EP 03 ข้อยกเว้นของครินต์

"อื้อ" เสียงดังจากการที่มีบางคนทำอะไรในห้องตอนเช้า มันรบกวนคนที่ยังฝันดีอยู่ในห้วงนินทราแบบซินเนีย เธอพยายามจะฝืนให้ตัวเองได้นอนฝันต่อ แต่เพราะครินต์ไม่รู้จักคำว่าเกรงใจ เขาเลยทำมันเหมือนอยู่คนเดียว

"ไปทำงานแล้วเหรอ?" เธอยันตัวเองให้ลุกขึ้นพิงเตียงและไล่สายตามองคนที่สวมเพียงกางเกงสีดำขายาว ด้านบนยังคงโชว์อกแกร่งให้มาอวดสายตา

"อืม นอนต่อเถอะถ้าไม่มีอะไรทำ"

"..."

"เก็บน้ำลายของเธอด้วย อีกชั่วโมงฉันมีประชุม เวลาไม่พอสนองให้" คำพูดร้าย ๆ ของเขา เธออยากรู้จริง ๆ ว่าครินต์เคยใช้มันกับคนอื่นมั้ย

โชคดีหน่อยที่ชายหนุ่มไม่ใช่คนหยาบคาย ไม่งั้นซินเนียคงต้องเซกู้ดบายจากเขาตั้งแต่สามวันแรกอย่างแน่นอน ถามว่าเธอรู้มั้ยว่าครินต์เป็นใคร เปลี่ยนเป็นถามว่าใครไม่รู้จะดีกว่า

"ประชุมเสร็จแล้วเข้าไปให้สนองได้รึเปล่า?" ชายหนุ่มตวัดสายตากลับมาหาคนถามนิ่ง ๆ

"อยากให้ลูกน้องฉันไม่กล้ามองหน้าเธออีกรอบหรือไง?" เรื่องราวประวัติศาสตร์ของคาสิโน คือครินต์กับซินเนียทำเรื่องอย่างว่าในตอนที่เขาอยู่เคลียร์งาน โชคร้ายของลูกน้องคือประตูนั้นปิดไม่สนิท ตอนได้ยินเสียงผู้หญิงร้องตอนแรก การ์ดได้แต่พากันก้มหน้า

ผ่านไปกว่าสามชั่วโมงเมื่อเซ็กส์วันนั้นจบลง ทั้งคู่พากันเดินออกมาไม่มีใครกล้ามองหน้าซินเนียสักคน เอาแต่หลบสายตาและทำตัวลุกลนจนครินต์ที่สังเกตเห็นเอ่ยถาม

"เป็นอะไรของพวกมึง?"

"...." ไม่มีใครกล้าตอบ

"ปากมันพูดไม่ได้ใช่มั้ย หรือถ้าไม่อยากตอบกูจะได้สงเคราะห์ให้พูดไม่ได้จริง ๆ!"

"เอ่อ.. พวกมันแค่กลัวนายกับคุณซินไม่มีเสียงครับ”

"ทำไมต้องไม่มีเสียง?" ซินเนียเป็นคนที่เอ่ยถามขึ้นบ้างและจ้องตาคนที่เป็นผู้กล้าออกมาตอบแทนคนอื่น

"ก็นายกับคุณซิน เอ่อ..อะ..อันนั้นกันสะ..สาม"

"ออ ที่เอากับครินต์สามชั่วโมงน่ะเหรอ?"

"...."

"เสียงไม่หายหรอกแค่นี้เอง ทั้งคืนฉันก็ผ่านมาแล้ว" ไอ้คำพูดที่พูดอย่างหน้าตาเฉยนั่นแหละทำเอาการ์ดอาย เป็นชายใจยังไม่สู้เท่าเธอ มีเพียงก็แต่ครินต์ที่ไม่แสดงอาการอะไรออกมาและเดินออกจากตรงนั้นคนแรก

กลับมาที่ปัจจุบัน

"มันผ่านไปเป็นปีแล้ว อีกอย่างพวกนั้นชินแล้วมั้ง"

"แล้วแต่เธอ ถ้ามันเหงาก็เข้าไปรอที่นั่น เอาชุดที่ถอดง่ายหน่อย ฉันเวลารีบไม่เคยถอดดี ๆ เรื่องนี้เธอน่าจะรู้ดี" ครินต์พูดพลางสวมเสื้อเชิ้ตสีดำแขนยาวไปด้วย

"ฉีกเมื่อไหร่ นายก็แค่จ่ายยากตรงไหน"

"ยากตรงที่เธอให้ฉันจ่ายคูณร้อยของราคา ทั้งที่ฉันเป็นคนซื้อมัน" ซินเนียยกยิ้มร้าย ช่วยไม่ได้ เธอไม่ใช่คนโง่ทำไมต้องยอมเสียเปรียบ ถอดดี ๆ ก็จบ

"เคยคิดจะใส่เสื้อสีอื่นมั้ยนอกจากสีดำ สีขาวก็ยังดี"

"สีไหนก็เหมือนกัน มีเยอะเลือกเยอะ มีสีเดียวไม่ต้องเลือก หัดใช้ชีวิตให้มันง่ายบ้าง" อือถามสั้นตอบยาวตลอด เขามันคนแก่ดี ๆ นี่แหละ บ่นได้บ่นเอา

"ค่ะพ่อ"

"ฉันไปทำงานก่อน" ครินต์เดินออกจากห้องไปโดยไม่รอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อ เขานิ่งเหมือนหุ่นยนต์ ใช้ชีวิตเหมือนเข็มนาฬิกาที่เดินวนรอบวงเดิม ๆ

"วันนี้มีใครเข้ามาบ้าง?"  ครินต์ถามในระหว่างที่เขาดูเอกสารวาระการประชุม

"ผู้ถือหุ้นทุกฝ่ายและเครือข่ายของทุกประเทศครับ"

"ป๊ากูล่ะ?" ครินต์เอ่ยถามถึงคนที่อยู่ระดับสูงสุดขององค์กรนี้ วันนี้ไม่ได้ประชุมเกี่ยวกับคาสิโน แต่เป็นการประชุมของบริษัทที่พ่อของเขาเป็นรายใหญ่ที่สุด สถานที่ศูนย์กลางที่ใช้ประชุมเลยตกเป็นหน้าที่ของที่นี่

"คุณครามรออยู่ที่ห้องทำงานนายแล้วครับ" ครินต์พยักหน้าและเดินลงจากรถที่นั่งมา วันนี้เขาไม่ได้ขับมาเองเพราะรู้ดีว่าตัวเองจะเหนื่อยจากการประชุมแค่ไหน แต่กลับไม่เอ่ยห้ามซินเนียที่จะเข้ามาให้เขาสนองสิ่งที่เธออยาก

ไม่รู้สิ เหมือนเธอคือข้อยกเว้นทุกอย่างของเขา ไม่มีเวลาหรือเหนื่อยขนาดไหนเขาก็จะหาเวลาหาแรงของตัวเองมาทำในสิ่งที่เธอต้องการ แต่กลับพูดกับตัวเองเสมอว่ามันไม่ใช่ความรัก เขาแค่เป็นคนแบบนี้อยู่แล้วก็เท่านั้น