ตอนที่สอง (ต่อ)

"ไหน สัญญา..."

ตุบ!!

กระเป๋าเอกสารทั้งหมดถูกฟาดใส่ชายชราเฉียดเขาไปเพียงเล็กน้อย ตาของเขาเบิกกว้างเพราะความตกใจก่อนจะกลับมาเกรี้ยวกราดอีกครั้ง

"นี่คุณกล้า!!"

"ทำไม! มึงจะทำเหี้ยอะไรกู!!" ชายชราอ้าปากค้างหลังฟลุ๊คตะหวาดใส่ เสียงทะเลาะกันดังเอะอะไปจนคนข้างนอกได้ยิน

"นะ...นี่..."

"กูขอลาออก! ไม่อยู่แล้วที่เฮ็งซวยแบบนี้!!"

เขาทำไปเพราะความโกรธ ระบายอารมณ์ร้อนใส่โต๊ะทำงาน กวาดข้าวของที่สำคัญออกมาก่อนจะเดินออกมาจากห้องโดยไม่สนใจเสียงตะโกนกร่นด่าของอดีตหัวหน้า เงินดงเงินเดือนค่าประกันห่าเหวอะไรกูไม่สนใจทั้งนั้น.....กูไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากทนกับสภาพต่ำตมของตัวเองแบบนี้....ไม่อยากเจอหน้ามันแล้วฟังมันเล่าเรื่องของเมียมัน... โธ่เว้ย! นี่กูเป็นบ้าอะไรวะ!!

"ฟลุ๊ค..." เสียงร้องไห้ของสามีดังออกมาจากห้องนอนส่วนตัวทำให้เจนรู้สึกเป็นห่วง เจนตกใจมากที่เห็นฟลุ๊คกลับมาแล้วร้องไห้ สามีเขาบอกแค่ว่าลาออกแล้วเท่านั้นก่อนจะไม่พูดอะไร ปิดประตูใส่แล้วร้องไห้ตลอดเวลา

กระทั่งเช้าของอีกวัน ฟลุ๊ครู้สึกแย่มากที่ตัวเองทำอะไรโดยขาดสติ เขาใจร้อนและหุนหันพลันแล่นตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่อยากจะทำอะไรต่อให้หัวเด็ดตีนขาดเขาก็ไม่ยอมทำ แต่เพื่อลูกที่กำลังจะเกิดเขาอดทนทำงานเงินเดือนสูงที่นั่น อดทนในสภาพแวดล้อมสุดระยำนั่นมาตลอด....เขาอดทนได้ตั้งเป็นปีๆ แต่แค่เจอหน้าเวฟใจของเขามันก็สั่นกลัว กลัวเวฟ กลัวเรื่องงาน กลัวความกดดัน กลัวใจตัวเอง กลัวไปหมดจนขาดสติและขาดความสุขุม....

"เจน..." เจนหันมามองสามีเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา

"ตื่นแล้วหรอคะ ทานอะไรเลยมั้ย"

"ฟลุ๊ค...ขอโทษ" หญิงสาวเดินมาหาสามีก่อนจะลูบใบหน้าคมหล่อของเขาเบาๆ

"เจนไม่รู้นะว่าฟลุ๊คมีปัญหาอะไร แต่ว่า...เจนเชื่อในการตัดสินใจของฟลุ๊ค"

"ฮึก..." ร่างสูงขบฟันแน่น หนี้เกือบสิบล้าน พ่อและแม่ที่กำลังลำบากอยู่ต่างจังหวัด ภรรยาที่ต้องออกมาอยู่กับเขาเพราะพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน และลูกในท้องที่อีกแค่เดือนเดียวก็จะคลอดออกมา....ภาระทุกอย่างถูกโยนมาให้เขา เขาพร่ำบอกตัวเองว่าตัวเองทำได้ และจะต้องทำมันออกมาได้ดีแน่ๆ แต่ว่าตอนนี้..

"ฟลุ๊คขอโทษ.....เพราะฟลุ๊คใจร้อนเลยทำให้ลำบาก....ขอโทษ"

"เจนต่างหากที่ต้องขอโทษ...." หญิงสาวจับมือสามีมานั่งลงที่โซฟาใหญ่ก่อนจะจับมือของเขาเอาไว้

"เราสองคนไม่ได้รักกันแต่ตัดสินใจแล้ว่าจะมีชีวิตร่วมกันเพื่อลูก.....แต่เจนกลับโยนภาระทุกอย่างให้ฟลุ๊ค ฟลุ๊คบอกแต่ให้เจนดูแลตัวเอง เจนว่ามันถึงเวลาที่เจนจะต้องช่วยฟลุ๊คบ้างแล้ว...ที่จริงเจนก็คิดเรื่องนี้มาสักพัก" หญิงสาวมองหน้าสามีแล้วเสนอความคิดเห็นของเธอ

"เจนยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ฟลุ๊คก็มีเงินเก็บสักส่วน เราสองคนร่วมกันลงทุน เงินส่วนหนึ่งสำรองฉุกเฉินให้ลูก อีกส่วนก็ลงทุนขายของกันเถอะ"

"ขายของ?" เจนพยักหน้า

"บ้านนี้เราก็เช่าเขาอยู่ เราไปเช่าบ้านที่เปิดร้านขายของได้ ร้ายเล็กๆ ขายอาหารหรืออะไรสักอย่าง เป็นเจ้าของกิจการอยากจะพักตอนไหนก็ได้ มีเวลาเลี้ยงดูลูกด้วยกันด้วย"

"มันไม่ง่ายเลยนะเจน การขายของน่ะมัน...." ฟลุ๊คมองใบหน้าหวานที่มีสีหน้าและแววตาจริงจังก่อนจะถอนหายใจ

"ฟลุ๊คจะลองคิดดู.....ขอบคุณนะที่ไม่โทษฟลุ๊ค"

"ขอบคุณนะคะที่ดูแลเจนและเหนื่อยมาตลอดเลย" ฟลุ๊คยิ้มออกมา ทำไมนะ ทั้งที่ผู้หญิงตรงหน้าดีกับเขามากขนาดนี้แท้ๆ แต่เขากลับไม่ได้รักเธอแบบคนรักสักนิด แต่กับคนเลวอย่างมัน.....กลับไม่เคยลืม....

.

.

.

"ช่วยไปสืบเรื่องของพนักงานขายคนนี้ให้ผมหน่อย" ร่างสูงสั่งเลขาคนสนิทของตน ตราพยักหน้าและจัดการสืบหาประวัติข้อมูลมาเท่าที่ทำได้ก่อนจะเอามาให้เจ้านายในตอนเย็น ทั้งที่งานของเขากองเต็มโต๊ะไปหมดแต่เวฟเลือกที่จะอ่านประวัติที่ถูกสรุปมาของฟลุ๊คก่อน ร่างสูงไล่สายตาอ่านประวัติส่วนตัวตั้งแต่ช่วงประถมแล้วเผลอยิ้มออกมา ภาพถ่ายจากบัตรนักศึกษาตอนเรียนมหาวิทยาลัยถูกดึงออกมาใช้.....คิดถึงช่วงเวลานั้น....เขาน่ะมีความสุขที่สุดตั้งแต่ใช้ชีวิตมาเลยล่ะ....

เวฟค่อยๆ อ่านประวัติหลังเรียนจบอย่างละเอียดด้วยความตึงเครียด....

หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยคณะวิศวกรรมศาสตร์ สอบติดป.โท คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ต่างประเทศ สละสิทธิ์ บริษัทล้มละลาย เป็นหนี้สิบแปดล้าน.... สมัครงานที่บริษัทผลิตอะไหล่ชื่อดังในตำแหน่งวิศวะ ถูกย้ายมาตำแหน่งพนักงานขาย เข้าพิธีแต่งงาน........ลงประวัติเป็นบิดาของบุตรที่กำลังอยู่ในท้อง...

มือหนาที่ถือแฟ้มเอกสารอยู่สั่นระริกเพราะความตกใจ..... ฟลุ๊ค.... กำลังจะเป็นพ่อคน.....

"ทำไม.....พี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงนี่..." อกแกร่งกระเพื้อมขึ้นไปมาก่อนหยาดน้ำตาใสจะหยดลงบนกระดาษหน้านั้น เวฟกำหมัดแน่นก่อนจะกวาดเอกสารทุกอย่างจนปลิวกระจาย ร่างสูงฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงานที่เละไม่เป็นท่าก่อนจะร้องไห้และทุบโต๊ะเพราะความเจ็บใจ

"อีกแค่นิดเดียว....ฮึก.....มันแค่นิดเดียว......"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...