จะผิดไหมถ้ารู้สึกดีกับอันเล่อคนนี้

หลังจากจบมื้อเที่ยงของทุกคน อันเล่อจึงเริ่มลงมือทำความสะอาดร้านใหม่ด้วยเครื่องดูดฝุ่น ตามด้วยถูพื้นทั้งชั้น 1และชั้น 2 จนสะอาดเอี่ยมอ่อง ก่อนจะนำชั้นวางและตู้แช่ของ เครื่องทำน้ำแข็ง เครื่องกดน้ำหลากสีและเครื่องทำโคล่าปั่น

"จะจัดร้านยังไงเหรออันเล่อ รออีกสักวันสองวันดีไหม รอพี่หายดีกว่านี้สักหน่อยจะได้มีแรงช่วย"

จือหยวนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ล้อเลื่อนพูดกับภรรยาเพราะอยากช่วยทุกคนให้ได้มากกว่านี้

"ไม่เป็นไรหรอกพี่ ค่อย ๆ จัดไป พรุ่งนี้ชุมสายจะมาติดตั้งโทรศัพท์ให้ ถึงตอนนั้นพี่ค่อยโทรหาผู้พันแล้วกันนะ"

"ครับ ว่าแต่ในร้านจะขายอะไรบ้านเหรอ?"

"ฉันว่าจะขายขนมกรุบกรอบกับเครื่องดื่มแบบกดค่ะ ช่วงบ่ายจะทำขนมปังปิ้งเตาถ่านที่ทาแยมหลายรสชาติ มันอร่อยมากเลยนะคะ เด็ก ๆ ชอบ ในซอยข้างร้านเรามีโรงเรียนตั้งหลายที่ ฉันว่ามันต้องขายดีมากแน่ ๆ ฝั่งนี้เป็นชั้นขนมกับตู้น้ำ ส่วนฝั่งนี้ทำเป็นโต๊ะให้ลูกค้านั่ง เอ๊ะ! หรือเราจะขายไอศกรีมด้วยดีไหมนะ"

ไม่ใช่แค่จือหยวนที่อึ้งกับความคิดของอันเล่อ แม้แต่เด็ก ๆ เองก็ยังแค่ฟังชื่ออาหารที่แม่กำลังจะขายยังน้ำลายไหล ขนมปังปิ้งเตาถ่านทาแยมเหรอ? ไอศกรีมเหรอ? มันคืออะไรกัน? มันต้องอร่อยมากแน่ ๆ

"น่าสนใจดี ไม่เคยมีใครทำร้านแบบนี้เลย"

"ขนมปังปิ้งทาแยมอร่อยมากเหรอคับแม่?"

"ไอซากรีมเป็นยังไงเหรอแม่จ๋า?"

คนเป็นแม่เห็นแววตาละห้อยของลูกน้อยทั้งสองก็อดใจอ่อนยวบไม่ได้ เห็นทีว่าเย็นนี้คงต้องมีปาร์ตี้ไอศกรีมกับขนมปังปิ้งกันหน่อยแล้ว

"เดี๋ยวจัดร้านกันก่อน เย็นนี้แม่จะลงมือทำให้ชิมดีไหม เราจะได้ตัดสินใจช่วยกันเลือกด้วยว่าจะขายรสชาติไหนบ้าง"

"หู้ววว คิก คิก จือจือจะช่วยแม่จ๋าชิมเองนะ แม่จ๋าเชื่อใจได้ ฮะ ฮะ ฮะ"

"เจ้าตัวตะกละ เห็นเรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่"

"อย่าว่าน้อง ไม่ดีนะ จุ๊ จุ๊"

อันเล่อกับสามีมองดูลูกน้อยที่กำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข บรรยากาศภายในร้านอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเด็ก ตอนนี้ประตูบานใหญ่ถูกปิดอยู่ อันเล่อจึงเริ่มเอาเครื่องทำโคล่าปั่นออกมา ตามด้วยตู้กดน้ำอัดลม ตู้กดน้ำหวานหลากสี ตู้ไอศกรีม ตู้แช่เครื่องดื่มแบบขวดและเครื่องทำน้ำร้อน

ข้างเครื่องทำน้ำร้อนอันเล่อนำชั้นวางออกมาตั้งไว้สำหรับวาง เครื่องดื่มสำเร็จรูปไม่ว่าจะเป็น ชา กาแฟ โอวัลติน น้ำขิง รวมไปถึงบะหมี่หลากรสชาติที่เป็นขวัญใจของเด็ก ๆ ทุกเพศทุกวัย

ถัดไปเป็นชั้นสำหรับวางขนมกรุบกรอบได้เพียง 4 ชั้นเท่านั้น พื้นที่ที่เหลืออันเล่อนำฉากกั้นมาปิดด้านหลังเพื่อไม่ให้ลูกค้ามองเข้าไปด้านหลังร้านได้ พร้อมกับเอาโต๊ะทำงานออกมาไว้เป็นโต๊ะคิดเงิน ส่วนพื้นที่ว่างอีกฝั่งหนึ่งเธอนำโต๊ะกลมเล็ก ๆ ออกมาตั้งเรียงกันแบบสลับฟันปลาได้ 6 โต๊ะ

อันเล่อแทบไม่ต้องจัดเรียงอะไรใหม่เพราะทุกอย่างออกมาพร้อมชั้นวางแล้ว กระทั่งหนูน้อยวิ่งมาหาแม่...

"แม่จ๋า จือจืออยากขายตุ๊กตาเจ้าหญิงด้วย"

"ได้เลยจ้ะ เดี๋ยวแม่เอาออกมาให้ งั้นแม่จะทำมุมข้างโต๊ะคิดเงินเป็นมุมขายของให้ลูกดีไหม?"

"แม่จ๋าดีที่สุด"

ดวงตาคู่โตเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นแม่เอาตุ๊กตาออกมาจากมิติ แล้วส่งตุ๊กตาเจ้าหญิงตัวโปรดของหนูน้อยให้เจ้าตัวนำมาวางไว้บนชั้นวางอย่างสวยงาม เห็นแบบนั้นเสี้ยงใจ๋ก็ไม่ยอมน้อยหน้า

"แม่คับ ใจ๋ใจ๋อยากขายหนังสือนิทานด้วย"

อันเล่อหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะนำหนังสือภาพที่เสี้ยงใจ๋ชอบมาวางไว้ข้าง ๆ ตุ๊กตาเจ้าหญิง

เธอตามใจลูก ๆ ทุกอย่าง เพราะรู้ดีว่าความสุขของลูก ๆ คือความสุขของเธอเอง การได้เห็นลูกมีความสุขกับการช่วยกันจัดร้านขนม ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจ เธอทำทุกอย่างเพื่อเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปให้กับลูกทั้งสอง

"เห็นแบบนี้มันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ เธออย่าไปทำนอกบ้านเด็ดขาดเลยนะอันเล่อ ห้ามบอกใครด้วยนอกจากพี่กับลูก"

จือหยวนนั่งดูเงียบ ๆ มาพักใหญ่แล้ว ถึงจะรู้มาก่อนว่าอันเล่อมีสิ่งที่เหนือธรรมชาติอยู่ในครอบครอง แต่การได้มาเห็นเธอนำสิ่งของออกมาง่ายเพียงดีดนิ้วก็ยังเป็นสิ่งที่น่าทึ่งเกินไปสำหรับเขา

"ฉันรู้แล้วจ้ะ ว่าแต่พี่พอจะรู้ไหมว่าแถวนี้ร้านไหนเค้ารับทำตู้กระจกบ้าง ฉันอยากเอามาใส่ไส้ขนมปังแล้วตั้งโชว์หน้าร้าน"

"ว่าแต่ตอนนี้พวกเราอยู่แถวห้างใช่ไหม? พี่จำได้ว่าถนนเส้นที่มีโรงเรียนเยอะ ๆ จะอยู่ใกล้ห้างใหญ่กลางเมือง"

"ใช่ค่ะ ตึกเราเป็นห้องแรกที่อยู่ติดห้างเลย ฉันตั้งใจจะเปิดร้านถึง 2 ทุ่มเลยนะ เพราะที่นี่มีคนมารอดูหนังรอบดึกด้วย"

"ได้สิ พี่จะเฝ้าให้เอง ส่วนร้านทำตู้กระจกเธอต้องไปสั่งแถวคิวรถสองแถวทางเข้าเมือง ตรงนั้นมีช่างฝีมือดีอยู่ 2 เจ้า"

"อ๋อ ตรงนั้นนั่นเอง งั้นเราไปแต่งครัวด้านหลังกันดีกว่าไหมเด็ก ๆ เสร็จแล้วจะได้ขึ้นไปจัดห้องนอนของพวกเราด้วย"

"ดีคับ ใจ๋ใจ๋จะช่วยแม่เอง"

"จือจือก็ช่วย น้องแรงเยอะนะแม่จ๋า"

"จ้า ๆ แม่รู้แล้ว ลูกแม่เก่งที่สุด พี่จือหยวนจะไปพักในมิติก่อนไหมจ๊ะ หรือจะนั่งเล่นอยู่ตรงนี้"

"พี่อยากอยู่ตรงนี้ก่อน"

ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มบาง ๆ ในยามที่มองหน้าภรรยา จะผิดไหมถ้าเขาบอกว่ารู้สึกดีกับอันเล่อคนนี้มากกว่าอันเล่อคนก่อน ต่อให้คนอื่นมองว่าเขาเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัว แต่มันก็คือความจริง

หลังอยากสรุปได้แบบนั้นอันเล่อจึงพาลูก ๆ เข้าไปด้านหลังฉากกั้น ตรงนั้นจะเป็นบริเวณหน้าและใต้บันได เธอเอาโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ออกมาตั้งไว้พร้อมกับพัดลมอีกหนึ่งตัว ส่วนด้านหลังจะเป็นห้องครัวกับห้องน้ำ เธอเอาเครื่องครัว เตาแก๊ส ตู้เย็น ถ้วยจาน หม้อและชั้นวางออกมาเรียงรายเข้าประจำที่อย่างเป็นระเบียบ

ยังมีประตูให้เปิดลงไปด้านหลังที่เป็นลานซักล้าง บริเวณโดยรอบมีกรงเหล็กกั้นอย่างมิดชิด อันเล่อจึงเอาเครื่องซักผ้าออกมาตั้งไว้ในจุดที่มีปลั๊กไฟ พร้อมกับเตรียมผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม ไม้แขนผ้าและราวตากผ้าตั้งไว้อย่างพร้อมสรรพ

สามคนแม่ลูกช่วยกันจัดของโดยไม่ทันได้สังเกต ว่าจือหยวนพยายามลุกจากเก้าอี้ที่อยู่กลางบ้าน แล้วเดินมานั่งมองพวกเขาอยู่ที่โต๊ะกินข้าวด้านหลังฉากกั้น โดยอาศัยสิ่งของรอบข้างช่วยพยุงตัวเองมาได้อย่างปลอดภัย

เดิมทีคนที่นอนเป็นผักนานกว่า 3 เดือนกล้ามเนื้อต้องออ่นแรงและใช้เวลาฟื้นฟูค่อนข้างนาน แต่ตอนนี้เขาสามารถดีขึ้นได้ขนาดนี้ภายในเวลาเพียง 4 วันต้องยกความดีความชอบให้กับหยกห้อยคอของอันเล่อที่ทำงานได้อย่างดีและเหนือธรรมชาติ ย่นเวลาฟื้นฟูร่างกายของเขาลงได้มาก

"ข้างล่างเสร็จแล้วเหรอ?"

พออันเล่อกับลูก ๆ กลับเข้ามาในบ้านก็พบว่าจือหยวนนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ทั้งสามคนจึงหันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ

"พี่เดินได้แล้วเหรอพี่จือหยวน"

"พ่อเก่งมาก พ่อจ๋ามาหัดเดินกับน้องดีไหม เดี๋ยวน้องช่วย"

"ต้องอาศัยเกาะขอบโต๊ะมาครับ แต่มันก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ อีกไม่กี่วันคงหายเป็นปกติ ต้องขอบคุณเธอที่เอาจี้หยกมาช่วยฟื้นฟูร่างกายให้พี่ ขอบใจลูก ๆ ด้วยที่ช่วยแม่ดูแลพ่อ"

เด็กน้อยที่ทำดีแล้วได้รับคำชมย่อมต้องดีใจจนยิ้มกว้างด้วยความภูมิใจ ทางด้านอันเล่อที่ได้ยินแบบนั้นจึงถอดสร้อยหยกของเธอออกไปสวมให้จือหยวน ทันทีที่จี้หยกได้สัมผัสกับร่างกายของคนป่วย ก็มีแสงสว่างส่องออกมาทว่ามีเพียงอันเล่อกับจือหยวนเท่านั้นที่มองเห็น

"พี่เห็นเหมือนที่ฉันเห็นไหมพี่จือหยวน"

"แสงสีขาว?"

"ใช่ งั้นพี่ก็สวมไปก่อน รอให้หายดีค่อยคืนให้ฉัน"

"ขอบคุณครับ คุณภรรยา"

คำพูดของจือหยวนทำให้อันเล่อใบหน้าร้อนผ่าว เธอจึงชวนลูกน้อยขึ้นไปจัดห้องนอนบนชั้นสองต่อ และย้ำให้เขานั่งรออยู่ข้างล่างห้ามตามขึ้นไปข้างบนเด็ดขาด

"พี่รออยู่ตรงนี้ห้ามตามพวกเราขึ้นไปเด็ดขาด จัดห้องเสร็จแล้วฉันจะมารับ"

"ครับ"

พอขึ้นมาถึงห้องนอนอันเล่อจึงเร่งมือเอาเตียงนอนออกมาพร้อมกับ เครื่องปรับอากาศ เครื่องทำความร้อน ตู้เสื้อผ้า ชั้นวางของ พักลม รวมไปถึงเสื้อผ้าและของใช้จุกจิกเข้าประจำที่ไว้ทั้งหมด ก่อนจะไปจัดห้องให้ลูกน้อยทั้งสอง

"แม่มีผ้าห่มสีขาว สีฟ้า สีชมพู แล้วก็สีเหลืองครีม พวกลูกอยากได้สีไหนมาเลือกได้เลยนะ"

ห้องของเด็ก ๆ อันเล่อต้องหาของตกแต่งให้เข้ากับบรรยากาศของเด็ก ซึ่งตึกในมิติของเธอก็มีตุ๊กตาอยู่เพียง 4- 5 ตัวเท่านั้น โชคดีที่เธอซื้อชุดเครื่องนอนไว้หลายสีเพราะลูกน้องมักจะทำงานเลิกดึกแล้วนอนค้างกับเธอเลย

"จือจือเอาสีนี้ สีอะไรเหรอแม่จ๋า"

"ใจ๋ใจ๋เอาสีนี้คับ"

มือเล็ก ๆ ของน้องน้อยชี้ไปที่ผ้าห่มสีฟ้า ส่วนพี่ชายชี้ไปที่สีเหลืองครีม การที่ลูก ๆ ของเธอยังเรียกไม่ได้ว่าสีไหนเรียกว่าอะไร มันทำให้อันเล่อรู้สึกว่าต้องเร่งมือสอนลูกให้รู้ทุกอย่างเสียแต่ตอนนี้ ก่อนที่ลูก ๆ จะไปเข้าโรงเรียนกับคนอื่น หากถึงตอนนั้นลูกของเธอคงถูกเพื่อนล้อยกใหญ่ มันอาจจะทำให้ลูกรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง

"อ๋อ จือจือชอบสีฟ้าเหรอลูก จำไว้นะว่าสีนี้คือสีฟ้า ภาษาอังกฤษเรียกว่า บลู สะกดด้วยตัว บี แอล ยู อี ไหนลองพูดตามแม่ซิ"

"สีฟ้า บลู บี แอล ยู อี น้องพูดถูกไหมแม่จ๋า"

"สีฟ้า บะลู บี แอล ยู อี ใจ๋ใจ๋ก็พูดถูกใช่ไหมคับแม่"

"เก่งมาก ปรบมือให้คนเก่งหน่อย"

แปะ แปะ แปะ แปะ

อันเล่อค่อนข้างจะขำกับคำว่าบลูของลูกชายที่ออกเสียงว่าบะลู แต่เธอก็ยิ้มกว้างและชมเชยเพื่อให้ลูก ๆ มีความมั่นใจในการพูด จากนั้นเธอก็พาลูกน้อยจัดห้องไปและสอนสีต่าง ๆ ให้ลูก ๆ ท่องจำไปด้วย

ที่ขาดไม่ได้ในห้องของเด็ก ๆ ต้องมีมุมเจ้าหญิงสำหรับน้องน้อยเสี้ยงจือ และมีมุมหนังสือให้กับพี่ใหญ่เสี้ยงใจ๋ กว่าจะได้ห้องตามที่ลูก ๆ ต้องการก็กินเวลาไปจนค่ำ

มื้อเย็นวันนี้จึงมีเพียงปาร์ตี้ไอศกรีมเล็ก ๆ หลังจากกินข้าวเสร็จ หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วคืนนี้สองพี่น้องขอแยกไปนอนที่ห้องของตัวเอง หลังจากที่อ่านหนังสือกับพ่อแม่เสร็จ

ค่ำคืนนี้จึงเป็นครั้งแรกที่อันเล่อได้นอนกับจือหยวนเพียงลำพัง แต่เขาก็ไม่แตะต้องหรือทำอะไรให้เธอต้องลำบากใจ นอกจากพูดคุยกันเรื่องการสอนหนังสือให้ลูก ๆ ยังเหลือเวลาอีก 2 เดือนกว่าโรงเรียนจะเปิด ยังทัน ที่ทั้งคู่จะเร่งมือสอนสิ่งที่ลูกควรรู้ก่อนจะไปเผชิญกับโลกกว้างนอกรั้วบ้าน