EP 07 มากพอให้รู้สึก

หลังจบกิจกรรมบนเตียง ทั้งคู่ก็แยกย้ายกันทำความสะอาดร่างกาย ไม่บ่อยนักที่ซินเนียและครินต์จะอาบน้ำพร้อมกันเพราะทั้งคู่ไม่อยากให้เกิดความเคยชิน หากวันใดวันนึงใครอยากจะไป อย่างน้อยไม่ผูกพันธ์อะไรกันย่อมเป็นเรื่องดีที่สุด

"วันนี้มีตรงไหนที่เธอไม่ชอบหรือไม่พอใจหรือเปล่า?" ครินต์ถามระหว่างที่เธอกำลังดูซีรีส์อย่างใจจดใจจ่อ

"ไม่มี นายก็ทำดีทุกครั้ง" เธอตอบและหันมามองหน้าครินต์เหมือนเช่นทุกครั้งที่เขาถาม ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มไม่มั่นใจในเซ็กส์ของตัวเอง แต่เขารู้สึกว่าความสนุกควรเป็นของคนทั้งสองคน

"อีกไม่กี่เดือนก็เข้าปีที่ 4 แล้วนะที่อยู่ด้วยกันมา อยากได้อะไรรึเปล่า?"

"ปีนี้คิดยังไงถึงถาม ปกตินายบอกมันไร้สาระจะจำทำไมไม่ใช่หรือไง?" เธอแปลกใจเล็กน้อย เพราะสามปีที่ผ่านมา ซินเนียเป็นคนบอกครินต์ล่วงหน้าเสมอ หน้าที่นี้ควรเป็นหน้าที่ของเธอ

"ก็ไม่ได้ใช้ความพยายามในการจำ มันจำขึ้นมาเอง"

"งั้นเหรอ แปลกใจเหมือนกันนะ และดีใจที่ฉันเป็นส่วนนึงของความจำนายบ้างแล้ว" ร่างบางพูดและหันไปจดจ้องที่จอสมาร์ททีวีตามเดิม

"ปกติฉันไม่สนใจเธอขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"วันนี้นายไปกินอะไรผิดแปลกมาหรือไงครินต์ ถึงคิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้"

"ตอบมาสิ ฉันอยากรู้บ้างว่าความคิดของเธอฉันเป็นแบบไหน มันแปลกมากหรือไง" เขามองเธอด้วยสายตาที่กดดันและรอฟังมันด้วยความตั้งใจ

"เรื่องอื่นนายใส่ใจฉันดีแล้ว มันก็เหมาะกับสถานะของเราสองคน เรื่องพวกนี้นายไม่สนใจมันก็ไม่ได้แปลก ฉันแค่แซวนายไปแบบนั้นไม่ต้องคิดมาก"

"เหรอ รู้ใช่มั้ยว่าทุกครบรอบปีเธอจะต้องไปตรวจร่างกาย" ข้อตกลงอีกข้อที่ซินเนียต้องทำ ทุก ๆ ปีครินต์จะจัดเตรียมคอร์สตรวจสุขภาพราคาแพงไว้ให้ซินเนียทุกปี เธอเข้าใจว่าเขาคงเซฟตัวเองพอสมควรเลยไม่ได้คิดมากอะไร อีกอย่างมันก็เป็นความสบายใจทั้งเขาและเธอด้วย

"สี่ปีแล้ว ยังคิดว่าฉันจะไปนอนกับคนอื่นให้ติดโรคอีกหรือไง" ซินเนียพูดพรางขำเบา ๆ

"ใครบอกว่าฉันให้เธอตรวจเพราะกลัวเรื่องนั้น"

"..."

"ฉันเคยพูดเหรอว่าฉันไล่เธอไปตรวจทุกปีเพราะกลัวโรคทางเพศสัมพันธ์จากเธอ" เธอเม้มปากแน่นเพราะครินต์ตอนนี้ดูเอาจริงเอาจังกับการคุยมากเกินไป

"ฉันจะไปรู้หรือไง ก็นายให้ตรวจตลอด ฉันก็ต้องถามหรือเปล่า"

"ทำไมไม่ถามตั้งแต่ปีแรก ปล่อยให้ตัวเองเข้าใจฉันผิด ๆ มาหลายปีแบบนี้มันใช้ได้แล้วหรือไง"

"เข้าใจผิดอะไรอีก" หน้าของซินเนียเริ่มแสดงออกถึงความหงุดหงิด

"เข้าใจใหม่ซะ ที่ฉันให้เธอตรวจก็เพราะสุขภาพเธอทั้งนั้น อย่างน้อยทุกปีเธอจะได้รู้ว่าตัวเองผิดปกติตรงไหนมั้ย จะได้รักษาให้ทัน ไม่ใช่เพราะกลัวเอ..ส์" เขาพูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องไปเลย ท่ามกลางความงงงวยของเธอ

"โกรธอะไร เรื่องแค่นี้เอง" ซินเนียไหวไหล่สบาย ๆ และนอนดูซีรีส์ของตัวเองต่อ

ครืด ครืด สายเรียกเข้าจากมือถือของครินต์ทำให้เธอต้องเบี่ยงความสนใจไปมองชื่อบนหน้าจอ และเมื่อได้เห็นชื่อก็เล่นเอาร่างบางหัวเสียเล็กน้อย

"หึ!" ซินเนียหยิบโทรศัพท์ของเขาและเดินออกไปหาเจ้าของมันที่ยืนสูบนิโคตินเข้าปอดอยู่ที่ระเบียง

"ผู้หญิงของนายโทรมา"

"ปากดีน้อยลงหน่อย ผู้หญิงของฉันมีแค่เธอ" เขาเอื้อมมือมาหยิบมันไปพร้อมพูดเชิงดุเล็กน้อย

"มีอะไร" น้ำเสียงที่ครินต์เอ่ยทักปลายสายดูแข็งกร้าวจนคนที่อยู่มานานอย่างเธอไม่ชิน

"...."

"มารยาทมีมั้ย มันใช่เวลาที่คุณควรโทรมาถามเรื่องงานกับผมหรือไง?" ซินเนียไม่ได้ยินที่ปลายสายพูดมา แต่พอจะเดาได้ไม่ยาก และเดาอีกว่าตอนนี้เธอคนนั่นคงหน้าเสียไปแล้ว

"รอบหน้าถ้าคุณจะกดโทรมาหาผม ช่วยเสียเวลาเงยหน้าไปมองนาฬิกาสักนิด ผมไม่ใช่คนใจดี" ครินต์พูดจบก็กดวางไปเลย โดยไม่สนใจว่าคู่สนทนาต้องการอะไร

"ตอกกลับคนอื่นแบบนี้สินะ ถึงไม่มีเมียสักที"

"จะมีไปทำไม ฉันก็มีเธอแล้ว"

"เมียกับคู่นอนมันคนละคนนะครินต์ วันนึงยังไงซะเราสองคนก็ต้องแยกย้ายไปสร้างครอบครัว เรื่องนี้นายรู้ดีใช่มั้ย?" มาถึงการคุยที่เคร่งเครียดนี้ ครินต์เริ่มอารมณ์หงุดหงิดอีกครั้ง เขายอมรับว่าไม่พอใจเท่าไหร่ที่ซินเนียพูดถึงการสร้างครอบครัว

"ทำไม มีคนที่เธออยากจะสร้างครอบครัวด้วยแล้วหรือไง"

"มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร พ่อฉันก็บ่นเรื่องนี้แล้ว อีกอย่างอายุเท่านี้เหมาะกับการมีใครสักคนมาเป็นคู่คิดแล้ว"

"มีฉันก็คิดได้ อยากให้ช่วยคิดอะไรเธอก็บอกมา"

"คู่คิดในความคิดของฉันคือคนที่อยู่กันด้วยความรักนะครินต์ ไม่ใช่อยู่เพราะแค่เรื่องบนเตียงไปวัน ๆ" สองสายตาสอดผสานกัน ใจของฝ่ายใดฝ่ายนึงเต้นแรงด้วยความกลัว ส่วนอีกฝ่ายเต้นเพราะสายตาของคนที่มองมา

"คนคนนั้นของเธอ"

"ทำไม?" ซินเนียเอียงคอสงสัยเพราะครินต์พูดแค่นั้นแล้วเงียบไป

"ต้องเป็นคนแบบไหน?"

"ถามแบบนี้อยากเอาไปไว้ใช้หาเมียบ้างหรือไง" ซินเนียพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ครินต์ไม่ขำมันสักนิด ช่วงนี้เขามีเรื่องมากมายที่กำลังถาโถมเข้ามา ไหนจะงานที่ได้รับตำแหน่งจากพ่อมาหมาด ๆ และความรู้สึกของเขาเองที่กำลังตีกันอยู่ และต้นเหตุมันก็มาจาก "เธอ"

"บอกมาเถอะ ว่าผู้ชายหน้าโง่แบบไหนที่เธอต้องการ"

"คนที่รักฉัน รักมากพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกและรับรู้ได้" คำตอบของซินเนียมันดูยากไปสำหรับคนที่ไม่เคยรู้สึกกับใครอย่างครินต์ เขาไม่รู้ว่าต้องรักแค่ไหนอีกคนถึงจะรู้สึกได้ว่าเขารัก

"มันอาจจะมีคนที่รักเธอแล้วเธอไม่รับรู้ก็ได้หนิ"

"ถ้าเขารักฉันมากพอ ฉันเชื่อว่าตัวเองจะเห็นมัน" ซินเนียมองไปไกลสุดลูกหูลูกตา แสงไฟของเมืองตอนกลางคืนมันดูสวยงามเมื่อเรามองและใช้ความคิดไปกับความสวยงามของมัน

"ฉันขอให้เธอเจอคนนั้นของเธอ ถ้าเจอก็มาบอกฉัน"

"อืม ฉันจะบอก อย่างน้อยก็ต้องล่วงหน้าก่อนฉันจะแน่ใจ นายจะได้มีเวลาทำใจหาคู่นอนคนใหม่ หรือหาเมียเป็นของตัวเองไปเลย"

"ฉันคิดว่าถึงวันนั้นฉันอาจจะไม่ต้องหาเลย เชื่อมั้ยซินเนีย"

"..."