ตอนที่ 8 ทำไมท่านแม่ทัพดูดีและมีเสน่ห์จัง

3 วันผ่านไป

ในที่สุดการเดินทางมาเมืองหย่าฝู๋ก็ถึงเสียที จากคราแรกที่คิดว่าใช้เวลาเพียงสามวันก็ถึง แต่เนื่องด้วยต้องเปลี่ยนเส้นทาง เพราะเส้นทางบางที่ก็เกิดความเสียหาย ทำให้เสียเวลาเพิ่มมาอีกวันหนึ่ง

เมืองหย่าฝู่ ประชาชนส่วนใหญ่ทำการเกษตร ฝนที่ตกลงมาไม่หยุดทำให้เขื่อนกักเก็บน้ำแตก บ้านเรือนและพืชผลทางการเกษตรของชาวบ้านถูกน้ำท่วมจนเกิดความเสียหาย ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะรุนแรงกว่าสิ่งที่หญิงสาวคิดเอาไว้เสียอีก การมาของคณะเดินทางทำให้ชาวบ้านยิ้มออกมาบ้าง อย่างไรเสียความเดือดร้อนนี้ก็จะได้รับการแก้ไขในอีกไม่นาน จ้าวเทียนหยางเรียกคณะทำงานประชุมทันที หลังมาถึงเมืองหย่าฝู่ตั้งแต่หนึ่งชั่วยามแรก ในกระโจมใหญ่กำลังวุ่นวายและเกิดข้อถกเถียงกัน จนเวลาล่วงเลยมากว่าหนึ่งชั่วยาม

"เช่นนั้นหัวหน้าลู่พาคนของกรมโยธาดูเรื่องการซ่อมเแซมเขื่อนว่าระดับน้ำตอนนี้สามารถทำอันใดได้บ้าง"

จ้าวเทียนหยางสรุปหน้าที่หลังปรึกษาหารือเหตุการณ์ที่มาเจอ

"ห่าวอู๋ค่อยประสานงานกับหัวหน้าลู่ด้วย

"ขอรับ"

"ซีชวน หยุนไฉ พาทหารแปดร้อยนาย แบ่งออกเป็นหมู่บ้านละห้าสิบนาย ลงพื้นที่ตรวจดูบ้านเรือนชาวบ้านที่ได้รับผลกระทบและเข้าซ่อมแซม ทั้งหมดสิบหกหมู่บ้าน อย่าลืมประสานงานกับหัวหน้ากองทหารให้ดีด้วย"

"ขอรับ"

"ซีอันคัดคนมาช่วยตรวจสอบเสบียงที่วังหลวงส่งมา และชาวบ้านที่มีเหลืออยู่ ว่าเพียงพอหรือไม่ มีพื้นที่ใดต้องเปิดโรงทานแจกจ่ายอาหารและเครื่องนุ่งห่มเท่าใด"

"เจ้าค่ะ"

จ้าวเทียนหยางเอ่ยสั่งการหน้าที่ของทุกคนเบื้องต้น เขายังไม่เห็นเหตุการณ์พื้นที่ความเสียหายทั้งหมด แต่นี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาแก้ปัญหาเรื่องอุทกภัย ทำให้เขาพอรู้มาบ้างว่าจะต้องจัดการเช่นไร เยี่ยนฝางที่นั่งอยู่ในกระโจมด้วย เหม่อมองชายหนุ่มด้วยแววตาเลื่อมใสและปลื้มปิติ นางเท้าคางมองใบหน้าคมที่ถึงแม้จะจริงจังขณะที่พูด แต่เขากลับมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก คนอะไรสมบูรณ์แบบขนาดนี้กันนะ

'ไม่ได้ๆ เยี่ยนฝางเจ้าจะคิดเกินเลยกับท่านแม่ทัพแบบนี้ไม่ได้นะ .....แต่ดูแววตานั้นของท่านแม่ทัพสิ ผู้ใดจะอดทนไหวกัน' เยี่ยนฝางเอ่ยกับตนเองในใจ ใบหน้างามยิ้มกว้างออกมาอย่างยากที่จะควบคุม

"มีผู้ใดจะเสริมเรื่องใดหรือไม่"

จ้าวเทียนหยางหลังอธิบายขอบเขต และหน้าที่ของแต่ละฝ่ายให้ฟังอย่างละเอียดแล้ว ทุกคนดูเหมือนจะไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยขัด เพราะที่ชายหนุ่มเอ่ยสั่งการก็ดูเหมือนจะครอบคลุมหมดแล้ว

"เยี่ยนฝาง เจ้ามิพูดอันใดหน่อยหรือ"

เป็นลู่ป๋อเหวินที่นั่งข้างๆหญิงสาวกระซิบถามนางเบาๆ ที่ได้ยินเสียงสองคนด้วยท่าทีก่อกวน

"ป๋อเหวินเจ้าเงียบปากไปได้หรือไม่ อย่าก่อกวน"

หญิงสาวเอ่ยก็กระซิบด่าเขาคืนกลับไป ก็ที่นี่มีแต่คนใหญ่โตมิใช่สนามเด็กเล่นเสียหน่อย

"คราอยู่สำนักศึกษาเจ้าก็มักแสดงความคิดเห็นเป็นประจำ เหล่าอาจารย์เอาแต่ชมเจ้าจนคุณชายเช่นข้าตกกระป๋องไปแล้วรู้หรือไม่"

"แล้วที่นี่มันใช่สำนักศึกษาหรือไม่"

ทั้งคู่เอ่ยกระซิบกระซาบกันอย่างเคยชิน แต่ท่าทีของทั้งคู่กลับเข้าตาของคนผู้หนึ่ง ชายหญิงมิควรเข้าใกล้กันนี่นางไม่รู้หรือ จ้าวเทียนหยางได้แต่ส่ายหน้า

"ได้ข่าวว่าคุณชายลู่พึ่งจบจากสำนักศึกษาในปีนี้ มีอันใดจะเสนอด้วยหรือไม่"

จ้าวเทียนหยางเอ่ยพลางหันมาทางชายหนุ่ม ส่วนใหญ่บุตรชายของจวนขุนนางจะเจริญรอยตามบิดา น้อยมากที่จะทำงานสายที่แตกต่างออกไป การมาครั้งนี้ของชายหนุ่มก็เพื่อสิ่งนี้ หากเขาทำผลงานครั้งใหญ่กลับไปเมืองหลวง ชายหนุ่มอาจจะถูกแต่งตั้งโดยที่ไม่ต้องสอบเลยก็ได้ และนี่คือข้อได้เปรียบกว่าชาวบ้านธรรมดา

"มะ...ไม่มีขอรับ"

ลู่ป๋อเหวินเอ่ยพลางเกาท้ายทอยแก้เขิน เมื่อสักครู่เขาไม่ได้ทันได้ฟังรายละเอียดอย่างชัดเจนเลยด้วยซ้ำ สายตาดุของชายหนุ่มทำให้ทั้งสองตนตัวลีบเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด อาจเป็นเพราะเสียงกระซิบกระซาบกันเมื่อสักครู่ไปรบกวนเขาเป็นแน่ ลู่จื่อหาร หัวหน้ากรมโยธาและเป็นบิดาของลู่ป๋อเหวินได้แต่ส่ายหน้าให้กับบุตรชายตนเอง ดูเหมือนว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อ หัวหน้ากรมโยธาคงสิ้นสุดที่เขาเสียแล้ว

"แล้วเจ้าเล่า"

ชายหนุ่มเอ่ยพลางหันมาทางหญิงสาว ท่านพ่อเขาให้นางมาด้วย หากมิมีประโยชน์ก็ไม่รู้จะพานางมาทำอันใดเช่นกัน เขาเห็นท่านชมนางหนักชมนางหนาว่ามีความสามารถ เขาก็อยากจะเห็นเช่นกันว่านางนั้นมีมากเพียงใด

"ขะ...ข้าหรือ"

เยี่ยนฝางเอ่ยพลางชี้มาที่ตนเองด้วยใบหน้างงงวย คนเช่นข้าเขาก็อยากฟังความคิดเห็นด้วยหรือ นี่ข้ามิได้มีตำแหน่งหรือความสามารถอันใดเลยนะ

"หากเจ้ามิมีประโยชน์ แล้วมาที่นี้ด้วยเหตุใดกัน"

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ เยี่ยนฝางกำมือแน่น คำพูดของชายหนุ่มช่างแหลมคมหนัก นางเหมือนตัวไร้ประโยชน์ที่มาเที่ยวเล่นเช่นนั้นหรือ มิพอยังเป็นภาระในด้านอื่นๆด้วย

"ช่างเถอะ!"

"ข้ามีเรื่องจะเสนอเจ้าค่ะ"

ชายหนุ่มกำลังจะเก็บของเตรียมให้ทุกคนแยกย้าย แต่กลับถูกหญิงสาวเอ่ยขึ้นขัดเสียก่อน เยี่ยนฝางไม่อยากให้ทุกคนเห็นว่านางไร้ประโยชน์ มาเป็นภาระ ไหนจะอาหารที่นางกินเข้าไป ก็ล้วนใช้ของหลวงทั้งนั้น

"หื่อ...ไหนเจ้าลองพูดมา"

"เอ่อ....คือว่า....ข้าคิดว่านอกจากจะต้องรักษาชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บจากอุทกภัยแล้ว ยังต้องระวังเรื่องโรคที่อาจจะมาพร้อมกับน้ำเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยพลางลอบมองสีหน้าของทุกคน นี่จะบอกว่าพวกเขากำลังฟังสตรีเช่นนางที่ไม่มีตำแหน่งในราชการเอ่ยอยู่เช่นนั้นหรือ หรือว่าเป็นเพราะข้าเป็นคนของจวนท่านแม่ทัพกัน

"เจ้าพูดต่อ"

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างใช้ความคิด เขาเองก็มีความกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน ทุกครั้งไม่มีโรคที่มาพร้อมน้ำ แต่เมื่อหลายวันก่อนเมืองตงซานมีโรคแพร่ระบาด สาเหตุเกิดจากน้ำขัง ที่นี่ค่อนข้างรุนแรงป้องกันไว้ดีกว่าแก้ดีกว่า

"โรคที่มาพร้อมกับน้ำนั้นมีมากเจ้าค่ะ ข้าเองก็ไม่รู้เรื่องอันใดมากมาย เพียงแค่กังวลว่าหากเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นจริง ประชาชนมากเช่นนี้เกรงว่าจะควบคุมได้ยาก มีน้ำขังอยู่ทุกที่ ชาวบ้านบางคนก็ติดอยู่ในน้ำเป็นเวลานาน ไม่ว่าจะโรคไข้หวัด โรคหัด แพร่กระจายได้ง่าย จากการอยู่ใกล้กัน บาดแผลที่ชาวบ้านได้รับหรือจากทหารที่อาจจะเกิดอุบัติเหตุได้ทุกเมื่อ เราทำงานทั้งที่ฝนยังตกไม่หยุดด้องแช่น้ำเป็นเวลานาน อาจทำให้เป็นโรคน้ำกัดเท้าก็เป็นได้เจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกไปอย่างอธิบาย ถึงสามวันก่อนเดินทางมาครั้งนี้จะมีเวลาเตรียมตัวน้อย แต่นางก็ได้ศึกษาตำรามาอยู่พอสมควร เพราะถึงอย่างไรการเดินทางครั้งนี้ก็ไม่ใช่การเที่ยวเล่น นางเองก็ต้องทำสุดความสามารถเช่นกัน

"จื่อหาว"

"ขอรับ"

"ส่งจดหมายด่วนไปให้คณะหมอหลวงและหมออาสาที่จะเดินทางมาในพรุ่งนี้ ให้เตรียมยารักษาจำพวกนี้มาด้วย"

"ได้ขอรับ"

จื่อหาวรับคำอย่างว่าง่าย

"เช่นนั้นทุกคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง ได้เรื่องเช่นไร รายงานเรื่องทุกๆสองชั่วยาม"

หลังคำสั่งชายหนุ่มทุกคนก็แยกย้ายกันออกไป ซีอันยกนิ้วให้เยี่ยนฝางพลางยิ้มให้นาง ท่าทีที่เป็นมิตรทำให้หญิงสาวผ่อนคลายลง ไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะฟังความคิดเห็นของนางด้วย รู้สึกดีจังที่อย่างน้อยนางก็มีประโยชน์

"เจ้าไปช่วยข้าตรวจสอบเสบียงเถิด"

ซีอันเดินมาหาหญิงสาว

"เจ้าค่ะ"

เอ่ยจบทั้งคู่ก็เดินควงแขนกันออกไป

ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงจ้าวเทียนหยางเพียงคนเดียว ดวงตาคมยันร่างกายบนแผนที่จำลองของเมืองหย่าฝู๋อย่างใช้ความคิด ก่อนที่จะเงยหน้ามองผ้าที่เคลื่อนไหวของประโจม เมื่อสักครู่หญิงสาวพึ่งออกไป มุมปากหนายกยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ดูเหมือนว่านางก็เตรียมตัวมาดีไม่น้อย อีกทั้งยังละเอียดรอบขอบกว่าเขาอีกด้วย ทั้งที่นางไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน