ตอนที่ 4 เรือนมะลิของข้าวโพด

ระหว่างการเดินทางคนที่ตื่นตาตื่นใจที่สุดเห็นจะเป็นใครไม่ได้นอกจากข้าวโพด ถึงจะเกิดที่เชียงใหม่แต่ข้าวโพดก็ไปโตที่บ้านฝั่งพ่อที่จังหวัดแถวภาคกลาง และไปอยู่กรุงเทพเสียเป็นส่วนมากนานๆ จะมาเยี่ยมมาหายายบุปผาที่เชียงใหม่ที มาแล้วก็ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหน การได้เห็นวิวทิวทัศน์ที่เขียวชะอุ่มเต็มไปด้วยต้นไม้สองข้างทาง มองข้างหน้ามีภูเขาอยู่เบื้องหน้าตัดกับท้องฟ้าสีครามมีเมฆสีขาวประดับเหมือนปุยนุ่นสำหรับข้าวโพดแล้วมันเป็นอะไรที่สวยงามเหมาะแก่การท่องเที่ยวมาก ไม่คิดเลยว่าที่เมืองไทยจะมีวิวสวยๆ แบบนี้ให้ดูนึกว่าจะมีแค่ที่เมืองนอกที่ข้าวโพดเคยดูในยูทูป

ท่าทางตื่นเต้นของข้าวโพดสร้างความเอ็นดูให้กับแม่เลี้ยงกานดามาก ใบหน้าเล็กทั้งสวยทั้งน่ารักนั่นเกาะกระจกมองทิวทัศน์ตลอดเวลา บางครั้งก็ผละออกมายิ้มและถามผู้เป็นยาย ความออดอ้อนของข้าวโพดที่ต่อทำกับยายมันทำให้แม่เลี้ยงคิดว่าถ้าไปอ้อนกับพี่บลูลูกชายผู้ท่าเยอะของนางจะเป็นอย่างไร แค่คิดแม่เลี้ยงก็แอบยิ้มหลุดหัวเราะออกมาคนเดียว

“เป็นอะไรคุณอยู่ๆ ก็หัวเราะ” พ่อเลี้ยงธนาถามภรรยาเมื่ออยู่ๆ อีกคนก็ยิ้มและหัวเราะออกมาคนเดียว เขากับภรรยานั่งเบาะหลังสุดเลยทำให้มองเห็นทุกคน ส่วนตรงกลางก็เป็นสองยายหลานเบาะด้านหน้าเป็นลุงกับหลานสองคน

“เปล่าๆ ค่ะ ดาแค่คิดอะไรเพลิน” แม่เลี้ยงตอบสามี ก่อนที่จะโดนคนเป็นสามีแอบหอมแก้ม

“คิดอะไรซุกซนหรือเปล่าเนี่ย หือ”

“บ้า ใครจะไปคิดล่ะ มีแต่คุณนั่นแหละ” แม่เลี้ยงกระซิบสามีเบาๆ

“ป๊ะบลู ใกล้ถึงยังฮะ” เสียงเล็กๆ ของน้องบูมถามคนเป็นลุง หลังจากที่นั่งมานานพอสมควร

“ทำไมครับลูก” เสียงคนเป็นลุงถาม แต่คนที่เงี่ยหูฟังเจ้านายคนใหม่คุยกับเด็กน้อยแอบหมั่นไส้อยู่นิดๆ พอพูดกับลูกเสียงสองเสียงสามเชียว ทีกับเราหน้าบึ้งเสียงเข้ม

“น้องบูมเมื่อยแล้วครับ น้องบูมอยากเจอสีนวล” เด็กชายตัวน้อยพูดถึงลูกม้าที่ตัวเองเคยเห็นตอนมากับคุณตาเมื่อครั้งก่อน

“อีกแป๊บนะครับลูก” เสียงทุ้มบอกเด็กชายก่อนที่จะก้มลงหอมหัวทุยเล็กนั่น

“เย้ๆ ถึงสักที น้องบูมจะหาสีนวล”

เสียงน้องบูมดังขึ้นหลังจากที่รถจอดสนิท ที่หน้าบ้านไม้สักหลังใหญ่ มองบริเวณรอบๆ เขียวสุดลูกหูลูกตา หน้าบ้านมีต้นกุหลาบออกดอกสีขาวสีแดงชูช่ออยู่ พอทั้งหมดลงจากรถก็มีแม่บ้านรุ่นใกล้เคียงกับป้าบุปผาและวัยรุ่นมายืนต้อนรับ

“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง สวัสดีค่ะแม่เลี้ยง” ป้าแม่บ้านยกมือไหว้เจ้านายทั้งสองพลอยทำให้หญิงสาวที่มายืนอยู่ด้วยยกมือไหว้ตาม ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่พ่อเลี้ยงหนุ่มพร้อมกับส่งยิ้มตาสายตามองร่างสูงหยาดเยิ้ม

“หวัดดีค่ะป้าชุม ไม่เจอกันนานเลยสบายดีนะคะ แล้วนี่ใครกันล่ะเนี่ย” แม่เลี้ยงกานดาทักทายประชุมแม่บ้านที่ดูแลความเรียบร้อยรวมทั้งอาหารการกินของบ้านไม้สักที่ไร่ชาแห่งนี้ พร้อมกับถามแม่บ้านเมื่อเห็นสาวสวยวัยรุ่นแต่งเนื้อแต่งตัวด้วยเสื้อผ้ารัดรูปตัวน้อยเปิดเผยให้เห็นผิวขาวๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ ป้าประชุม แต่ส่งยิ้มหวานมาให้ลูกชายของนาง

“เอ่อ นี่ทับทิมหลานสาวของดิฉันเองค่ะแม่เลี้ยง เพิ่งมาอยู่ใหม่ไม่ถึงเดือนค่ะ นังทับทิมนี่แม่เลี้ยงกานดากับพ่อเลี้ยงธนา ท่านเป็นคุณพ่อกับคุณแม่ของพ่อเลี้ยงกิตติภูมิไหว้ท่านซะซิ” ป้าประชุมบอกหลานสาวที่เอาแต่ส่งสายตาชื่นชมเปิดเผยให้พ่อเลี้ยงหนุ่ม ที่มันใฝ่ฝันอยากจะเป็นเมียเค้า ทำให้สาวเจ้าได้สติก่อนจะยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่ เอ่อพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงค่ะ” ทับทิมแกล้งพูดผิดเพื่อให้ผู้ใหญ่ทั้งสองเอ็นดูและอนุญาตให้ตัวเองเรียกคุณพ่อคุณแม่ได้ เพราะเธอเชื่อว่าความสวยของเธอทำให้ผู้พบเห็นเอ็นดูและหลงใหลได้เสมอ

“เอ่อ หวัดดีจ่ะหนู พากันเข้าบ้านเถอะลูกแดดเริ่มร้อนแล้วเดี๋ยวน้องบูมเป็นไข้” แม่เลี้ยงกานดาหาสนใจหญิงสาวอีกไม่ ดูก็รู้ว่าหญิงสาวอยากจะมาทอดสะพานเข้ามาเป็นลูกสะใภ้ของเธอ เลยหาข้ออ้างเข้าบ้านไปไม่อยากพูดด้วย กิตติภูมิเลยได้แต่อุ้มน้องบูมตามคนเป็นพ่อและแม่ไป ส่วนยายบุปผากับข้าวโพดสองคนยายหลานก็เดินตามนายจ้างเข้าไปอีกที

“นี่พี่บลู ให้คนจัดที่พักให้น้องข้าวโพดหรือยังลูก” แม่เลี้ยงถามลูกชายในขณะที่นั่งพักอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก

“เตรียมไว้แล้วครับคุณแม่ อยู่ที่บ้านพักคนงานหลังเดิมที่ผู้ช่วยคนก่อนอยู่ครับ” เสียงลูกชายบอก ทำเอาผู้เป็นแม่หันขวับไม่ชอบใจทันที ก่อนที่จะพูดเสียงดังกับลูกชาย

“ได้ยังไงพี่บลู ให้น้องไปพักที่นั่นได้ยังไง แม่ไม่ยอมนะ จัดห้องให้น้องพักที่บ้านไม้สักนี่เลย”

“แต่มันไม่มีห้องว่างแล้วนะครับคุณแม่”

“ก็ให้นอนห้องที่ทำไว้ให้น้องบูมหรือไม่อย่างนั้นก็นอนห้องเดียวกับลูกเลือกเอาจะเอายังไง” คนเป็นแม่เริ่มใช้อำนาจบังคับลูกชายอีกครั้ง ทำให้คนเป็นลูกเหลือบมองไปยังลูกจ้างกิตติมศักดิ์ทันที

“เอ่อ คุณป้าครับ ให้ข้าวโพดพักที่บ้านพักที่พ่อเลี้ยงจัดไว้ดีกว่าครับ จะได้ไม่เป็นที่ครหาเพราะข้าวโพดก็เป็นแค่ลูกจ้างเป็นคนงานเหมือนกัน เดี๋ยวคนอื่นหาว่าพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงลำเอียงนะครับ” เจ้าของเสียงใสบอกกับแม่เลี้ยงกานดาทันทีเพราะถ้าจะให้เขามาพักบ้านเดียวกันกับคนหน้ายักษ์เหมือนคนท้องผูกไม่ถ่ายมาหลายวันแบบนี้เขาขออยู่คนเดียวที่บ้านพักคนงานดีกว่าสบายใจกว่า

“ไม่ได้ลูก หนูข้าวโพดจะไปอยู่แบบนั้นไม่ได้ป้าเป็นห่วง อีกอย่างหนูจะได้มาช่วยงานพี่บลูด้วยเผื่องานไม่ลงตัวต้องทำต่อเนื่องตอนกลางคืนอีก” แม่เลี้ยงค้านทันที งานอะไรวะต้องทำตอนกลางคืนกิตติภูมิได้แต่งงที่แม่ตัวเองพูด

“เอ่อ….”

“งั้นให้หนูข้าวโพดพักที่เรือนมะลิดีไหมคุณ”

พ่อเลี้ยงธนาเสนอขึ้น คำพูดของพ่อเลี้ยงธนาทำให้แม่เลี้ยงกานดาหันขวับมามองหน้าสามีทันทีอย่างถูกใจ เพราะเรือนมะลิที่พ่อเลี้ยงพูดถึงเป็นบ้านไม้สักที่ลูกชายนางหวงมากและเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง และอยู่เป็นสัดส่วนในเขตของบ้านใหญ่ไม่ไกลจากบ้านไม้สักหลังใหญ่นี้และไม่ได้อยู่ในส่วนของบ้านพักคนงานเลย

“งั้นเอาแบบนั้นก็ได้เผื่อหนูข้าวโพดอยากมีความเป็นส่วนตัว” แม่เลี้ยงเห็นด้วยทันทีถ้าเป็นเรือนมะลิหลังนั้น ทำให้ข้าวโพดโล่งอกทันทีที่แม่เลี้ยงเปลี่ยนใจ ส่วนคนเป็นลูกก็โล่งอกถึงแม้จะหวงบ้านหลังนั้นแต่ก็ดีกว่าให้คนงานมาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน เดี๋ยวเสียการปกครองหมด แค่นี้ก็มีอภิสิทธิ์เหนือคนงานคนอื่นแล้ว

“ป้าชุมเดี๋ยวให้ใครก็ได้เอากระเป๋าของคุณข้าวโพดไปเก็บที่เรือนมะลิหน่อย” แม่เลี้ยงกานดาบอกป้าประชุมทันทีที่อีกคนเอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟพร้อมกับหลานสาว

“คุณป้าครับ ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวข้าวโพดเอาไปเก็บเองก็ได้ ขอเพียงแค่บอกทางและพาข้าวโพดไปก็ได้ นะครับถือว่าข้าวโพดขอร้อง” ร่างบางอ้อนแม่เลี้ยงกานดาเพราะตัวเองก็เป็นแค่ลูกจ้างเหมือนกันไม่อยากเอาเปรียบใคร คนที่โดนคนหน้าหวานตกรีบตามใจหนูข้าวโพดว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอทันที

“งั้นไม่เป็นไรป้าชุม คุณข้าวโพดเขาบอกจะเอาไปเอง ข้าวโพดลูกไปกับป้าป่ะไปดูห้องพักและเอากระเป๋าไปเก็บกัน พี่บลูลุกขึ้นเป็นเจ้าบ้านที่ดีหน่อย เดินนำหน้าพาน้องกับแม่ไปดูบ้านกันว่าขาดเหลืออะไร ป่ะป้าผาเราไปดูบ้านมะลิของน้องข้าวโพดกัน” แม่เลี้ยงกานดายกบ้านมะลิให้ข้าวโพดเสร็จสรรพ

“พี่ข้าวโพดคนสวย น้องบูมไปด้วยครับ” เด็กชายตัวน้อยรีบเสนอตัวไปด้วยทันที มองข้าวโพดอย่างอ้อนๆ เพราะพี่ข้าวโพดหน้าตาสวยเหมือนม๊าบอมของตัวเอง

“งั้นก็ไปกันหมดเลยนี่แหละ เสร็จแล้วจะได้พาน้องบูมไปเล่นกับสีนวล” พ่อเลี้ยงธนาลุกขึ้นหลังจากออกความเห็น ทั้งหมดเลยพากันลุกขึ้นทยอยเดินตามพ่อเลี้ยงออกไป โดยที่ร่างบางของข้าวโพดลากเอากระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้ของตัวเองไปด้วย

บ้านมะลิที่ข้าวโพดจะได้มาพักอาศัยในช่วงที่ทำงานให้กับพ่อเลี้ยงกิตติภูมินั้น อยู่ไม่ไกลจากบ้านไม้สักเดินไม่กี่นาทีก็ถึง เป็นบ้านไม้สักขนาดไม่เล็กมากมีสองชั้นอยู่บนเนินเขา ด้านนอกตัวบ้านต่อเป็นระเบียงไม้ไว้สำหรับนั่งพักผ่อนรับอากาศเย็นๆ เข้าไปข้างในบ้านชั้นล่างแบ่งเป็นโซนเล็กๆ ทั้งห้องนั่งเล่น โซนห้องครัวและห้องอาบน้ำแยกกันไว้ชัดเจนเป็นสัดเป็นส่วน แล้วก็เป็นบันไดไม้ที่ทำเป็นบันไดวนขึ้นไปสู่ชั้นสองของบ้าน ชั้นสองที่เป็นแค่ห้องนอนโล่งๆ ขนาดใหญ่ห้องเดียว มีเตียงหลังใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางและมีตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่อยู่มุมห้องพร้อมทั้งโต๊ะเครื่องแป้ง ถ้านอนอยู่บนเตียงหันไปปลายเตียงก็จะเห็นเป็นกระจกใสใช้มองทิวทัศน์และบรรยากาศด้านนอกซึ่งเป็นหุบเขาสีเขียวตอนนี้ยังมีหมอกสีขาวปกคลุมอยู่มันสวยงามถูกใจข้าวโพดมาก รอบๆ ตัวบ้านได้กลิ่นดอกมะลิส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมาตามสายลมตลอด เพราะรอบตัวบ้านล้อมรอบไปด้วยต้นดอกมะลินี่เองถึงได้ชื่อว่าเรือนมะลิ