ตอนที่3

หนึ่งปีต่อมา...

นับจากวันนั้นที่ได้เจอเขาเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปหนึ่งปีเต็มกับการที่เธออยู่อย่างลับๆ ไม่มีสถานะ ไม่มีตัวตนหากเขาไม่ต้องการ อัญริสาไม่เคยโกรธที่เขามาหาเธอแค่สัปดาห์ละครั้งเพราะเป็นข้อตกลงตั้งแต่วันแรกที่เธอตัดสินใจเป็นที่ระบายให้เขา

“วันศุกร์นี่นา คืนนี้คุณนนท์จะมาหา” หญิงสาวยิ้มร่าอย่างมีความสุขเมื่อค่ำคืนที่รอคอยมาตลอดทั้งสัปดาห์มาถึง

ชานนท์จะมาหาเธอแค่วันศุกร์ของทุกสัปดาห์นั่นเท่ากับว่าในหนึ่งเดือนเธอจะได้เจอเขาแค่สี่ครั้ง แต่ช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมาก็มีบ้างที่เขามาหาเธอนอกเหนือจากวันศุกร์ ทว่าที่มานั่นก็เพราะต้องการปลดปล่อยไม่ได้มาหาเพราะคิดถึงแต่อย่างใด

อัญริสามีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอเขาถึงแม้จะได้อยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว ขอแค่เขายังเจียดเวลามาหาเธอบ้างเธอต้องการแค่นี้ ไม่ต้องพาไปไหน ไม่ต้องมีดินเนอร์นอกบ้าน แค่ได้พบหน้าเขาเธอก็ไม่เคยร้องขออะไรอีกเลย

หญิงสาวในชุดนักศึกษาก้มหน้าตั้งใจเรียนให้จบ อีกแค่ไม่กี่เดือนเธอก็จะเรียนจบปริญญาแล้ว ถ้าไม่ได้เจอเขาวันนั้นเธอคงไม่มีโอกาสได้เรียนต่อ หากเขาไม่เข้ามาช่วยเธอคงกระโดดน้ำเป็นร่างไร้วิญญาณไปแล้ว

“ริสา วันนี้ไปกินชาบูกันไหม” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยชวนคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร

“วันนี้ฉันมีนัดแล้วน่ะ ขอโทษนะ”

“เธอนี่ไม่เคยว่างทุกวันศุกร์เลยนะ”

“แต่วันอื่นฉันก็ว่างนี่นา แค่วันศุกร์วันเดียวที่ไม่ว่าง” เพราะเป็นวันที่จะได้เจอกับคนที่คิดถึงมาตลอดทั้งสัปดาห์ เธอไม่มีทางพลาดโอกาสนี้อย่างแน่นอน

“ทำไม เสี่ยที่เลี้ยงจะมาหาเหรอจ๊ะ” เพื่อนอีกคนแกล้งแซวเชิงประชดที่พักหลังมานี้อัญริสาดูดีขึ้นจากแต่ก่อน ข้าวของเครื่องใช้ก็ดูมีราคาทั้งกระเป๋า รองเท้า

“เสี่ยอะไรล่ะ มีที่ไหนกัน” อัญริสารู้ว่าเพื่อนคนนี้ไม่ค่อยชอบเธอเท่าไร แต่เธอไม่ได้สนใจและปลีกตัวแยกจากทุกคนออกมาในที่สุด

“เธอว่าริสามีเสี่ยเลี้ยงไหม” เมื่อคล้อยหลังเพื่อนไป หญิงสาวอีกสามคนก็เริ่มจับกลุ่มนินทา

“ทำไมถามแบบนั้นล่ะจูน”

“ก็ดูแปลกๆ ไปน่ะสิ ไม่เห็นรองเท้าที่แม่นั่นใส่หรือไง รุ่นนั้นลิมิเต็ดเลยนะ”

“ของปลอมหรือเปล่า บ้านริสาก็ไม่ได้รวยนี่”

“ฉันดูแล้วไม่ปลอม ถ้าไม่ได้ขโมยมาก็คงมีเสี่ยเลี้ยงนั่นแหละ ชอบทำตัวไม่ว่างทุกวันศุกร์เสี่ยคงมาหาน่ะสิ” เพื่อนสาวนักจับผิดนินทาคนที่ไม่อยู่ตรงนี้อย่างชอบใจทำให้เพื่อนอีกคนในกลุ่มส่ายหน้าอย่างเอือมๆ

“หนูนิด เธอจะไปไหน”

“วันนี้ฉันมีกินข้าวกับคุณพ่อคุณแม่น่ะ ขอตัวก่อนนะ” นิราหรือที่ทุกคนเรียกว่าหนูนิด เธอไม่ชอบเห็นเพื่อนนินทากันและมักจะแยกตัวออกเสมอเวลาที่เพื่อนๆ เริ่มจับกลุ่มนินทา

“นี่ก็มีนัดอีกคน เราไปกันสองคนก็ได้” เพื่อนอีกสองคนที่เหลือจำเป็นต้องไปด้วยกันเพราะถูกเพื่อนปฏิเสธถึงสองคนพร้อมกัน

หญิงสาวก้มหน้ากดโทรศัพท์โทรหาพี่ชายที่อายุห่างกันเกือบสิบปีที่ไม่ได้เจอหน้ากันเกือบเดือน เธอกับพี่ชายอายุห่างกันค่อนข้างเยอะ แต่เธอกับพี่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ทว่าพอโตขึ้นด้วยวัยและหน้าที่การงานทำให้เธอกับพี่ชายนั้นแทบไม่ได้พูดคุยกันเลย

“ฮัลโหลพี่ชายสุดหล่อ” เสียงหวานเอ่ยอย่างร่าเริงทันทีที่ผู้เป็นพี่รับสาย

[มีอะไรหนูนิด อีกห้านาทีพี่ต้องเข้าประชุมแล้ว] ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูรีบร้อน แต่ก็ยังยอมรับสายน้องสาวตนเอง

“วันนี้ไปทานข้าวที่บ้านไหมคะ”

[วันนี้ไม่ได้น่ะ พี่มีนัดกับเพื่อนแล้ว]

“เสียดายจัง วันนี้หนูนิดจะแวะไปหาคุณแม่ที่บ้านน่ะค่ะ คิดว่าจะได้เจอพี่” นิราทำหน้างอนๆ เธอกับพี่อยู่กันคนละที่ พี่ชายแยกไปอยู่คอนโดใกล้บริษัทส่วนเธอก็อยู่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัย บ้านหลังใหญ่จึงมีแค่พ่อที่เกษียณจากงานแล้วกับแม่ที่ยังคงความสวยไม่สร่างอยู่กันแค่สองคน

[เอาไว้ครั้งหน้านะหนูนิด ฝากบอกคุณแม่ด้วยว่าครั้งหน้าพี่จะเข้าไปหา]

“ค่ะ พี่ก็อย่าหักโหมแล้วพักผ่อนบ้างนะคะ รักนะคะ”

[อืม เราก็ขับรถดีๆ ล่ะ แค่นี้นะ] ผู้เป็นพี่ตัดสายไปหลังจากคุยกับน้องสาวเรียบร้อย

นิรานึกเสียดายที่อดเจอพี่ชาย เธอไม่คิดว่าเลยวันศุกร์จะเป็นวันที่ทุกคนไม่ว่างกันเยอะขนาดนี้ทั้งเพื่อนทั้งพี่ต่างก็มีนัดกันหมดแล้ว

อัญริสากลับถึงบ้านก็รีบทำอาหารเตรียมรอไว้เผื่อคนที่จะมาวันนี้อยากกินข้าวกับเธอสักมื้อ แต่ถ้าเขาไม่กินก็ไม่เป็นไรเธอชินแล้ว เมื่อทำอาหารเสร็จก็รีบไปอาบน้ำชำระร่างกายให้ตัวหอมฟุ้งเพื่อรอคนที่กำลังขับรถมา

เสียงรถเลี้ยวเข้ามาจอดทำให้คนที่รออยู่รีบลุกขึ้นออกไปต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มราวกับสุนัขที่ดีใจเมื่อเจ้าของกลับบ้าน คนตัวเล็กรีบเข้าไปโผกอดเขาให้หายคิดถึงทว่าเขากลับผละออกแล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่คิดจะทักทายเธอสักคำ

“คุณนนท์หิวไหมคะ”

“ไม่” เสียงทุ้มตอบสั้นๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งที่โซฟาตัวยาว มือข้างหนึ่งปลดเนกไทลงเพื่อคลายความอึดอัดด้วยสีหน้าที่ดูเหนื่อยล้า

“เหนื่อยไหมคะ ริสานวดให้ดีไหมคะ” คนตัวเล็กนวดไหล่ให้เขาอย่างเบามือ

“อื้ม...นวดเก่งเหมือนกันนี่” ชานนท์ค่อยผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง

“ชอบไหมคะ”

“อื้ม...ดีๆ ตรงนั้นแหละ” เขานั่งทำงานมาหลายชั่วโมงแถมยังต้องเข้าประชุมครั้งแล้วครั้งเล่าจนปวดหัว

“งานหนักเหรอคะวันนี้”

“อืม ก็แค่การประชุมโง่ๆ น่ะ” การประชุมที่ลากยาวกินเวลาไปหลายชั่วโมงกว่าจะลงตัวทำเอาเขานึกโมโหไปหลายรอบ แต่สุดท้ายก็จบลงในที่สุด

“คุณนนท์กินข้าวมาแล้วเหรอคะ” อัญริสาลองถามเขาอีกครั้ง เพราะหวังให้เขาได้กินอาหารที่เธอตั้งใจทำเอาไว้

“อืม ฉันมีนัดกับหุ้นส่วนเลยกินมาแล้วน่ะ”

“งั้นเหรอคะ” ใบหน้าสวยสลดลงสายตาเหลือบมองโต๊ะอาหารที่ถูกจัดแจงไว้อย่างเรียบร้อย แต่ก็ต้องกลับมาแสร้งยิ้มอีกครั้งไม่ให้เขาเห็นว่าเธอกำลังเศร้า

“พรุ่งนี้ฉันคงต้องกลับแต่เช้า เธอไม่ต้องทำอาหารเช้าให้ฉันหรอก”

“ค่ะ” เธอรับทราบทุกคำสั่งของเขา แม้จะอยากกินข้าวกับเขาสักมื้อ แต่ถ้าเขาไม่ต้องการเธอก็จะไม่งี่เง่าให้เขารำคาญ

อัญริสาคุ้นชินกับสถานะของตนเองดีเธอรู้ว่าควรอยู่จุดไหนที่จะไม่สร้างความรำคาญให้เขา เธอรู้ว่าอะไรที่ควรถามและไม่ควรเซ้าซี้ ถ้าอยากอยู่กับเขาไปนานๆ เธอจะต้องจึงเชื่อฟังที่เขาสั่งเป็นอย่างดี