EP 06 เด็ดสมกับที่อยากได้

"อย่ามาทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ ไปใส่เสื้อผ้าซะไม่อย่างงั้นจะหาว่าไม่เตือน!"

"กลัวตายแหละไอแก่!"

"ธะ..เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?!!!" ครามถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือพร้อมทำหน้าตาที่เลิ่กลั่ก

"ไอแก่ไงได้ยินไม่ชัดเหรอ?!" หญิงงสาวถามกลับอย่างกวนประสาทและมองหน้าเขาอย่างท้าทาย

"ยัยบ้า!!! เธอไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้ก่อนจะที่ฉันจะขย้ำเธอให้แหลกคามือ"

"ไปก็ได้ไม่เห็นต้องไล่เลยตาแก่!" เซย์หันหลังไปแต่งตัวด้วยความอารมณ์ดีที่ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าหัวร้อนเพราะเธอได้

ความจริงแล้วครามไม่ได้แก่อะไรมากมายเพียงแค่อายุของเขากำลังจะเข้าเลข 3 เท่านั้น แต่ถึงเป็นคนแก่ก็ดูว่าชายหนุ่มจะเป็นคนแก่ที่ดูดีและมีเสน่ห์มากเลยทีเดียว เนื่องจากเขาดูแลตัวเองดี ทั้งหุ่น ร่างกายที่แข็งแรง ใบหน้าที่เรียบเนียน มันทำให้ครามดูเฟิร์มกว่าเด็กหนุ่มวัยรุ่นบางคนเสียอีก

"ครามฉันหิวแล้ว" หลังจากแต่งตัวเสร็จหญิงสาวก็เดินออกมาพร้อมบอกสิ่งที่เธอต้องการอ้อม ๆ ว่าเขาต้องหาอะไรให้เธอกิน เพราะสำหรับเธอเรื่องกินเป็นเรื่องสำคัญมาก เธอจะไม่ยอมทรมานตัวเองเพราะความหิวเด็ดขาด

"พี่คราม"

"คืออะไร?" เซย์ไม่เข้าใจที่ครามสื่อว่าเขาต้องการอะไร

"เรียกฉันว่าพี่ฉันแก่กว่าเธอตั้งกี่ปี"

"ไม่เรียกมีอะไรมั้ย? แล้วตอนนี้ก็หิวแล้วด้วย" ครามเหนื่อยที่จะทะเลาะหรือเถียงกับเธอต่อ เขาเอามือกุมขมับและทึ้งหัวตัวเองแรง ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีและหมุนตัวเพื่อเดินออกไป

"จะไปไหน?" เซย์ไม่วายยังจะตะโกนถามเขาอีก

"ไปสั่งคนให้หาข้าวให้เธอไง หิวไม่ใช่เหรอ?!" เซย์ถึงกับกระตุกยิ้มออกมาที่ทำให้ครามทำอะไรเพื่อเธอได้บ้างแล้ว ถึงมันจะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยแต่อย่างน้อยเขาก็ทำ

"คนอย่างนายต้องเจอฉัน"

สักพักใหญ่ ๆ ครามก็เปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมถุงของกินมากมายทำให้หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจเพราะเธอชอบการกินเป็นที่หนึ่ง

"ไปสั่งทำไมไม่เข้ามาก่อน ไปยืนรอทำไม" เซย์รับของจากเขาและไปจัดใส่จานให้ดูน่ากินโดยมีครามที่มองการกระทำของเธออยู่ตลอดเวลา

"ตอนแรกจะสั่ง แต่ลงไปซื้อเองดีกว่า" นั้นยิ่งทำให้เธอพอใจที่เขาลงทุนอย่างมากเพื่ออยากได้ร่างกายของเธอ

"ไม่น่าเชื่อว่าอย่างนายจะมีโมเม้นไปซื้อของให้ใครกิน"

"คนแบบฉันมันทำไม?!" ครามถามพรางขมวดคิ้ว

"ก็ไม่ทำไม แค่ไม่คิดว่าการที่นายอยากจะได้เอาผู้หญิงสักคนนึงจะลงทุนมากมายขนาดนี้" เธอพูดไปตามความเป็นจริงไม่อ้อมค้อม ครามกระตุกยิ้มและเดินเข้าหาเธอ

"ถ้ารู้ว่าฉันลงทุนเพราะอยากเอาเธอขนาดนั้น ทำไมไม่ช่วยสนองฉันซะล่ะ?"

"เพราะฉันมีค่ามากกว่าการลงทุนแค่นี้ ถ้าอยากได้ก็ต้องทำมากกว่านี้" เซย์หันไปตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัวและมองหน้าเขาด้วยสายตาที่ทำให้ชายหนุ่มหลงไหล

"อื้มมมมมมมม" ครามประกบปากจูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว เซย์ไม่ได้ผลักเขาออกแต่กลับจูบต่อแถมยังเอาลิ้นหยอกล้อเขาอีก

"เธอมันเด็ดสมกับที่ฉันอยากได้จริง ๆ "

"นายอยากได้มากี่คนแล้วหล่ะ?"

"ถามทำไมหึงหรือไง? แต่สบายใจได้ฉันไม่เคยอยากได้ใครมาก่อนนอกจากเธอ" หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร เธอจัดอาหารใส่จานต่อ ไม่ปฏิเสธที่ครามบอกว่าเธอหึงและก็ไม่ได้แสดงอาการดีใจที่ครามบอกว่าเธอเป็นคนแรกที่เขาเข้าหา มันทำให้ครามหงุดหงิดที่เธอไม่หลงกลในคารมณ์ของเขา

"อย่าพยายามใช้คำพูดเลย ถ้าฉันจะหลับนอนกับใครสักคนฉันก็ต้องมั่นใจว่าเด็ดพอ!"

"เธอไม่ลองจะรู้ได้ไงว่าฉันเด็ดหรือไม่เด็ดหื้ม?" ชายหนุ่มยังคงคลอเคลียไปตามซอกคอของเธอด้วยอารมณ์ความต้องการที่เพิ่มขึ้น

"สำหรับฉันเด็ดไม่เด็ดนายไม่จำเป็นต้องบอกหรือโปรโมท ถ้าฉันอยากเอาฉันจะบอกเอง" หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบและเดินออกจากอ้อมกอดของเขาอย่างไม่แคร์เธอรู้ว่าตอนนี้ครามกำลังมีอารมณ์เพราะตอนที่ยืนด้านหลัง แก่นกายของเขากระตุกจนโดนขาของเธอ ครามเองก็ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นเพราะรู้ดีว่าเซย์คงไม่ซื่อจนถึงขั้นไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"จะกินมั้ยข้าว? หรืออยากไปปล่อยน้ำก่อน?" เธอถามตามตรงทำเอาครามถึงกับกระตุกยิ้ม เขาชอบคนแบบเธอไปแล้วสิ ชอบมากกว่าผู้หญิงที่เข้ามาออดอ้อนเสียอีก ชายหนุ่มหลงเธอในความตรง ความไม่เฟค แม้บางครั้งปากของเธอมันจะดีไปหน่อยก็เถอะ

"เธอมันแสบ!" จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งกินข้าวด้วยกันโดยไม่พูดอะไรต่อ หลังจากที่กินเสร็จเซย์ก็เดินเอาจานไปเก็บล้าง ครามไม่คิดด้วยซ้ำว่าเธอจะทำเรื่องพวกนี้ได้ด้วยตัวเอง

"หยุดความคิดแบบนั้นของนายซะคราม" ชายหนุ่มหลุดออกจาภวังค์ตอนนี้เขากำลังยืนดูเธอเพลินจนไม่รู้ว่าเซย์หันกลับมาเมื่อไหร่

"ความคิดอะไรของเธอ?"

"ความคิดที่แปลกใจที่ฉันทำเองได้ ที่มองว่าผู้หญิงอย่างฉันจะทำอะไรไม่เป็น นี่ชีวิตจริงไม่ใช่ละครหลังข่าว" เธอทำหน้าเบื่อหน่ายและแสดงออกว่าเธอกำลังเซ็ง ครามดูละครเยอะไปหรือไงกันถึงคิดว่าผู้หญิงที่สวย รวย แพง อย่างเธอจะทำอะไรไม่เป็นแบบนั้น

"เธอก็หยุดความคิดซะ"

"ความคิดอะไรของนาย?"

"ความคิดที่หาว่าฉันดูละครไทยไง ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น อีกอย่างที่ฉันมองว่าเธอไม่น่าทำอะไรเป็นเพราะไม่เห็นวันวันนึงเธอจะทำอะไรมากกว่า" หญิงสาวเบิกตากว้างที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ครามกำลังต่อว่าเธอ เธอที่เป็นผู้หญิงที่เขาอยากเอา

"นายควรพูดชมฉันทำให้ฉันประทับใจ ถ้าอยากได้ฉัน ไม่ใช่มายืนว่าฉันแบบนี้!"

ตึก!!!! เซย์กระแทกเท้าลงกับพื้นอย่างแรงจนเกิดเสียงดังเพื่อแสดงออกว่าเธอกำลังโกรธ การกระทำที่เหมือนเด็กเอาแต่ใจทำให้ครามต้องเดินไปหยิบไม้แขวนเสื้อ

"ขอโทษเดี๋ยวนี้!" ครามชี้หน้าสั่งเธอด้วยเสียงดุ แต่แทนที่เธอจะกลัวกลับกลายเป็นทำหน้าท้าทาย

"ทำไมฉันต้องขอโทษ นายเป็นพ่อฉันหรือไง?"

"วันนี้ไม่ใช่พ่อ แต่วันหน้าจะเป็นผัว ทำตัวไม่ดีกับคนที่โตกว่าก็ต้องขอโทษ!" ครามสั่งเสียงแข็ง เขาจะเอาใครสักคน คนคนนั้นก็ต้องเชื่อฟังไม่ใช่ดื้อดึงแบบเธอ

"นายจะไม่มีวันได้เป็นผัวฉันแน่นอน ถ้ายังถือไม้แขวนขู่ฉันอยู่แบบนี้!"

"ฉันไม่ขู่ ถ้าเธอไม่ขอโทษฉันฟาดเธอแน่เซย์!" เขาเริ่มขบกรามตัวเองข่มอารมณ์ เกิดมาไม่เคยเจอใครดื้อได้เท่าเธอเลยสักครั้ง ดูเหมือนว่าการอยากจะมีเธอเป็นของเล่นชิ้นใหม่ นอกจากมันมอบความสุขทางอารมณ์มันยังแถมความประสาทแดกทางสมองให้เขาอีกต่างหาก

"ฉันไม่ขะ.."

เพลี้ย!!

"โอ้ย!!!! เซย์ร้องลั่นที่จู่ ๆ ไม่แขวนก็ฟาดลงที่ขาของเธอ มันไม่แรงแต่ก็ทำให้รู้สึกเจ็บอยู่บ้าง

"ขอโทษเดี๋ยวนี้เซย์!"

"ฉันเกลียดนาย!!!" เธอจะเดินออกจากห้องคราม แต่ชายหนุ่มกลับขวางเอาไว้แบบนั้นไม่ยอมหลีกทาง

"หลบ!!!"

"ไม่หลบ เธอทำตัวไม่ดีก็ต้องยอมรับความผิดสิ!"

"ก็ถ้านายไม่ชอบนิสัยฉันก็อย่ามายุ่ง!" เซย์ผลักครามออกอย่างแรงให้พ้นทาง แต่มันกลับไม่ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าขยับแม้แต่น้อย

"โกรธจริง?"

"นายมีสิทธิ์อะไรมาตีฉัน ฉันจะเป็นยังไงมันก็ชีวิตฉันไม่เกี่ยวกับนาย ถ้าไม่ชอบไม่ต้องมายุ่ง ลำพังแค่ชีวิตที่มีนายเข้ามามันวุ่นวายพอแล้ว อย่าทำให้รู้สึกผิดที่ได้รู้จัก!"