บังเอิญเกินไปแล้ว

ซีซีเบิกตากว้างอย่างตกใจ นางหาเสื้อผ้าที่ดูว่าจะเหมือนคนที่นี่มากที่สุดแล้วแต่ยังโดนจับได้อีกหรือ

“ข้ามาจากที่อื่น มา มาเที่ยวเล่นเจ้าค่ะ ท่านไม่เป็นอันใด เช่นนั้น ข้าขอตัวก่อน” นางกลัวว่าจะถูกจับได้ จึงคิดที่จะเดินหนี

แต่ท้องเจ้ากรรมที่ดูของกินมาหลายร้านกลับร้องออกมาเสียก่อน

“เอ่อ...” นางก้มหน้าลงอย่างอับอาย รู้อย่างนี้กินของในมิติมาเสียก่อนก็ดี

“เช่นนั้นให้ข้าเลี้ยงอาหารเป็นการขอโทษดีหรือไม่”

“ไม่ ไม่ต้องเจ้าค่ะ เป็นข้าที่เดินไม่ดี สมควรจะเลี้ยงท่าน แต่ แต่ว่า” ซีซี เอามือป้องปากเอากระซิบบอกอี้เหลียงเสียงเบา “ข้าไม่มีเงินติดตัวเลยเจ้าค่ะ ไว้ครั้งหน้าหากพบท่านอีก ข้าจะเลี้ยงท่านก็แล้วกัน”

“ฮ่า ฮ่า” อี้เหลียงหัวเราะเสียงดังกับท่าทีที่ทำราวกับเป็นความลับของนาง

ซีซีมองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ เขาหัวเราะอะไร มีเรื่องอะไรที่น่าขำกัน

อี้เหลียงเห็นหน้าตาที่ใสซื่อของซีซี จึงได้กระแอมแก้เก้อที่เขาเสียมารยาทต่อหน้านาง

“เช่นนั้น ให้ข้าเลี้ยงก็แล้วกัน ครั้งหน้าเมื่อพบกันอีกครั้งเจ้าค่อยเลี้ยงตอบแทนข้าคือ”

“แต่ข้ายังไม่รู้จักชื่อ เอ่อ นางของท่านเลย”

“ข้าเหออี้เหลียง แล้วเจ้าเล่า นามอันใด”

ขนหัวของซีซีลุกชันเมื่อได้ยินชื่อของเขา อะไรจะบังเอิญเช่นนี้ ไม่คิดว่าจะพบเจอพระเอกในนิยาย นางจ้องมองใบหน้าของอี้เหลียงอย่างสนใจ นับว่ารูปงามไม่น้อย พระเอกก็เช่นนี้ ลูกรักนักเขียน

“มีอันใดหรือ”

“ไม่ ไม่เจ้าค่ะ เรียกข้าซีซีก็ได้เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นหรือ ซีซี ไปเถิด ด้านหน้ามีเหลาอาหารอยู่ไม่ไกลนัก”

นางเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย ถึงอย่างไรก็ไม่มีเงิน มีคนเลี้ยงข้าวก็ดีแล้ว อี้เหลียงยังนับเป็นผู้นำทางที่ดีคนหนึ่ง เมื่อเห็นว่าซีซีนางสนใจ อาหารที่ชาวบ้านนำมาขาย เขาก็หยุดพานางซื้ออย่างใจกว้าง

บนชั้นสองของโรงน้ำชา หลี่หยวนสังเกตเห็นคนทั้งคู่แล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าสตรีที่ยืนข้างอี้เหลียงที่กำลังสนทนากันอย่างสนุกสนานเป็นใคร

“คุณชายเหอ มากับผู้ใดกัน” หลี่หยวนเอ่ยขึ้น เพื่อดูท่าทีของเจียลี่

เป็นไปตามคาด นางลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างทันที เพื่อมองว่าคู่หมั้นของนางมากับสตรีจริงหรือไม่

เมื่อเห็นว่ามีสตรีที่งดงามไม่น้อยอยู่ข้างเขา ทั้งสองยังหัวเราะและส่งของว่างให้กันอย่างสนิทสนม เจียลี่ก็ลงไปที่ด้านล่างทันที หลี่หยวนยกยิ้มอย่างชอบใจ เขาจะไม่ตามไปดูเรื่องสนุกได้อย่างไร

เจียลี่เดินเข้ามาหาทั้งคู่ พร้อมทั้งกระชากแขนของซีซีอย่างแรงจนนางเกือบจะล้มลง

“โอ๊ยย” นางร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เพราะเจียลี่จงใจที่จะใช้เล็บจิกลงไปที่แขนของนางด้วย

“ลี่เออร์เจ้าทำอันใด” อี้เหลียงเดินเข้ามาขวางตรงหน้าของซีซีทันที เขามองที่แขนของนางอย่างเป็นห่วง เมื่อนางเปิดแขนเสื้อออกดูเขาก็ต้องตกใจ เมื่อรอบเล็บยาวไม่น้อยปรากฏที่แขนขาวของนาง

“ท่านเป็นใคร เหตุใดถึงมาทำร้ายข้าเช่นนี้” ซีซีเอ่ยถามอย่างไม่ยอม

“ข้าเป็นคู่หมั้นของพี่เหลียงแล้วเจ้าเล่าสตรีหน้าไม่อาย เจ้ากำลังทำอันใดอยู่” นางกรีดร้องออกมาเสียงดัง ชาวบ้านเริ่มจะหันมาสนใจทั้งสามในตอนนี้

เป็นอีกครั้งที่ซีซีนางขนหัวลุกชัน อะไรมันจะบังเอิญเช่นนี้

“ในเมื่อคู่หมั้นของท่านมาแล้ว ท่านก็ไปกับนางเถิด” ซีซีหันไปบอกอี้เหลียง นางจึงคิดจะเดินหนีออกมา

“ซีซีประเดี๋ยว” อี้เหลียงเอ่ยรั้งนางไว้ หลี่หยวนคิ้วกระตุก เมื่อได้ยินชื่อของสตรีที่อยู่ข้างกายของอี้เหลียง

“นางเป็นสหายข้า นางมิได้ทำอันใดผิด” ซีซีถอนหายใจออกมา แทนที่จะปล่อยนางไปดีๆ กลับดึงนางมาให้เจียลี่อยากจะข่วนหน้านางอีก

“ซีซี” หลี่หยวนเอ่ยเรียกนางในใจ

ซีซีนางหันไปมองรอบๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกภายในหัวของนาง แต่นางไม่รู้ว่าหลี่หยวนอยู่ที่ใด คือนางไม่รู้ถึงใบหน้าของเขา ต่อให้เดินมาอยู่ต่อหน้านาง นางก็ไม่รู้อยู่ดี

“หลี่หยวน ท่านว่างแล้วหรือ” นางเอ่ยตอบในใจกลับไป

หลี่หยวนจ้องมองใบหน้าของซีซีอย่างประหลาดใจ นางมีตัวตนจริงๆ ที่สามารถออกมาภายนอกได้ แต่เหตุใดนางไม่บอกเรื่องนี้กับเขา

“ซีซี ข้าขออภัยเข้าด้วย เจ็บมากหรือไม่ ครั้งนี้ข้าไม่อาจพาเจ้าไปกินอาหารได้แล้วไว้ครั้งหน้าข้าขอแก้ตัว” อี้เหลียงรีบเดินเข้ามาหาซีซีแล้วบอกกล่าวนางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพาเจียลี่กลับไปส่งนางที่จวน

“ตามข้ามา” หลี่หยวนเดินมาหยุดตรงหน้าของซีซี แล้วพูดด้วยเสียงเหยียบเย็น จนนางต้องหดหัวลงอย่างหวาดกลัว