บทที่ 4

"ท่านแม่ทัพหม่า!!!"

เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้หม่าเฟิงหลันที่กำลังจะขึ้นไปนั่งบนหลังอาชาหยุดชะงัก นางหันไปทางต้นเสียงพบว่าเป็นองค์ชายซิวหมิงกำลังควบอาชามากับผู้ติดตามสามคน เอาเถอะจะหลบหน้าต่อไปก็คงไม่ได้ถึงอย่างไรก็ต้องเจอเขาอยู่ดี

หม่าเฟิงหลันแสร้งฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปหาคนตรงหน้าที่กำลังลงจากอาชาวิ่งตรงมาหานางด้วยสีหน้าร้อนรน

"ข้าได้ยินว่าท่านจะไปปราบกบฏที่เมืองโจวหรือ"

"เพคะ"

"ข้าจะไปปราบกบฏกับท่านด้วย"

"ไม่ต้องหรอกแค่แมลงไม่กี่ตัวหม่อมฉันและเหล่าทหารจัดการได้เพคะ"

"ที่ท่านไม่ให้ข้าตามไปหรือว่าเพราะเรื่องเมื่อคืน"

"ไม่ใช่เพคะ หม่อมฉันเพียงกลัวว่าองค์ชายจะได้รับอันตราย"

"แต่ข้ามีผู้ติดตามและสามารถปกป้องตัวเองได้ ข้าสามารถช่วยเหลือท่านได้"

หม่าเฟิงหลันมองสำรวจคนตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา นางเคยได้ยินมาว่าองค์ชายสองมีความสามารถด้านการทหารเป็นอย่างมาก แต่เขายังไม่เคยร่วมสนามรบสักครั้งการพาไปด้วยคงไม่ใช่เรื่องที่ดี

"ไม่ได้เพคะ"

"ในสายตาแม่ทัพหม่า ข้ายังอ่อนแออยู่สินะ"

"คือว่า....ไม่ใช่เพคะเพียงแต่ว่า.."

"เข้าใจแล้ว แม่ทัพหม่าเรื่องเมื่อคืนหวังว่าท่านจะยังไม่ลืม"

ซิวหมิงเอ่ยออกมาเสียงเศร้าแม้รู้สึกเจ็บใจที่เขาในตอนนี้เป็นเพียงองค์ชายที่ไร้อำนาจในสายตาคนรัก เห็นทีหลังจากวันนี้คงต้องเริ่มสร้างอำนาจเพื่อให้นางวางใจ ตอนนี้คงทำได้แค่ย้ำเตือนให้นางไม่ลืมเรื่องในคืนนั้นเพื่อรับผิดชอบข้า

"คือว่า...เมื่อคืนเป็นเพราะหม่อนฉันดื่มสุราจนเมามายทำการล่วงเกินองค์ชายเรื่องเมื่อคืนเป็นข้าผิดเอง องค์ชายท่านช่วยลืมมันไปได้หรือไม่เพคะ"

"........"

"หรือหากอยากลงโทษ หลังจากหม่อมฉันกลับมาจะไปขอรับโทษกับองค์รัชทายาทด้วยตัวเองเพคะ"

"ไม่ ข้าไม่ต้องการลืมมันและไม่ต้องการให้ท่านรับโทษใดใด"

ซิวหมิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังเขามองหม่าเฟิงหลันเหมือนต้องการสื่อความรู้สึกที่มีของตัวเขาเองออกไป หม่าเฟิงหลันมองคนตรงหน้าด้วยสายตาสับสนและกังวล แม้ในใจจะรู้สึกสับสนและอยากถามออกไปว่าเขาต้องการอะไรจากนางกันแน่แต่ในตอนนี้นางรู้ดีไม่ใช่เวลาจะมาเสียเวลาเช่นนี้

"หม่อมฉันต้องไปแล้วเพคะ เป็นเช่นนี้ดีหรือไม่หากหม่อมฉันกลับมาพวกเราค่อยมาคุยเรื่องนี้"

"ได้ ข้าจะรอท่านกลับมา"

"เพคะ ได้ยินว่าที่เมืองโจวมีของอร่อยมากมายไว้ระหว่างกลับมาข้าจะซื้อขนมอร่อยมาฝากองค์ชาย"

พูดจบหม่าเฟิงหลันก็เดินออกไป ซิวหมิงเพียงมองแผ่นหลังของหม่าเฟิงหลันที่เดินจากไปเมื่อเห็นว่านางลับสายตาไปไกลแล้วใบหน้าเศร้าก็ค่อย ๆ เลือนหายไปทันทีซิวหมิงยกยิ้มร้ายออกมา ดวงตาที่เคยเศร้าหมองตอนนี้เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

"ให้ข้าลืมมันไปหรือไม่มีทาง ข้ารอท่านรักมาตลอดห้าปีเก็บความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้เหมือนคนโง่ จะให้ข้าลืมและทิ้งโอกาสดีที่จะได้ครอบครองท่านไปได้เช่นไรมิสู้ตอนนี้ตัดชุดแต่งงานนับสินสอดรอท่านกลับมาคงจะมีประโยชน์กว่า"

เมืองโจว

หนึ่งเดือนต่อมา

บึ่ม!!!

"ท่านแม่ทัพ!!!!"

เสียงระเบิดดังก้องไปทั่วตามด้วยเสียงของรองแม่ทัพเผิงที่ตะโกนเรียกชื่อแม่ทัพของตัวเองด้วยความร้อนรน เรือทั้งลำที่ถูกแรงระเบิดได้เกิดไฟไหม้ไปทั่วลำ

"ท่านแม่ทัพ!!!! อย่าเป็นอะไรนะขอรับข้ากำลังไปช่วยท่าน!!!"

รองแม่ทัพเผิงที่อยู่บนฝั่งพึมพำเหมือนคนบ้า เขาวิ่งลงไปในน้ำหมายจะว่ายเข้าไปช่วยแม่ทัพหม่าที่อยู่บนเรือที่ถูกเพลิงไหม้ เหล่าทหารที่เห็นก็รีบห้ามเขาไว้ทันที

"ท่านแม่ทัพยังอยู่บนเรือ ปล่อยข้า!!!"

รองแม่ทัพเผิงตะโกนออกมาสุดเสียง เขามองเปลวไฟที่ลุกโชนยิ่งทำให้เขาพยายามดิ้นมากขึ้น หากเข้าไปตอนนี้ไม่แน่ว่าอาจจะช่วยนางได้ ข้าต้องเข้าไป!!

อีกด้านหม่าเฟิงหลันนั่งหายใจรวยรินมองเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ทั่วลำเรือ พลางมองไปที่ร่างไร้วิญญาณของชายหนุ่มที่เป็นอดีตแม่ทัพของแคว้นฉู่ ศัตรูในสนามรบของนางที่ตอนนี้ได้ตายไปเพราะคมกระบี่ของนาง เฟิงหลันก้มลงมองบาดแผลที่แขนของตัวเองที่มีเลือดสีดำไหลออกมา

"กระบี่เคลือบพิษ หึ เล่นสกปกจนถึงที่สุดเลยสินะ"

เป็นเพราะนางไม่ระวังเองนางไม่คิดว่าทันทีที่แม่ทัพตาย ทหารที่อยู่ข้างกายเขาจะยอมใช้ชีวิตแลกเพื่อแก้แค้นนาง พวกมันยอมมัดระเบิดไว้กับตัวระเบิดตัวเองให้ตายไปพร้อมกับนาง แรงระเบิดทำให้หม่าเฟิงหลันบาดเจ็บสาหัสบวกกับที่นางโดนพิษทำให้นางตอนนี้แทบไร้เรี่ยวแรง

"ใครจะคิดว่าข้าที่รบอยู่ชายแดนมาตลอดหลายปี จะมีจุดจบที่น่าละอายเช่นนี้"

หม่าเฟิงหลันหัวเราะสมเพชตัวเองนางเงยหน้าขึ้นหัวเราะออกมาเบา ๆ แม้จะความเจ็บที่อยู่ด้านในมีมากแต่นางไม่แม้จะร้องออกมา เลือดสีแดงไหลออกมาจากดวงตาหม่าเฟิงหลันที่เห็นเช่นนั้นก็เช็ดอย่างลวก ๆ นางหลับตาลงข่มความเจ็บเอาไว้

"หึ จุดจบน่าละอายเช่นนี้ข้าหม่าเฟิงหลันไม่มีวันยินยอม"

คิดได้เช่นนั้นหม่าเฟิงหลันจึงตัดสินใจยันร่างกายให้ลุกขึ้นยืนเพราะรู้ดีว่าทางรอดเดียวของนางมีเพียงกระโดดน้ำเท่านั้นหากนางโชคดีไม่แน่ว่าอาจจะว่ายน้ำได้ถึงฝั่ง แต่หากโชคร้ายก็อาจจมน้ำตาย

ข้าหม่าเฟิงหลันไม่มีทางนอนรอความตาย ถึงอย่างไรก็อยากเลือกวิธีตายให้ตัวเอง…

ตู้ม!!!!

"ได้ ข้าจะรอท่านกลับมา"

เสียงพูดของซิวหมิงที่พูดกับนางดังก้องในหัว หม่าเฟิงหลันนึกถึงบุรุษวัยยี่สิบที่เอ่ยบอกว่าจะเฝ้ารอนางความรู้สึกผิดเกิดขึ้นในใจของนางทันที

‘ข้าผิดผิดต่อองค์ชายแล้ว’

หม่าเฟิงหลันพูดขอโทษซิวหมิงในใจเพราะรู้ตัวเองดีว่านางไม่อาจโชคดีฝืนร่างกายว่ายน้ำได้อีกแล้วพิษที่อยู่ในร่างกายของเฟิงหลันทำให้นางไม่อาจขยับตัวได้ทำได้เพียงไหลไปตามกระแสน้ำเท่านั้น ดวงตาของนางปิดสนิทพร้อมกับสติที่ดับวูบไป...

เวลาผ่านไปหลายชั่วยามไฟที่ไหม้เรือได้ถูกดับลง รองแม่ทัพเผิงและทหารพยายามค้นหาตัวแม่ทัพหม่าผู้ที่พวกเขาเคารพด้วยใจเต็มไปด้วยความหวังแต่เพราะศพบนเรือมีอยู่เป็นจำนวนมากอีกทั้งยังถูกเผาจนจำรูปลักษณ์เดิมไม่ได้

รองแม่ทัพเผิงและทหารบางคนยังมีความหวังปลอบใจตัวเองว่าศพตรงหน้าไม่มีทางเป็นแม่ทัพหม่า ไม่แน่ว่าตอนนี้แม่ทัพหม่าจะยังมีชีวิตอยู่

ส่วนทหารบางคนกลับคิดว่าแม่ทัพหญิงหม่าเฟิงหลันแห่งแคว้นเหยี่ยชิงได้จากโลกนี้ไปแล้ว..

อีกด้านกลางแม่น้ำที่ไกลจากเรือที่ระเบิดหม่าเฟิงหลันที่หมดสติลอยมาตามกระแสน้ำถูกสองสามีภรรยาที่อยู่บนเรือช่วยเหลือไว้ พวกเขาเชี่ยวชาญด้านยาพิษในร่างกายของหม่าเฟิงหลันจึงถูกถอนออกไปได้อย่างรวดเร็ว

สองสามีภรรยาหลังจากรักษาหม่าเฟิงหลันจนปลอดภัยแล้วก็ออกมาด้านนอกเพื่อปรึกษาบางอย่าง ผู้เป็นสามีถอนหายใจออกมาในเจ็บเต็มไปด้วยความกังวล

"เป็นนางไม่เสี่ยงไปหรือดูจากชุดเกราะที่นางสวมอาจจะมียศใหญ่โต"

"เมื่อครู่ข้าตรวจชีพจรนางแล้วพบว่านางมีร่างกายที่เหมาะสมตามที่เราต้องการ"

"แต่ข้าว่านางอาจนำพาเรื่องมาให้เราก็ได้"

"อย่าห่วงเลยเมื่อครู่ข้าผสมพิษลงไปในน้ำให้นางดื่มแล้ว หลังจากนางฟื้นขึ้นมาก็ทำตามแผนการของเราเช่นที่ผ่านมาก็พอเจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือหากผิดคำผู้กับฮูหยินเวินจะเป็นเช่นไร"

"นางเจ้าคิดแผนอย่างรอบคอบแล้วเช่นนั้นก็ทำตามแผนที่วางไว้เถอะ"