บทที่ 8 - สิ่งที่เลือก

“เป็นอะไรปริม ทำไมไม่กินข้าว?” ปาลินมองไปยังพี่สาวที่เอาแต่นั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาไม่ยอมกินมันสักที

“พี่ยังไม่ค่อยหิวน่ะ”

“ไม่หิวก็ต้องกิน มีแต่ของโปรดปริมทั้งนั้นเลยนะ”

“…..” ปริมถอนหายใจอย่างคิดไม่ตก เพราะเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ต้องตัดสินใจว่าควรไปต่อทางไหนดี

“เครียดเรื่องอะไร ทำไมถึงได้ทำหน้าเหมือนแบกโลกเอาไว้แบบนั้น”

“ไม่มีอะไรหรอกกินข้าวกันเถอะ”

“…..” ปาลินมองท่าทางพิรุธของคนข้างๆ ด้วยความสงสัย พวกเธอสองคนเติบโตมาด้วยกัน ทำไมจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกอย่างไรอยู่ แต่ในเมื่อพี่สาวไม่อยากบอกเธอจึงเลือกที่จะไม่เซ้าซี้ให้มากความ

21 : 30 น.

-The t Residences-

The t Residences เป็นคอนโดมิเนียมสุดหรูระดับชั้นนำที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองติดวิวแม่น้ำเจ้าพระยา โดยมีเครือธราธรเป็นผู้ก่อสร้างโครงการนี้ทั้งหมด

“เธียรมีนัดที่กับใครหรือเปล่าคะ ตาเห็นคุณเอาแต่นั่งจ้องนาฬิกาข้อมือ” ต้องตาเอ่ยถามชายหนุ่มเมื่อสังเกตว่าเขาชอบเผลอมองเวลาบ่อยๆ ในขณะที่กำลังทานมื้อค่ำด้วยกัน

“เปล่า ผมไม่ได้มีนัดที่ไหน” เธียรธรรมถอนหายใจอย่างรู้สึกหงุดหงิดเมื่อคิดว่าบางทีปาลิดาอาจจะเปลี่ยนใจไม่มาหาเขาแล้ว

“นึกว่าแอบนัดสาวเอาไว้ซะอีก”

“…..”

“ขอบคุณสำหรับดินเนอร์วันนี้นะคะ ตารู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้ร่วมงานกับคุณ”

“ผมหวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันแบบนี้ไปนานๆ นะ”

“เช่นเดียวกันค่ะ”

“ตอนนี้รบกวนคุณมามากแล้ว ถ้างั้นตาขอตัวกลับก่อนนะ”

“กลับเองได้ใช่ไหม ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง”

ฟ่อด! ก่อนจะจากไป เธอไม่ลืมที่จะหอมแก้มชายหนุ่มฟ่อดใหญ่เพื่อเป็นการขอบคุณ อาจจะเป็นเพราะคนทั้งคู่เกิดและโตที่เมืองนอกจึงไม่ได้ถือสาหรือคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้

“ถ้าถึงบ้านแล้วจะโทรหานะคะ”

ก๊อก~ ก๊อก~ ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นจากโซฟาภายในห้องนั่งเล่น หลังจากได้ยินเสียงเคาะประตู อาจจะเป็นต้องตากลับมาเอาของที่ลืมไว้

แกร๊ก~ เธียรธรรมหยุดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะตีสีหน้าให้กลับมาเรียบเฉยดังเดิมเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วเห็นว่าคนที่มาใหม่คือปาลิดา ไม่ใช่ต้องตาเหมือนที่คิดไว้

“เมื่อกี้หนูเห็นคุณต้องตาเดินสวนออกไป เธอมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?”

“ฉันนัดมาคุยเรื่องงาน”

“คุณไม่ได้โกหกหนูใช่ไหม?” คนตัวเล็กถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพียงแค่คิดว่าคนทั้งสองอาจจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันมาก่อนหน้านั้น ก็รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา

“แล้วฉันมีความจำเป็นอะไรที่ต้องโกหกเธอ”

“ปริมมาตามที่คุณเธียรบอกแล้ว”

“นึกว่าจะใจเสาะ ไม่กล้ามาแล้วซะอีก”

“…..” คนตัวเล็กยืนเม้มปากเงียบเมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มที่มองมา เธอคิดไตร่ตรองอย่างหนักจนตัดสินใจมาหาเขาถึงที่นี่

“เข้ามาสิ”

ปาลิดาเดินตามชายหนุ่มเข้ามาในห้องพลางวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณพร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่เต้นระรัวเมื่อต้องอยู่ด้วยกันตามลำพัง

“กินอะไรมาหรือยัง?”

“กินแล้วค่ะ”

“ตัดสินใจมาหาฉันเอง แล้วจะกลัวทำไม?” ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าร่างบางมีท่าทางตื่นกลัวจนเห็นได้ชัด

“หนูไม่ได้กลัวค่ะ”

“ตัวสั่นขนาดนี้ยังจะมาเถียงอีก”

“คะ…คุณเธียรรีบทำเถอะค่ะ ปริมบอกที่บ้านไว้แล้วว่าจะกลับไม่เกินห้าทุ่ม”

“เธอคิดว่าแค่ชั่วโมงเดียวมันจะพอหรือไง”

“แล้วคุณเธียรจะทำแบบนั้นนานไหมคะ”

“ถ้าเป็นเธอก็อาจจะทั้งคืน”

“…..” เม็ดเหงื่อสีใสเริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้าเพียงเพราะเขาเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาหอมที่แก้มของเธอเบาๆ

“ถอดเสื้อผ้าสิ”

“คะ…ค่ะ” คนตัวเล็กเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกตามคำสั่งอย่างว่าง่ายโดยมีเธียรธรรมคอยนั่งมองทุกการกระทำ

“ชอบสีชมพูเหรอ?”

“หนูชอบสีชมพู” หญิงสาวพูดอย่างเคอะเขินเมื่อเห็นสายตาคู่คมจ้องมองไปยังชุดชั้นในที่สวมใส่อยู่บนร่างกาย

“ถอดกางในออกด้วย”

“…..” ถึงแม้จะเตรียมใจมาไว้บ้างแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงกลับไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้น

“อยากนอนกับฉันมากไม่ใช่หรือไง จะมัวลังเลทำไมอีก”

“คะ…คุณเธียร”

“ถ้าไม่กล้าก็กลับไป เสียเวลา”

“ปริมจะทำค่ะ” ร่างบางรวบรวมความกล้าก่อนจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งรออยู่บนเตียง

“ถอดให้หนูหน่อยได้ไหม”

“แล้วทำไมไม่ถอดเอง”

“หนูอยากให้คุณเธียรถอดให้”

“เรื่องมาก! ยกขาขึ้น”

ปริมรีบยกขาขึ้นเมื่อคนตัวโตยอมเลื่อนมือมาถอดกางเกงชั้นในสีหวานออกให้

แววตาคมกริบจ้องมองเรือนร่างอรชรที่เปลือยเปล่าต่อหน้าเขาผิวขาวเนียนละเอียดและกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ทำให้สติของเขาแทบแตกกระเจิง

มือสากเลื่อนเข้าไปบีบเคล้นที่บั้นท้ายงามงอนอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยนิ้วมือ ส่งผลให้แก่นกายที่อยู่ใต้ร่มผ้าเริ่มตื่นตัวเบียดเสียดจนรู้สึกหน่วง

“ขึ้นไปนอนรอบนเตียงแล้วอ้าขาออก!”

ปาลิดาค่อยๆ คลานขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมแยกขาออกจากกันตามคำบอก ใบหน้าแสนหวานเห่อร้อนขึ้นมาด้วยความรู้สึกอาย เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายคนไหน

“มันจะเจ็บมากไหมคะ” คนตัวเล็กถามอย่างหวาดหวั่นในขณะที่เธียรธรรมกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าฉัน

“ถ้าโดนเมื่อไหร่เดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ”

ดวงตากลมโตสั่นระริกเมื่อมองเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม แก่นกายแข็งชันที่มีขนาดใหญ่เกือบเท่าข้อมือทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ

ร่างบางหุบขาเข้าหากันแบบอัตโนมัติเมื่อเขาคลานขึ้นมาบนเตียง ก่อนจะแทรกกลางระหว่างตัวของเธอ

“อ๊ะ!” คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจเมื่อเธียรธรรมใช้เจลล่อลื่นทาลูบไล้ไปยังกลีบดอกไม้งามที่ปิดสนิท

“เจ็บเหรอ?”

“ไม่เจ็บค่ะ มันแค่รู้สึกเย็นๆ”

“กลัวหรือเปล่า?”

“ถ้าเป็นคุณเธียร หนูไม่กลัวค่ะ”

หัวใจแกร่งแทบเหลวเป็นน้ำเมื่อปาลิดาช่างออดอ้อนและไร้เดียงสากว่าที่คิดไว้

“แค่บีบนิดหน่อยก็ช้ำไปทั้งตัวแล้ว” ชายหนุ่มจ้องมองไปยังจุดซ่อนเร้นขาวเนียนไร้ขนปกคลุม ร่างกายของเธอมันดูน่าทะนุถนอมจนเขาไม่กล้าแม้แต่จะจับมันแรงๆ

“ถ้าโดนฉันเอาแรงๆ จะไม่ร้องไห้เลยหรือไง”

“ปริมอดทนเก่ง ไม่ร้องไห้หรอกค่ะ ถ้าคุณเธียรจะทำก็ทำเลย”

“อวดเก่งให้มันตลอด อย่าให้เห็นน้ำตาก็แล้วกัน”

ใบหน้าแสนหวานหลับตาพริ้มเมื่อชายหนุ่มใช้ริมฝีปากหนาโลมเลียดูดดึงไปตามเนินอกทั้งสองข้างอย่างเอาแต่ใจ

เล็บสวยจิกลงบนไหล่หนาในขณะที่เรียวลิ้นยังคงตวัดขึ้นลงบนยอดปทุมถันจนแข็งเป็นไต

“อื้ออ~ ยะ…อย่าดูดนมหนูแรง”

“หรือจะให้ดูดข้างล่างแทน จะเอาแบบนั้นใช่ไหม”

“คนเธียรป้องกันด้วยนะ”

“ฉันก็ไม่คิดที่จะให้เธอท้องตอนนี้เหมือนกัน”

“ถ้าปริมยอม คุณเธียรสนใจปริมบ้างได้ไหม”

“หุบปากแล้วไม่ต้องพูดเรื่องอื่น” ใบหน้าคมคายขบกรามแน่นด้วยความเสียวกระสัน ก่อนจะสอดนิ้วเข้าออกในร่องสวาทเพื่อเป็นตัวเบิกทาง “เก็บเสียงของเธอเอาไว้ร้องครางเรียกแค่ชื่อฉันก็พอ”

“พะ…พี่เธียร มันเจ็บ!”

“อนุญาตให้เรียกฉันว่าพี่เฉพาะตอนที่เราเอากันเท่านั้น เข้าใจหรือเปล่า”

“…..”

“ทำไมไม่ตอบ”

“เข้าใจค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับด้วยสติที่ไม่ค่อยเต็มร้อยมากนัก

สติของเธอกระเจิดกระเจิงเมื่อร่างสูงเริ่มขยับข้อมือเข้าออกด้วยจังหวะเนิบนาบ จนส่งผลให้ร่างกายปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาเพื่อเป็นตัวเบิกทาง คะ…ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน!

“เวลาตอบมองหน้าพี่ด้วย!”

“…..” หัวใจดวงน้อยพองโตจนแทบจะปริแตกเมื่อได้ยินสรรพนามที่เปลี่ยนไป

คุณเธียรที่เคยใจร้าย มาถึงตอนนี้เหลือแค่เพียงชายหนุ่มร้อนแรงที่ทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มจนแทบละลาย ถ้าเป็นไปได้ อยากให้เขาใจดีแบบนี้กับเธอตลอดไป

“เสียวมากหรือไง ถึงได้ปล่อยน้ำออกมาเยอะขนาดนี้” ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจเมื่อทำให้คนตัวเล็กคล้อยตามเขาได้ไม่ยาก

“มันสะ…เสียวค่ะ”

“อยากเสร็จคามือพี่ไหม?”

“หนูอยากให้พี่จูบหนูอีกได้ไหม”

“ชอบให้พี่จูบหรือไง”

“หนูชะ…ชอบทุกอย่างที่เป็นพี่เลย”