ตอนที่สาม

ผม...รักเขารักเขาหมดหัวใจ.....แต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้นะ....

"แสนนึง"

"มึงว่าไงนะ"

"ใครเอาพี่ว๊ากเป็นเมียได้ เอาไปเลย"

"เชี่ย แต่พี่ว๊ากแม่งมีแต่คนกล้ามโตๆ ใครจะเป็นเมียมึงวะ ดูพวกเราตอนนี้ดิ้"

"กูรับคำท้า" ผมพูดไปเพราะคิดสนุกและวัยรุ่นที่ร้อนเงินอยากมีเงินใช้จ่ายเล่นโดยไม่ต้องให้พ่อแม่ลำบาก ผมจ้องมองพี่ว๊ากแต่ละคนว่าควรจะเก็บแต้มที่ใคร ต้องเลือกคนที่น่าจะเป็นไปได้ พี่คิว...พี่ชัชถึงสองคนนี้จะดูยาก แต่ว่าน่าจะเป็นพวกอยากลองอะไรใหม่ๆ .... ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่สายตาผมดันสะดุดเข้ากับรุ่นพี่คนหนึ่ง

วันๆ ชอบทำหน้าตาไม่สบอารมณ์เหมือนคนโมโหตลอดเวลา พูดนิดพูดหน่อยก็ตะหวาดใส่.....คิดว่าแม่งแน่มาจากไหนวะ หึ...คนแบบนี่แหละ กูอยากจะจับมาครางบนเตียงกูจริงๆ

และมันก็เป็นไปตามที่คิด

ผมจ้างเด็กมอมเหล้าพี่มันแล้วกินมันในคืนนั้นทันที

"ไหนแสนนึงกูอ่ะ"

"มึงต้องทำให้พี่เขาเป็นแฟนมึงเว้ย"

"ถามจริง?"

"เออ ไปๆๆ กูรอดูเรื่องสนุกๆ อยู่" เหอะ คิดว่ามึงมีเงินแล้วจะทำอะไรแบบนี้ได้หรอวะ เออ กูก็แค่อยากได้เงินมึงเท่านั้นแหละไอ้ควาย

"เวฟ เรารู้เรื่องมาจากอ้นแล้ว...วะ...เวฟไปพนันแบบนั้น....แล้วเราล่ะ"

"มึงจะพูดอะไรก็พูดออกมาดิมิน จะร้องไห้ทำไม"

"ฮึก...เวฟไม่คิดถึงใจเราบ้างหรอ ทำไมเราต้องทนเห็นเวฟไปจีบพี่เขาด้วยทั้งที่เรา..ฮึก...เป็นคู่หมั้นเวฟนะ"

ผม เกลียดมัน

ผมกับมินเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ร่างกายของมินอ่อนแอมาก เดือนหนึ่งมันป่วยจนนอนโรงพยาบาลไปประมาณยี่สิบวันได้ หมอคนไหนเก่งๆ มันผ่านมาหมดแล้วแต่ก็รักษาไม่หายขาดสักที เพราะขาดเรียนบ่อยเลยไม่สนิทกับใครมีแค่ผมที่อยู่บ้านใกล้กันเลยสนิทกัน ผมกับมันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลายกเว้นแต่ตอนนอน พอเริ่มโตขึ้นอาการป่วยของมินใกล้หาย มันเริ่มจะกลับมาปกติอีกครั้ง แต่ว่าเกิดเหตุการณ์หน้าเศร้า บ้านของมินถูกโจรปล้น พ่อและแม่ถูกยิงและฟันตายต่อหน้ามัน มีแค่มันที่รอดชีวิตเพราะผมเอ๊ะใจเลยเข้าไปช่วยทัน ร่างกายของมันมีแต่เลือดของคนในครอบครัว มันนิ่งค้าง ช็อค...และหลับไป

ใช่

มันกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปสามเดือน ในตอนนั้นผมคอยดูแลมันไม่ห่างเพราะมันไม่เหลือใครแล้ว...ไม่เหลือคนที่จะคอยปลอบมัน มีแค่ผมเท่านั้น...ผมสงสารและเห็นใจมันที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ พอมันตื่นขึ้นมาผมเลยให้สัญญากับมัน

ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมจะไม่มีวันทิ้งให้มันอยู่คนเดียว

หลังจากนั้นมินย้ายเข้ามาอยู่กับผม พ่อและแม่ของผมรักมันยิ่งกว่าผมซะอีก พ่อของผมใจร้อนและชอบทำร้ายข้าวของแต่เขาไม่เคยทำร้ายมินเพราะกลัวมินจะบาดเจ็บ มินมีอาการทางจิตเพราะเรื่องของครอบครัวผมเลยสัญญากับมันว่าจะไม่ทิ้งมันจนกว่ามันจะหาย ผมพยายามพามันไปพบจิตแพทย์หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล มินไม่ได้ดีขึ้น สิ่งเดียวที่ทำให้มันดีขึ้นคือการได้อยู่กับผม.....

"กูไม่ได้จีบจริงๆ อีกอย่างเรื่องหมั้นมึงก็คิดไปเอง"

"แต่ว่า..."

"กูไม่หมั้นกับมึงหรอก รีบหาแฟนสักที"

"ถ้าแบบนั้น เวฟก็จะไม่อยู่กับเรา"

"ต่อให้มึงมีแฟนกูก็ไม่ทิ้งมึงเข้าใจมั้ย เลิกขี้แยแล้วดูต่อไปเหอะน่ากูจะเอาเงินแสนพาไปเที่ยว" มินพยักหน้าดีใจ

หลังจากนั้นผมพยายามตีสนิทพี่มันมากขึ้น...มากขึ้นจนผม....รักเขา

"มิน....กูขอโทษ"

"...เวฟจะบอกว่าเวฟรักพี่ฟลุ๊คใช่มั้ย"

"อือ"

"แล้วที่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งมินล่ะ!"

"กู...ขอโทษ"

"มินไม่อยากเจอหน้าเวฟอีกแล้ว" มันพูดคำนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกจากบ้านของผมไปและไม่มาเรียน พ่อและแม่ของผมเป็นห่วงมันมากและต่อว่าผมอย่างกับผมไม่ใช่ลูกของพวกเขา ผมไปตามมินกลับบ้านและเห็นมันกำลังจะฆ่าตัวตาย...มีดที่จ่อที่คอเรียวของมันยังฝังในใจผม.... ผมเป็นเหมือนสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจมันแต่ผมกลับเลือกจะทิ้งมันที่อยู่กับผมมาทั้งชีวิต

"เราควบคุมตัวเองไม่ได้! ฮึก...เวฟได้ยินมั้ย! เราเหมือนคนบ้าเลยเวฟ! เราไม่รู้แล้วว่าตัวเองกำลังทำอะไร แต่ตรงนี้ ฮึก...ในใจของเรามันเจ็บ...เวฟ....เราไม่เหลือใครแล้ว เราไม่ใช่คนปกติเวฟก็รู้ แค่เป็นเพื่อนกับเราก็ไม่มีใครอยากจะเป็น ฮึก...เพราะงั้น...นอกจากเวฟ...เราก็ไม่รู้แล้วว่าจะมีใครรับเราได้อีก..."

"จนกว่ามึงจะหาย....มิน....จนกว่ามึงจะหาย...กูจะไม่ไปไหน"

ผมตัดสินใจอีกครั้งที่จะหักหลังหัวใจและความรักของตัวเอง ผมทิ้งคนที่เป็นเหมือนครอบครัวของผมไม่ได้ ผมไม่อยากเห็นน้ำตาที่แสนทรมานของมินอีกแล้ว...มันเจ็บมาเกินพอแล้ว.....

หลังจากวันนั้นผมพยายามมากที่จะพามินไปรักษา มินเองก็อยากจะหายจากอาการป่วยทางจิต เราสองคนเดินทางไปประเทศ เมืองต่างๆ ที่เขาบอกว่ามีหมอที่ดี มินดีใจมากที่ตัวเองจะได้หาย

"มินขอโทษที่เป็นภาระ ทำให้เวฟต้องเลิกกับพี่ฟลุ๊ค"

"ไม่เป็นไร"

"ถ้ามินหาย...เวฟจะทำยังไงต่อ"

"กูขอพูดกับมึงตรงๆ แล้วกัน....กูจะไปหาพี่ฟลุ๊ค" ผมพูดจริงจัง มินหัวเราะออกมา

"อื้อ แต่ต้องรอเราหายจริงๆ นะ เรากลัวมาก...กลัวว่าเราจะทำร้ายตัวเอง และกลัวว่าเราจะทำร้ายเวฟ....เรื่องหมั้นน่ะ ไม่ต้องแล้วแหละ...เราจะต้องหายและเดินตามทางของเรา.....จนกว่าจะถึงวันนั้น ช่วยดูแลเราด้วยนะ"

"อือ"

เราสองคนคุยกันแล้ว มินพยายามรักษาเพื่อที่จะได้รับชีวิตใหม่ ผมก็ทำอย่างเต็มที่และหวังว่ามันจะหาย ผมจะกลับไปหาพี่ฟลุ๊คและเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง บอกเขาว่าผมรักเขามากแค่ไหน....

มินเริ่มออกจากโรงพยาบาล รักษาตัวเอง เริ่มไม่ต้องกินยาประจำ ใกล้จะหายดี.....มันกำลังจะดีขึ้น ผมกำลังจะได้กลับไปหาพี่ฟลุ๊ค ห้าปีที่ผมรอคอย...

....แต่พี่ฟลุ๊ค กำลังจะเป็นพ่อคน.....

ผม....ควรจะทำยังไงดี.....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....