง" ความเจ็บปวดที่ครินต์เริ่ม เขาต้องเลียแผลของตัวเอง แม้ว่าวันนี้เขาไม่ได้บอกเธอว่ากำลังคิดอะไร แต่ใช่ว่าเขาจะปล่อยให้เธอไปเริ่มมันกับคนอื่น

"ดีแล้ว อย่าเป็นผู้ชายหน้าโง่เลยครินต์ นายเป็นมันได้ไม่นานหรอก" เธอเอนตัวและเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

ไม่รู้ว่าอะไรที่ครินต์คิดอยู่ แต่เธอเองก็มีเหตุผลของเธอ ไม่เข้ามาอยู่ในจุดนี้ ไม่มารับฟังคำพูดหรือความคิดที่เขามีมาตลอดสี่ปี คนอื่นไม่มีวันเข้าใจ

"ขึ้นห้องไปก่อนเลย ฉันจะออกไปคาสิโน"

"อืม ขับรถดี ๆ" ซินเนียพูดเพียงเท่านั้นก็เปิดประตูลงจากรถไปเลย

"เฮ้อ" ครินต์ถอนหายใจและถอยรถขับออกมายังสถานที่ที่เขาควรมาทุกวัน

"ทำไมหน้าบูดบึ้งมาแบบนั้น" ครามเอ่ยถามลูกชายที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีด้วยความแปลกใจ ตามจริงเขาเข้ามาเพราะครินต์โทรมาขอลางาน แต่ไหงทำไมลูกชายเขาถึงมาโผล่ที่นี่ได้

"เปล่าครับ ป๊ากลับเถอะ เดี๋ยวผมทำเอง"

"มีป๊า ไม่ต้องเก็บมันทุกเรื่องนะครินต์ ป๊าสอนแกเสมอว่าอะไรก็ตามที่ไม่สบายใจ ให้โยนมันมาให้ป๊า แกใช้ชีวิตตัวเองไปให้ดี"

"ผม...."

"ไว้พร้อมแล้วเราค่อยคุยกัน วันนี้งานไม่มีอะไรแล้ว แกพักเถอะ" ครามเดินออกจากห้องไปเพื่อหวังให้เขาได้ทบทวนตัวเองให้ดี

ครินต์มีหลายอย่างที่เหมือนป๊าอย่างครามเช่นเรื่องหัวรั้นไม่ฟังใคร และชอบเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว คิดเสมอว่าตัวเองจัดการได้ แบบนี้ครามถึงต้องรอให้เขาเดินเข้ามาบอกเอง มากกว่าการจะไปคาดคั้นเอาคำตอบ

"ฉันไม่ดีตรงไหน" เขาถามตัวเองในใจซ้ำไปซ้ำมา ครินต์รู้ว่าตัวเองบอกเสมอว่าไม่เคยต้องการความรักงี่เง่าพวกนั้น เพราะเวลาที่เห็นเพื่อนเสียอกเสียใจเวลาโดนคนรักนอกใจ มันดูโง่และน่าสมเพช

แต่ทำไมวันนี้กลับเป็นเขาที่เรียกร้องอยากจะมีมัน อยากจะมีคนรัก แต่ไม่ใช่ใครก็ได้ เพราะคนที่เขาอยากได้มาเป็นคนรัก คือผู้หญิงที่มีความคิดเช่นเดียวกันกับเขาก่อนหน้า

ครินต์ได้แต่คิดทบทวนว่าจะบอกมันให้เธอรับรู้ทำไม ถ้าบอกไปแล้วดูเป็นคนโง่สำหรับเธอ สู้เขารู้สึกมันเงียบ ๆ เพียงคนเดียวแบบนี้ต่อไปดีกว่า ถึงยังไงเสียซินเนียก็ยังอยู่ตรงนี้