บทที่ 1 หลีกหนี

“ขอตัวก่อนนะครับ นายไม่ชอบความวุ่นวาย” ดีแล่นค้อมหัวให้กับคมสันก่อนจะเดินมาอ้อมขึ้นรถ

คมสันจ้องมองรถตู้ติดฟิล์มดำหลายคันที่เคลื่อนออกไป อย่างรู้สึกเจ็บแค้นในอก! ไอ้คนที่อยู่ภายในรถจะต้องใช่ไอ้ ‘อนาวิล’ เจ้าของไนต์คลับนี้เป็นแน่!

แม้แต่หน้าเขาก็ไม่เคยเห็น และได้ยินแต่ชื่อเสียงของมัน เพราะเขาก็เพิ่งเข้ามาอยู่ในวงการกาสิโนไม่นานนี้เอง หากได้คบค้าสมาคมกับมันแล้วคงจะดีไม่น้อย!

“ถ้าพ่อมึงไม่รวย กูอยากจะรู้ว่ามึงจะมาหยิ่งผยองกับกูแบบนี้ไหม!!” คมสันชกลมชกอากาศอย่างหงุดหงิด ก่อนลูกน้องจะวิ่งกระหืดกระหอบมารายงานข่าว

“คุณคมสันครับ!”

“อะไร!!” คมสันเอ่ยอย่างหงุดหงิด ก่อนจะรีบเดินตรงไปจะขึ้นรถและกลับไปจัดการกับเดือนอ้ายต่อ!

“คุณเดือนอ้ายหนีไปได้ครับ!!”

“อะไรนะ!! ไอ้ฉิบหาย!! ผัวะ!! ตุ้บ ๆ ๆ ๆ” คมสันประเคนทั้งมือและเท้าให้กับคนที่มารายงาน

เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันโกรธเลือดขึ้นหน้า!! หลายเดือนที่เขาตามหาเธอ พอเจอเธอมักจะหนีหายไปได้ทุกครั้ง!! แม้ครั้งนี้ดูจะเจ็บหนักกว่าครั้งก่อน ๆ แต่ฤทธิ์ของเธอกลับไม่น้อยลงเลย!!

“ไปหามันให้เจอ!! ถ้าไม่เจอ!! พวกมึงได้กินตีนกูแน่!!!”

ร่างเล็กที่หลบอยู่ในถังขยะหลังครัวของไนต์คลับที่เดิม เธอยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น...เธอหลับตาลงและปล่อยให้หยดน้ำตามันไหลริน…

เธออดหวนนึกถึงวันวานที่ผ่านมาไม่ได้ สามปีที่แต่งงานใช้ชีวิตร่วมกันมาในปีแรก 'คมสัน’เป็นผู้ชายที่ดีพร้อม ดีจนเธอยอมรับรักและร่วมหอลงโรงด้วย ไม่ว่าครอบครัวที่มีแต่แม่จะค้านหัวชนฝา ถึงขนาดตัดแม่ตัดลูก แต่เพื่อผู้ชายคนเดียวที่เธอรัก...เธอเลือกผู้ชายไม่เลือกแม่ที่ให้กำเนิดเธอ

ด้วยฐานะที่แตกต่างกัน เธอจุนเจือเขาทุกอย่างทุ่มทั้งหมดชีวิตให้เขาเพียงคนเดียว แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป เธอกลับไม่ใช่ผู้หญิงที่มอบความสุขแก่เขาได้ เพราะรสนิยมทางเพศเราไม่ตรงกัน สำหรับเธอมันคือคนสองคน แต่สำหรับเขามันคือคนสามสี่คน...

เมื่อมีสังคมมากขึ้น ประกอบกับธุรกิจที่เราร่วมกันสร้างโดยเงินทุนเป็นเงินเก็บของเธอทั้งหมด มันรุ่งเรืองจนถึงขีดสุดจากแค่เปิดร้านเล็ก ๆ เป็นตึกแถวเช่าเขาธรรมดา ภายในเวลา 2 ปี เธอกลับทำให้แบรนด์ติดตลาดและมีโรงงานเป็นของตัวเองได้ โดยที่เขาเป็นแค่ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่ไม่เคยแม้แต่จะทำอะไรเลย!

“ซ่า เฮ้ย!!” หญิงสาวเปียกปอนไปทั้งตัว มือเรียวยกขึ้นลูบน้ำมัน ๆ เหนียว ๆ ออกจากหน้า ก่อนจะลืมตามองดูตรงหน้าให้ชัด

“ผมไม่รู้ใครครับ แต่เธอมานอนสลบอยู่ตรงนี้ ผมเอาน้ำในครัวมาทิ้งก็สาดโดนเธอเข้าแล้ว” ชายหนุ่มร่างท้วมที่ดูน่าจะเป็นเชฟที่ทำอาหารเพราะเขายังไม่ถอดผ้ากันเปื้อนออกเลย เขายืนรายงานชายร่างสูงหลายคนที่ล้อมตัวเธอไว้

“โทรรายงานคุณดีแล่น...” หญิงสาวที่ทรงตัวเองแทบไม่ไหว เธอค่อย ๆ ทรุดกายนอนลงกับพื้นเปียก ๆ ที่โชกไปด้วยน้ำขยะก่อนจะหมดสติไป

“เฮ้ย! คุณ!”