ตอนที่ 11 ข้าบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ให้ระวัง

ซ่า~~

ครึ้ม! ครืน~

เสียงฝนและฟ้าร้องดังก้องไปทั่วท้องนภา อากาศวันนี้ฝนก็ตกเช่นเคย ระดับน้ำที่สะสมยังคงท่วมบ้านเรือน ถึงแม้ในหลายพื้นที่จะถูกระบายออกไปบ้างแล้ว แต่ทหารทุกคนก็ยังทำงานลำบาก พวกเขาต้องขุดคลองน้ำลึกให้ไหลมารวมกัน แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน เขื่อนกั้นน้ำเองก็ถูกซ่อมแซมไปได้เพียงสี่ในสิบส่วนเท่านั้น ทั้งที่ก็ผ่านไปกว่าหนึ่งเดือนแล้ว การทำงานล่าช้ากว่าที่ทุกคนคิดเอาไว้อย่างมาก วันนี้เยี่ยนฝางแต่งกายเยี่ยงบุรุษมาที่บริเวณซ่อมแซมเขื่อนเช่นกัน นางเข้าไปช่วยทหารลำเลียงก้อนหินอย่างมิกลัวความลำบาก หลังแก้รายงานให้ท่านแม่ทัพเสร็จ นางเองก็ไม่อยากทำตัวไร้ประโยชน์เช่นกัน

"เยี่ยนฝางเจ้ามาทำอันใดที่นี่"

มู่ป๋อเหวินเอ่ยถามหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจ เขารู้ว่านางทำได้ แต่งานพวกนี้มิใช่งานของสตรี ก่อนที่จะเดินไปรับหินจากทหารชายและส่งต่อไปให้หญิงสาว

"ข้าเบื่อๆหน่ะ เลยอยากมาช่วยทางนี้"

"แต่นี้งานมันหนักนะ ทั้งเหนื่อย ทั้งหนาว อีกทั้งยังอันตรายอีกด้วย"

ชายหนุ่มไม่เอ่ยเปล่า ถอดเสื้อคลุมของตนเองคลุมให้หญิงสาว

"ขอบใจเจ้ามาก"

หญิงสาวเอ่ยพลางรับก้อนหินมาและส่งต่อไม่หยุด

"ยินดีรับใช้ขอรับ คุณหนูเยี่ยนฝาง"

เขาเอ่ยหยอกล้อหญิงสาวอย่างที่เคยทำเป็นประจำ รอยยิ้มกว้างของชายหนุ่มประดับอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาเมื่ออยู่กับนาง มือหนายกขึ้นปาดเม็ดฝนที่ทำให้เส้นผมเปียกจนปิดใบหน้า

"สภาพเจ้าเช่นนี้หาดูยากยิ่ง คุณชายเช่นเจ้าก็ทำได้ด้วยหรือ"

"เป็นเช่นไร ข้าดูดีจนทำเจ้าตกตะลึงเลยใช่หรือไม่ ข้าขอเตือนไว้ก่อน ระวังจะตกหลุมรักข้าเข้าล่ะ"

เขาไม่เอ่ยเปล่าแต่ยังยกคิ้วข้างหนึ่งอย่างเจ้าเล่ห์ให้หญิงสาวอีกด้วย

"เช่นนั้นหรือ อย่างนี้น่าจะดูดีกว่า"

เยี่ยนฝางเอ่ยจบก็ป้ายโคลนที่หน้าชายหนุ่ม พร้อมหัวเราะร่าออกมาด้วยความพอใจ มู่ป๋อเหวินที่เห็นเช่นนั้นก็ป้ายโคลนที่หน้าหญิงสาวคืน ก่อนที่จะหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ หญิงสาวกำลังจะไปป้ายอีกครั้ง แต่ขณะนั้นจู่ๆก็มีหมวกสานมาสวมที่หัวเสียก่อน ปีกหมวกใหญ่เกินไปทำให้ปิดดวงตาบังการมองเห็น มือเรียวขยับหมวกให้เข้าที่ ก่อนจะเห็นว่าผู้ใดนำมาสวมให้ตน

"เอ่อ....ขอบคุณท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ"

นางเอ่ยขอบคุณเมื่อเห็นสายตาดุที่ส่งมาให้นางอย่างเคยเป็นประจำ ก่อนออกมาที่นี่นางไปหาท่านแม่ทัพที่กระโจมแล้ว พบว่าเขายังคงยุ่งกับรายงานกองโตเช่นทุกวัน เมื่อเห็นว่าตนไม่รู้จะทำอันใดจึงได้มาที่นี่

"อย่ามั่วแต่คุยเล่น ระวังหน่อย"

จ้าวเทียนหยางเอ่ยด้วยท่าทีไม่พอใจ ฝนก็ตกอีกทั้งด้านหน้าหญิงสาวยังเป็นแม่น้ำด้วย หากไม่ระวังจนเกิดอุบัติเหตุจะทำเช่นไร

"ข้าจะระวังให้มากเจ้าค่ะ"

จ้าวเทียนหยางที่เห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปที่กระโจมด้านใน มีหัวหน้ากรมโยธากำลังทำงานอยู่ เพื่อสอบถามเรื่องความคืบหน้า

ภายในกระโจม

"คารวะท่านแม่ทัพ"

ลู่จื่อหารเอ่ยทักทาย ก่อนจะนำแบบแผนในการซ่อมแซมเขื่อนกั้นน้ำมาให้เขาดู ทั้งคู่ปรึกษาหารือกันได้เพียงไม่นาน จู่ๆก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากด้านนอกกระโจม

........

"เยี่ยนฝาง อดทนไว้"

มู่ป๋อเหวินจับชายเสื้อคลุมที่หญิงสาวสวมเอาไว้แน่น แต่ยังหาจังหวะดึงนางไม่ได้เสียที เนื่องจากเสื้อคลุมผูกที่คอของหญิงสาวเอาไว้ กระแสน้ำพัดแรงมาก จนตัวนางท่อนล่างตอนนี้จมไปกับน้ำแล้ว

"แม่นางเยี่ยนฝาง เจ้าจะไม่ไหวแล้วปล่อยข้าเถิด มิเช่นนั้นท่านจะเป็นอันตรายไปกับข้า"

"ไม่ได้ เจ้าอย่าปล่อยมือจากข้านะ"

เยี่ยนฝางเอ่ยเสียงดัง ขณะที่มือข้างหนึ่งจับที่ก้อนหิน ส่วนมืออีกข้างจับที่มือของทหารนายนั้น ที่กำลังถูกกระแสน้ำพัดจนจมไปทั้งตัว เมื่อสักครู่เพียงเพราะไม่ระวัง ทำให้ทหารที่รับก้อนหินต่อจากนางเหยียบพลาดจนเกิดดินถล่ม เยี่ยนฝางที่ยืนอยู่ใกล้จึงได้คว้าแขนเขาเอาไว้และช่วยเหลือได้ทัน แต่เพราะร่างกายนางมิได้แข็งแรงเหมือนชายชาตรี ทำให้ไม่สามารถต้านทานกระแสน้ำเชี่ยวนี้ได้

"เยี่ยนฝาง มันอันตรายเกินไป"

ลู่ป๋อเหวินเป็นกังวลอย่างมากเมื่อเห็นว่าตอนนี้ไม่สามารถช่วยนางได้

จ้าวเทียนหยางรีบออกมาจากกระโจมทันทีด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ เขาทยานเหินขึ้น เท้าหนาทีบเข้าที่ก้อนหินใหญ่ และพุ่งตัวไปทั้งคนทั้งคู่ มือหนึ่งจับที่คอเสื้อของทหารนายนั้น ส่วนมืออีกข้างโอบที่เอวบางเข้าไปชิดตัว และทยานขึ้นมาบนบก ร่างสองร่างถูกปล่อยลงที่พื้นหญ้า

"ขอบคุณท่านแม่ทัพที่ช่วยชีวิตของรับ ขอบคุณแม่นางเยี่ยนฝาง"

ทหารนายนั้นที่ขึ้นมาได้รีบเอ่ยขอบคุณหญิงสาวจากใจจริง ก่อนที่จะมีเพื่อนทหารรีบเข้ามาพยุง

"เยี่ยนฝางเจ้าเป็นอันใดหรือไม่"

ลู่ป๋อเหวินรีบเข้ามาหาหญิงสาวทันที เขาคุกเข่าลงหนึ่งข้างเพื่อตรวจดูร่างกายของนาง ก่อนจะพบว่าที่ขอเท้าของนางมีเลือดออก

"เจ้าบาดเจ็บ"

สิ้นคำลู่ป๋อเหวิน ใบหน้าคมของคนที่ยืนอยู่ มองไปยังข้อเท้าของหญิงสาวตามคำพูดของชายหนุ่ม ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เท้าของนางคงติดอยู่ที่ซอกหินเป็นแน่ ตอนที่ดึงนางออกมา เป็นเพราะต้องแบกทหารอีกคน ทำให้เขาใช้แรงทั้งหมดดึงนางออกมาด้วยความเร็ว ทำให้หินบาดที่ขาของนางเข้า ใบหน้างามซีดลงเล็กน้อย เนื่องจากโดนฝนและรู้สึกเจ็บที่แผล

"ข้าบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ให้ระวัง"

เสียงเข้มเอ่ยดุนางอย่างทนมิได้ เยี่ยนฝางทำท่าจะเอ่ยแย้งแต่ก็รู้สึกว่าคงไม่ดีนักในสถานการณ์แบบนี้ เขาอยู่ต่อหน้าทหารมากมาย ไม่อยากทำให้เขาเสียหน้าต่อลูกน้อง

"นี่ไม่ใช่ความผิดของนางนะขอรับ เป็นเพราะนางจะช่วยผู้อื่นต่างหาก"

ลู่ป๋อเหวินที่ทนมิได้ รีบแก้ต่างแทนนาง

"ข้าพูดอยู่ตลอด จะช่วยผู้อื่นต้องประเมินความสามารถของตนเสียก่อน"

"ขออภัยเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ"

เยี่ยนฝางเอ่ยเสียงเบา สีหน้าของนางสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัดเพราะความรู้สึกผิด แต่ขณะนั้นเองหญิงสาวยังไม่ทันได้คิดอันใดไปมากกว่านี้ ก็ถูกร่างใหญ่อุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว จ้าวเทียนหยางมองร่างบางที่เขากำลังอุ้มด้วยใบหน้าดุเช่นเคยที่ทำเป็นประจำ และเดินเข้าไปที่กระโจมเล็ก และวางนางไว้ที่เก้าอี้ไม้ช้าๆ

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ"

นางเอ่ยขอบคุณเขาเสียงเบา นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ถูกตัวชายหนุ่มเลยก็ว่าได้ หากไม่ได้นับเหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้านี้ ได้อยู่ในอ้อมกอดท่านแม่ทัพมันดีจัง อบอุ่นเสียจนลืมเรื่องที่เกิดขึ้น ลืมว่าตนเองเจ็บไปหมดแล้ว เขาใส่ใจนางดีจนนางเองรู้สึกว่าตนฝันไปด้วยซ้ำ จ้าวเทียนหยางค่อยๆวางร่างบางลง สีหน้าของนางเหมือนกับเด็กน้อยถูกผู้ปกครองดุก็ไม่ปาน ท่านหมอเข้ามาทำแผลให้อย่างรู้หน้าที่ แต่ที่แปลกไปกว่านั้นคือท่านแม่ทัพยังไม่ยอมออกไป ยืนดูหมอทำแผลที่เท้าให้นางจนเสร็จ

"บาดแผลไม่ได้ลึกอันใด ทายานี่ทุกวันและระวังอย่าให้แผลโดนน้ำ ไม่กี่วันก็หายขอรับ"

"ขอบคุณท่านหมอเจ้าค่ะ"

"ไม่เป็นอันใด"

ท่านหมอเอ่ยจบก็หันมาคารวะท่านแม่ทัพและเดินออกไปจากกระโจม ร่างบางกอดตนเองมองชายหนุ่มที่ส่งสายตาดุมายังนางเช่นเคย มิรู้ว่าตนเองไปติดหนี้อันใดเขากันแน่ สายตาที่มองนางไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ล้วนเป็นเช่นนี้ทุกครา