อย่าใจแคบนักเลย

“เหอะ เรื่องเพียงแค่นี้หม่อมฉันไม่เสียน้ำตาหรอกเพคะ พระองค์กลับไปได้แล้ว หากผู้ใดมาพบเข้าหม่อมฉันจะเสียหาย”

“เจ้ายังกลัวเสียหายอีกหรือ เรื่องในวันนี้ พรุ่งนี้ชาวเมืองคงได้ลือไปทั่ว แล้วเช่นนี้เจ้ายังไม่เสียหายอีกรึ”

“มันไม่เหมือนกันเพคะ ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันจะร้องเรียกองครักษ์แล้วนะเพคะ”

“หึหึ องครักษ์จวนเจ้าสมควรต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดจริงๆ เปิ่นหวางเข้ามาถึงนี่ ยังไม่มีผู้ใดโผล่หัวออกมา”

“ท่านอ๋อง” เยว่ชิงเอ่ยตำหนิเขาออกมา

เว่ยอ๋องลุกขึ้นเดินเข้ามาหานาง ก่อนจะมองนางอย่างจริงจังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“เอาล่ะ เปิ่นหวางไม่แกล้งเจ้าแล้ว ชิงชิง อย่าได้เสียน้ำตาให้บุรุษเช่นนั้นเด็ดขาด”

เยว่ชิงเงยหน้าสบตากับเขา น้อยครั้งนักที่เขาจะเอ่ยปลอบโยนนาง แม้แต่ยามเด็กที่นางร้องไห้ เพราะหกล้ม เขายังถากถางนาง หาว่าขาไม่มีแรงเดิน แต่ยามนี้เขากลับมองนางอย่างจริงจัง

“แล้วท่านเห็นข้าร้องหรือไม่เล่า” นางก้มหน้าลง เอ่ยเสียงเบา เว่ยอ๋องที่เป็นเช่นนี้ก็ทำให้นางถึงกับทำตัวไม่ถูกเช่นกัน

“เปิ่นหวางจะกลับแล้ว เจ้าก็รีบเข้านอนเสีย หน้าตาของเจ้าดูไม่ได้เสียเลย” เยว่ชิงกัดฟันแน่น นางคิดว่าเขาจะดีขึ้นเสียแล้ว แต่เปล่าเลยยังคงนิสัยเสียเช่นเดิม

เว่ยอ๋องกระโดดออกไปทางหน้าต่าง เขายังคงหยุดอยู่ที่ต้นไม้ข้างห้องของนาง เมื่อเห็นว่าด้านในดับเทียนแล้ว จึงได้ออกจากจวนตระกูลหลิวไปอย่างเงียบๆ

รุ่งเช้า เมื่อหมอหลิวเข้าไปทำงานที่วังหลวงก็พบกับนายท่านกงที่ดักรอเขาอยู่ที่หน้าประตูวัง

“อาเฮ่อ ข้าขอคุยกับเจ้าสักประเดี๋ยว”

“หากเจ้าจะพูดเรื่องหมั้นหมายของชิงเออร์ เห็นทีข้าคงไม่มีเรื่องจะพูด”

“อย่างไรเล่า อาเฉียงเป็นบุรุษ เรื่องสตรีย่อมต้องมีกันบ้าง เจ้าอย่าได้ใจแคบนักเลย หากเขาได้แต่งชิงเออร์เข้าตระกูลแล้วข้ารับรองว่าเรื่องเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก” นายท่านกงเอ่ยออกมาอย่างหน้าด้านๆ

“หึ กงป๋อเหวิน ข้าเห็นเจ้าเป็นสหาย หากเจ้ากล้าเอ่ยเช่นนี้กับข้าอีกครั้ง แม้แต่ความเป็นสหายข้าก็จะไม่เหลือให้เจ้า” หมอหลิวจ้องมองนายท่านกงอย่างไม่สบอารมณ์

“ใช่แล้ว ใต้เท้ากง ท่านพูดได้เห็นแก่ตัวนัก บุตรชายท่านจะทำตัวเช่นไรก็ได้อย่างนั้นรึ”

หมอหลิวได้ยินเสียงก็รู้เลยว่าเป็นผู้ใด เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันไปทำความเคารพให้เว่ยอ๋อง

เมื่อเห็นเว่ยอ๋องเดินเข้ามาพูดสีหน้าของกงป๋อเหวินก็ซีดขาวทันที เพราะกงหลี่เฉียงกลับมาที่จวนแล้วเล่าสิ่งที่เว่ยอ๋องได้เอ่ยกับเขาออกมาให้บิดาได้ฟัง

“กระหม่อมขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ” กงป๋อเหวินเอ่ยขอตัวทันที เขาหันไปมองหน้าหมอหลิวก่อนจะเร่งรีบเดินจากไป

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลิวขอบคุณเว่ยอ๋อง

“มิได้ สิ่งที่เปิ่นหวางพูดเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นเปิ่นหวางขอตัวก่อน” เขาเดินถอดน่องไปอย่างสบายใจ

หมอหลิวมองตามแผ่นหลังของเว่ยอ๋องไปอย่างครุ่นคิด น้อยครั้งนักที่เว่ยอ๋องจะยอมเข้าประชุมเช้า มันช่างบังเอิญเสียจริง ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปที่ห้องทำงานของตน

เว่ยอ๋องมิได้อยากจะเข้าประชุมเช้าที่น่าเบื่อเสียหน่อย แต่เพราะรู้ว่าวันนี้กงป๋อเหวินจะต้องรั้งตัวหมอหลิวเพื่อพูดคุยเรื่องงานหมั้นหมายอีกแน่นอน จึงได้จอดรถม้ารออยู่ที่หน้าวังหลวง

เมื่อเห็นหมอหลิวลงจากรถม้า เขาก็เดินตามลงมาทันที ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ

หลังจากประชุมเช้าเสร็จลง เว่ยอ๋องถูกพี่ชายรั้งตัวไว้เพื่อพูดคุย เขาจำต้องเดินตามฮ่องเต้ไปที่ห้องทรงงาน

“อาจ้าน เจ้าเข้าร่วมประชุมเช้าได้อย่างไร” ฮ่องเต้ ฉีฮุ่ยหลงเอ่ยถามน้องชายอย่างสงสัย

“ข้าอยากเข้าฟังบ้างก็เท่านั้น” เขาหมุนจอกน้ำชาเล่นอย่างไม่ใส่ใจ

“หึ แต่เรื่องที่เจิ้นรู้มา คงไม่เพียงเท่านั้นกระมัง” ฮ่องเต้มองน้องชายอย่างหยอกล้อ

“เรื่องอันใดเล่า แล้วข้าไปเกี่ยวอันใด เสด็จพี่อย่าได้มองข้าเช่นนี้” เว่ยอ๋องถลึงตามองพี่ชายอย่างเขินอาย เมื่อถูกจับได้

“วันนี้ เสด็จแม่เรียกตัวคุณหนูไป๋เข้าวัง อีกไม่นานคงให้เจ้าไปพบ”

จอกน้ำชาในมือของเว่ยอ๋องชะงักลง เขายืดตัวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“หึ ข้าไม่แต่ง มิเช่นนั้นข้าจะหนีไปอยู่ที่ชายแดนเหนือ”

“เรื่องนี้เจ้าคงต้องไปพูดกับเสด็จแม่เอง เจิ้นช่วยเจ้ามิได้”

“เสด็จพี่ ท่านรู้ดีว่าข้าต้องการอันใด หากเสด็จแม่บังคับข้า พรุ่งนี้คุณหนูไป๋อาจจะต้องตกน้ำแล้วถูกบุรุษจวนใดสักจวนช่วยเหลือเป็นแน่”

“เช่นนั้นเจิ้นจะไปพูดกับเสด็จแม่ให้เจ้าเอง” ฮ่องเต้โบกมือไล่น้องชายของตนให้ออกไปให้ไกลสายตา

เขารู้ดีว่าที่เว่ยอ๋องพูดมิใช่เพียงแค่ขู่ แต่เขาสามารถทำได้จริง

ตั้งแต่ที่รู้เรื่องตระกูลหลิวจะหมั้นหมายกับตระกูลกง เขาก็ดื่มสุราย้อมใจอยู่ในตำหนักเสียหลายวัน จนไทเฮาอดที่จะเห็นใจบุตรชายคนเล็กของนางไม่ได้

จึงได้ส่งนางกำนัลเข้ามาในตำหนักเว่ยอ๋องหลายคน และทุกคนยังมีใบหน้าละม้ายเยว่ชิงเสียสองถึงสามส่วน หวังให้เขารับนางพวกนั้นเป็นสาวใช้ข้างห้อง

แต่เว่ยอ๋องกลับส่งพวกนางทุกคนเข้าไปในค่ายทหาร เพื่อให้ทหารที่ยังไม่แต่งงานใต้อาณัติของเขาแต่งนางเข้าเรือน

เรื่องนี้สร้างความตกใจให้ไทเฮาอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าบุตรชายของตนจะจัดการเช่นนี้ หากส่งพวกนางกลับเข้าวังยังจะดีเสียกว่า