ตอนที่สี่

หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลเจนและฟลุ๊คพยายามทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินให้ได้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฟลุ๊คทำขนมและเครื่องดื่มไปออกบูธขายตามงานต่างๆ อย่างไม่หยุดพัก เขาเก็บเงินจนยอมที่จะไม่ทานข้าวทานน้ำเพื่อให้เพียงพอต่อค่ารักษาของลูกชายที่ตั้งชื่อไว้ว่า ไออุ่น เพราะได้รับความรักจากพ่อและแม่ที่พยายามมาขนาดนี้

แต่เวลาผ่านไปทั้งเงินเก็บและเงินที่หามาได้แต่ละวันมันก็ไม่เพียงพอต่อการรักษาอยู่ดี รถคันเดียวที่มีถูกขายออกไปเพื่อช่วยลูกชาย ทั้งสองทำงานหนักจนร่างกายทรุดโทรมลงไปอย่างเห็นได้ชัด วันแล้ววันเล่าไออุ่นก็ไม่มีท่าทีว่าจะอาการดีขึ้น ทั้งหัวใจ ปอด และตับ อวัยวะภายในไม่แข็งแรงเลยต้องอยู่ในความดูแลของหมอนานถึงสิบห้าวันซึ่งนั่นก็เป็นเวลานานกว่าเด็กทารกทั่วไปทำให้ค่าใช้จ่ายก็เยอะมากเช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้นคนเป็นพ่อและแม่ต่างก็ไม่ยอมแพ้ ยังพยายามทำทุกทางเพื่อให้ได้เงินมา ทำงานอย่างหนักก็ไม่เคยบ่นเมื่อคิดถึงลูกชายที่กำลังป่วย ไออุ่นเองก็กำลังต่อสู้อยู่เช่นกัน...

Rrrrr

เสียงเรียกเข้าจากมือถือที่ร้านดังขึ้น เจนเดินไปรับสายก่อนแววตาของเธอจะเปร่งประกายขึ้นมา

"ได้ค่ะ! ทันค่ะ! ได้เลยค่ะ!" หญิงสาวกดวางสายก่อนจะกรี๊ดออกมาแล้ววิ่งไปหาสามีที่กำลังคิดว่าจะทำยังไงดีให้มีเงินเพียงพอกับค่ารักษา

"สามพันชิ้น!"

"หือ?" เจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เธอพูดออกมาด้วยความดีใจ

"มีลูกค้าคัพเค้กสามพันชิ้นสำหรับงานเลี้ยงบริษัทน่ะ.....ถ้าเราจัดส่งให้เขาได้ล่ะก็..." ฟลุ๊คเบิกตากว้างอย่างดีใจ

"จริงหรอ!!"

"อื้อ! อีกสองวันค่ะ เราจะมีเงินเพิ่มไปรักษาไออุ่นแล้วนะฟลุ๊ค"

"ฟลุ๊คจะช่วยนะเจน เรา....เราไปซื้อของกันเถอะ!" ทั้งสองรีบขึ้นรถประจำทางไปซื้อของอย่างมีความหวัง แต่ทว่า...

"ลูกชายของผมมีอาการทางจิตคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของบริษัทเลยโทร.สั่งของกับคุณ....ขอโทษนะครับ"

เจนหลั่งน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่กล้าต่อว่าอีกฝ่ายทำได้แค่ให้กำลังใจกันและกัน ทั้งสองมองวัตถุดิบมากมายที่อยู่กลางร้าน ของบางอย่างไม่สามารถจะเก็บไว้ได้นานขนาดนั้น ยังไงก็ต้องทำเค้กแล้วก็ต้องขายให้ได้

"เจน....ไม่ต้องเครียดนะ ลูกยังสู้เลย วันนี้เราไปเยี่ยมลูกแล้วค่อยกลับมาทำขนมสำหรับพรุ่งนี้กันนะ" ร่างสูงให้กำลังใจ เจนพยักหน้า ทั้งสองมาหาลูกทุกวันเพียงแค่ได้มองผ่านกระจกก็ดีใจแล้ว พอกลับมาฟลุ๊คกับเจนก็ช่วยกันทำขนมจำนวนมากกว่าเดิมเล็กน้อยเพื่อขายเหมือนทุกวัน

Rrrrrrr

เสียงเรียกเข้าจากมือถือของร้านดังฟลุ๊คจึงเดินไปรับสาย และค่อยๆ ยิ้มออกมา

"งานหมั้นวันหยุดนี้ เค้กสามพันชิ้น โอนมัดจำตอนนี้เลยหรอครับ...ได้ครับ! ได้! ผมทำได้ครับ!!"

ขอบคุณพระเจ้าที่ยังอยู่ข้างพวกเขา อดทนอีกนิดนะลูก....เราจะหาเงินมารักษาลูกนะ....

เจนและฟลุ๊คหมกตัวทำคัพเค้กสามพันชิ้นนานถึงสองวันจนกระทั่งถึงวันส่งของก็มีคนมารับขนมตั้งแต่เช้าตรู่และจ่ายครบทุกบาท ฟลุ๊ครีบเก็บเงินนี้ไว้สำหรับค่ารักษาพยาบาลของอุ่น ถึงจะส่งขนมเค้กไปแล้วแต่ก็ยังต้องขายของต่อเลยจะทำขนมเพิ่ม

"ฟลุ๊คคะ พี่เขาเอาไปไม่ครบ ขนมอีกลังนึงอยู่นี่ค่ะ"

"แย่ละ เขารีบด้วยเลยไม่ได้นับกัน เอางี้ฟลุ๊คจะเอาไปให้เขา เจนอยู่คนเดียวดูแลตัวเองนะครับ" หญิงสาวพยักหน้า มองฟลุ๊คที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ฟลุ๊คโทร.หาลูกค้าให้มารับขนมแต่เขายุ่งกับงานหมั้นมากจนไม่มีเวลาออกมาฟลุ๊คเลยอาสาจะเอาไปให้

โรงแรมสุดหรูกลางใจเมืองถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ฟลุ๊คมัวแต่ก้มมองมือถือเลยไม่เห็นป้ายชื่อเจ้าของงานที่จัด

"นี่ครับ"

"ขอโทษจริงๆ นะคะ พี่ต้องไปทำงานแล้ว ขอบคุณนะคะ"

"ครับ" ฟลุ๊คพยักหน้าแล้วหันหลังกลับจะออกจากโรงแรมแต่ทว่า

กึก

ตาคู่คมเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่กำลังจะเดินเข้ามา เวฟในชุดสูทหรูหราเดินเข้ามาพร้อมกับคนตัวเล็กข้างๆ ที่กอดแขนเขาเอาไว้ เวฟตกใจมากที่เห็นฟลุ๊คในงานหมั้นของตัวเอง แต่ร่างสูงก็พยามทำใบหน้าให้เรียบนิ่ง ฟลุ๊คมองทั้งสองด้วยความตกใจไม่แพ้กันก่อนจะมองเวฟที่เดินผ่านเลยเขาไปอย่างไม่สนใจใยดี

"งานหมั้น.....เวฟ..." ทำไมเขาถึงไม่ได้อ่านป้ายเลยนะ! ร่างสูงฮึดฮัดไม่สบอารมณ์แล้วเดินตึงตังออกมาจากโรงแรม แต่เพราะโมโหอยู่เลยไม่ทันสังเกตุว่ามีคนเดินมาพอดี

ปึก!

"โอ๊ย!" ฟลุ๊คเซถอยออกมาก่อนจะเหลือบมองร่างสูงตัวใหญ่พอๆ กับเวฟที่ถอนหายใจเพราะเค้กเปื้อนเสื้อเขาหมด

"นี่คุณเดินยังไงไม่ระวังเลยห้ะ"

"ผม....ขอโทษ" ฟลุ๊คพูดขอโทษเพราะเขาผิดจริงๆ อีกฝ่ายหลับตาสงบสติตัวเองก่อนจะมองเสื้อของฟลุ๊คที่เปียกกาแฟจนยืดสีขาวมันลู่เนื้อทำให้เห็นกล้ามหน้าท้องแน่น

"คุณเป็นแขกหรอ ดูไม่เหมือน"

"จะให้ผมชดใช้ยังไง" ฟลุ๊ครีบเข้าเรื่อง อีกฝ่ายยักไหล่

"แค่เอาไปซักให้ก็พอ"

"จะให้ผมเอาไปซักยังไง คุณมีเสื้อเปลี่ยนหรอ"

"ก็...แบบนี้ไง" ร่างสูงจับมือฟลุ๊คไว้และทำท่าจะดึงไปห้องน้ำแต่ฟลุ๊คไม่ใช่คนที่จะให้ใครจูง ลาก พาไปไหนก็ได้

"เห้ย! แตะทำไมวะ!" ชายอีกคนชะงัก เขามองคนตรงหน้าด้วยความนึกสนุกและแสยะยิ้มร้าย

"ก็...พาไปซักเสื้อไง หรือคุณจะชดใช้เป็นเงิน มันแพงนะคุณ"

"กี่บาท"

"สูทนอกสามหมื่นไม่รวมเชิตข้างใน" ฟลุ๊คชะงัก

"ดูท่าน่าจะไม่มีจ่าย"

"ไอ้.."

"มีปัญหาอะไรกัน" เสียงเข้มที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง เวฟมองฟลุ๊คที่โผล่มาที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้ เขาอุตส่าห์ทำเมินไม่มองแต่อดไม่ได้ที่จะมองหา สายตาคมที่เหลือบมองฟลุ๊คอย่างอ่อนโยนและโหยหานั่นไปสะดุดตากับชายอีกคน เขามองทั้งสองสลับกันอย่างรู้สึกผิดปกติ

"เอาเบอร์มา" ฟลุ๊คไม่คุยกับคนข้างหลัง ไม่แม้จะหันไปมองให้เจ็บใจ เขาแบมือตรงหน้าผู้ชายอีกคนเพื่อขอช่องทางติดต่อ

"จะเอาไปทำอะไร"

"จะได้โอนเงินค่าชุดให้"

"มีจ่าย?"

"ทางที่ดีอย่าดูถูกคนอื่นไปทั่วดีกว่า แค่แต่งตัวหรูกินกาแฟแพงไม่ได้หมายความว่าคุณจะสูงกว่าคนอื่น เอาเบอร์มา หรือถ้าไม่มั่นใจผมก็ถ่ายรูปผมไว้ก็ได้ ผมไม่หนี" นิสัยดื้อรั้นและไม่ยอมให้ใครดูถูกของฟลุ๊คทำให้ชายอีกคนชอบใจ แถมหน้าตารูปร่างก็ดีมากขนาดใส่แค่เสื้อยืดกางเกงวอร์มยังดูดีเป็นนายแบบได้เลย

"ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก แค่เงินไม่กี่หมื่น...แต่จะให้ผมไม่คิดค่าเสียหายเลยก็ไม่ได้"

"อะไรของคุณวะ"

"เอางี้ ผมขอเบอร์ติดต่อคุณ ที่อยู่.."

"ก็แย่ละ"

"ไม่ก็ที่ทำงาน"

"ไม่ได้เว้ย!"

"อืมมมมมม......แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณจะรับสายผม...งั้นบอกชื่อหน่อยซิ"

"แค่เบอร์กับชื่อหรอ" ฟลุ๊คถามกลับ ชายอีกคนพยักหน้าแล้วยื่นมือถือให้ ฟลุ๊ครับมากดเบอร์ลงไปก่อนจะขอเบอร์ของอีกฝ่ายเช่นกันเพราะเขาต้องชดเชยค่าเสียหาย

"ผมชื่อฟลุ๊ค แล้วคุณ..."

"ดิน"

"งั้นผมไปแล้วนะ ผมไม่หนีหรอก" ซวยจริงๆ เลย ฟลุ๊ครีบเดินออกมา แต่เดินได้ไม่ทันไรแขนของเขาก็ถูกกระชากกลับ

"อะไรอีก....." เสียงทุ้มขาดหายไปในลำคอ ฟลุ๊คมองคนที่ดึงแขนตนไว้แล้วชะงักหยุดทันที เวฟมองหน้าฟลุ๊คเล็กน้อย

"มาอยู่นี่ได้ไง"

"เสือก สาระแน ยุ่งจุ้นจ้าน วุ่นวายไร้สาระ อย่ามาแตะกูไอ้ตัวสกปรกโสโครก" คำด่ามากมายถูกพ่นใส่อย่างรวดเร็ว ฟลุ๊คสะบัดแขนแล้วเดินออกมาอีกแต่ก็ถูกดึงกลับไปอีก

"ไอ้เหี้ยนี่มึงจะเอายังไงกับกูวะ!!"

"อย่าไปยุ่งกับไอ้ดิน" ฟลุ๊คชะงัก

"ใคร"

"คนเมื่อกี้"

"ไม่...มึงอ่ะ ใคร? มีสิทธิเหี้ยอะไรมาสั่งกูไม่ทราบกลับไปหาเมียมึงเถอะ กูรำคาญแสงสะท้อนจากเพชรที่แหวนบนนิ้วมึง!" ฟลุ๊คสะบัดมือเวฟอีกครั้งแล้วชี้หน้า

"อย่ามายุ่งกับกู"

"ที่พูดนั่น พี่กำลังหึงรึไง?" เวฟกระตุกยิ้ม ฟลุ๊คอ้าปากค้าง

"คำไหนที่กูหมายความว่าหึงวะ" เวฟชูแหวนหมั้นให้ดู ฟลุ๊คถอนหายใจก่อนจะชูแหวนแต่งงาน

"ขอโทษนะ มึงไม่ได้มีเมียคนเดียว...นอกจากกูจะมีเมียแล้วกูก็ยังมีลูกอีก เพราะงั้นเรื่องของเรามันก็จบ" ฟลุ๊คพูดอย่างเด็ดขาด ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาตกใจที่เห็นเวฟหรือเวลาเสียใจที่เวฟกำลังหมั้นกับเมียคนไหน เขาต้องรีบหาเงินมารักษาลูกไม่มีเวลาให้ร้องไห้หรือคิดเรื่องอื่น!

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....