ข้าไม่ขอรับบทเป็นนางเอกที่อ่อนแอ

กะปอมพ่นไฟ

บท

ตั้งค่า

บทที่ 6 ข้าผิดไปแล้ว

บทที่ 6

ข้าผิดไปแล้ว

เจียงลู่รู้สึกเลือดลมในกายกำลังจับแข็งเป็นก้อน เพราะการกระทำอันไร้หัวคิดของบุตรสาวคนรอง แม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจไยดีในตัวเจียงเม่ย ทว่าตัวนางก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้าง และตอนนี้ตระกูลเหอก็ได้กลายเป็นคหบดีที่ร่ำรวยมากในเมืองหลวง เขาจึงคิดจะสานสัมพันธ์ในอดีตให้แน่นแฟ้นมากขึ้น เมื่อกลับมาถึงจวนแล้วพบผู้อาวุโสทั้งสองจึงได้ชวนกันเข้ามาในจวนทันที ทำให้ไม่รู้ว่าภายในจวนได้เกิดเรื่องไม่งามหน้าขึ้น

"นี่มันเรื่องอะไรกันฮูหยิน ข้าไว้ใจให้เจ้าจัดการงานในเรือน แล้วนี่เหตุใดฉีเอ๋อร์ผู้เป็นน้องสาวถึงได้ลงมือทุบตีเม่ยเอ๋อร์ผู้เป็นพี่สาว อย่างไม่รู้จักกฎระเบียบของความอาวุโสเช่นนี้กัน"

หลี่หลินถงพลันหน้าซีดขาว ด้วยที่ผ่านมาไม่มีครั้งไหนเลยที่เจียงลู่จะสนใจเจียงเม่ย ทว่าวันนี้เขากลับกล่าวโทษนางเพียงเพราะคนจากตระกูลเหอมาเห็นภาพนี้เช่นนั้นหรือ

"ก็แค่พี่น้องเล่นกันเท่านั้นเองเจ้าค่ะ เหตุใดท่านพี่ถึงกล่าวคำพูดที่รุนแรงเช่นนี้กันเล่าเจ้าคะ"

"เหอะ! ข้าเพิ่งรู้ว่าจวนตระกูลเจียงชอบละเล่นกันเช่นนี้ ถ้าหากข้าเองก็อยากจะเล่นกับเจ้าเช่นนี้บ้างจะได้หรือไม่"

จางหยุนผิงจับจ้องไปทางหลี่หลินถงด้วยความไม่พอใจ รังแกหลานสาวของนางถึงเพียงนี้ คิดว่านางจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ หรือไร

"นี่เป็นเรื่องในตระกูลเจียง หาใช่เรื่องที่คนตระกูลเหอจะเข้ามาสอดได้ไม่"

"ใช่ ๆ นี่เป็นเรื่องตระกูลเจียงของพวกเจ้า" เหอจื้อหลินยิ้มกริ่ม ก่อนจะหันไปมองยังเจียงลู่ด้วยสายตาเห็นใจ "สงสัยว่าเรื่องที่ข้าจะให้ท่านเสนาบดีเจียงยืมเงินไปลงทุนนั้นคงจะไม่ได้เสียแล้วสิ"

"นี่มัน! ไม่ได้นะท่านพ่อตา ท่านสัญญากับข้าแล้วว่าจะมอบเงินหนึ่งแสนตำลึงทองให้ข้าไม่ใช่หรือ"

เจียงลู่ที่ต้องการนำเงินไปลงทุนกับสหายหน้าซีดเผือดด้วยความตื่นตระหนก ด้วยเขาเพิ่งจะพูดคุยเรื่องนี้กับเหอจื้อหลินเมื่อครู่นี้เอง และอีกฝ่ายก็ไม่ได้อิดออดที่จะมอบเงินให้กับเขาเลย

"เพราะข้าเป็นตระกูลเหอที่มิอาจยื่นมือยาวไปยังตระกูลเจียงได้อย่างไรเล่า"

"หลี่หลินถง! เจ้าช่างเป็นสตรีที่ไม่รู้ความนัก รีบขอโทษท่านพ่อตาและท่านแม่ยายของข้าเดี๋ยวนี้เลย"

"ท่านพี่!"

"ขอโทษซะ"

คำสั่งของเจียงลู่ทำให้หลี่หลินถงตกที่นั่งลำบาก ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหลี่ของนางกำลังตกต่ำลง มีหรือที่นางจะต้องลดศักดิ์ศรีของตนเองมาทำเรื่องเช่นนี้

"ปะ เป็นข้าที่ล่วงเกินผู้อาวุโสทั้งสองเจ้าค่ะ ข้าต้องขออภัยพวกท่านทั้งสองด้วยเจ้าค่ะ"

สีหน้าที่ก้มต่ำลงนั้นของหลี่หลินถงมีแต่ความเคียดแค้น นางโกรธสามีและคนตระกูลเหอจนแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว

"ช่างเถอะ! ข้าเองก็ไม่คิดว่าเจ้าจะรู้ความมากนักหรอก มิเช่นนั้นเจ้าจะปล่อยให้เจียงซูฉีผู้เป็นน้องสาว ลงมือทุบตีเม่ยเอ๋อร์ของข้าโดยไม่ห้ามปรามอะไรเลยหรือ"

จางหยุนผิงเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ นางตรงเข้ามาจับพลิกใบหน้าของหลานสาวดูเป็นการใหญ่ เช่นเดียวกับเหอจื้อหลินที่ใช้สายตากวาดมองทั่วทั้งร่างของหลานสาวอย่างปวดใจนัก เป็นพวกเขาที่ละเลยเจียงเม่ยจนทำให้นางต้องทนทุกข์ถึงเพียงนี้

"ท่านตาท่านยาย หลานอกตัญญูยิ่งนัก มิได้ไปคารวะพวกท่านทั้งสองที่จวนเลย โปรดลงโทษหลานด้วยเถิดเจ้าค่ะ"

เจียงเม่ยรีบทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้าของสองผู้เฒ่า การกระทำนี้ของนางยิ่งทำให้สองสามีภรรยาเจ็บลึกกลางอก พวกเขาได้รับรู้เรื่องราวทุกอย่างจากเหอต้าเจิงแล้ว และรู้ด้วยว่าเป็นเพราะเจียงเม่ยจึงทำให้พวกเขาผ่านพ้นวิกฤติมาได้

"นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลยเม่ยเอ๋อร์ ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะผู้อื่นทั้งสิ้น"

สายตาของจางหยุนผิงพลันมองไปทางหลี่หลินถงอย่างคาดโทษ หลี่หลินถงที่สบตาเข้ากับจางหยุนผิงพลันกระจ่างแจ้งแก่ใจ เรื่องที่นางกีดกันไม่ให้เจียงเม่ยไปพบหน้าคนตระกูลเหอ คงถูกพวกเขาล่วงรู้เสียแล้ว

"เอ่อ ข้าว่าเราไปนั่งพูดคุยกันที่ห้องหนังสือของข้าดีหรือไม่ เราจะพูดคุยเรื่องสัญญาการยืมเงินด้วย" เจียงลู่ไม่ต้องการปล่อยเวลาให้นานนัก เขาอยากได้เงินก้อนนี้อย่างเร็วที่สุด

"ได้สิ! แต่ข้าขอดูความยุติธรรมของท่านเสนาบดีเจียงจะได้หรือไม่ ข้าอยากรู้ว่าบุตรสาวที่ท่านรักและหวงแหนที่สุด เมื่อทำผิดแล้วจะถูกลงโทษเช่นไร"

"อ่า... นั่นสินะ" เจียงลู่ลูบคางของตนเองอย่างครุ่นคิด "เช่นนั้นก็ให้ฉีเอ๋อร์ไปสำนึกตนที่ห้องบรรพชนสักเจ็ดวัน แล้วให้คัดหนังสือมารยาทมา 100 จบก็แล้วกัน"

"ท่านพ่อ! แต่นังเจียงเม่ยเป็นคนทำให้ข้าเสียหน้านะเจ้าคะ ข้าต้องถูกองค์รัชทายาทเข้าใจผิดว่าไปยั่วยวนพระองค์เลยนะเจ้าคะ นี่เป็นความผิดของนังเจียงเม่ย เหตุใดท่านพ่อถึงไม่ลงโทษมันบ้าง"

"น้องรองกล่าวเช่นนี้ไม่ถูกต้องนัก เจ้าให้ข้าวาดรูปบนพัดโดยไม่บอกกล่าวสิ่งใดเลย ตัวข้าเองก็แค่วาดรูปเท่านั้น ไหนเลยจะคิดว่าเจ้าจะนำพัดที่ข้าวาดรูปต้นหลิวลู่ลมที่มีนกยวนยาง ไปมอบให้กับองค์รัชทายาทได้เล่า! ทั้งเจ้ายังแอบอ้างว่าตนเองเป็นคนวาดรูปเองอีก เช่นนี้จะมาโทษว่าเป็นความผิดของข้าได้อย่างไรกัน"

"นี่มันหมายความว่าอย่างไร! เจ้าขโมยผลงานของเม่ยเอ๋อร์ไปเป็นของตนเองหรือ คนแก่เช่นข้าได้ยินเรื่องน่าละอายใจเช่นนี้ชักจะทนไม่ไหวเสียแล้วสิ!" จางหยุนผิงแตะแขนของสามีเบา ๆ "ท่านพี่เรากลับจวนตระกูลเหอของเรากันก่อนเถิดเจ้าค่ะ ข้ามิอาจ..."

เพียะ!

เสียงตบหน้าที่ดังสนั่นภายในห้องโถงดังก้องไปทั่วบริเวณ เจียงซูฉีที่ถูกเจียงลู่ตบหน้าจนตกใจแทบสิ้นสติ เช่นเดียวกับหลี่หลินถงที่ตกใจมิต่างกันนัก

นางรีบรุดเข้ามาดูอาการของบุตรสาวทันที พบว่าแก้มนวลเนียนปรากฏรอยนิ้วมือทั้งห้า ริมฝีปากปริแตกจนมีเลือดไหลซึมออกมาด้วย เพียงครู่เดียวปากของนางก็บวมช้ำขึ้นมาทันที แรงตบเมื่อครู่นี้ของเจียงลู่มิเบาเลย

"ข้าไม่คิดว่าจะเลี้ยงดูบุตรสาวที่น่ารังเกียจเช่นนี้เลย เจ้ารีบไปคุกเข่าขอโทษพี่สาวของเจ้าเดี๋ยวนี้!!"

"ท่านพ่อ ขะ ข้าไม่ผิด ปะ เป็นนังเจียงเม่ย"

เพียะ!

ร่างของเจียงซูฉีเซถลาไปกองกับพื้น นางกอบกุมใบหน้าที่แดงก่ำของตนด้วยความคาดไม่ถึง

"หากเจ้ายังไม่รู้จักสำนึกอีก ข้าจะส่งเจ้าไปถือศีลที่อารามตงไห่เสีย เจ้าจะเอาอย่างนั้นหรือไม่"

"ขะ ข้า"

"รีบขอโทษเร็วเข้า"

หลี่หลินถงที่มองสถานการณ์ออกรีบกระตุกแขนบุตรสาวเป็นการใหญ่ ตอนนี้พวกนางสองแม่ลูกมิอาจทำสิ่งใดได้แล้ว

"ท่านแม่..."

แววตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตามองหน้ามารดาอย่างคาดไม่ถึง นี่ท่านแม่กำลังสั่งให้นางก้มหัวให้นังเจียงเม่ยหรือ นางไม่ยอมโดยเด็ดขาด!

"รีบขอโทษพี่สาวของเจ้าเดี๋ยวนี้"

"ฮึก ๆ ไม่มีใครรักข้าเลย"

"เจียงซูฉี! แม่บอกให้ขอโทษพี่สาวของเจ้าเดี๋ยวนี้"

หลี่หลินถงเอ่ยเสียงเข้ม เมื่อนั้นเจียงซูฉีจึงได้ยินยอมไปขอโทษเจียงเม่ย นางเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเจียงเม่ยแล้วก้มศีรษะให้อีกฝ่ายอย่างขอไปที

"ขออภัยพี่หญิงใหญ่เจ้าค่ะ"

"การขอโทษของน้องรองช่างไม่จริงใจเอาเสียเลย"

"นี่เจ้า!" เจียงซูฉีกัดฟันกรอดด้วยความแค้นใจ

"รีบคุกเข่าโขกศีรษะพี่สาวของเจ้าเสียฉีเอ๋อร์" เจียงลู่เอ่ยเสียงเข้ม

เจียงซูฉีกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ นางจำใจคุกเข่าลงแล้วโขกศีรษะขออภัยเจียงเม่ย