EP 07 โรคจิต

หลังจากฟังประโยคที่เซย์บอกว่าการมีเขาเข้ามาในชีวิตมันวุ่นวาย ครามก็ทำได้แค่สงบสติอารมณ์ของตัวเองด้วยการดุ้นลิ้นข้างแก้มไปมา

"เธอพูดใหม่อีกทีสิ!" น้ำเสียงของครามมันดูอ่อนลง แต่แววตาของเขามันดูก้าวร้าวชอบกล

"ก็บอกว่าชีวิตที่นายขะ.."

พลั่ก!!! เซย์ถูกผลักกระแทกกับกำแพงเต็มแรงก่อนที่มือของชายหนุ่มจะบีบคอเธอไว้หลวม ๆ

"ชีวิตของเธอมันยังต้องวุ่นวายอย่างนี้ไปอีกนานเซย์ จนกว่าฉันจะได้เอาเธอ!"

"ก็ลองดูว่าถ้าชีวิตฉันมันวุ่นวาย ชีวิตนายจะบรรลัยขนาดไหน!" เธอไม่ได้กลัวคำขู่ของเขาสักนิด แต่กลับย้อนเถียงด้วยความท้าทาย

"ปากเก่งแบบนี้ ฉันควรเอาเธอตั้งแต่วันนี้เลยดีมั้ยหื้ม?!"

"ฉันจะบอกนายอีกครั้งนะคราม ถ้านายยังเป็นแบบนี้ แม้แต่ลิ้นของนายก็ไม่มีวันได้สัมผัสมัน!" เธอผลักเขาออกเต็มแรงและเดินออกจากห้องของเขาไปทั้งที่ชายหนุ่มมองตามเธอจากด้านหลังและทำอะไรไม่ได้ เพราะเซย์ไม่เหมือนคนอื่น การที่เขาไปง้อตอนนี้มันไม่ได้อะไร

"นายครับ" การ์ดคนสนิทเดินสวนเข้ามาเพราะเขาได้ยินทั้งคู่ทะเลาะกัน ก่อนหญิงสาวจะเดินออกไปจากห้องเพียงคนเดียว เขาเลยเดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มเผื่อว่าจะต้องการอะไร

"มึงคอยตามเธอทุกฝีก้าว ใครยุ่งกับเธอสั่งสอนมันไป" เขาสั่งด้วยน้ำเสียงที่ดูเรียบนิ่ง ความน่ากลัวของครามคือตอนนี้ ตอนที่เขาไม่โวยวายไม่พูดอะไรทั้งที่เป็นคนใจร้อนเอามาก ๆ

"แล้วคุณเซย์.."

"ทำตามที่กูสั่ง เรื่องอื่นกูยังไม่สั่งก็ไม่ต้องถาม" หลังจากนั้นการ์ดก็หมุนตัวเดินออกไปจากห้อง

เพล้ง!!! แก้วที่อยู่ข้างมือถูกปัดหล่นมาจากโต๊ะเพราะชายหนุ่มทำเพื่อการระบายอารมณ์ที่ร้อนเหมือนไฟ

"พูดมาได้ว่ามีฉันมันวุ่นวาย ฉันชักอยากจะทำให้เธอวุ่นวายไปทั้งชีวิตแล้วสิ!"

ทางด้านเซย์

หลังจากออกจากห้องของคนที่เธอโกรธ หญิงสาวก็โทรตามโอเว่นเด็กหนุ่มที่ตามจีบเธอ หรือหนุ่มในสต็อกมารับที่หน้าคอนโดของคราม โดยไม่รู้เลยว่ามีคนที่จ้องมองการกระทำของเธอและขับรถตามเธอออกมาหลังจากที่เธอก้าวขึ้นรถของโอเว่นแล้ว

"พี่มาทำอะไรที่นี่ยังไม่บอกผมเลยนะ"

"ตกลงกันแล้วว่าจะไม่วุ่นวาย ทำตามที่พูดหน่อย!" เพราะเธอยังคงหงุดหงิดเลยไม่มีอารมณ์มาตอบคำถามใครในตอนนี้

"อารมณ์เสียแบบนี้ให้ผมช่วยทำให้อารมณ์ดีหน่อยดีมั้ย?!" เด็กหนุ่มจับมือของเซย์ขึ้นมาหอม

"ไปส่งฉันที่คอนโดก็พอ" เธอดึงมือกลับอย่างไม่ใส่ใจ จะว่าเธอเอาแต่ใจก็ได้ ถ้าเธอไม่อยากเธอจะไม่มีวันเอาใครอย่างแน่นอน

"ก็ได้ครับ งั้นพี่อารมณ์ดีแล้วโทรหาผมเป็นคนแรกนะ" โอเว่นเลือกที่จะไม่เซ้าซี้เพราะรู้จักเซย์ดี เธอไม่ใช่คนที่ง้อหรือแคร์ใคร ส่วนมากคนที่เข้ามาหาเธอจะเป็นคนวิ่งตามเธอทั้งนั้น ก็บอกแล้วว่าเธอมันเสือสาว

หลังจากที่ถึงคอนโดส่วนตัว หญิงสาวก็เดินลงจากรถไปแบบไม่ลาเขาสักคำ โอเว่นได้แต่มองตามแล้วกระตุกยิ้มมองเธอเดินขึ้นคอนโด

"อย่าพลาดมาหลงรักผมนะพี่เซย์ ผมจะทำให้พี่ไปไหนไม่รอดเลยหึ!!"

"กูว่ามึงกำลังฝันไป!" เขาพูดเพียงคนเดียวบนรถ แต่กลับมีเสียงของอีกคนเข้ามาทำให้โอเว่นต้องรีบหันไปตามเสียงนั่น

"มึงเป็นใคร?"

"คนที่มาสั่งสอนมึงไง ว่ายุ่งกับผู้หญิงผิดคนจะโดนแบบไหน!" จากนั้นโอเว่นก็โดนชายกลุ่มนึงรุมทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส ก่อนไปชายคนนั้นยังถ่ายรูปเขาส่งไปให้บางคนดูอีกต่างหาก

ติ่ง! เสียงข้อความเข้าครามรีบกดเปิดดูในทันที

"เรียบร้อยครับนาย โอเว่นเด็กคุณเซย์" เขามองภาพที่ถูกส่งมาจากการ์ดคนสนิทด้วยความพอใจ ก่อนจะกดส่งมันไปให้ผู้หญิงอีกคน

"นายมันเลว!" นั่นคือประโยคที่เธอตอบกลับ ใช่ คนที่เขาส่งไปให้ดูคือเซย์

"ฉันบอกแล้วไง เธอยังต้องวุ่นวายแบบนี้ไปอีกนาน อยู่ห่างจากคนอื่นไว้ฉันปล่อยเธอมามากพอแล้ว!"

"นายคิดว่าห้ามฉันได้เพียงเพราะทำร้ายคนนึงในชีวิตของฉันงั้นเหรอคราม?!" เซย์พิมข้อความนี้ด้วยใบหน้าที่กำลังยิ้มร้าย ส่วนครามอ่านมันแล้วขมวดคิ้วอย่างหนัก

"เธอจะบอกว่ามันไม่ได้ผล ฉันก็ไม่ได้แปลกใจอะไร แต่มันก็ดีนะฉันจะได้ลากทุกคนที่มันกล้าเป็นเด็กผู้หญิงของฉันมากระทืบให้หมด แบบนี้เธอคิดว่าไงบ้าง?!"

"ก็เอาเลยสิคราม เอาเลยเพราะผู้หญิงของนายไม่ใช่ฉันอย่างแน่นนอน นอกจากการที่มีนายมันจะวุ่นวายแล้วมันยังทำให้ฉันเสียเวลาชีวิตอีกต่างหากนะ" ครามขบกรามแน่นที่ได้อ่าน เขาไม่รู้แล้วว่าในตอนนี้จะต้องทำยังไงถึงจะชนะเธอได้

"คืนนี้มาหาฉัน!" เขาออกคำสั่งผ่านข้อความและรอคอยให้เธอตอบ

"นายมันก็แค่ของเล่นชิ้นใหม่ มีสิทธิ์สั่งฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?!"

"ของเล่นงั้นเหรอ?" ครามเริ่มมือสั่นเครือด้วยความโกรธ เธอกล้าคิดว่าเขาเป็นหนึ่งในของเล่นเธองั้นเหรอ

"ใช่ ถ้าสำหรับนายฉันเป็นแค่ของเล่น สำหรับฉันนายมันก็แค่ของเล่นเหมือนกัน!" ครามรีบกดโทรออกหาเธอ แต่ไม่ว่ายังไงเซย์ก็ไม่รับ เขาจึงส่งข้อความหาเธอรัวๆ แต่ครั้งนี้เธอกลับไม่ตอบอะไรมาเหมือนเมื่อครู่

เพล้ง!!!! เสียงของบางอย่างที่โดนครามเขวี้ยงแตกดังขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้มันก็เป็นโทรศัพท์ของเขาเองอีกด้วย

"ของเล่นแบบฉันเธอจะเล่นเห็นความสนุกของมันจนลืมไม่ลงเลยเซย์!"

ทางเซย์รีบกดโทรออกหาโอเว่นหลังจากที่ครามหยุดโทร แม่้ว่าเธอจะไม่ได้จริงจังกับเด็กหนุ่ม แต่เขาก็ไม่สมควรถูกทำร้ายเพราะเธอ

"ฮะ..ฮัลโหล!" ปลายสายกดรับด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักเพราะความเจ็บ

"นายอยู่ไหนโอเว่น?" เซย์รีบถามเพราะความเป็นห่วง ที่เธอบอกกับครามว่าไม่ได้ผลเพียงเพราะไม่อยากให้ครามรู้จุดอ่อนของตัวเองก็เท่านั้น

"พี่เซย์หรอ ผะ..ผมอยู่โรงบาลครับ" เขาตอบด้วยแรงที่แทบจะไม่มี

"โรงบาลไหน พี่จะไปหา!" เซย์เริ่มร้อนรนเพราะกลัวว่าเด็กหนุ่มจะหมดแรงพูดแล้วทำให้ไม่รู้สถานที่แน่ชัด

"โรงบาล..." หลังจากบอกชื่อโรงบาลโทรศัพท์ก็แทบหลุดมือของเธอเพราะมันคือโรงบาลที่หมอเพื่อนของครามหรือสามีหนุ่มของเพื่อนเธอเป็นเจ้าของ

"มันคงไม่รู้หรอกมั้ง!"เธอปลอบใจตัวเองก่อนจะรีบร้อนหากุญแจรถและลงจากคอนโดเพื่อไปหาโอเว่นที่โรงบาลตามที่เด็กหนุ่มบอก

มาถึงโรงบาลเซย์ก็รีบร้อนที่จะเดินเข้าไปที่ประชาสัมพันธ์เพื่อถามหาห้องที่เด็กหนุ่มพัก

"ขอโทษนะคะ นายอรรถกรอยู่ห้องไหนเหรอคะ?"

"คนไข้เข้ามาเมื่อไหร่คะ?" ประชาสัมพันธ์ถามเธอกลับเพราะชื่อซ้ำกันมันก็เยอะพอสมควร

"เข้ามามะ..."

"เข้ามาเพราะถูกตีนเมื่อกี้!!!" เสียงของผู้ชายด้านหลังทำให้หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่ต้องหันไปมองเธอก็รู้ว่าคนที่พูดขึ้นคือคราม

"ฉันคิดไว้ไม่มีผิดจริง ๆ" เท่าที่ติดตามชีวิตของเธอ เซย์ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไร ทำให้ชายหนุ่มฉุดคิดได้ว่าเดี๋ยวเธอต้องตามหาโอเว่นเด็กเวรนั้นอย่างแน่นอน

"นายตามฉันมาแบบนั้นเหรอคราม!"

"ฉันบอกเธอแล้วไงที่รัก ชีวิตเธอมันต้องวุ่นวายแบบนี้ไปอีกนาน เธอถูกใจฉันขนาดนี้เผลอ ๆ มันอาจจะทั้งชีวิตของเธอเลยก็ได้!

"นายมันโรคจิต!!"

"ไอโรคจิตคนนี้แหละที่จะเป็นผู้ชายคนสุดท้ายของชีวิตเธอ!!"

"ไม่มีทาง!"