ตอนที่สี่ (ต่อ)

อาการของไออุ่นไม่ดีขึ้นเลยแม้จะรักษามาเกือบหนึ่งเดือน ถึงจะได้ออเดอร์ ขายของเยอะแค่ไหนแต่เงินทุกบาทที่มีถูกจ่ายให้กับโรงพยาบาลเพื่อรักษาลูกชายให้จบวัน วันหน้าเขาคิดไม่ออกเลยว่าจะต้องทำยังไงดี เสียงร้องไห้ของภรรยาดังออกมาทุกคืนสร้างความเจ็บปวดให้เขาเป็นอย่างมาก หลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาลเพื่อไปฟังอาการของลูกชายที่แย่ลง เจนก็เป็นลมจนต้องนอนพัก ร่างสูงเดินมาข้างหน้าร้าน มองวิวในสวนบ้านของตัวเองที่ขาดการดูแลด้วยความห่อเหี่ยวก่อนจะกำลังติดสินใจโทร.หาเพื่อนสนิทเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ทว่า...

รถสีขาวสุดหรูที่มาจอดตรงหน้าทำให้ฟลุ๊คแปลกใจและแปลกใจยิ่งกว่านั้นเมื่อเห็นเวฟเดินลงมา ฟลุ๊ครีบเดินเข้ามาในร้านทันทีแต่เวฟก็เดินตามมา

"มึงมาทำไม" เวฟเลิกคิ้วมองเล็กน้อย

"ผมมาตามที่เขารีวิว"

"....."

"จะมาสั่งเค้ก"

"เค้กอะไร"

"เค้กสำหรับเซอร์ไพรส์ว่าที่ภรรยา"

"ร้านกูเลือกลูกค้า" ฟลุ๊คตอบกลับ เวฟนั่งลงที่เก้าอี้แล้วอ่านเมนู

"เป็นเค้กวนิลาสองปอนด์กับคัพเค้กสักห้าร้อยชิ้นแล้วกัน"

"กูบอกว่าไม่ขาย...ว่าไงนะ"

"เค้กวนิลาสองปอนด์แต่งหน้าว่ารักมินที่สุด กับคักเค้กห้าร้อยชิ้นจะเอาไปทำบุญบริจาค" ฟลุ๊คชะงักนิ่ง ในหัวรีบคำนวนราคาและกำไรทันที....ถ้าจำนวนขนาดนั้น จะต้องมีเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาลอีกสักวันแน่ แต่..

"กูไม่ขายให้มึง"

"พี่แน่ใจหรอ?" ฟลุ๊คเม้มปากแน่น ขอร้องล่ะพระเจ้า! กูไม่อยากยุ่งกับมัน!

"ฟลุ๊ค..ลูกค้าหรอคะ"

"เจน" เวฟหันมองผู้หญิงที่เดินเข้ามา ใจของเขาเหมือนถูกกระชากดึงหายเมื่อเห็นฟลุ๊ควิ่งไปประครองเธออย่างอ่อนโยน

"มันไม่ใช่ลูกคะ...."

"ผมมาสั่งคัพเค้กห้าร้อยชิ้น"

"หะ ห้าร้อยชิ้น....จริงหรอคะ"

"จะใช้อีกสามวัน ทันมั้ยครับ ผมจะจ่ายมัดจำก่อนแปดสิบเปอร์เซ็นต์" เจนยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"คุณพูดจริงๆ หรอคะ สั่งจริงๆ ใช่มั้ยคะ"

"ขอบิลด้วยครับผมจะเอาไปเบิกกับบริษัท นี่เบอร์ติดต่อผม"

"ขะ..ขอบคุณมากนะคะ!" เจนแทบจะยิ้มทั้งน้ำตาเพราะเธอเห็นถึงความสำคัญนี้โดยไม่รู้เลยว่าสามีของตนลำบากใจแค่ไหน ฟลุ๊คมองเวฟก่อนจะกระชากร่างสูงเดินออกมาแล้วผลักเขาไปที่รถสีขาว

"มึงคิดจะทำอะไร"

"อะไร? ผมจะทำอะไร"

"มึงอย่ามาตลกไอ้สัสเวฟ คนอย่างมึงแค่กูเห็นเงากูก็เห็นความเหี้ยระยำตำบอนของมึงแล้ว ในหัวชั่วๆ ของมึงคงกำลังคิดดูถูกกูใช่มั้ยห้ะ มึงทำกูต้องออกจากงานไม่พอยังมาวุ่นวายเหี้ยอะไรกับกูอีก!" ฟลุ๊คโวยวายด้วยความไม่ชอบใจ

"อย่าพูดเหมือนตัวเองสำคัญหน่อยเลยน่า! พี่คิดว่าพี่สำคัญพอที่ผมจะมายุ่งด้วยรึไงห้ะ!" คำพูดแทงใจดำทำให้ฟลุ๊คชะงักนิ่งไป

"ผมแค่จะเซอร์ไพรส์คู่หมั้นแล้วจะพาเขาไปบริจาคขนม แล้วแค่มาสั่งเค้กจากร้านที่มินชอบ! ไม่ได้คิดว่าจะมาเจอพี่ที่นี้ พี่คิดว่าผมอาลัยอาวรพี่รึไง คิดว่าผมตามพี่มารึไง...หึ...หลงตัวเอง"

"ไอ้...เหี้ยนี่"

"แต่ดูๆ ไปแล้วผมเดาว่าพี่น่าจะมีปัญหาเรื่องเงินนะ....เกิดอะไรขึ้นล่ะ ถ้าไม่มีตังค์ก็แค่ไปขายตู......"

ผลั๊วะ!!

"ไอ้เหี้ยเวฟ!!" ฟลุ๊คกลั้นอารมณ์ไม่ไหวต่อยร่างสูงไปอย่างห้ามไม่อยู่ เวฟเซไปมาก่อนจะพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม

"พี่ก็แค่ขายตัวให้ผู้ชายสักคนแลกตังค์ก็ได้นี่! ยังไงซะพี่ก็เป็น รับ มาก่อนแล้ว" ฟลุ๊คกำหมัดแน่นระงับความโกรธของตัวเองไม่ให้ต่อยมันอีกรอบจนมือสั่นระริกไปหมด เวฟหัวเราะชอบใจก่อนจะกระตุกยิ้ม

"หรือจะขายตัวให้ผมก็ได้นะ....ผมไม่ถือ"

"มึงกลับไปเลยนะ!!"

"ยังไงก็คนกันเองอยู่แล้ว ผมน่ะกินง่ายนะพี่ กินของเก่าก็ได้"

"ฮึก..." หยาดน้ำตาสีใสไหลออกมาจากตาคู่คม ฟลุ๊คกัดปากระงับเสียงสะอื้นจนเลือดไหลออกมา เวฟชะงักกึกก่อนจะรู้สึกตัวว่าตัวเองพูดเกินไป

"นี่..."

"กลับไป....กลับไปซะ....มึงกลับไปเถอะเวฟ..." เวฟกลืนน้ำลายลงคอ เขารู้สึกผิดที่พูดไปแบบนั้นแต่เพราะเห็นเจนแม่ของลูกฟลุ๊คทำให้เวฟโกรธและน้อยใจมาก เขาถอนหายใจก่อนจะเดินเข้ามาที่รถแล้วขับออกไป ฟลุ๊คหันไปต่อยต้นไม้ใกล้ตัวอย่างรุนแรงก่อนจะฟุบหน้าลงกับมันและร้องไห้ออกมาทั้งที่รู้ว่าภรรยากำลังมองเขาอยู่

.

.

.

เจนไม่พูดอะไรเพราะคิดว่าถ้าฟลุ๊คอยากให้รู้คงจะพูดออกมา สิ่งที่เจนทำคือติดต่อลูกค้าคนนั้นตามเบอร์ที่เขาให้เอาไว้แล้วปฏิเสธออเดอร์ขนมพวกนั้นเพื่อไม่ให้สามีกังวลใจ หลังจากวันนั้นฟลุ๊คก็ซึมไปเล็กน้อยแต่ร่างสูงก็ยังพยายามที่จะหาเงินมาให้ได้อย่างไม่ลดละ

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....