EP 08 ไม่เคยรัก ไม่ใช่เริ่มรักไม่ได้

ตั้งแต่วันที่พูดคุยกันถึงเรื่องการสร้างครอบครัว ซินเนียและครินต์ไม่เคยพูดเรื่องนี้กันอีกเลย แต่เหมือนระยะห่างของทั้งคู่จะเพิ่มมากขึ้น ราวกับว่าเรื่องนี้ทำเอาเขาและเธอตกอยู่ในความคิดตรงนั้นกันมากไป

"วันนี้ฉันไม่ได้มานอนที่คอนโดนะ"

"จะไปไหน?" ครินต์ถามในระหว่างที่เขากำลังยืนติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้าย

"ไปสังสรรค์ตามสไตล์สาวโสด นายจะไปด้วยมั้ยล่ะ?" ซินเนียเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงกวนมากกว่าถาม

"ไม่ล่ะ อยากไปซื้อชุดใหม่หรืออยากได้อะไรใหม่รึเปล่า"

"ถ้าบอกว่าอยาก นายจะพาไปเหรอ" เธอก็แค่ลองเชิงไปแบบนั้นเพราะรู้ดีว่าครินต์ไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ที่ต้องเดินตามใครช้อปปิ้ง เขาบอกว่ามันไร้สาระ

"ถ้าบอกว่าอยากให้ฉันไป ฉันก็จะไป" ร่างบางเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินคำตอบที่เธอไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ยินมันจากปากผู้ชายที่เธอร่วมหลับนอนมากว่าสี่ปี

"จริง ๆ ก็น่าสน แต่รอบที่แล้วนายชักสีหน้าจนพนักงานไม่กล้าจะเดินมาดูแลฉัน"

"ครั้งนี้ฉันจะไม่เป็นแบบนั้น ฉันสัญญา"

"รู้สึกว่าพักนี้นายจะสัญญาอะไรกับฉันบ่อย ๆ นะครินต์ นายจำมันได้ทุกอย่างที่นายพูดหรือเปล่า" เธอวางสมาร์ทโฟนที่เล่นอยู่ตอนแรกและนั่งกอดอกมองหน้าของชายหนุ่มแทน

"ฉันยังเหมือนเดิม ยังเป็นครินต์ที่ไม่เคยรับปากอะไรส่ง ๆ ถ้าบอกว่าจะทำ ฉันทำมันได้เสมอ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอ?"

"อืม งั้นวันนี้นายพาฉันไปช้อปได้รึเปล่า" เธอแค่อยากรู้ก็เท่านั้นว่าเขาจะทำมันอย่างที่พูดได้ตลอดมั้ย เพราะสภาพของชายหนุ่มตอนนี้เหมือนคนที่พร้อมไปทำงานแล้ว

"โอเค ไปอาบน้ำ ฉันจะไปนั่งรอด้านล่าง"

"มันยังไม่ถึงเวลาห้างเปิด รีบมากหรือไง"

"เผื่อเธอลืมว่าฉันรู้จักเจ้าของห้าง อยากเดินก่อนเวลาแบบคนไม่เยอะมั้ย ถ้าอยากก็ไปแต่งตัว เรื่องอื่นฉันจะจัดการให้เอง" ครินต์พูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง และเธอรับรู้ได้ว่าความต้องการแบบนั้นมันจะทำให้อีกหลายคนเดือดร้อนเพื่อเธอ

"ไม่เอาหรอก พนักงานเขาอาจจะ..."

"อย่าคิดแทนคนอื่น ฉันไม่เคยใช้งานใครฟรี ๆ ถ้ามันแลกกับความสุขของคนของฉัน" สุดท้ายเธอก็ได้แต่เดินคอตกเข้าห้องน้ำไปเพราะขี้เกียจจะเถียงกับเขา

"ฮัลโหล" ปลายสายเอ่ยทักหลังจากที่รับโทรศัพท์ของครินต์

"เปิดร้านในห้างก่อนเวลาได้หรือเปล่า"

"จะพาใครมา?" เวทมนต์ ลูกชายของเปลวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ติดแปลกใจเล็กน้อย

"คนของกู จะพาไปช้อป ไม่ชอบคนเยอะ อีกอย่างเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ"

"พิเศษ?"

"ไม่" เขาตอบหน้าตาย แต่ปลายสายกลับไม่รู้สึกแบบนั้นสักนิด

"งั้นก็รอห้างเปิด"

"ไอ้เวทอย่ากวน" เพราะอายุที่ห่างกันไม่มากเท่าไหร่ สองคนจึงคุยกันราวเพื่อนสนิท

"ปากน่ะอย่าให้มันแข็งมากนัก ระวังเมียหอบลูกหนีเหมือนพ่อกู"

"ไอ้เด็กเวร เดี๋ยวกูจะฟ้องอาเปลว" ครินต์เริ่มหัวเสียขึ้นมานิด ๆ ที่มีคนมาบอกว่าเขาปากแข็ง

"ฮ่า ๆ โกรธที่กูเปรียบเทียบมึงกับพ่อกู หรือโกรธที่กูรู้ทัน"

"...."

"อย่าทำให้มันเป็นเรื่องยาก ถ้าวันนั้นมาถึงมึงนั่นแหละที่จะเจ็บหนัก ส่วนห้างเดี๋ยวจัดการให้"

"อืม" เขาวางสายเวทมนต์ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เพราะความคิดที่ทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์จึงไม่สังเกตว่าซินเนียออกมาจากห้องน้ำแล้ว

"ทำหน้าแบบนั้น มีอะไรหรือเปล่า งานเข้ามาเหรอ เดี๋ยวฉัน..."

"ไปแต่งตัว เลิกพูดมาก" ก็ปากครินต์มันแบบนี้ ใครจะไปทนอยู่หรือรักเขาลง ความอ่อนโยนไม่มี ซินเนียเพียงแค่คิดในใจ

แต่เธอลืมมองไปว่าครินต์ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบพูดจาหวานเลี่ยนให้ฟัง แต่เขาจะเป็นคนทำให้ดู ตลอดเวลาที่ผ่านมาครินต์เปรียบเสมือนคนที่หายาให้กินเวลาป่วย ไม่ใช่คนที่ไล่ให้ไปกินยา

"ฉันมีอีกอย่างจะขอนายได้หรือเปล่า ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับสี่ปีที่เราร่วมเตียงกันมา"

"อยากได้อะไร"

"อยากให้นายใส่เสื้อสีอื่นที่ฉันเลือกให้ ถ้านายทำฉันยอมอมให้จนแตกเลย" ครินต์หลุดยิ้มมุมปากเมื่อเธอเอาเรื่องเซ็กส์มาแลกกับเขา ราวกับมันคืออมยิ้มรสโปรด

"ฉันเชื่อว่าเธอพูดแล้วจะทำได้ เพราะแบบนั้นฉันตกลง" ซินเนียยิ้มร้ายเหมือนคนที่พอใจได้ของเล่นยังไงอย่างงั้น เธอไหวไหล่เล็กน้อยและเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดที่ต้องการ

ของในคอนโดที่นี่ไม่ได้มีของใครคนใดคนนึงเป็นหลัก มันดูเหมือนที่อยู่ของคู่รักเสียมากกว่า คอนโดของครินต์ที่เขาเอาไว้อยู่กับซินเนียเป็นคอนโดห้องสูทสุดหรูที่แยกโซนชัดเจน และมีถึงสองชั้นให้เดินขึ้นลง

ราคาที่เขาจ่ายไปไม่ทำให้คนอื่นแปลกใจเท่าไหร่หากเห็นบริเวณความกว้าง แต่ที่น่าแปลกใจคือเขาซื้อมันไว้เพื่ออยู่กับใครในสถานะอะไรมากกว่า

"มานี่สิ ฉันทาครีมให้"

"อารมณ์ไหนของนาย ครีมตัวเองยังไม่เคยทา จะให้ฉันไว้ใจให้นายทาครีมเหรอ?" เธอเย้าแหย่อยากจะกวนและให้ความผ่อนคลายบ้าง แม้รู้ส่าครินต์ไม่ใช่ผู้ชายที่มีมุมนั้นก็ตาม

"ลองดูสิ ฉันอาจจะทำมันได้ดี"

"รู้สึกว่าช่วงหลังนายทำตัวแปลก ๆ หลงรักฉันแล้วหรือไง?"

"แล้วถ้าฉันหลงรักเธออย่างที่ว่าจะทำยังไง?" ซินเนียเม้มปากแน่นอีกครั้ง เป็นรอบที่สองของใน 1 ชั่วโมงที่ใจของเธอเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมา

"อย่าพูดเล่นไปหน่อยเลย ลืมหรือไง คฌากรไม่รักใครน่ะ"

"ก็ไม่ได้รักใครไง บางทีมันอาจจะรักแค่เธอ อยู่กันมานานแล้วอะไรก็เกิดขึ้นได้หนิ"

"นายไม่ใช่ผู้ชายหน้าโง่ครินต์ นายไม่เรียกร้องหาความรักที่ตัวเองไม่ต้องการหรอก" กลายเป็นครินต์เองที่เงียบไป เขาทำเหมือนไม่ใส่ใจให้เธอไม่คิดอะไรมากกว่านี้เพราะตัวเองก็ไปต่อไม่เป็น แต่ในใจและความคิดของชายหนุ่ม มันตีกันมั่วและพัวพันไปหมดจนเจ้าของความคิดยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้

"มานั่งสักที จะทาครีมให้ ไม่ถูกใจตรงไหนบอก ฉันจะแก้" ซินเนียยอมมานั่งลงตรงหน้าเขาแต่โดยดี เพราะเธอเองหลังจากที่พูดแบบนั้นไปก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงเหมือนกัน ช่วงนี้ดูเหมือนเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ จะเข้ามาอยู่ในบทสนทนาของสองคนมากเกินความจำเป็น

"ซินเนีย"

"หื้ม?" เธอขานรับแบบไม่ใส่ใจ เพราะเอาแต่มองตามมือหนาที่ลูบไล้ครีมลงบนผิวขาว ๆ ของตัวเอง

"ฉันไม่เคยรักใคร แต่ไม่ใช่ว่าฉันจะเริ่มรักไม่ได้"

"...."