ตอนที่หนึ่ง (ต่อ)

"เวฟ มาพอดีเลยยยย เค้าจะแนะนำให้รู้จักนะ นี่คือคนจากบริษัทที่เราจะซื้ออะไหล่ด้วย คุณฟลุ๊ค พี่ฟลุ๊คครับนี่คู่หมั้นของผม เวฟ" ตาเรียวคมลื้นไปด้วยน้ำตาแห่งความโกรธเมื่อเห็นผู้ชายตรงหน้า

รักแรก และรักเดียว ตลอดห้าปี

"มึง..."

"พี่...ทำไมถึง...." เวฟเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ร่างสูงกว่าพยายามจะดึงแขนตัวเองออกจากคู่หมั้นแต่มินก็เกาะไว้แน่น ฟลุ๊คมองทั้งสองก่อนจะเบนสายตามาที่มือของมิน ความโกรธความแค้นจากห้าปีก่อนมันระอุขึ้นอีกครั้ง......

"มิน ปล่อยเวฟก่อน....พี่ฟลุ๊ค....ทำไมพี่ถึง"

พรึบ!

ฟลุ๊คกระชากสัญญาซื้อค้าในมือคนตัวเล็กออกมาก่อนจะเก็บของแล้ววิ่งกระแทกไหล่เวฟออกไป ถ้าอยู่ตรงนั้นเขาจะต้องบ้าควบคุมตัวเองไม่อยู่จนต่อยเวฟจนตายกันไปข้างแน่ๆ

ไม่ใช่เพราะโกรธที่ถูกทิ้ง

ไม่ได้อาลัยอาวรที่ไม่ถูกรัก

แต่เพราะเกลียดที่มันทำเหมือนเขาเป็นคนโง่ เกลียดที่มันเหยียบย่ำความรู้สึกเขา เกลียดที่มันหัวเราะ....เพราะแบบนั้นเลยไม่สามารถลืมเรื่องนี้ได้และไม่สามารถใจเย็นได้เช่นกัน!!

ฟลุ๊ควิ่งหนีมาที่รถโดยไม่หันกลับมามองคนด้านหลัง ร่างสูงขับรถออกมาแล้วพยายามตั้งสติให้ตัวเองใจเย็น...

พรึบ!!

เอกสารสัญญาและแฟ้มหนาถูกโยนใส่ศีรษะจนตัวเขาโยกไปมา

"แค่ตกลงซื้อขายยังไม่มีปัญญาทำได้!! ถ้าพรุ่งนี้คุณทำยอดจากคุณมินไม่ได้ผมจะไล่คุณออก!!"

กูอยากอยู่นักรึไง...ไล่ออกหรอ.... เหอะ กูอยากออกชะมัด...ถึงจะพูดแบบนั้น....แต่ว่า

"ครับ ผม....จะจัดการให้เร็วที่สุด"0

ถ้าออกตอนนี้แล้วจะเอาอะไรกิน ไหนจะหนี้สิน ไหนจะพ่อแม่ ภรรยาที่ใกล้จะคลอดด้วย

ใช่

เขามีภรรยาที่กำลังจะคลอดลูกชายที่น่ารักแล้ว...เขาควรจะปล่อยวางกับเรื่องในอดีต....ทำไมถึงเพิ่งมาคิดได้นะ.... ให้ตายเหอะ แบบนี้ก็ต้องเจอหน้ากันอีกน่ะซิ!!

.

.

.

"ฟลุ๊ค? เวฟรู้จักพี่เขาหรอ" มินถามด้วยความงุนงงก่อนความทรงจำในอดีตจะพุดขึ้น

ฟลุ๊ค

คนเดียวที่เวฟรัก

"พี่ฟลุ๊ค!!" เวฟจะวิ่งตามฟลุ๊คที่วิ่งหนีไปแต่กลับถูกดึงเอาไว้ ร่างสูงสะบัดแขนออกก่อนจะหันมามองด้วยความไม่พอใจ

"มิน ปล่อยกูก่อน กูจะไปตามพี่เขา"

"ไม่...ไม่นะ"

"ไอ้มิน!"

"ถ้าเวฟไปเค้าจะฟ้องคุณพ่อนะ!!" ร่างสูงชะงัก มือหนากำเข้าหากันแน่นแล้วมองใบหน้าหวานของมินที่อ้อนวอนขอร้อง

"ทำไมวะ...ทำไมต้องเอาพ่อมาขู่กูทุกครั้ง"

"ฮึก....เวฟ....เวฟ....เราหายใจไม่ออก" อาการหอบหืดกำเริบกระทันหัน คนตัวเล็กทรุดลงไปพร้อมกับพยายามค้นหายาในกระเป๋า เวฟรีบหายามาให้ก่อนจะส่งให้คนตัวเล็กทันที ร่างกายที่อ่อนแอเกินไปของมินทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด......เจ็บปวดที่ถูกมันตราตรึงเอาไว้ตลอดเวลาโดยอ้างร่างกายของมัน

"เวฟ....ยะ...อยู่กับเรานะ" เวฟขบฟันแน่นด้วยความโกรธ โกรธที่ตัวเอง จำเป็น จะต้องเลือกมินทั้งที่ใจของเขาอยากจะวิ่งตามฟลุ๊คไป....

"แล้วกูไปได้หรอวะ..." มินชะงักก่อนจะหลบสายตาคู่หมั้นของตัวเอง

.

.

.

"กลับมาแล้วหรอคะ" เสียงหวานเอ่ยถามสามีทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู ฟลุ๊คถอนหายใจก่อนจะเดินมาหาภรรยาตาม

"กลับมาแล้ว ทำอะไรอยู่หรอ"

"เจนกำลังจะย้ายของจากตู้นี้ไปไว้ห้องเก็บของน่ะ"

"เจน ฟลุ๊คบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำงานหนัก พอๆ ไปนั่งเลย กำลังท้องอยู่นะครับ ถ้าลูกเป็นอะไรไปจะทำยังไง" ร่างสูงจับมือเจนให้มานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ เจนหัวเราะคิกคัก

"ฟลุ๊คขี้บ่นเป็นคุณตาเลย"

"ก็เจนดื้อไงคะ มาเดี๋ยวฟลุ๊คย้ายให้ เอาของจากตู้ใช่ป่ะ" ร่างสูงถกแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้างก่อนจะขนของตามที่ภรรยาบอกอยู่หลายรอบจนเสร็จ

"เห้อออออ"

"ขอโทษนะที่ทำให้เหนื่อย"

"ไม่เป็นไร......ขอบใจ" ฟลุ๊ครับน้ำหวานมาดื่มจนชื่นใจก่อนจะมองท้องที่พองใหญ่ของภรรยา

"วันนี้เป็นยังไงบ้าง ลูกฟลุ๊คดื้อรึเปล่า"

"ดื้อมากเลยค่ะ เมื่อเช้านะดิ้นจนเจนขยับไปไหนไม่ได้เลย" ฟลุ๊คนั่งลงกับพื้นแล้วยกมือลูบท้องโตอย่างอ่อนโยน

"ทำไมดื้อนักล่ะ อย่าเอาแบบพ่อมาเยอะได้มั้ยพ่อกลัวลูกจะเกเรเหมือนพ่อ เอาแม่เขามาเยอะๆ นะลูก"

"แต่พ่อก็น่ารักนะลูก.....เอาความอ่อนโยนจากพ่อมาเยอะๆ นะ" เจนว่า ฟลุ๊คยิ้มออกมาก่อนจะค่อยๆ แนบใบหน้ากับท้องกลมโต ตาเรียวคมค่อยๆ พริ้มหลับลงช้าๆ ฟลุ๊คคลี่ยิ้มออกมาเมื่อฝ่ามืออุ่นลูบศีรษะของตัวเองเบาๆ

"วันนี้เหนื่อยหรอคะ" คำถามของเจนทำให้ฟลุ๊คนิ่งไป ภาพของเวฟที่เจอกันตอนบ่ายฉายเข้ามาในความทรงจำ เขาเกือบจะโมโหอีกครั้งแต่เพราะสายตาที่เหลือบเห็นท้องกลมทำให้เขาอ่อนลง

"ครับ เหนื่อย"

"ขอโทษนะที่เจนช่วยอะไรไม่ได้"

"เจนแค่ช่วยดูแลตัวเองก็พอแล้ว" เจนยิ้มออกมาก่อนจะเม้มปากกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล หญิงสาวมองสามี พ่อของลูกในท้องเธอด้วยความสำนึกผิด

"ฟลุ๊ค....ขอโทษนะ....ขอโทษ...ที่ให้ฟลุ๊คแบกรับภาระทุกอย่าง.....ขอโทษที่ต้องมาดูแลเจนกับลูก"

"เจน ฟลุ๊คบอกแล้วไงว่าไม่ต้องคิดเรื่องนี้อีก ลูกในท้องของเจนเป็นลูกฟลุ๊คนะ ถึงฟลุ๊คจะไม่ได้ตั้งใจมีเขา แค่ตอนนี้เขาก็จะมาอยู่กับเราแล้ว ฟลุ๊คก็จะดูแลลูกให้เต็มที่ ให้เขาเติบโตมาใช้ชีวิตของเขาอย่างที่ควรจะเป็น จะดูแลลูกและเจนอย่างที่สัญญาไว้"

"ทั้งที่ใจของฟลุ๊คไม่เคยรักเจนเลยงั้นหรอคะ" หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา ฟลุ๊ครีบลุกมานั่งข้างๆ เจนก่อนจะดึงเจนมากอด

"อย่าพูดแบบนี้ ลูกจะได้ยิน....แล้วไม่ต้องคิดด้วย....ไม่ว่าจะยังไง ฟลุ๊คก็จะดูแลเจนกับลูก"

"แต่ว่า...ฮึก....เจนกลัว...กลัวว่าฟลุ๊คจะเจอคนที่ฟลุ๊ครัก....แล้วทิ้งลูกของเรา..." ฟลุ๊คชะงัก ร่างสูงส่ายหน้าไปมา ทั้งที่ในหัวมีแต่ภาพของเวฟปรากฏ

"ไม่มีทาง...ต่อให้ฟลุ๊คจะเจอคนๆ นั้น ฟลุ๊คก็จะไม่ไปไหน จะไม่ทิ้งเจนกับลูก ฟลุ๊คสัญญา"

"ฮึก....ค่ะ" ถึงเราสองคนจะไม่เคยรักกันเลย แต่เมื่อมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบด้วยกันก็จะทำให้ดีที่สุด เราพลาดที่เรามีลูกทั้งที่ไม่ได้รักไม่ได้คบกัน แต่เราจะไม่ปล่อยปะละเลยเขา เขาจะต้องเกิดมาในสภาพแวดล้อมที่ดี มีพ่อที่เข้มแข็ง มีแม่ที่อ่อนโยน คอยให้เวลา ความสุข ความอบอุ่น และอิสระ..... ฟลุ๊คคิดแบบนั้น เพราะงั้น ต่อให้ต้องเจอเวฟอีกกี่ครั้ง ต้องร้องไห้เสียใจอีกเท่าไหร่เขาก็จะต้องคำนึงเสมอ....ว่าตอนนี้เขากำลังจะเป็นพ่อคน เป็นพ่อ...ไม่ใช่ เมียของใคร

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...