สั่งทำตู้ขนมปัง

เช้าวันต่อมา

อันเล่อลุกขึ้นมาเตรียมอาหารไว้ในลูกแต่เช้า โดยมีจือหยวนเดินลงมาจากด้านบนด้วย วันนี้เรี่ยวแรงของจือหยวนเริ่มคงที่แล้ว ขาทั้งสองข้างสามารถลุกเดินได้โดยที่ไม่ต้องมีอะไรช่วยพยุง

"แม่จ๋า น้องตื่นแล้ววว"

ขณะที่อันเล่อกำลังทำซักผ้าตากอยู่หลังบ้าน จือหยวนที่อยู่ใกล้กว่าจึงรีบเดินขึ้นไปหาลูกน้อยด้วยความเป็นห่วง ค่ำคืนที่ผ่านมาพวกเขาเพิ่งกำชับกับลูก ๆ ว่าห้ามเดินลงบันไดเอง ต้องตะโกนเรียนพ่อแม่ให้ขึ้นไปรับเท่านั้น

"เสี้ยงจือรอเดี๋ยวนะลูก พ่อกำลังขึ้นไปรับ"

หนูน้อยตาเป็นประกายเมื่อเห็นพ่อเดินขึ้นบันไดไปรับ ทั้งที่เมื่อวานพ่อยังหัดเดินกับเธออยู่แท้ ๆ สงสัยเป็นเพราะพ่อได้ยาดีจากจุมพิตของเธอ

"หู้วว พ่อจ๋าเดินได้แล้วเหรอ ฮะ ฮะ เพราะน้องแน่ ๆ เลย จุ๊บของน้องเป็นยาวิเศษ มา ๆ น้องจาจุ๊บให้อีกที จูจุ๊บบบ!  ฮะ ฮะ"

"อั๊ยหยา! น้องมาจุ๊บพ่อ น้องแปรงฟันรึยังครับ แล้วพี่ชายตื่นรึยัง"

คนเป็นพ่อทำท่าหวาดกลัวลูกสาวตัวน้อยที่มีคราบน้ำลายอาบแก้ม แต่สุดท้ายก็ยอมให้ลูกดึงตัวไปหอมแก้มแต่โดยดีจนหนูน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ

"พี่ใหญ่ยังมะตื่นหรอก นอนค๊อกฟี่ อย่างนี้เลย"

"งั้นพ่ออาบน้ำให้น้องก่อนดีไหม ดูซิว่าวันนี้แม่เตรียมชุดสวยไว้ให้น้องรึเปล่า"

"เย้ อาบ ๆ "

สองพ่อลูกเดินหายเข้าไปในห้องนอนไม่นาน ก็กลับออกมาเข้าห้องน้ำด้วยผาผืนน้อยที่พันรอบตัวเสี้ยงจือ แต่ไม่นานเสี้ยงใจ๋ก็ตามออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน

"นั่งในกะละมังแล้วถูกสบู่ดี ๆ ลูก เดี๋ยวพ่อจะช่วยอาบให้ทีละคน"

"พ่อหายดีแล้วเหรอครับ ทำไมหายเร็วจัง?"

จือหยวนมองหน้าเสี้นงใจ๋ด้วยรอยยิ้ม ลูกของเขาเป็นคนช่างสังเกตและรู้จักคิดวิเคราะห์พอสมควร

"พ่อหายแล้วครับ ถึงจะยังไม่หายดีแต่ก็พอจะเดินได้แล้ว เรามาอาบน้ำกันเถอะนะ อีกเดี๋ยวแม่ต้องออกไปสั่งทำตู้กระจกแล้วนะ"

พูดคุยกันรู้เรื่องแล้วเด็ก ๆ จึงเร่งมืออาบน้ำโดยมีพ่อช่วยดูแลอยู่ตลอด กระทั่งถึงตอนไปใส่เสื้อผ้าจึงพบว่าวันนี้อันเล่อจัดชุดให้ลูกน้อย เป็นชุดคู่ลายพี่หมีเสื้อสีเหลืองกางเกงสีน้ำตาลเข้าคู่กัน

"จือจือนั่งนิ่ง ๆ นะ พ่อจะทำผมให้น้อง รับรองว่าน้องต้องน่ารักมากแน่ ๆ"

"ใจ๋ใจ๋หล่อแล้ว ไม่ต้องทำผมนะคับพ่อ แม่บอกให้ทาครีมแบบนี้ ตามด้วยทาแป้ง แล้วก็หวีผม แค่นี้ก็หล่อระเบิดแล้วครับ ฮะ ฮะ ฮะ"

จือหยวนทั้งรู้สึกดีและมีความสุข เขาต้องไปทำงานต่างเมืองจนพลาดช่วงเวลาที่จะได้เห็นลูกเติบโต แต่วันนี้เขามีโอกาสแล้ว จึงไม่คิดจะพลาดสักนาทีที่จะได้ทำกิจกรรมร่วมกัน

"เอาล่ะ เสร็จแล้ว เราลงไปข้างล่างกันเถอะ เดิมตามหลังพ่อลงมานะ จำไว้ว่าสองมือต้องจับราวบันไดตลอดเข้าใจไหม?"

"น้องเข้าใจแล้วค่า"

"คับพ่อ"

สามคนพ่อลูกพากันเดินลงบันไดมาอย่างระมัดระวัง ไม่นานก็ถึงชั้นล่างที่แม่กำลังตักข้าวรอทุกคนอยู่

"มากินข้าวเร็วเข้า อีกเดี๋ยวแม่ต้องไปสั่งทำตู้กระจก ลูกต้องอยู่เฝ้าร้านกับพ่อรู้ไหม? ช่วยกันดูแลพ่อด้วยนะ"

"พี่ว่าให้เสี้ยงใจ๋ไปเป็นเพื่อนเธอดีกว่า พี่อยู่กับเสี้ยงจือได้"

"เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ"

"เสี้ยงใจ๋ขยับมาใกล้ ๆ พ่อ"

พอลูกชายได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินเข้าไปหาพ่อทันที สองพ่อลูกกระซิบกระซาบดูมีลับลมคมใน ก่อนจะแยกย้ายกันไปนั่งประจำที่แล้วลงมือกับโจ๊กหมูใส่ไข่ใส่กุ้งตัวโต ๆ ที่ผู้เป็นแม่ลุกมาทำให้แต่เช้า

30นาทีต่อมา

อันเล่อพาเสี้ยงใจ๋ปั่นจักรยานไปทางคิวรถสองแถว เพื่อไปหาร้านทำตู้ตามที่จือหยวนบอก ระหว่างทางเธอจึงลองถามลูกชายถึงเรื่องที่คาใจอยู่

"เสี้ยงใจ๋ ลูกบอกแม่ได้ไหมว่าพ่อพูดอะไรกับลูกตอนอยู่ที่โต๊ะกินข้าว"

"อ๋อ พ่อบอกว่าให้ดูแลแม่ให้ดี อย่าให้ผู้ชายเข้าใกล้แม่คับ"

"อิตาบ้า เรื่องแบบนี้ก็ต้องใช้ลูกด้วยเหรอ"

ปากแสร้งบ่นแต่ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มีเพียงเสี้ยงใจ๋เท่านั้นที่ไม่รู้ว่ามารดาหมายถึงอะไร

เนื่องจากยังเป็นเวลาเพียง 7 โมงครึ่ง อากาศจึงยังไม่ร้อนมาก ถึงจะมีผู้คนพลุกพล่านแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาในการเดินทางของสองแม่ลูก ไม่นานพวกเขาก็มาถึงปลายทางที่ตั้งใจไว้

"ค่อย ๆ ลงนะลูก"

"คับ"

สองคนแม่ลูกจอดจักรยานที่หน้าร้านทำตู้ เจ้าของร้านที่เห็นลูกค้ามาถึงที่จึงรีบออกมาต้อนรับ

"สวัสดีครับคุณนาย อยากได้ตู้แบบไหนครับ พวกเรามีทั้งตู้ที่ทำสำเร็จแล้ว หรือจะสั่งทำแบบที่ชอบก็ได้นะครับ"

"ฉันขอดูแบบที่ทำเสร็จแล้วก่อนนะคะ ถ้าไม่มีแบบที่ชอบ ฉันจะสั่งทำเป็นพิเศษ"

"ได้ครับ เชิญข้างในเลย"

อันเล่อพาลูกชายเดินดูตู้ที่ทำเสร็จแล้ว ส่วนมากจะเป็นทรงสี่เหลี่ยมซึ่งเธอไม่ชอบ สุดท้ายจึงต้องสั่งทำเป็นแบบที่เธอต้องการโดยเฉพาะ

"ขอกระดาษกับดินสอได้ไหมคะ"

"ได้ ๆ นี่เลยครับ"

"ฉันอยากได้ทรงคล้ายที่ทำสำเร็จแล้วนี่แหละค่ะ แต่อยากเปลี่ยนด้านหน้าข้างบนให้ตัดเป็นทรงเฉียง เอาแบบ 2 ชั้นเหมือนที่นายช่างทำไว้เลยนะคะ ไม่ทราบว่าวันนี้จะเสร็จไหม?"

กระดาษแบบตู้ถูกส่งให้เจ้าของร้านดูรายละเอียด ก่อนที่อันเล่อจะบอกกำหนดเวลาของเธอ

"วันนี้เลยเหรอครับ แต่ผมเกรงว่าจะไม่ทัน อย่างเร็วสุดก็น่าจะเป็นพรุ่งนี้เที่ยง แบบที่คุณนายวาดมาราคาอยู่ที่ 15 หยวนนะครับ"

"ฉันให้ 30 หยวน ช่วยเร่งให้เสร็จภายในเย็นนี้ได้ไหมคะ"

พอเห็นค่าแรงที่เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว มีหรือที่นายช่างจะปฏิเสธ

"ตกลงครับ ว่าแต่เสร็จแล้วจะให้เอาไปส่งที่ไหนเหรอครับ"

"เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันจะบอกลุงชุนที่ขับสามล้อเครื่องมารับไปส่งเองค่ะ นี่เป็นค่าใช้จ่ายทั้งหมด 30 หยวน รบกวนช่วยเร่งมือให้ด้วยนะคะนายช่าง"

"ครับ ๆ ขอบคุณมากนะครับคุณนาย รับรองว่าตู้ที่คุณนายสั่งจะส่งถึงบ้านคุณนายก่อน 5 โมงเย็นแน่นอนครับ"

เมื่อเสร็จธุระที่ร้านทำตู้แล้วอันเล่อจึงพาลูกชายขึ้นจักรยานปั่นไปที่คิวรถสามล้อที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ถึงคิวของลุงชุนพอดี

"ลุงจ๊ะ สวัสดีจ้ะ"

"อ้าวแม่หนูนั่นเอง วันนี้ไปยังไงมายังไงเรอะ โอโห้มีจักรยานคันโก้ปั่นมาด้วยเหรอ"

"คุณตาสวัสดีครับ"

"สวัสดีเจ้าหนู วันนี้มาเป็นเพื่อนแม่เรอะ หล่อนะเราเนี่ย แต่งตัวดูดีเชียว"

"ฮะ ฮะ ขอบคุณที่ชมครับคุณตา"

ซูเสี้ยงใจ๋หัวเราะชอบใจยกใหญ่เมื่อได้รับคำชมจากคุณตาสามล้อ

"ฉันมาสั่งทำตู้ร้านนั้นจ้ะ จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว เค้าบอกว่าจะเสร็จก่อน 5 โมงเย็นฉันเลยอยากจะจ้างลุงเอาไปส่งให้ฉันที่ตึกข้างห้าง จำได้ใช่ไหมจ๊ะที่ลุงพาฉันไปดูวันก่อน"

"อ้อ จำได้ ๆ ว่าแต่แม่หนูซื้อที่นั่นแล้วเหรอ เก่งจริง ๆ"

"ซื้อแล้วจ้ะ แล้วก็มีอีกเรื่องนึงที่อยากให้ลุงจัดการให้"

"ว่ามาเลย"

"ฉันว่าจะขายขนมปังปิ้ง เลยอยากได้ถ่านกับเตาถ่านใหญ่ ๆ หน่อย เอาตะแกรงด้วยนะจ๊ะลุง ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าจะไปหาซื้อได้ที่ไหน"

อันเล่อทำท่าทางบอกขนาดเตาที่เธอต้องการ เพื่อให้ลุงชุนเป็นธุระจัดหาให้เพราะของเหล่านี้ไม่มีในมิติของเธอ

"ของพวกนั้นจะมีร้านขายอยู่รอบข้างตลาดสด เดี๋ยวลุงไปจัดการให้เอง ว่าแต่แม่หนูจะเอาถ่านกี่กระสอบ"

"เอามาสัก 5 กระสอบก่อนก็ได้จ้ะ ถ้าลุงเจอใบเตยฝากซื้อมาให้ฉันด้วยนะคะ เอามามัดใหญ่ ๆ เลย นี่เป็นเงิน 200 หยวน ถ้าได้ของครบแล้วลุงช่วยเอาไปส่งที่ร้านฉันเลยนะจ๊ะ ต่อไปนี้ถ้าลุงขับผ่านทางนั้นอย่าลืมแวะที่ร้านฉันด้วยนะ เผื่อฉันมีธุระหรือสิ่งของที่จะให้ไปซื้อให้"

"ได้ ๆ แม่หนูไม่ต้องห่วง เดี๋ยวลุงจะจัดการให้เอง"

"งั้นฉันขอตัวนะจ๊ะ"

หลังเสร็จธุระอันเล่อก็ตรงกลับร้านของเธอทันที ถึงร้านจะยังไม่เปิดขายแต่เธอก็ให้สามีเปิดประตูให้กว้างเพื่ออวดตู้กดน้ำหลากสีให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้เหลียวมอง ถือเป็นการโฆษณาไปในตัว

กลับมาที่ร้าน

"กลับมาแล้วค่า"

"กลับมาแล้วครับพ่อ จือจือพี่กลับมาแล้ว"

พอกลับมาที่ก็พบว่าพนักงานฝ่ายติดตั้งของชุมสายโทรศัพท์กำลังทำการเดินสายสัญญาณเข้าร้านอยู่ถึง 3 คน อันเล่อเห็นแบบนั้นถึงพาลูกชายเดินหลบ ๆ เพื่อให้ทุกคนทำงานได้อย่างสะดวก

"กลับมากันแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง เจอร้านทำตู้ไหม?"

"ว๊า แม่จ๋ากับพี่ใหญ่ไปข้างนอกตั้งนาน น้องคิดถึงจะแย่"

ลูกสาวตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตักพ่อรีบปีนลงแล้ววิ่งมากอดแม่ พร้อมกับวาจาฉอเลาะ

"ปากหวานนะเรา สั่งทำแล้วค่ะ เย็นนี้จะมาส่ง แต่อีกเดี๋ยวลุงชุนจะเอาถ่านกับเตามาส่งนะคะ"

"ลุงชุน?"

ขณะที่จือหยวนกำลังสงสัย ลูกชายตัวน้อยจึงไขความกระจ่างเพื่อไม่ให้พ่อต้องเป็นกังวล

"ลุงชุนคือคนขับสามล้อคับพ่อ เป็นผู้ใหญ่ใจดี พ่อไม่ต้องห่วงเพราะผมไม่ปล่อยให้ใครเข้าใกล้แม่ตามที่พ่อสั่งเอาไว้เลยคับ"

พนักงานที่กำลังติดตั้งโทรศัพท์ถึงกับอมยิ้มให้กับความขี้หวงภรรยาของลูกค้า จือหยวนที่ถูกเปิดหมดเปลือกแบบนี้ก็เสียอาการจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ลูกนะลูก

"เอ่อ..คือ..เมื่อกี้เจ้หลีหลี่เจ้าของร้านเสริมสวยข้าง ๆ เดินเข้ามาพูดคุยด้วย เจ้แกถามเรื่องราคาของที่ยังไม่ติดป้าย พี่ว่าเราควรลงมือติดป้ายได้แล้วนะ"

"อ๋อ ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันเอาปืนยิงราคาออกมาให้ ส่วนเรื่องราคาเดี๋ยวเราค่อยคุยกันอีกที เดี๋ยวฉันจะลงมือทำไส้ขนมปังแล้วเอาไปถ่ายรูปที่ร้าน พี่ช่วยเดินไปจองคิวไว้ให้ฉันหน่อยได้ไหมจ๊ะ"

"ถ่ายรูปขนมปัง!"

"ใช่ค่ะ ฉันอยากเอามาติดรอบ ๆ ร้าน ลูกค้าจะได้รู้ว่าของที่เราขายมีหน้าตาเป็นยังไง"

"อ๋อ ได้ครับเดี๋ยวพี่ไปจองให้"

"ส่วนใครจะช่วยแม่ทำไส้ขนมตามมาที่ครัวได้เล๊ย"

"ใจ๋ใจ๋ไปด้วยคับแม่ ใจ๋ใจ๋อยากช่วย"

"น้องด้วย น้องจะทำให้อร่อยที่สุดจนพุงกางไปเลย ฮะ ฮะ ฮะ"

ทุกคนต่างหันมองคนตัวเล็กสุดของบ้านที่กำลังหัวเราะร่าอย่างมีความสุข ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะไปช่วยทำไส้ขนมหรือจะไปช่วยกินกันแน่