บทที่ 2 เพื่อนรุ่นพี่

#กาสิโนท่าเรือ

“คุณเมฆมาถึงนานพอสมควรแล้วครับ” ทันทีที่ลงจากรถ ผู้จัดการใหญ่ที่ดูแลกาสิโนก็รีบวิ่งตาลีตาเหลือกมาบอก

อนาวิลพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบก้าวขายาวเดินผ่านจุดศูนย์กลางของคลับใหญ่ 5 ชั้น ศูนย์รวมธุรกิจสีเทาทุกรูปแบบ คลับบาร์ กาสิโน เลานจ์

กิจการชิ้นแรกเขายอมควักเนื้อตัวเองสร้างมันขึ้นมา ท่ามกลางสงครามเย็นระหว่างมารดาสุดที่รัก ‘คุณพิมพ์ใจ’ โดย ‘คุณวิลเลี่ยม’ เป็นผู้สนับสนุนหลักที่ลอยตัวเหนือทุกดราม่า เทกระจาดเขาทุกครั้งที่แม่งอน! นั่นแหละพ่อเขา!!

“โทษทีพี่...รถติด” ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาห้องประชุมห้องใหญ่ฝั่งตะวันตก เขาเอ่ยทัก ‘กฤษณะ นิติโรจน์ไพศาล หรือ ปุยเมฆ’ เพื่อนรุ่นพี่ผู้ถือหุ้นใหญ่

“รถเหี้ยไรติดตอนนี้...” อนาวิลยักไหล่ ก่อนจะนั่งลงที่หัวโต๊ะห้องประชุม

“เริ่มเลยไหม?” เขาเอ่ยถามเสียงนิ่มก็น่าโมโหแหละ เขามาเลตเกือบชั่วโมง ไม่แปลกที่เพื่อนรุ่นพี่จะหัวร้อนใส่...

“รักษาเวลาหน่อยกูไม่ชอบ...” ‘กันนาร์’ เพื่อนสนิทที่ร่วมหุ้นกันเอ่ยซ้ำเสียงแข็ง

“ถ้ามึงจะด่าก็ไปด่าพ่อกู เขาเพิ่งจะบอกว่าไม่มาก่อนหน้านัด 10 นาที” อนาวิลเอ่ยตอบ 'กันนาร์' พร้อมใบหน้ายียวนกวนประสาท

“อย่ากวนส้นตีน!”

“เริ่มกันเลยดีไหมครับ...” ดีแล่นรีบห้ามทัพ เพราะถึงแม้พวกชายหนุ่มตรงหน้าจะสนิทกันมาก แต่ถ้าเป็นเรื่องงานหรือเรื่องเวลา หากไม่ตรงตามนัด หรือความคิดเห็นไม่ตรงกัน ก็จะฟาดฟันกันทุกที!

หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มประชุมลงความเห็นว่าใครจะเป็นผู้ดูแลส่วนไหนอะไรยังไงบ้าง...ที่นี่เพิ่งเปิดตัวได้ประมาณ 3 เดือน ช่วงนี้ก็จะวุ่นวายหน่อย ๆ

“กูบอกแล้วไงว่าจะดูแค่ส่วนของคลับบาร์ แต่ไม่ขอยุ่งเรื่องการพนัน...แม่กูไม่ชอบ” เมฆพูดเสียงแข็ง เมื่ออยู่ ๆ จะได้เข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องกาสิโน

“หุ้น 3 ก็แยกกันไปก็ได้ จะมาเถียงกันทำไม? ถ้าพี่เมฆไม่ดูก็โอนมากูดูเอง จบ!” กันนาร์เอ่ยห้ามทัพ ถึงเราจะลงขันกันเอง แต่บารมีก็ยังคงต้องพึ่งที่บ้านอยู่ดี อะไรเทา ๆ มันก็ไม่มีอะไรปลอดภัย

ที่ดินตรงนี้ของที่บ้านกันนาร์+เงิน ส่วนพี่เมฆคือเงิน+เงิน ส่วนของเขาคืออำนาจ+เงิน

“ถ้าผมไม่ว่าง ไอ้นาร์ไม่ว่าง พี่จะไม่มาดูแทนหรือไง?” อนาวิลถอนหายใจ ทุกอาทิตย์เขาบินไปกลับต่างประเทศตลอดหากจะทิ้งทุกอย่างให้กันนาร์แบกรับคนเดียว เห็นทีจะเห็นแก่ตัวเกินไป...

“กูจะทำแต่คลับบาร์ กูบอกอาฟิวไปแล้ว และถ้าแม่กูรู้ฉิบหายแน่!”

“ผมโคตรเบื่อความปอดแหกของพี่ว่ะ แม่ยังกลัวขนาดนี้...เมียจะกลัวขนาดไหน” อนาวิลยียวน

“ปากมึงนี่แข็งแรงเหลือเกินนะ! น่าจะปะทะส้นตีนกูไหว…ว่าแต่กูกลัวแม่ หึ! น้าพิมพ์ยอมพูดด้วยแล้วเหรอ?” เมฆจี้เข้าใจดำ อนาวิลหน้าตึงเปรี๊ยะ!!

“เอ้อออ กัดกันทุกรอบ! พ่อพวกเราถึงไม่อยากจะให้มาเจอกันเวลาประชุมไง! สรุปยังไง ผมนัดหญิงไว้!! ” อนาวิลและเมฆหันหน้ามามองกันนาร์พร้อมกัน ชายหนุ่มที่ถูกมองหน้าม้านไป ก่อนจะยกมือขึ้นเชิงยอมแพ้

“เออ! ก็พูดเล่นไหมล่ะ เป็นคนจะกัดกันได้ไง...ต้องเป็นหมาสิถึงจะถูก!!”

“ไอ้นาร์!! ไอ้ฉิบหาย! พี่ไปดักฝั่งนั้น!”

“เฮ้ยไอ้วิล! มึงจับมันมาสิวะ!”

“อย่านะเว้ย!! ลองรุมกูนะ! กูจะขูดรถพวกมึงให้หมดเลย! ไอ้พี่เหี้ย!! ไอ้เพื่อนเลว!!!!”