บทที่ 6

“พริมรู้ข่าวแล้วจ้ะ เพราะตอนที่แพรวโทรมาพริมก็นั่งอยู่กับพ่อกับแม่ด้วย”

“ดีจังเลยที่พี่แพรวกำลังจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว พี่พริมเองก็เป็นถึงดร. เป็นนักโบราณคดีตามแบบคุณพ่อ พี่แพรวเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงไปแล้วตอนนี้” พิมพ์ประภัทรว่าพลางซบศีรษะเล็กอิงไว้ตรงไหล่หนาของบิดา “ส่วนพราวยังเป็นได้แค่บัณฑิตจบใหม่ คุณพ่อคุณแม่หนักใจหรือเปล่าคะที่พราวยังไม่มีหลักแหล่งเหมือนพวกพี่ๆ” หญิงสาวตัดสินใจถามออกมาตามตรง

“พูดอะไรแบบนั้นล่ะลูก การเรียนจบคือการเริ่มต้นเองนะ มันไม่ใช่จุดจบเสียหน่อย” มืออันอบอุ่นของศ.ดร.อนุสรณ์ลูบไล้เรือนผมยาวสลวยของลูกสาวเบาๆ “นี่หรือเปล่าคือเรื่องที่พราวอยากจะคุยด้วย” แล้วรู้ได้ในทันทีว่าเรื่องนี้เองที่เป็นต้นเหตุ ทำให้เห็นความกังวลบนใบหน้าสวยใสของลูกสาวคนเล็ก

“ใช่ค่ะ พราวอยากจะถามความเห็นของคุณพ่อคุณแม่สักหน่อย” เจ้าของร่างบางผละออกห่างจากอกบิดา แล้วมองสบตากับมารดาพร้อมถอนหายใจ “งานที่พี่พริมกับพี่แพรวทำ พราวคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจมาก ทุกคนที่รู้เรื่องก็พากันชื่นชมยินดี แต่พราวอาจจะไม่ได้ทำให้คุณพ่อคุณแม่ภูมิใจแบบนั้นได้ เพราะความฝันของพราวมันเป็นแค่สิ่งเล็กๆ ที่คนภายนอกอาจจะมองไม่เห็นคุณค่า อาจไม่คุ้มค่ากับการเรียนจบปริญญาโทด้วยซ้ำ”

“ความฝันนั้นของพราวมันคืออะไรล่ะจ๊ะ” พิมพ์พรรณถามทั้งที่ยังคงยิ้มอ่อนโยน

“พราวชอบน้ำหอมค่ะแม่ พ่อกับแม่เองก็ทราบดีว่าพราวสะสมน้ำหอมกลิ่นต่างๆ มาตั้งแต่เริ่มเรียนมัธยม ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่ามันมีเสน่ห์ตรงไหน แต่พราวรักมัน พราวฝันมาตลอดว่าอยากทำงานเกี่ยวกับน้ำหอม อยากเป็นเจ้าของแบรนด์น้ำหอมที่มีคนชื่นชอบ อยากคิดค้นกลิ่นน้ำหอมให้กับคนที่แพรวรักได้ใช้อย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว นี่มันอาจจะฟังดูไม่เข้าท่านัก แต่...”

“อะไรที่ว่าไม่เข้าท่าล่ะลูก ทุกอย่างที่เป็นความใฝ่ฝัน ไม่ว่ามันจะเล็กหรือใหญ่ มันก็มีค่าทั้งนั้นนะจ๊ะ” คนเป็นแม่พูดแทรกก่อนที่ลูกสาวคนสวยจะปรามาสตัวเองจบ “พ่อกับแม่ไม่ได้เลี้ยงดูลูกมาเพื่อให้คนอื่นภาคภูมิใจ แต่พ่อกับแม่ภูมิใจในทุกอย่างที่ลูกทำ ที่ผ่านมาพราวเป็นเด็กที่น่ารักเสมอ ไม่เคยทำอะไรให้พ่อกับแม่ผิดหวัง ไม่ว่าคนภายนอกจะมองยังไง มันไม่ได้สำคัญเลยลูก ขอแค่ลูกได้ทำตามความฝัน ได้ตั้งใจทำมันให้เต็มที่ พ่อกับแม่ก็ภูมิใจแล้วจ้ะ”

“ใช่แล้ว พริมเป็นนักโบราณคดี แพรวเป็นจิตรกรทำงานใกล้ชิดท่านชีค ส่วนพราวเป็นนักธุรกิจที่คิดค้นน้ำหอมและสร้างแบรนด์ของตัวเอง มันไม่เห็นมีตรงไหนด้อยไปกว่ากันเลยนี่นา ใครจะรู้เล่าลูก...วันหนึ่งลูกอาจจะเป็นเจ้าของแบรนด์น้ำหอมที่ดังที่สุดในเอเชียเลยก็ได้ แต่ถึงลูกจะไม่ได้ก้าวไปถึงจุดนั้น ลูกก็ภูมิใจเถอะที่ได้ทำตามความฝันของตัวเองอย่างเต็มที่แล้ว พ่อขอสนับสนุนในทุกทางเลย”

“พ่อกับแม่...พูดจริงเหรอคะ” พิมพ์ประภัทรแทบพูดไม่ออก

“จริงสิจ้ะ แล้วถ้าลูกไม่ว่าอะไร อย่าลืมทำน้ำหอมให้คนแก่อย่างแม่ด้วยนะ” พิมพ์พรรณขยับเข้ามาโอบกอดลูกสาว แล้วโน้มตัวไปหอมแก้มนุ่มนิ่มเสียฟอดใหญ่ แน่นอนว่าศ.ดร.อนุสรณ์รีบทำแบบเดียวกันทันที เพราะกลัวว่าจะน้อยหน้าภรรยา

“ได้สิคะ พราวจะทำน้ำหอมให้พ่อแม่เป็นคนแรกเลย แต่ก่อนอื่นพราวคงต้องหาซื้ออุปกรณ์กับห้องที่จะใช้ในการทำน้ำหอมเสียก่อนนะคะ ในเมื่อคุณพ่อคุณแม่ไม่ได้ขัดข้องความฝันของพราว พรุ่งนี้พราวจะไปเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยโดยเร็วเลย”

“ดีเลย เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปด้วย พ่อจะทุ่มงบประมาณให้ไม่อั้นเลยล่ะ ลูกเลือกซื้ออุปกรณ์ข้าวของที่จำเป็นให้เต็มที่ไปเลยนะ ไม่ต้องแอบเกรงใจพ่อล่ะ” ชายชราที่ตอนนี้เรือนผมมีสีดอกเลาแทรกแซมไปทั่ว แต่ยังแข็งแรงเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ โยกศีรษะเล็กได้รูปของลูกสาวไปมาด้วยความเอ็นดู

“พรุ่งนี้แม่จะให้อิ๋งกับแหนมช่วยเตรียมห้องว่างให้เรียบร้อย ยกให้เป็นห้องทำงานของพราวเลย แม่จะไม่ให้ใครเข้าไปยุ่มย่ามในพื้นที่ส่วนตัวของลูกเด็ดขาด วางใจได้เลยนะว่าจะไม่มีอะไรแตกหักเสียหาย หรือว่าพราวอยากจะซื้อตึกใหม่ในทำเลดีๆ เลยไหมลูก”

“ขอบคุณแม่มากค่ะ แต่พราวยังไม่ได้คิดการใหญ่ขนาดนั้น พราวศึกษาเกี่ยวกับน้ำหอมมานานพอสมควรแล้ว แต่ยังไม่ได้ลงมือจริงจังมาก พราวคงอาศัยพื้นที่ในบ้านไปอีกสักระยะก่อน เอาไว้มั่นใจในฝีมือเมื่อไร พราวถึงจะคิดเรื่องการเปิดบริษัทหรือโรงงานค่ะ” ดวงตาของพิมพ์ประภัทรทอประกายความสุขอันล้นปรี่ หญิงสาวสวมกอดบุพการีทั้งสองไว้แน่น รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ได้เกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นอย่างนี้

“แม่รักพราวนะลูก” พิมพ์พรรณพร่ำบอกอย่างที่ทำอยู่ในทุกวัน

“พ่อก็รักพราวนะ” ศ.ดร.อนุสรณ์ก็เช่นกัน

“พราวก็รักพ่อกับแม่ค่ะ รักที่สุดในโลกเลย” สามคนพ่อแม่ลูกกอดกันแน่น สายใยของครอบครัวถักทอขึ้นอย่างแน่นแฟ้น น่าเสียดายที่วันนี้ได้อยู่กันพร้อมหน้าเพียงแค่สี่คนเท่านั้น ยังขาดยอดดวงใจอย่างพิมพ์พิสุทธิ์ แต่อีกไม่นานครอบครัวชาติศิลาก็จะได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง