ตอนที่สอง

เสียงนาฬิกาปลุก ปลุกร่างสูงจากฝันร้ายในยามเช้า ฟลุ๊คค่อยๆ ขยี้ตาไปมาก่อนจะลุกไปทำกิจกรรมของตัวเอง ไม่นานก็เดินออกมาในชุดสูททำงานอย่างที่เคย เจนเหลือบมองสามีก่อนจะยกอาหารเช้ามาให้

"เมื่อคืนฟลุ๊คกรนเสียงดังมากเลย ท่าทางจะเหนื่อยมากจริงๆ"

"เอ้าหรอ ขอโทษทีทำให้เจนนอนไม่หลับหรอ"

"เปล่าๆ นอนได้ ว่าแต่อะไรทำให้ฟลุ๊คเหนื่อยล่ะ ฟลุ๊คไม่ค่อยเล่าเรื่องที่ทำงานให้เจนฟังบ้างเลย งานเยอะหรอคะ" ร่างสูงพยักหน้า

"ใช่ เยอะมาก แถมจะทำงานทีคนนู้นคนนี้ก็ชวนคุยเล่นงี้แหละงานออฟฟิศ ฮ่าๆ" ฟลุ๊คพูดโกหกออกไป

"อย่าหักโหมทำงานล่ะ จะมาบอกให้เราดูแลตัวเองกับลูกอย่างเดียวไม่ได้นะ ฟลุ๊คต้องดูแลตัวเองด้วยเหมือนกัน"

"ครับๆ มาคุณแม่รีบกินข้าวกันเดี๋ยวฟลุ๊คไปทำงานสาย" ฟลุ๊คยังปฏิบัติต่อเจนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแม้ในใจของเขาจะรู้สึกถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปหลังจากได้เจอเวฟเมื่อวาน ร่างสูงขับรถออกมาจากบ้านเพื่อมาทำงานเป็นชีวิตประจำวัน วันนี้ต้องโทรศัพท์ไปขอโทษมินแฟนใหม่ของเวฟ ต้องทำทุกวิธีทางให้เขาเซ็นต์สัญญากับเราไม่งั้นเราโดนไล่ออกแน่

ร่างสูงวิ่งขึ้นมาที่ชั้นทำงานของตัวเองก่อนจะชะงักเมื่อรับรู้ถึงรังสีอมหิต สายตาไม่พอใจจากเพื่อนร่วมงาน....

"อะไรวะ..." ฟลุ๊คพึมพำ เขาเดินมุ่งตรงไปที่โต๊ะส่วนตัวแต่ตลอดทุกย่างก้าวที่เดินก็มีแต่คนมองตลอด

"มีอะไรก็พูดดิ" ฟลุ๊คพูดออกไปทันทีเพราะทนไม่ไหว หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้แล้วพูดด้วยใบหน้าน้ำเสียงไม่พอใจ

"อย่าคิดว่าตัวเองหน้าตาดีแล้วจะเอาหน้าตามาขายนะ เราอยู่กันที่นี่ขายของให้ลูกค้าด้วยทักษะ ประสบการณ์นี่ไปทำอีท่าไหนลูกค้าถึงติดใจล่ะ เมื่อวานที่ไม่ได้ยอดคงไม่ได้เกร็งแล้วหนีกลับมาเหมือนที่บอกหัวหน้า แต่คงเพราะไป ทำ อะไรๆ จนลืมเซ็นสัญญามากกว่า...ทุเรศ" ฟลุ๊คขมวดคิ้วแน่นด้วยความงุนงง ร่างสูงกำลังจะด่ากลับเพราะไม่ยอมให้ตัวเองถูกด่าอย่างไร้เหตุผล แต่ว่า...

"คุณฟลุ๊ค" เสียงหวานที่ดังจากข้างหลังทำให้ฟลุ๊คหันไปมอง หญิงสาวในชุดสูทหวานยืนยิ้มให้เธอเล็กน้อย

"ฉันเป็นเลขาของคุณเวฟค่ะ อยากจะคุยกับคุณหน่อย"

"....ห้ะ?" ฟลุ๊คทำหน้างงแล้วเดินตามเธอเข้ามาข้างใน ทันทีที่เดินเข้ามาไอ้แก่เฮ็งซวยหัวหน้าเขาก็เดินมากอดคอเขาเหมือนสนิทกันมาตั้งแต่เขาเกิด ฟลุ๊คผลักออกเล็กน้อยก่อนจะหันมองผู้หญิงตรงหน้า

"นี่ครับฟลุ๊ค นักการตลาดที่ไปเจอเมื่อวาน คุณตราอยากคุยกับเขาเท่าไหร่ก็เชิญนะครับแต่ผมขอเวลาสักครู่แหะๆ...มานี่" ฟลุ๊คถูกดึงให้เดินออกห่าง แรงบีบที่แขนจากอีกฝ่ายทำให้ฟลุ๊คขบฟันระงับความโกรธ

"นี่คุณตรา เลขาคุณเวฟเจ้าของบริษัทที่คุณไปทำการเสนอขายเมื่อวาน วันนี้เขาบอกว่าจะไม่ถือโทษเรื่องเมื่อวานที่คุณหนีกลับ แต่จะนัดเซ็นต์สัญญาอีกครั้งพรุ่งนี้ แถม....รับเพิ่มเป็นสามหมื่นชิ้น"

"ห้ะ สามหมื่น!" ชายชราพยักหน้าก่อนจะหยิกที่แขนของฟลุ๊คอย่างแรง

"ไม่ว่ายังไงคุณก็ต้องทำให้เขาเซ็นต์สัญญากับคุณให้ได้...น่า ครั้งนี้ผมจะทำเป็นมองไม่เห็น เขาขออนัดทานเข้าที่โรงแรมเดิมพรุ่งนี้ตอนเย็น....คุณก็ทำให้เธอประทับใจมากๆ ซิ.....เรื่องแบบนี้คุณถนัดไม่ใช่รึไง....นักการตลาดน่ะก่อนจะขายสินค้ามันต้องขายตัวเองก่อน.....ถ้าพรุ่งนี้คุณทำสัญญาไม่ได้...ผมไล่คุณออก" ฟลุ๊คถูกผลักให้กลับมานั่งที่เดิม ร่างสูงเหลือบมองหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะพยายามยิ้มออกมา

"สวัสดีครับ"

"เวลาฉันมีไม่มาก ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ"

"...."

"ฉันจะเพิ่มออเดอร์จากหนึ่งหมื่นเป็นสามหมื่นชิ้น และจะเซ็นต์เอกสารสัญญาซื้อขายแค่ตอนพรุ่งนี้เย็นเท่านั้นถ้าไม่ใช่พรุ่งนี้ฉันจะไม่ให้โอกาสคุณอีกแล้ว...ชัดเจนมั้ยคะ"

"ทำไมต้องเป็นพรุ่งนี้ตอนเย็นหรอครับ" ฟลุ๊คถาม หญิงสาวกระตุกยิ้มก่อนจะยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้

"อ่านดูก็จะรู้เองค่ะ ฉันจะให้คุณตัดสินใจเอาว่าจะยอมตกลงหรือไม่ ฉันจะเซ็นต์สัญญาแค่เย็นพรุ่งนี้ ถ้านอกจากนี้ขอปฏิเสธ....หวังว่าจะยอมมานะคะ" ตราพูดออกมาก่อนจะขอตัวลาออกไป ร่างสูงถูกเชิญกลับมาที่โต๊ะส่วนตัว เขาเปิดจดหมาสีขาวสะอาดตาออกก่อนจะอ่านข้อความที่เขียนด้วยลายมือทุกตัว

'มาเจอผมที่โรงแรมเดิม พรุ่งนี้ตอนเย็น ผมจะเซ็นต์สัญญากับพี่ตามจำนวนสินค้าที่แจ้งไป สามหมื่นชิ้น....ผมรู้ว่าพี่กำลังลำบากและต้องการเงิน....ถ้าพี่ฉลาดพอก็อย่าปฏิเสธผม"

กระดาษแผ่นนั้นถูกฉีกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะถูกทิ้งอย่างไร้ความปราณี..... เพราะรู้ว่าเขาลำบากเลยอยากจะช่วยเขางั้นหรอ เหอะ เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใครทั้งนั้น และเขาก็ไม่คิดที่จะหนี คนอย่างเวฟมันมีอะไรให้เขากลัวอย่างนั้นรึไง

ฟลุ๊คตัดสินใจที่จะนัดเจอกันอีกครั้งเพื่อทำสัญญาซื้อขายในวันต่อมา คราวนี้พอกลับมาที่โรงแรมเดิมก็รู้สึกว่ามันเปลี่ยนไปเล็กน้อย กลิ่นหอมจากดอกไม้ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายความโกรธได้ดี

"คุณฟลุ๊คใช่มั้ยครับ" ฟลุ๊คพยักหน้าและเดินตามพนักงานไปห้องรับรองที่ใหญ่โตและกว้างขวางหรูหรากว่าห้องที่เขาเคยมา ร่างสองมองเวฟในชุดสูทที่นั่งไขว่ห้างอ่านเอกสารบางอย่าง ข้างกายก็มีตราเลขาของเขาและผู้ชายตัวใหญ่อีกคนคล้ายบอดิการ์ด

"อ่า.." เวฟรีบวางเอกสารลงและเชิญให้ฟลุ๊คนั่งตรงข้าม ฟลุ๊คมองลูกน้องของเวฟทั้งสองคนอย่างระแวดระวัง

"ตรา คิม....ออกไปก่อน"

"แต่คุณฟลุ๊คครับ"

"ผมอยาดคุยสองคน" คนชื่อคิมพยักหน้าแล้วยอมเดินออกไป ทันทีที่ห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคนฟลุ๊คก็ตีหน้านิ่งแล้วหยิบเอกสารซื้อขายโยนใส่หน้าลูกค้ารายใหญ่

"จะเซ็นก็รีบเซ็น"

"เดี๋ยวซิครับ ทำแบบนี้มันไม่ทุเรศเกินไปรึไง?"

"กูไม่ได้ขอให้มึงมาเซ็นต์ ถ้าไม่อยากซื้อก็จบ" ฟลุ๊คลุกขึ้นอีกครั้งแต่เสียงหัวเราะของอีกฝ่ายทำให้ฟลุ๊คชะงักฝีเท้า

"มึงขำอะไร"

"นี่พี่กำลังกลัวผมหรอวะ"

"ใครกลัวมึง!!" เวฟกระตุกยิ้มออกมา

"ถ้างั้นความสุขุมเยือกเย็นของพี่มันหายไปไหนหมดแล้วล่ะ....หืม?" ฟลุ๊คชะงักกึกก่อนจะนั่งลงทันที ทั้งที่คิดมาตลอดว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแต่ตอนนี้ในใจของเขามันพลุพล่านไปหมด

"เมื่อวานพี่ทำเสียมารยาทมากนะ...กับเมียของผม"

"มึงว่าไงนะ?" ตาคมตวัดขึ้นมามองคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

"ผมบอกว่า ที่พี่ดึงกระดาษออกจากมือของมิน....รู้มั้ยว่ามันเจ็บแถมยังตกใจมากแค่ไหน" ฟลุ๊คกำหมัดแน่นเขาค่อยๆ หายใจเข้าออกช้าๆ ระงับอารมณ์ของตัวเอง

"มึงอยากจะพูดอะไร"

"สามหมื่นชิ้น....แลกคำขอโทษ"

"......"

"ผมนัดพี่มาก็แค่อยากได้ยินคำขอโทษน่ะ"

"ไอ้เวฟ!!"

ตุบ!!

ฟลุ๊คตบโต๊ะดังลั่นด้วยความโกรธ แต่ร่างสูงกว่าอีกคนกลับนั่งนิ่ง

"พอดีเมียผมค่อนข้างขี้ตกใจน่ะ พอถูกพี่ทำมารยาทแบบนั้นใส่มินก็เลยหวาดกลัวไม่กล้ามาเจอพี่....พี่ควรจะรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง.."

"กูไม่ขอโทษ" ฟลุ๊คพูดเด็ดขาด

"ตรา เลขาผมได้ยินหัวหน้าพี่บอกว่าถ้าวันนี้ผมไม่เซ็นต์สัญญากับพี่ เขาจะไล่พี่ออก"

"กูไม่อยู่แม่งแล้วบริษัทเฮ็งซวยแบบนี้!!" ฟลุ๊คพูดก่อนจะถีบโต๊ะอาหารจนแจกันหรูตกแตกแต่เขาไม่สน ร่างสูงเดินออกมาจากห้องด้วยความโกรธก่อนจะกลับเข้าบริษัท ใบหน้าระรื่นของเจ้านายที่คิดว่าจะได้เซ็นต์สัญญายิ่งทำให้ฟลุ๊คหงุดหงิด

ทั้งไอ้เวนนั่น

ทั้งบริษัทเฮ็งซวยนี่

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...