ตอนที่หก

ในตอนนั้นผมรำคาญที่จะไปไหนมาไหนก็มันคอยตามตลอด....น่ารำคาญ วุ่นวาย หนวกหู แต่รู้ตัวอีกทีผมก็คิดถึงแต่มัน มีเรื่องของมันวนเวียนในใจมาตลอดจนเปิดใจยอมรับตัวเองว่า.... ผมคงรักผู้ชายอย่างมันเข้าแล้วจริงๆ

และผมก็ถูกหักหลัง

ผมโกรธที่มันเหยียดย่ำความรู้สึกของผม โกรธที่มันทำเหมือนผมเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง หัวเราะเฮฮากับกลุ่มเพื่อนมองผมเป็นตัวตลกในการ์ตูนที่ชื่นชอบ

และโกรธที่ตัวเอง...ไม่เคยลืมมันได้เลย

หลังจากที่มันย้ายออกไปอย่างกระทันหันในปีต่อมาผมก็พยายามเปลี่ยนตัวเองและมาเจอเจน ผู้หญิงแสนดีที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อผม ทั้งที่ผมบอกเขาไปแล้วหลายต่อหลายครั้งว่าผมไม่เคยคิดอะไรกับเธอเลยแต่เพราะอยู่ด้วยแล้วสบายใจความสัมพันธ์ของเราเลยยืดเยื้อมานานหลายปีจนกระทั่งเจนท้อง ผมผิดเองที่ไม่ระวังและมักง่าย กล้าทำก็ต้องกล้ารับ เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ บ้านของเจนรับไม่ได้เรื่องนี้ เจนตั้งท้องทั้งที่ทำงานได้ไม่กี่เดือน ผมก็กำลังล้มละลาย พวกเราสองคนจนปัญญาแต่พยายามทำทุกอย่างเพื่อลูก อยู่กันแบบเพื่อนพี่น้องเป็นห่วง ดูแลกันและกันโดยเว้นพื้นที่ส่วนตัวเพราะต่างคนต่างรู้ใจว่าไม่ได้รักกัน ถึงอย่างนั้นเราสองคนก็รักลูกของเรามาก

ตั้งแต่ที่รู้ว่าเจนท้องผมก็ลืมเรื่องของไอ้เวฟไปเกือบหมด วันๆ ผมคิดถึงแต่เรื่องของลูกชายจนได้มาเจอกับเวฟอีกครั้ง....ผมน่ะ....เกลียดตัวเองที่ตัดใจจากมันไม่ได้

ผมไม่อยากจะเชื่อว่าที่มันทำไปทั้งหมดก็เพื่อเงินแสนเดียว แต่เพราะมันพูดเองกับปากมันผมเลยต้องเชื่อใช่มั้ย แล้วแววตาของมันที่สือถึงความรักเวลาที่มองผมนั่นก็หลอกหลวงด้วยงั้นหรอ....ผมอยากได้ยินมันบอกกับผมว่าทุกอย่างมันโกหก มันมีเรื่องจำเป็นเลยต้องหักหลังผม

น่าขำ

ทั้งที่ความสัมพันธ์ของผมกับเวฟมีระยะสั้นๆ แค่ไม่กี่เดือนแต่ผ่านมาห้าปีผมก็ยังอยากได้คำขอโทษที่จริงใจจากมัน หรือบางทีในก้นบึ้งของหัวใจผม...ผมยังอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนห้าปีก่อน

หึ....ผมรออะไรอยู่วะ...

"อึก..." เวียนหัวชะมัด ผมค่อยๆ ลืมตามองเบื้องหน้า เพดานสูงสีขาวสว่างทำให้ผมแปลกใจ อ่า....ผมมาที่คอนโดของดินนี่นา

"ตื่นแล้วหรอ รู้มั้ยว่าคุณทำผมเหนื่อยแค่ไหน บ้าตาย...ตัวคุณโตพอๆ กับผมเลยเหอะ" บ่นเก่งชิบหาย ผมมองไอ้หล่อที่เพิ่งรู้จักกันวันเดียวแล้วถอนหายใจ

"โทษที ช่วงนี้นอนน้อย"

"กินอะไรสักหน่อยมั้ย"

"ไม่...ผมหลับไปนานมั้ย"

"ประมาณยี่สิบนาทีได้" ผมพยักหน้าแล้วมองรอบห้องของเขาที่สะอาดมาก

"ตกลงคุณจะทำงานกับผมจริงๆ ใช่มั้ย ผมเตรียมเอกสารแล้วคุณก็ลองอ่านดูแล้วกัน" ผมหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านรายละเอียดงาน บริษัทของดินเป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างและต้องการวิศวกรอยู่มาก ทั้งสวัสดิการและผลตอบแทนอื่นๆ ก็สูงสมกับเป็นบริษัทระดับต้นๆ ที่มีชื่อเสียง

"ผมจะทำ ตอบแทนที่ช่วยค่ารักษาไออุ่น"

"หักจากเงินเดือนคุณนั่นแหละ ยังไงก็เอาเอกสารไปอ่านก่อนพรุ่งนี้ผมขอข้อสรุป" ผมพยักหน้าก่อนจะมองดินที่เดินมานั่งตรงข้ามผม เพิ่งสังเกตุว่าที่คิ้วของเขามีพลาสเตอร์แปะอยู่

"ไปโดนอะไรมาล่ะนั่น"

"โดดเหี้ยต่อย"

"...ห้ะ??"

"ไอ้เวฟไง" เดี๋ยวนะ งั้นที่ผมเห็นก่อนจะหลับไปก็เวฟจริงๆ ซิ

"เวฟอยู่ที่นี่หรอ"

"อือ ผมว่าระหว่างคุณกับมันไม่ใช่แค่คนเคยคบกันปกตินะ มันค่อนข้าง..."

"ผมไม่อยากพูดเรื่องนี้ ได้เอกสารแล้วผมกลับก่อนนะพรุ่งนี้จะเอามาให้"

"อ่า.....ให้ไปส่งมั้ย"

"ไม่เป็นไร ขอบคุณที่ช่วย" ผมบอกอีกครั้งแล้วจะเดินออกมาแต่ดินตะโกนตามหลัง

"เวฟอยู่หน้าทางเข้าลิฟท์ ระวังด้วย"

"อือ" ผมพยักหน้าแล้วเดินออกมาที่ห้องของเขา เหอะ....ก้าวขาออกมาก็เจอตัวซวยเลย มองไกลๆ ยังรู้ว่าไอ้เวฟกำลังยืนอยู่ ผมพยายามที่จะไม่สนใจเดินตรงไปเรื่อยๆ เพื่อลงลิฟท์จนมาหยุดอยู่ตรงที่มันยืน

"ได้กันกี่น้ำล่ะ" ผมเหลือบตามองเล็กน้อย สภาพดูไม่ได้ เสื้อก็มีรอยเท้า หน้าก็มีเลืิอดเปื้อนตรงนั้นตรงนี้เต็มไปหมด....สงสัยจะสู้ดินไม่ได้ ปกติเวฟมันก็ไม่เคยจะต่อยสู้ผมเวลาผมโมโหเลยแต่ก็พอรู้ว่าเวฟมันเอาเรื่องอยู่ สู้ดินไม่ได้แบบนี้นี่อยากดูตอนพวกมันต่อยกันจริงๆ

"สอง เขาผมให้กูจนเสร็จไปทีนึงก่อนใส่"

"ตรงดี.... หวังว่าไม่ลืมใส่ถุงยาง"

"กูไม่ใส่หรอก ไม่มันส์" ผมตอบกลับไปโดยไม่สนใจมองมันสักนิด

"ระวังจะติดโรคล่ะ ไอ้ดินมันมั่วจะตาย ไม่กลัวเมียพี่จะติดไปด้วยรึไง"

"กูจะติดหรือใครจะติดต่อก็ไม่ใช่เรื่องของมึง ยังไงมึงก็คงไม่ได้ติดต่อจากกูอยู่แล้วจะพูดมากทำไมล่ะ"

"ก็แค่อยากเตือนสติ มีลูกแล้วทั้งคนหวังว่าพ่อมันจะไม่มั่วให้ลูกรู้"

"ไม่ต้องห่วงหรอก กูเป็นทั้งรุกทั้งรับได้ทั้งชายทั้งหญิง เมียกูรับได้และไม่ได้ว่าอะไร คนนอกอย่างมึงไม่ต้องสารแนยุ่งหรอก ลูกก็รับได้อยู่แล้ว"

"สงสารลูกพี่นะที่มีพี่เป็นพ่อ"

"สงสารตัวเองดีกว่ามั้ยเกิดมายังไงถึงชอบเรียกร้องความสนใจ ทำไมอ่ะ พ่อแม่ไม่รักไม่เล่นด้วยหรอ หรือวันนี้เมียไม่ให้เอาเลยเหงาอยากระบายอารมณ์?" เหี้ยเอ้ยทำไมลิฟท์มันมาช้าจังวะกูรอนานแล้วนะ อยู่นานกว่านี้กูได้ต่อยกันจริงๆ แน่

"พี่จะพูดถึงใครก็ได้แต่อย่ามาพูดถึงพ่อแม่ผม"

"งั้นมึงก็อย่ามาพูดถึงลูกกู เสนียดปาก.....เอาเวลาที่พูดมากของมึงไปหาเมียเหอะ เก็บปากหมาๆ ของมึงไว้อมให้เมียนะ" ผมก็ยังไม่หันไปมองมันทั้งที่เห็นจากหางตาว่ามันทำหน้าเหมืิอนไม่พอใจ

"พี่นี่พูดแต่เรื่องแบบนี้นะสงสัยในหัวจะมีแต่ความคิดแบบนี้"

"แล้วไอ้โรคจิตที่ไหนมันทักกูด้วยคำทุเรศแบบนี้ตั้งแต่แรกล่ะ...ลามก"

ติ้ง

เยส!! มาแล้ว!

ผมมองประตูลิฟท์ที่เปิดออกแล้วกำลังจะเดินเข้าไปแต่ทว่า

หมับ

"เหี้ย!" ไอ้เหี้ยเวฟมันดึงผมเอาไว้แล้วกดลิฟท์ให้ปิดก่อนลิฟท์จะเลื่อนลงกลับที่เดิมต่อหน้าต่อตาผม

"ทำเหี้ยอะไรวะ!" มันไม่ตอบแต่พยายามดึงผมเข้ามาที่ห้องที่อยู่ห้องแรกถัดจากลิฟท์ แล้วผมก็เสือกกลัวว่าถ้าสะบัดตัวออกแล้วมันจะเจ็บเพราะตัวมันมีแต่รอยช้ำ

"อะไรของมึงวะเวฟ กูบอกแล้วไงว่าให้เลิกยุ่งกับกู"

ปัง

ประตูห้องถูกปิดและล็อคลงกลอนเอาไว้ เวฟหันมามองผมแล้วกระตุกยิ้ม

"มันให้พี่กี่บาท"

"...อะไร"

"ไอ้เหี้ยดินมันซื้อพี่กี่บาทพี่ถึงยอมเอากับมัน" ผมถอนหายใจ ไอ้ควาย คิดจริงหรอวะว่ากูเอากับดิน....

"สองแสน ตลอดเดือน"

"งั้นผมซื้อห้าแสน มาเอากับผม"

"ห้ะ!" ยังไม่ทันให้ผมตั้งตัวมันก็กระโจนเข้าหาผมแล้วพยายามซุกไซร้ซอกคอของผมเหมือนคนที่ทำไปเพราะความโกรธไม่ได้มีอารมณ์ร่วมสักนิด....ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง คิดจะมาเล่นกับใจกหรอกูไม่ได้อ่อนแอแบบเดิมแล้วนะ...มึงจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย

"ล้านนึง"

"....." ไอ้เวฟชะงักก่อนจะมองหน้าของผมนิ่งๆ

"พี่ว่าไงนะ"

"ล้านนึง แล้วกูจะอยู่กับมึงเดือนนึง"

"......"

"ไม่เอาก็ได้นะ กูจะได้ไปหาขายตัวขายตูดที่อื่น ขายให้พวกรวยๆ อย่างเจ้าของบริษัทรับเหมาอย่างคุณดินน่ะ....เขาเสนอจะเลี้ยงดูกูกับลูกด้วยแหละ แต่กูมันรู้จักพอเพียงเลยขอแค่สองแสนแลกกับบำเรอเขาเดือนนึง....แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจละ...พอดีค่าตัวกูสูงกระทันหัน ใครจ่ายมากกว่ากูก็ตอบแทนมากกว่า"

"......."

"นี่กูไม่ได้คิดว่ามึงจะสนใจนะ มึงมีเมียมีคนของตัวเอง หน้าก็หล่อ รวยก็รวย ไปหากินที่อื่นได้อีกตั้งเยอะ พวกเกรดดีๆ แน่นๆ หวานๆ มีเยอะแยะ แต่กูน่ะไม่ ก็แค่ของเกรดต่ำที่ถูกวางเชลล์ผิดไปวางชั้นราคาแพง ไม่สนใจก็ไม่เป็นไร"

"พี่กำลังคิดจะทำอะไร"

"ขนาดดินยังรู้ว่ากูต้องการเงิน มีหรอที่มึงจะไม่รู้....ไง......ถึงกูจะเป็นของเก่าเกรดต่ำแต่กูไม่ให้ใครฟรีๆ หรอกนะ ถ้าอยากลองกลับมากินของเก่าก็จ่ายมา วันละสามหมื่นเดือนละล้าน ไม่รวมค่ากินค่าอยู่ ถ้าให้อมก็คิดเพิ่มครั้งละสามพัน ถ้าเอาเกินวันละสองครั้งกูคิดเพิ่มน้ำละห้าพัน" ผมแกล้งพูดเป็นจริงเป็นจัง หน้าไอ้เวฟแม่งโคตรนิ่งอ่ะ คิดผิดแล้วล่ะมึงที่จะมาเล่นกับกู จะบอกให้นะ คนเป็นพ่อเวลาที่ต้องเห็นลูกเมียลำบากมันทำได้ทุกอย่างแม้จะต้องขายตัว ถ้ายอมให้เอาสักทีสองทีแล้วได้เงินเป็นหมื่นเป็นแสนผมก็ยอม.....ยังไงก็คนเคยๆ

แต่มันคงไม่สนใจผมหรอก คนระดับมันจะมากินของเก่าทำไม

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป..