บทที่ 8 ปล่อยไว้ไม่ได้

บทที่ 8

ปล่อยไว้ไม่ได้

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วนัก เพียงไม่นานก็ใกล้จะถึงงานคัดเลือกพระชายาในองค์รัชทายาทแล้ว หลี่หลินถงที่เก็บเนื้อเก็บตัวมานานก็ได้เผยแผนการของตนเองออกมา ในตอนที่ทุกคนกำลังทานอาหารเช้าร่วมกัน

"ท่านพี่เจ้าคะ นี่ก็ใกล้จะถึงวันคัดเลือกพระชายาแล้วนะเจ้าคะ ข้าคิดว่าเราควรสั่งซื้อเครื่องประดับและอาภรณ์ชุดใหม่ให้กับฉีเอ๋อร์นะเจ้าคะ และข้าคิดว่าสมควรมองหาคู่ครองให้กับเม่ยเอ๋อร์ได้แล้วด้วยนะเจ้าคะ" หลี่หลินถงคิดจะให้เจียงเม่ยแต่งกับบุรุษจอมเสเพล

เจียงซูฉีที่พ้นโทษมาแล้วพลันยิ้มกว้างด้วยความปลื้มปริ่ม หัวใจดวงน้อย ๆ กลับมาเต้นแรงอีกครั้งด้วยความหวังในวาสนาของตน นางเชื่อว่าด้วยรูปโฉมงดงามเช่นนี้ กอปรกับฐานะอันสูงส่งของตนจะต้องได้เป็นพระชายาขององค์รัชทายาทอย่างแน่นอน

"นั่นน่ะสินะ อีกเพียงหนึ่งเดือนเองหรือนี่ เช่นนั้นวันนี้เจ้าก็พาฉีเอ๋อร์และเม่ยเอ๋อร์ไปเลือกซื้ออาภรณ์และเครื่องประดับเสียเถิด ส่วนเรื่องคู่ครองของเม่ยเอ๋อร์ก็ไม่จำเป็นที่เจ้าจะต้องสนใจไป"

สองแม่ลูกได้ยินว่ามีชื่อเจียงเม่ยด้วยรู้สึกถึงลางร้ายในบัดดล

"ท่านพี่หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ"

"นี่ข้ายังไม่ได้บอกฮูหยินหรือว่ารายชื่อที่ผ่านการคัดเลือกนั้นมีฉีเอ๋อร์และเม่ยเอ๋อร์ ตระกูลเจียงของเราได้รับเลือกถึงสองคนเชียวนะ เช่นนี้ก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดี"

"อะไรนะเจ้าคะ! แต่นางเป็นเพียงบุตรีที่เกิดจากฮูหยินรองนะเจ้าคะ จะคู่ควรกับองค์รัชทายาทได้อย่างไรกัน"

หลี่หลินถงมิอาจเก็บงำสีหน้าอันสุขุมของตนได้อีกแล้ว มีเพียงเรื่องนี้ที่นางจะไม่มีวันยอมเป็นอันขาด ไม่ว่าอย่างไรบุตรสาวของนางจะต้องได้เป็นพระชายา และนางจะไม่ยอมให้สตรีต่ำช้าอย่างเช่นเจียงเม่ยได้แม้แต่จะมาแข่งประชันกับบุตรสาวของตน

"ฝ่าบาททรงตรัสเองว่าขอเป็นเพียงสตรีที่เกิดในชนชั้นสูงก็สามารถมีสิทธิ์เข้ารับการคัดเลือกพระชายาได้ และก็มิใช่แค่จวนของเราเท่านั้นที่ส่งบุตรสาวไปถึงสองคน ยังมีตระกูลเสิ่น ตระกูลลั่ว ตระกูลจ้าวอีก ไยเจ้าถึงได้ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยเล่า"

"แต่ข้าไม่เห็นด้วยเจ้าค่ะ! ตระกูลเจียงของเราส่งแค่ฉีเอ๋อร์คนเดียวก็เพียงพอแล้วนะเจ้าคะ หรือว่าท่านพี่อยากจะให้เม่ยเอ๋อร์ไปทำเรื่องขายหน้ากัน นางไม่เคยเล่าเรียนเลยจะเอาอะไรไปสู้ผู้อื่นได้เล่า"

เจียงลู่พลันแค่นยิ้มเมื่อได้ฟังคำนั้น "นี่ฮูหยินกำลังล้อข้าเล่นหรือ หากเจ้าบอกว่าเม่ยเอ๋อร์ไม่มีความสามารถ เช่นนั้นภาพวาดที่ฉีเอ๋อร์แอบอ้างไปเป็นของตนเจ้าจะว่าอย่างไร มิใช่ว่าเจ้าเองก็เห็นว่าเม่ยเอ๋อร์มีความสามารถจึงได้สั่งให้นางโยนผลงานของตนเองมาให้กับฉีเอ๋อร์หรอกหรือ"

"ท่านพี่!" หลี่หลินถงเม้มปากแน่นด้วยความโกรธเคืองที่ถูกเจียงลู่เอ่ยแทงใจดำ

"อย่าได้มาขึ้นเสียงใส่ข้าหลี่หลินถง เจ้าเป็นถึงฮูหยินใหญ่ควรรู้ว่าจะต้องจัดการอย่างไรมิใช่หรือ หากข้าได้รับรายงานว่าเจ้าทำหน้าที่ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งฮูหยินใหญ่ ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะลดขั้นเจ้าแล้วแต่งสตรีอื่นเข้ามาหรอกนะ"

หลี่หลินถงตกตะลึงจนร่างกายแข็งค้างไปแล้ว แม้ว่าเจียงลู่จะลุกออกไปจากโต๊ะ ทว่าตัวนางกลับนั่งนิ่งอย่างไม่รู้สึกตัว เจียงเม่ยที่ทานอิ่มแล้วพลันลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นางหันไปคารวะหลี่หลินถงอย่างนอบน้อม

"ขอรบกวนฮูหยินใหญ่ด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะรอวันที่จะได้ไปเลือกซื้อเครื่องประดับและอาภรณ์ชุดใหม่นะเจ้าคะ" เจียงเม่ยหันไปยิ้มหวานให้กับน้องสาวที่มองมาทางนางด้วยความโกรธแค้น "ข้าเองก็จะเฝ้ารอวันที่เราสองพี่น้องจะได้แข่งขันกันในวันคัดเลือกพระชายานะน้องรอง"

เจียงเม่ยอมยิ้มให้กับสีหน้าของสองแม่ลูกที่แทบอยากจะลุกขึ้นมาดึงทึ้งศีรษะของนาง เมื่อได้ยั่วโทสะของสองแม่ลูกคู่นี้แล้ว นางก็เดินกลับไปยังเรือนนอนของตน เพื่อเตรียมตัวในเหตุการณ์ที่จะถึงนี้...

หลี่หลินถงกลับมาขบคิดแผนการที่จะกำจัดเจียงเม่ยที่ห้องของตน นางรู้สึกไม่สบอารมณ์ที่เจียงเม่ยนั้นเปลี่ยนไปราวกับคนละคนเลย นับตั้งแต่เด็กคนนั้นถูกจับกดน้ำและหลับไปถึงสามวัน เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้งนิสัยก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากที่ยอมก้มหัวให้กับนางมาโดยตลอดกลับแข็งกร้าวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"ท่านแม่ต้องจัดการนังเจียงเม่ยนะเจ้าคะ ข้าไม่ยอมให้มันไปคัดเลือกตำแหน่งพระชายาเป็นอันขาด"

เจียงซูฉีเข้ามาอิงซบไหล่ของมารดาอย่างออดอ้อน นางรู้ดีว่ามีเพียงท่านแม่เท่านั้นที่จะช่วยนางได้

"เจ้าไม่ต้องกังวลใจไป แม่จะต้องหาทางกำจัดมันให้พ้นทางเจ้าอย่างแน่นอน"

หลี่หลินถงกอดปลอบบุตรสาว รอยยิ้มอันมุ่งร้ายปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของหลี่หลินถง นางจะไม่มีวันให้เจียงเม่ยได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเป็นอันขาด!

สามวันถัดมา

หลังจากหลี่หลินถงพาเจียงซูฉีและเจียงเม่ยไปเลือกซื้อของแล้ว นางก็ได้พาทั้งสองมาไหว้พระยังอารามตงไห่ เจียงเม่ยที่ล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าก็ได้เตรียมการแล้วเช่นเดียวกัน นางจะรอดูว่าผู้ใดกันแน่ที่จะต้องเสียใจไปชั่วชีวิต

"ไหว้พระเสร็จแล้ว เช่นนั้นเราก็กลับกันเถิด เดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน"

"เจ้าค่ะ"

ทั้งสามเดินมาถึงรถม้าที่จอดรออยู่ด้านล่างของอาราม เจียงเม่ยถูกจัดให้นั่งรถม้าคันที่สองโดยมีชุนฝูนั่งกับนางไปด้วย ส่วนรถม้าคันแรกมีเจียงซูฉี หลี่หลินถง และรั่วจู เมื่อทั้งหมดขึ้นไปนั่งในรถม้าแล้ว สารถีก็ได้เคลื่อนรถม้าออกจากอารามตงไห่เพื่อตรงกลับจวนตระกูลเจียง แต่น่าแปลกที่เส้นทางที่ใช้นั้นกลับมิใช่ทางเดิม

เจียงเม่ยเอ่ยถามชุนฝู "เจ้าแน่ใจว่าโรยผงเสน่ห์จันทร์ลงบนเสื้อของน้องรองแล้วใช่หรือไม่"

"บ่าวแน่ใจเจ้าค่ะคุณหนู แต่คุณหนูแน่ใจใช่หรือไม่เจ้าคะว่าจะไม่ถูกจับได้"

"แน่ใจสิ หากไม่แน่ใจข้าคงไม่ทำหรอก ตัวเจ้าก็นำเงินนี้แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เสียล่ะ ส่วนหนังสือสัญญาทาสฉบับนี้ข้าได้นำออกมาให้เจ้าแล้ว"

ชุนฝูยื่นมือไปรับหนังสือสัญญาทาสด้วยมืออันสั่นเทา นางไม่เคยคิดว่าตนเองจะได้เป็นอิสระเลยสักครั้งเดียว

"คุณหนู... บ่าวไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณหนูอย่างไรดีเลยเจ้าค่ะ"

"แค่ที่เจ้าช่วยข้าก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะ ต่อไปเจ้าก็จะได้มีชีวิตที่อิสระเสรี ไม่ต้องทนถูกน้องรอง หรือผู้ใดรังแกราวกับสัตว์เดรัจฉานอีกแล้ว เจ้าไปเริ่มต้นใหม่เสียเถิด"

เจียงเม่ยยังมอบเงินอีก 5 ตำลึงทองให้กับชุนฝูด้วย อีกฝ่ายรับมาด้วยน้ำตานองหน้า นางมองเจียงเม่ยอย่างเทิดทูนและเคารพรักอย่างยิ่ง

"บ่าวจะไปใช้ชีวิตที่หมู่บ้านซ่านฝูเจ้าค่ะ หากคุณหนูมีเรื่องอยากจะใช้สอยบ่าวก็ส่งคนมาตามหาบ่าวได้เลยนะเจ้าคะ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตบ่าวก็ยินยอมเจ้าค่ะ"

เจียงเม่ยมองดูชุนฝูอย่างนึกสงสาร ในนิยายชุนฝูผู้นี้เคยให้ความช่วยเหลือนางเอก ทว่านางกลับถูกรั่วจูและเจียงซูฉีจับได้ สุดท้ายก็ต้องถูกขายไปยังหอนางโลม ใช้ร่างกายปรนเปรอบุรุษทุกค่ำคืน เพราะเหตุนี้เจียงเม่ยจึงอยากจะมอบชีวิตใหม่ให้กับชุนฝู

"เจ้ารีบไปเถิด ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยเล่า"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

ชุนฝูคารวะเจียงเม่ยเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อถึงทางโค้งที่รถม้าจะต้องชะลอตัว นางจึงถือโอกาสกระโดดลงมาจากรถม้า ก่อนที่ตัวนางเองจะรีบลุกขึ้น แล้ววิ่งหายเข้าไปในพงไม้อย่างไร้ร่องรอย เจียงเม่ยมองดูแผ่นหลังเล็กที่วิ่งหายไปในพงไม้จนสุดสายตา ตัวนางเองก็อยากจะใช้ชีวิตอิสระดั่งเช่นชุนฝูบ้าง ทว่าเพราะตัวนางเป็นนางเอกในนิยายเรื่องนี้ นางจึงมิอาจหลีกหนีเรื่องราวที่เกี่ยวพันกับตนเองได้ และคนพวกนั้นก็คงไม่ยอมให้นางได้ใช้ชีวิตอย่างสงบราบรื่นเป็นแน่

ทางเดียวคือต้องกำจัดทุกคนที่จะมาขวางทางความสุขของนาง!

"คุณหนูระวังขอรับ รถม้าถูกโจรปล้นแล้วขอรับ อ๊ากกก!!"