ตอนที่ 7 ไปสวมอาภรณ์ให้เรียบร้อย

เช้าวันกัดมา

เยี่ยนฝางถูกปลุกเพราะเสียงดังจากด้านนอกกระโจม แต่เมื่อมองไปที่ข้างๆตนก็ไม่พบซีอันที่นอนข้างๆเสียแล้ว ดูเหมือนว่ากองทหารนี้จะตื่นเช้ากันเอามากๆ ร่างบางลุกขึ้นเดินออกไปนอกกระโจม ที่บริเวณโดยรอบยังคงจุดไฟเพื่อเพิ่มความสว่างอยู่ ยามนี้ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ ตื่นกันเร็วขนาดนี้มาทำอันใดกัน นางยื่นหาวและบิดขี้เกียจที่หน้ากระโจม แต่ทันใดนั้นกลับเป็นจังหวะที่คนผู้หนึ่ง ควบม้ากลับมายังค่ายพอดี ดวงตาคมมองมาทางหญิงสาวด้วยใบหน้านิ่ง เยี่ยนฝางที่อ้าปากกว้างหาวต้องรีบปิดปากทันที

"ไปสวมอาภรณ์ให้เรียบร้อย"

จ้าวเทียนหยางควบม้ามาหยุดที่หน้าหญิงสาว ก่อนที่จะเอ่ยเตือนเสียงเข้ม และควบม้าผ่านหน้านางไป หญิงสาวก้มมองตัวเอง ตอนนี้ก็มิได้ไม่เรียบร้อยนี่ เขามาดุนางทำไมกัน ก่อนที่จะวิ่งเข้ากระโจมไป ร่างใหญ่กระโดดลงจากม้าคู่ใจ ก่อนที่จะจูงมันไปมัดไว้อย่างที่เคยทำเป็นประจำ มือใหญ่เอื้อมไปหยิบหญ้าขนาดพอมือและยื่นให้มัน

"เจ้าเห็นแม่นางเยี่ยนฝางหรือไม่"

เสียงหนึ่งดังขึ้นขณะที่จ้าวเทียนหยางกำลังยืนให้อาหารม้า แต่ดูเหมือนว่าบทสนทนานั้นมาจากทหารกลุ่มหนึ่ง

"เห็นสิ ใบหน้านางงดงามมาก อีกทั้งรูปร่างยังใช้ได้อีกด้วย"

หนึ่งในทหารผู้นั้นเอ่ยตอบสหาย ร่างใหญ่ยังคงเงียบฟังพวกนั้นคุยกัน โดยที่ไม่ได้เปิดเผยตัวเอง

"ได้ข่าวว่านางเป็นคนของจวนจ้าว"

"เช่นนั้นนางก็เป็นคนของท่านแม่ทัพ"

"มิใช่ นางเป็นเพียงสตรีที่อาศัยอยู่ในเรือน มิได้มีความเกี่ยวข้องกับท่านแม่ทัพใดๆทั้งสิ้น"

"เช่นนั้นพวกเราก็มีโอกาสในตัวนางสิ ฮ่าๆ"

ทหารผู้นั้นเอ่ยด้วยท่าทีสนุกสนาน มือใหญ่กำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือดที่แขน ที่เขาไม่อยากให้มีสตรีเดินทางมาด้วยก็เพราะเหตุนี้

"เช่นนั้นให้ข้ามีสิทธิ์ในตัวพวกเจ้าก่อนดีหรือไม่"

จ้าวเทียนหยางเอ่ยเสียงเข้ม พลางเดินไปยังกลุ่มทหารที่จับกลุ่มคุยกันเมื่อสักครู่

"ทะ....ท่านแม่ทัพ"

เหล่าทหารเอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยท่าทีตกใจ รีบคุกเข่าไปที่พื้น เนื่องจากทุกคนรู้ดีว่าเรื่องนี้ถูกสั่งห้ามไม่ให้เกิดขึ้น มิว่าสตรีผู้นั้นจะเป็นใครก็ตาม เขารู้ว่าบุรุษพวกนี้จากบ้านมานาน บางก็จากคนรัก จากครอบครัว บุรุษก็ยังคงเป็นบุรุษล้วนมีความต้องการ และนั้นก็ไม่เว้นแม้แต่สตรีด้วยก็ตาม เพราะงั้นเวลามีสตรีร่วมเดินทางมาด้วย ถึงเขาจะห้ามมิให้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสตรีกับบุรุษ แต่บางคนถึงขั้นยอมสมัครมาคอยดูแลเรื่องต่างๆอย่างเต็มใจ เพราะจะได้อยู่ใกล้คนรัก

"พูดมา!"

จ้าวเทียนหยางเอ่ยสั่งเสียงเข้ม

"ข้าหัวหน้ากองสี่ขอรับ"

ทหารนายหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยเสียงติดๆขัดๆ เขาทำพลาดเสียแล้ว ก็ผู้ใดจะคิดว่าท่านแม่ทัพจะมาอยู่ที่กระโจมพักม้าได้

"ดี! ถอดถอนตำแหน่งเจ้า และส่งทหารกองสี่กลับเมืองหลวง รอรับโทษกับรองแม่ทัพซะ"

ชายหนุ่มเอ่ยสั่งเสียงเข้มก่อนที่จะเดินออกไป

"ขอรับ"

ทหารนายนั้นตอบรับอย่างว่าง่าย แม่ทัพจ้าวเป็นคนเด็ดขาด เรื่องเมื่อสักครู่เขาคงได้ยินหมดแล้วกระมัง เช่นนั้นก็ไม่มีอันใดให้แก้ตัวอีก ทำได้เพียงตอบรับอย่างว่าง่าย การขึ้นตำแหน่งหัวหน้ากอง ที่คอยนำทหารร้อยคนไม่ได้ง่ายเลย แต่ด้วยความสามารถของเขาอีกไม่นานคงกลับมายังที่เดิมได้

จ้าวเทียนหยางเดินมาที่กระโจมตนเอง ก็พบกับผู้ช่วยของเขาที่มายืนรออยู่หน้ากระโจมพร้อมแล้ว เนื่องจากช่วงนี้เป็นฤดูวสันต์ ฉะนั้นฝนที่ตกอาจทำให้เส้นทางนั้นเกิดความเสียหาย เพื่อเดินทางให้ไวที่สุด อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงเส้นทางอยู่ตลอดเวลา จึงมาเตรียมประชุมก่อนออกเดินทาง เยี่ยนฝางนางเองก็มาด้วย ถึงอย่างไรเสียนางก็ไม่ได้มีประโยชน์หรือผลเสียอันใด จะมาหรือไม่มาก็มิได้มีผู้ใดสนใจ ดวงตาคมเหลือบมองมาทางหญิงสาวชั่วขณะหนึ่ง เมื่อคิดถึงเรื่องที่ทหารพูดถึงนางเมื่อสักครู่ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอันใด เดินเข้าไปด้านในกระโจม ก่อนที่ผู้ช่วยเขาจะเดินเข้าไปตาม หญิงสาวมีท่าทีแปลกใจ เมื่อสักครู่ท่านแม่ทัพมองข้าเหมือนจะพูดอันใดสักอย่างใช่หรือไม่ หรือว่าข้าตาฝาดไปเองกัน

"เมื่อคืนนอนหลับสบายหรือไม่"

แต่นางยังไม่ทันได้เดินเข้าไปก็ถูกเสียงหนึ่งดึงตัวไว้เสียก่อน เยี่ยนฝางหันไปตามเสียงก็พบว่าเป็นผู้ใด เหตุใดเขาถึงได้ตามติดนางนัก งานของกรมโยธาไม่มีให้ต้องเตรียมแผนรับมือหรืออย่างไรกัน

"ตกลงเจ้ามาครั้งนี้เพราะอันใดกันแน่"

"แน่นอน ก็เพื่อนำความรู้มาช่วยเหลือชาวบ้านอย่างไรล่ะ"

ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยท่าทีภูมิใจ

"เอาความจริง"

"เฮ้อ~~~ ข้าเคยปิดเจ้าได้เสียที่ไหนกัน"

"พูดมา"

"หากข้ามิพูดแล้วเจ้าจะทำอันใดข้า"

มู่ป๋อเหวินเอ่ยอย่างยั่วโมโหนาง แต่ทันใดนั้นหญิงสาวก็สะบัดมือไปด้านหลังหวังจะทุบที่ไหล่ชายหนุ่ม แต่กลับถูกฝ่ามือใหญ่จับเอาไว้ได้ก่อนอย่างรู้ทัน มือเรียวอีกข้างก็ดันศอกไปด้านหลังอีกครา แต่ครั้งนี้ก็ถูกชายหนุ่มจับได้เช่นเคย

"เยี่ยนฝาง ข้าเป็นสหายเจ้ามากี่ปีแล้วกัน มิคิดจะเปลี่ยนกระบวนท่าอีกหรือ"

ตุบ! โอ๊ย~~~

เท้าเรียวกระทืบที่เท้าของมู่ป๋อเหวินอย่างเต็มแรง จนช่วยหนุ่มร้องออกมาเสียหลง เขาไม่ทันระวังหญิงสาวจริงๆ

"เจ้า!"

"เจ้าบอกให้ข้าเปลี่ยนกระบวนท่าเองนะ ทีนี้เจ้าจะบอกข้าได้หรือยังว่าเรื่องอันใด"

เยี่ยนฝางกอดอกมองชายหนุ่มที่ก้มลงไปกุมเท้าของตนเองที่พื้น แต่จังหวะนั้นเองกระโจมใหญ่ก็ถูกเปิดออกกว้าง และตามด้วยร่างของคนผู้หนึ่ง สายตาดุส่งมายังนางจนทำให้หญิงสาวหน้าเสีย นี่นางทำอันใดผิดอีกแล้วหรือ เหตุใดเขาถึงได้คอยแต่ดุนางอยู่เรือยเลย

"ทุกคนเก็บของ หลังทานอาหารเช้าเสร็จเตรียมเดินทางต่อได้"

"ขอรับท่านแม่ทัพ"

ทุกคนตอบรับคำพูดของชายหนุ่ม จ้าวเทียนหยางมองมาทางหญิงสาวพลางส่ายหน้า และเดินเข้ากระโจมตนเองไป หญิงสาวเองก็เช่นกันรีบเข้าไปเก็บข้าวของของตนเองทันที