Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 7 - อยากให้คุณรัก
-หลังเลิกงาน-
“คุณเธียรคะ คุณเธียร”
ชายหนุ่มหันกลับไปมองตามเสียงเรียกของคนคุ้นเคย ก่อนจะรีบโยนมวนบุหรี่ทิ้งลงบนพื้นทั้งๆ ที่เพิ่งสูบไปได้ไม่กี่ครั้ง
“คุณเธียรรอปริมด้วยค่ะ”
“มองไม่เห็นหรือไงว่าฉันทำอะไรอยู่ จะเข้ามาใกล้ทำไม ถอยออกไป”
“ปะ…ปริมขอติดรถกลับด้วยได้ไหม” คนตัวเล็กพูดด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ หลังจากที่วิ่งหาเขาไปทั่วบริษัท จนได้มาเจออยู่ที่ลานจอดรถ
“แล้วเมื่อเช้าเธอมาทำงานยังไง?”
“เมื่อเช้าลุงสมหมายมาส่งค่ะ แต่ตอนเย็นไม่ว่างแล้ว เพราะต้องพาคุณพ่อกับคุณแม่ไปดูงานที่ต่างจังหวัด” คนตัวเล็กอธิบายอย่างตรงไปตรงมา
ความจริงแล้วเธอสามารถโทรบอกให้คนขับรถที่บ้านมารับได้ แต่กลับเลือกที่จะไม่ทำแบบนั้นเพราะอยากให้เธียรธรรมไปส่งมากกว่า
“นั่งรถเมล์ไปสิ”
“นั่งไม่เป็นค่ะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยนั่งรถเมล์เลย”
“งั้นก็เรียกแท็กซี่”
“อันนั้นยิ่งแล้วใหญ่เลย ตอนนี้ค่ำแล้วพ่อบอกว่าเป็นผู้หญิงห้ามนั่งแท็กซี่คนเดียวมันอันตราย”
“แล้วเพื่อนเธอหายไปไหน?”
“สายธารออกจากบริษัทไปตั้งแต่บ่ายสามแล้วค่ะ”
“ฉันหมายถึงไอ้เด็กกราฟฟิกคนนั้น ทำไมไม่ให้มันไปส่ง”
“อยากอยู่กับคุณเธียรมากกว่าค่ะ”
“สรุปจะไปกับฉันให้ได้เลยใช่ไหม”
“คุณเธียรช่วยไปส่งหนูได้ไหมคะ” คนตัวเล็กทำหน้าสลด เมื่อได้ยินน้ำเสียงกระแทกแดกดัน ไม่รู้ว่าเขาไปโกรธเรื่องอะไรมา ถึงได้ทำท่าทางหงุดหงิดใส่เธอนักหนา
“ถ้าไม่ได้เดี๋ยวหนูนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้ค่ะ”
“ไปขึ้นรถ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ขอบคุณค่ะ” ใบหน้าแสนหวานเผยรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะรีบเดินตามเขาไปขึ้นรถที่จอดอยู่
-บนรถ-
หลังจากรถยนต์เคลื่อนตัวออกจากบริษัท ก็ไม่มีบทสนทนาใดๆ เกิดขึ้นหลังจากนั้น ภายในรถเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงาน
“วันนี้คุณเธียรทำงานเหนื่อยไหม?” คนตัวเล็กพยายามหาเรื่องชวนคุยเพื่อทำลายบรรยากาศที่แสนอึดอัด เธอเริ่มรู้สึกผิดที่เป็นฝ่ายขอตามเขามา
“ฉันก็เหนื่อยแบบนี้ทุกวัน”
“ข้างหน้ามีร้านอาหารอร่อยมาก เราไปกินกันไหม”
“ฉันยังไม่หิว”
“แล้วคุณเธียรเมื่อยตรงไหนไหม เดี๋ยวปริมนวดให้เองค่ะ”
“นั่งเฉยๆ ก็ดีอยู่แล้วอย่าทำตัววุ่นวายให้มันมานัก”
“…..” ใบหน้าแสนหวานก้มหน้างุดเมื่อถูกเธียรธรรมดุกลับมา ไม่ว่าจะทำอะไรให้ก็ดูผิดไปซะทุกอย่าง
“แล้วทำงานวันนี้เป็นยังไงบ้าง ไม่เข้าใจตรงไหนหรือเปล่า” แววตาคมกริบเผลอเหลือบตามองไปยังหญิงสาวอยู่บ่อยๆ หลังจากคิดได้ว่าคงพูดกับเธอแรงไปจริงๆ
“ปริมทำได้ค่ะ”
“ทำได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องเป็นตัวถ่วงของเพื่อนร่วมงาน”
“…..”
“ใครๆ ก็รู้ว่าเธอเป็นเด็กฉัน ฉะนั้นอย่าทำให้เสียชื่อเด็ดขาด เข้าใจไหม?”
“ปริมจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ”
“ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนให้ถาม”
“คุณต้องตาเป็นอะไรกับคุณเธียรเหรอคะ?”
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นอย่างรอฟังคำตอบ เป็นอีกเหตุผลนึงที่อยากมาถามเขาด้วยตัวเอง
“จะเป็นอะไรกับฉันแล้วยังไง มันเกี่ยวอะไรกับเธอ” ถึงแม้ว่าเขาจะตอบกลับมาแต่สายตายังคงมองจ้องไปยังถนนเบื้องหน้า
“คุณเธียรกับคุณต้องตาเป็นแฟนกันใช่ไหม?”
“แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันกับต้องตาเป็นแฟนกัน ใครมันเป็นคนบอกเธอแบบนั้น?”
“ไม่มีใครบอกค่ะ ปริมเห็นคุณเธียรกับคุณต้องตาสนิทกันมากเลยคิดว่า…”
“อย่าคิดไปเอง”
พูดไม่ทันจบ เขาก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน ทำเอาคนที่ได้ยินถึงกลับหัวใจพองโตเมื่อมันไม่ได้เป็นเหมือนที่คิดไว้
“มะ…หมายความว่าคุณเธียรกับคุณต้องตาไม่ได้เป็นอะไรกันใช่ไหม?”
“หรือเธออยากให้เป็น?”
“ไม่เอาค่ะ ปริมไม่อยากให้คุณเธียรมีแฟน” ใบหน้าแสนหวานเผลอซบลงบนท่อนแขนแกร่งอย่างไม่รู้ตัว ทำเอาเธียรธรรมหยุดชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติดังเดิม
“ปริมอยากเป็นแฟนคุณเธียรนะ”
“กล้ามาขอฉันเป็นแฟน ทั้งๆ ที่ตอนเที่ยงเธอเพิ่งไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นมา?”
พอได้ยินประโยคนั้นก็พอจะเดาได้ว่าเขาคงไม่พอใจเรื่องที่เธอกับกรณ์ไปกินข้าวด้วยกันสองคนแน่ๆ แต่มันไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งสักหน่อย
“คุณเธียรกำลังเข้าใจผิด”
“เข้าใจผิดอะไร ก็เห็นอยู่”
“ปริมกับกรณ์เป็นเพื่อนกัน ไม่ได้เป็นเหมือนที่คุณคิดสักหน่อย”
“พวกเธอจะเป็นอะไรกันก็ช่าง ฉันไม่ได้อยากรู้”
“แต่ดูเหมือนว่าคุณเธียรกำลังหึงปริมเลยนะ”
“อย่าเข้าข้างตัวเอง”
“ไม่ได้เข้าข้างตัวเอง แต่ตอนที่ปริมหึงคุณเธียรก็มีอาการนี้แหละ”
“ทำไมต้องหึง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอ”
“ถ้าไม่ได้คิดแล้วจูบปริมทำไม?”
“ก็แค่จูบ จะไปสนใจทำไม”
รอยยิ้มก่อนหน้านั้นๆ ค่อยๆ เลือนหายไป สำหรับเขามันอาจจะไม่ได้สำคัญอะไร แต่กับเธอมันคือจูบแรกของคนที่รัก
“คุณเธียรไม่ได้คิดอะไรกับปริมจริงๆ เหรอคะ?”
“…..”
ไม่น่าไปคิดเข้าข้างตัวเองตั้งแต่แรกเลยจริงๆ ว่าที่เขาจูบเพราะอาจจะมีใจ
“คุณเธียรคงจูบกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ด้วยใช่ไหม”
“…..”
“ถ้างั้นคุณช่วยจูบปริมอีกได้ไหม ปริมอยากให้คุณเธียรสนใจปริมมากกว่านี้”
หัวใจดวงน้อยบีบรัดแน่นเมื่อใบหน้าคมคายโน้มลงมาจูบเธออีกครั้งตามคำขอร้อง
“อื้ออ~ คะ…คุณเธียร” มือบางดันอกแกร่งให้ถอยห่างเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนจากแดงเป็นเขียวทำให้เขารีบผละริมฝีปากออกจากเธอ หลังจากที่จูบกันเนิ่นนานหลายนาที
“คุณเธียรรักปริมบ้างได้ไหม จะทำมากกว่าจูบก็ได้ ปริมยอมทุกอย่างเลย”
“พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า?”
“…..” ปาลิดาพยักหน้าแทนคำตอบ แววตาของเธอสั่นไหวพร้อมกับน้ำตาคลอ
รู้ทั้งรู้ว่าทำตัวไม่มีค่าเป็นฝ่ายขอความรักจากเขาก่อน แต่ถ้ามันทำให้เขาหันมาสนใจเธอบ้างก็ยังดี อย่างน้อยสิ่งที่เสียไป ก็ได้เสียไปให้กับคนที่เธอรัก
“หนูรู้ตัวค่ะ หนูแค่อยากให้คุณเธียรรักหนูบ้าง”
ตอนนี้ยังรู้สึกว่าทนไหว แต่ถ้าเจ็บมากกว่านี้เมื่อไหร่ เธอจะเป็นฝ่ายเดินออกไปจากชีวิตเขาเอง
“ฉันจะให้โอกาสเธอกลับไปคิด” เธียรธรรมถอนหายใจหนักพยายามระงับอารมณ์ที่มี แต่ดูเหมือนว่าปริมจะไม่เข้าใจอะไรบ้างเลย
“ถ้าเธอยังยืนยันคำเดิม คืนนี้สามทุ่มให้ไปหาฉันที่คอนโด”
“…..”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
