ท่านเข้ามาได้อย่างไร

หลี่หยวนบอกกล่าวมารดาเรื่องที่จะพาซีซีมาอยู่ที่เรือน ทั้งยังขอให้มารดาอย่าได้ทำให้ซีซีนางอึดอัดอีกด้วย

“เหอะ เจ้าพาสตรีกลับมาที่เรือน แม่จะสงสัยมิได้เลยรึ”

“ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น ท่านแม่เอ่ยถามเรื่องของนางได้ แต่นางเป็นสหายของข้าจริงขอรับ ทั้งนางยังไม่มีเรือนให้กลับ ข้าจำต้องพานางกลับมาอยู่ด้วยก่อน”

“แล้วนางมาจากที่ใด บิดามารดาของนางอยู่ที่ใด”

“ที่อยู่ของนางอยู่ไกลนัก ทั้งยังมิมีทะเบียนเรือน เมื่อใดที่ข้าช่วยจัดการเรื่องนี้ให้นาง ก็จะพานางไปหาเรือนอยู่ขอรับ”

“ตามใจเจ้า ที่แม่ห่วง เพราะนางเป็นสตรี มาอยู่ในเรือนเช่นนี้ ผู้อื่นรู้ย่อมเข้าใจนางผิด มิใช่เจ้าที่จะเสีย แต่เป็นนางต่างหาก” จางซินเสี่ยงถลึงตามองบุตรชายอย่างไม่พอใจ

แต่เมื่อทั้งสองได้กลิ่นอาหารออกมาจากห้องครัว ทำให้ทั้งสองหยุดการสนทนาลง ต้องหันไปมองที่ครัวอย่างสนใจ

หลี่หยวนลุกขึ้นไปดูซีซี เพื่อดูว่ามีสิ่งใดที่ช่วยเหลือนางได้บ้าง

“ท่านมาพอดี ช่วยข้ายกออกไปด้านนอกหน่อย” ใบหน้าของซีซีเต็มไปด้วยเขม่าของขี้เถ้าเต็มไปหมด

“เจ้าไปล้างตัวก่อนดีหรือไม่”

“แต่ข้า ไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยน ประเดี๋ยวกินข้าวเสร็จข้าจะเข้าไปนอนในมิติ” ซีซีนางคิดไว้แล้ว เพราะอย่างไรอยู่ในเรือนของผู้อื่นนางก็ไม่สะดวกที่จะทำอันใดนัก

“ไม่ต้อง ประเดี๋ยวใช้เสื้อผ้าของมารดาข้าก่อน”

ซีซีมองหลี่หยวนอย่างไม่เข้าใจ แต่นางไม่คิดจะตอบรับ ถึงอย่างไรนางจะเข้าไปเขาจะทำอย่างไรได้

ซีซีนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับสองแม่ลูก หลี่หยวนจึงได้รู้ว่าที่นางเคยพูดไว้ว่านางทำอาหารอร่อย นับว่านางพูดไว้ไม่มีผิด

จางซินเสี่ยงก็กินอาหารให้เพิ่มมากกว่าเดิมถึงหนึ่งชาม ซีซีเดิมนางก็ไม่ใช่คนเยอะอยู่แล้ว นางจึงได้อิ่มกว่าทั้งสองคนแม่ลูก

“อิ่มแล้วหรือ” หลี่หยวนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“อืม” นางดื่มน้ำแล้วพยักหน้ารับ

หลี่หยวนเห็นมารดากินอิ่มเรียบร้อยแล้ว เขาจึงกินในส่วนที่เหลือทั้งหมดจนไม่เหลือเลย

“ซีซี เจ้าไปอาบน้ำก่อนเถิด” จางซินเสี่ยงเอ่ยบอกนาง เพราะเรื่องล้างจานเดิมก็เป็นหน้าที่ของหลี่หยวนอยู่แล้ว

“เจ้าค่ะ เอ่อ ห้องข้าอยู่ไหนเจ้าคะ” นางยิ้มให้จางซินเสี่ยง

“ข้าจะพาไป” จางซินเสี่ยงกำลังจะเอ่ยปากบอกให้ซีซีไปนอนที่ห้องของนาง แต่บุตรชายดึงแขนของนางพาเดินไปที่ห้องของเขาแล้ว

แล้วจะให้นางเชื่อได้อย่างไรว่าทั้งสองเป็นสหายกัน

“เจ้าพักในห้องนี่ ส่วนข้าจะไปนอนข้างนอก”

“เอ่อ ไม่ ไม่ต้อง” ซีซีกำลังจะบอกว่านางจะไปนอนในมิติ แต่หลี่หยวนก็เดินออกจากห้องไปเสียก่อน

นางได้แต่สำรวจภายในห้องอย่างสนใจ ในห้องมีเพียงแค่เตียงกับโต๊ะเล็กๆ ริมหน้าต่าง เรียบง่าย สะอาด ไม่มีกลิ่นเหม็นอับสักนิด

ซีซีกำลังจะกลับเข้าไปในมิติ นางจึงไม่ทันมองว่าหลี่หยวนกำลังเดินกลับเข้ามาในห้อง เพื่อนำเสื้อผ้าของมารดามาให้นาง

นางจึงไม่รู้ว่าตอนที่นางเข้ามาในมิติ หลี่หยวนเขาก็ได้เข้ามากับนางด้วย เมื่อเข้ามาถึงนางที่เหม็นกลิ่นเหงื่อจนทนไม่ไหว ก็รีบเข้าไปอาบน้ำ

ส่วนหลี่หยวนได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง ทุ่งกว้างที่มีทั้งแปลงสมุนไพรหลากหลายอย่าง ผัก ผลไม้ที่ขึ้นอยู่เต็มไปหมด

ทั้งเรือนที่รูปทรงประหลาด อีกด้านเหมือนจะเป็นร้านค้าหลายชั้น แต่ก็บอกไม่ถูกว่าใช่หรือไม่

ด้านข้างมีบ่อน้ำกว้างที่มีศาลารูปร่างแปลกตา ทั้งดอกไม้ที่บานส่งกลิ่นหอมอยู่รอบด้าน

ซีซีนางอาบน้ำอย่างสบายใจ และออกมานั่งที่หน้าคอมเพื่อดูว่ามีข้อความใดส่งถึงนางหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีจึงคิดจะไปที่ห้างสรรพสินค้า เพื่อดูเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ที่จะนำติดตัวออกไปก่อนบางส่วน

“เฮ้ยยย ท่านเข้ามาได้อย่างไร” เมื่อเดินออกมาจากห้องก็พบหลี่หยวนที่ยืนอยู่หน้าบ้านพักของนาง

เมื่อเห็นสายตาของหลี่หยวนที่มองมาที่นางอย่างแฝงความหมาย ซีซีก็ก้มลงมองเสื้อผ้าของนาง ก็เพิ่งจะรู้ว่าในตอนนี้นางอยู่ในชุดนอน ทั้งยังไม่ได้สวมชุดชั้นในอีกด้วย

“กรี๊ดดดด”

นางวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว และรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เรียบร้อยก่อนจะออกมาด้านนอก เพื่อส่งหลี่หยวนกลับออกไปด้านนอก

“เอ่อ ท่านเข้ามาได้อย่างไร” นางเหลือบตามองหลี่หยวนอย่างเขินอาย เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อครู่

“ข้าไม่รู้ว่าเข้ามาได้อย่างไร เพียงจะนำของเข้ามาให้เจ้าในห้อง รู้ตัวอีกครั้งก็เข้ามาอยู่ด้านในนี่เสียแล้ว”