บทที่ 9 - รังแก

ริมฝีปากหนาโน้มลงมาจูบเธออีกครั้งตามคำร้องขอ ไม่ใช่แค่ปาลิดาที่ชอบแต่เขาเองก็ชอบรสจูบของเธอด้วยเช่นกัน

อ้อมแขนแกร่งโอบรัดเกี่ยวร่างบางไม่ให้ขยับหนี ริมฝีปากของคนทั้งสองปรนเปรอจูบกันดูดดื่มอย่างไม่มีใครยอมใคร

“อื้ออ~” เสียงหวานร้องครางอื้ออึงเมื่อชายหนุ่มค่อยๆ สอดเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากพร้อมดูดกลืนน้ำลายของเธอจนเกิดเป็นเสียงลามกดังไปทั่วบริเวณห้องนอน

“พะ…พี่เธียรอย่าทำตรงนั้น”

สองขาเรียวหุบเข้าหากันเมื่อเธียรธรรมใช้นิ้วบดคลึงไปยังจุดกระสันซ้ำแล้วซ้ำอีก จนทำให้ร่องสวาทปล่อยน้ำล่อลื่นไหลเลอะทั่วฝ่ามือ

เธอสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ เมื่อมองเห็นแก่นกายลำใหญ่ที่เบียดเสียดอยู่ที่เนินกลางกายอวบอั๋น

“พี่เธียรจะมีแค่ปริมคนเดียวใช่ไหม ปริมไม่อยากให้พี่มีคนอื่น”

“แล้วถ้าพี่ต้องการ เธอจะยอมให้พี่เอาทุกครั้งหรือเปล่า?”

“ยะ…ยอมค่ะ” ร่างบางพูดเสียงเศร้า สายตายังคงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

“พี่ไม่ใช่คนส่ำส่อนที่เอาไม่เลือก พี่จะเอาเธอแค่คนเดียว”

“หนูรักพี่ ปริมรักพี่เธียร” ปาลิดาเฝ้าบอกคำว่ารักกับเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอรู้สึกโล่งใจที่ได้ระบายความรู้สึกออกมาทั้งหมด

“เลิกทำหน้าอ้อนแบบนั้น ถ้าไม่อยากสลบคาอกพี่”

ความรู้สึกจุกหน่วงเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วท้องน้อยเมื่อเธียรธรรมพยายามดันท่อนเอ็นเข้ามาในร่องคับแคบที่ปิดสนิท

เป็นเพราะไม่เคยผ่านมือชายใด ร่องสวาทจึงบีบแน่นจนทำให้เข้าได้เพียงส่วนหัว

เหมือนร่างกายของเขาจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อถูกร่องรักของหญิงสาวตอดรัดจนเสียอาการ

“อึก~ พี่เธียรอย่าเพิ่งขยับนะ”

“ถ้าเจ็บให้บอก พี่จะได้หยุดทำ”

“มะ…ไม่เจ็บ” เป็นเพราะรักเขามากจึงยอมกัดฟันอดทนและเลือกจะปฏิเสธ เธออยากเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้ทำแบบนี้

“แดงไปทั้งตัวยังจะมาโกหกอีก”

“หนูไม่เจ็บจริงๆ ค่ะ”

“อยากเอากับพี่ขนาดนั้น?”

“ปริมรักพี่”

“…..”

เล็บสวยจิกลงบนผ้าปูที่นอนอย่างแรงด้วยความเจ็บปวดเมื่อชายหนุ่มเริ่มขยับเอวสอบเข้าออกด้วยจังหวะเนิบนาบ

กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งเมื่อความบริสุทธิ์ที่เก็บไว้มานานถูกเขาทำลายลง ไปจนหมด เธอได้แต่กัดปากกลั้นเสียงร้องทั้งๆ ที่ร่างกายส่วนนั้นรู้สึกเจ็บเหมือนจนทนแทบไม่ไหว

“พี่จะให้โอกาสเธอตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย”

“พี่ทำต่อเลย หนูทนไหวค่ะ”

เมื่อทนต่อคำร้องขอไม่ไหว เขาจึงดันส่วนที่เหลือเข้าไปจนมิดในคราเดียว

ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มบางด้วยความพอใจ เมื่อมองเห็นเลือดบริสุทธิ์ของหญิงสาวชะโลมท่อนเอ็นใหญ่จนเปียกแฉะเลอะหน้าท้องแกร่ง

“พี่อยากเอาเธอแรงๆ อยากเอาให้ตายคาเตียง! เธอจะได้ไม่ต้องเข้าใกล้ผู้ชายหน้าไหนอีก”

“พี่เธียรมันจะ…จุก อย่าทำหนูแรงนะ”

ปัก! ปัก! เธอไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด สองมือยกขึ้นกุมหน้าท้องของตัวเองไว้หลวมๆ เมื่อคนที่อยู่ด้านบนเริ่มส่งจังหวะกระแทกกระทั้นซ้ำๆ อย่างเอาแต่ใจ

“อ๊าา พี่เธียร~” ใบหน้าแสนหวานเชิ่ดขึ้นเปล่งเสียงร้องครางเมื่อแก่นกายแข็งชันกระแทกเข้าออกเสียดสีกับจุดเสียวกระสันจนปลายเท้าจิกเกร็ง ไม่คิดว่าคุณเธียรผู้แสนเย่อหยิ่ง พออยู่บนเตียงจะร้อนแรงได้ถึงเพียงนี้

“นอนนิ่งๆ อย่าดิ้นให้มันมาก”

“ก็ปริมจะ…เจ็บ” ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเมื่อทนเก็บความรู้สึกต่อไปไม่ไหว

“เจ็บอีกไม่นานเดี๋ยวก็ชิน”

“ไม่เอา ไม่อยากทำแล้ว” ร่างบางส่งเสียงร้องสะอึกสะอื้นอย่างหนัก การมีความสัมพันธ์ในครั้งแรก มันไม่ได้มีความสุขเหมือนที่คิดไว้เลย

ใบหน้าคมคายก้มลงมองยังร่องสวาทที่ถูกเขาเสียดสีจนแดงเถือกเขาจ้องมองคนใต้ร่างด้วยสายหลงไหล ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้เธอ

“พี่จะเสร็จแล้ว อย่างอแง”

“หนูไม่ไหว”

“ถ้าอยากให้พี่รักก็ต้องทนให้ไหว”

“…..”

ปัก! ปัก! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั่วบริเวณผสมเสียงร้องคราง เมื่อชายหนุ่มใกล้ถึงฝั่งฝัน เพียงขยับเอวสอบอีกแค่ไม่กี่นาทีต่อจากนั้น เธอก็รับรู้ได้ถึงความอุ่นวาบภายในช่องท้อง

“พี่ปล่อยมันเข้ามาในตัวหนูเหรอ” ปาลิดาเม้มปากแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำรักที่ค่อยๆ ไหลย้อนกลับออกมาจนเลอะตามเรียวขา

“บ้าฉิบ! พี่เอาออกไม่ทัน” เธียรธรรมสบถออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด เป็นเพราะเขาเอาแต่มองหน้าเธอจนทำให้เกิดเรื่องพลาดแบบไม่น่าให้อภัย

“พี่อย่าหงุดหงิดเลยนะ เดี๋ยวหนูค่อยกินยาคุมฉุกเฉินก็ได้ค่ะ” คนตัวเล็กพูดเสียงเบาก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาเตรียมสวมใส่ด้วยอาการปวดร้าวตามตัวอย่างหนัก

“จะไปไหน?”

“ปริมต้องกลับบ้านแล้วค่ะ”

“ฉันอนุญาตให้กลับตั้งแต่เมื่อไหร่?” ไม่ถามเปล่าแต่เขายังเดินเข้าไปอุ้มคนตัวเล็กกระเตงขึ้นไว้แนบอก

“ไม่เอาแล้วนะ พี่ทำแรงหนูเจ็บไปหมดแล้ว”

กึด~ แต่เหมือนว่าคำร้องขอจะไม่เป็นผลเมื่อคนตัวสูงสอดใส่ท่อนเอ็นเข้ามาอีกครั้งในขณะที่ยังอุ้มเธออยู่

สองแขนเรียวโอบรัดลำคอหนาไว้แน่นตามสัญชาตญาณก่อนที่เขาจะค่อยๆ ยกบั้นท้ายของเธอขยับขึ้นลง ส่งผลให้บาดแผลจากครั้งก่อนเริ่มสร้างความเจ็บปวดให้เพิ่มทวีคูณ

“ท่านี้ลึกเกินไปหรือเปล่า?”

“ละ…ลึกเกินไปแล้วนะ พี่อย่าขยับแรง หนูเจ็บ” ร่างเล็กสั่นเกร็งอย่างหนักเมื่อท่อนเอ็นลำใหญ่ค่อยๆ ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ ส่วนริมฝีปากหนายังคงพรมจูบไปตามซอกคอของเธอไม่หยุด

“ชอบท่านี้หรือเปล่า?”

“หนูไม่ตอบได้ไหม”

“อยู่กันแค่สองคนจะอายทำไม”

“แล้วพี่ชอบหนูไหม?”

“…..”

“พี่คะ มีคนโทรมา” คนตัวเล็กบอกเสียงอ้อนเมื่อได้ยินสมาร์ตโฟนที่กำลังแผดเสียงร้องดังขัดจังหวะ

บนหน้าจอปรากฏชื่อของปาลิน แต่เขาก็ยังไม่หยุดโถมแรงกระแทกใส่เธอครั้งแล้วครั้งเล่า

“หะ…ให้หนูรับสายน้องก่อนได้ไหม?”

“ไม่ต้องสนใจคนอื่น ตอนนี้พี่อยากเอาเธอ!”

“แต่…”

“ถ้าเธออยากจะรับก็รับ แต่พี่ไม่หยุด พี่จะเอาเธอแบบนี้”

เมื่อไม่มีตัวเลือกเธอจึงทำได้เพียงรอให้ปาลินกดวางสายไป คนตัวเล็กได้แต่ทำหน้านิ่งยอมให้เขาตักตวงความสุขบนเรือนร่างของเธอจนพอใจ บางทีก็อดน้อยใจไม่ได้ที่เป็นได้เพียงเครื่องระบายอารมณ์

“งอนอะไร?”

“ถึงหนูงอนพี่ก็คงไม่ง้อหรอกค่ะ”

“รอให้พี่ทำเสร็จก่อน เดี๋ยวค่อยเคลียร์กันทีเดียว”

“อื้ออ~ พี่เธียรอย่าแกล้งหนู”

เล็บสวยจิกลงบนแผ่นหลังของชายหนุ่มเมื่อถูกเขาอุ้มออกจากห้องนอนก่อนจะตรงมายังโซฟาที่อยู่ในห้องรับแขก

“ไม่อยากทำแล้ว พ…พอได้แล้ว”

เสียงหวานกลืนหลบหายเข้าไปในลำคอเมื่อชายหนุ่มโน้มริมฝีปากลงมาจูบอีกครั้งโดยไม่ได้สนใจในสิ่งที่ร้องขอ

บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวราคะของคนทั้งสอง โดยไม่มีทีท่าว่าเขาจะยอมหยุดมันง่ายๆ กว่าเธียรธรรมจบยอมความต้องการที่มีต่อเธอก็กินเวลาไปเกือบสามชั่วโมง