มีใบหย่าก็หาผัวใหม่ได้

ตอนนี้จ้าวเหลียนเฟยยอมรับชะตากรรมแล้วว่าเธอทะลุมิติมาเป็นสตรีที่แต่งงานแล้วแถมสามีก็มีลูกติดสองคน ร่างเดิมร้ายกาจมากนักแถมไอ้สามีตัวดีนี่ก็รังเกียจร่างนี้ที่สุดเพราะความร้ายกาจของยายนี่แหละ เฮ้อ จากนั้นก็ตอบกลับไป

"ก็คนมันไม่สบายจะอะไรนักหนาวะ..ห๊ะ!! แค่ให้ช่วยหยิบน้ำชามเดียวไม่ตายหรอก ไม่ได้ก็ไม่ได้สิวะ ต้องลงมือลงไม้กันด้วย เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า"

สหายของเขาที่ไปล่าสัตว์ด้วยกันกลับมา ได้ยินเข้าก็ทนไม่ได้จึงเอ่ยตักเตือนนาง

"นี่น้องสะใภ้ สามีเจ้าไปเสี่ยงตายเพื่อเลี้ยงครอบครัว เจ้าเป็นภรรยามิควรพูดจาดีๆ หรือ อีกอย่างผิงผิงยังเด็ก ตัวนางยังไม่พ้นขอบโต๊ะจะรินน้ำให้เจ้าได้อย่างไรกัน"

"เฮอะๆๆ เพ้ยๆๆ ..หาเลี้ยงครอบครัวหรือ เจ้าแหกตาดูศีรษะข้าสิไป๋เซิง วันๆ สามีตัวดีของข้ากตัญญูจนโง่งม ส่งส่วยแต่บ้านใหญ่จนลูกเมียอดเหลือแต่กระดูก เงิน3ตำลึงของเจ้ามีค่ามากกระมังเฉินมู่หยาง กตัญญูจนครอบครัวตัวเองเดือดร้อน โง่แล้วอวดฉลาดจริงๆ"

"เจ้าๆๆ ...เฮ้อ...มู่หยางข้ากลับก่อนนะ ไม่ไหวจริงๆ ภรรยาของเจ้าช่างไม่น่าคบหาเอาเสียเลย"

"กลับดีๆ เล่าไม่ส่งนร้า เฮอะ...นี่ตาเฒ่าที่จริงสหายของเจ้าคนนี้นี่นะข้าดูออกว่าเขาอยากได้เจ้าเป็นน้องเขยใจจะขาด ติดที่เจ้ายากจนเกินไปเพราะเอาเงินไปถมบ้านใหญ่จนหมด เจ้าไม่ได้ยากจนธรรมดานะ แต่ จ๊น จน เฮ้อ..อนาถาเสียเหลือเกิน"

"เจ้าถือดีอันใดไปต่อว่าสหายของข้า อีกอย่าง อาหารวันนี้ข้าบอกไว้ก่อนนะไม่มีส่วนของเจ้า หิวไปหาเอง น้ำท่าข้าตักมาเพียงของข้ากับลูกข้าเท่านั้น"

"เฮอะ...ใครง้อเจ้ากัน ไอ้แก่อัปลักษณ์เอ๊ย"

จ้าวเหลียนเฟยไม่สนใจ นางไม่ใช่คนดีแต่แรกอยู่แล้ว ในเมื่อร่างนี้ร้ายกาจนางจะร้ายกาจยิ่งกว่า ใครไม่ยุ่งกับนางๆ ก็จะไม่ยุ่ง แต่ใครล้ำเส้นมาแม่จะตอกให้หน้ายุบเข้าไปเลยเชียว

เฮ้อ...ชาติก่อนถูกแม่เลี้ยงพยายามขายเธอให้แต่งงานกับตาแก่ ส่วนน้องสาวก็แย่งคู่หมั้นของเธอ มาชาตินี้ยังถูกแม่เลี้ยงขายอีก และที่สำคัญคือถูกน้องสาวแย่งคู่หมั้นเหมือนเดิม แตกต่างตรงที่เธอเกลียดการมีแม่เลี้ยง แต่สุดท้ายใครจะคิดว่าเธอจะเป็นฝ่ายมาเป็นแม่เลี้ยงเสียเองเล่า

โลกเดิมถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาจะฮุบกิจการคุณแม่ของเธอ เธอก็คงยังทำงานให้กับรัฐบาลอยู่ ไม่ต้องลาออกมาเพื่อหาทางมาดูแลทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลเหล่านั้นที่พ่อจอมละโมยกัยแม่เลี้ยงแสนเลวจ้องตาเป็นมันหรอก

วันๆ ต้องเล่นเกมส์กับคุณพ่อแสนโง่กับยายแม่มดนั่น ตอนนี้อยากตายอีกรอบจริงๆ ชีวิตใหม่เลวร้ายกว่ายายแม่มดกับลูกสาวนั่นเสียอีก จ้าวเหลียนเฟยตะโกนด่าทอเงยหน้าขึ้นตะโกนใส่ท้องฟ้า

"สวรรค์...ได้โปรด....ฟ้าช่วยผ่าเจ๊ที่ได้ไหมขอตายอีกรอบ เฮ้อชีวิตโคตรบัดซบ ส่งมาทั้งทีก็เจอสถานที่เฮงซวย ได้ผัวก็เฮงซวย ญาติผัวยิ่งเฮงซวยห่วยแตกเข้าไปใหญ่ โอ๊ยย"

เฉินมู่หยางเดินออกมานอกบ้านคว้าแขนเรียวเล็กที่ผอมแห้งกระชากเข้าตัวเองอย่างแรงก่อนจะบีบปลายคางของนาง แล้วเอ่ยอย่างรังเกียจปนเคียดแค้น

"คนที่ต้องกล่าวคำนั้นคือข้ามากกว่า แม่เลี้ยงเจ้าบอกดิบดีว่าเจ้าเป็นสตรีอ่อนโยน ไม่มีปัญหาเรื่องการเข้ากับเด็กๆ ได้ ข้าเสียไป3ตำลึงเพื่ออะไร เพื่อสตรีที่แต่งมาเพียงสิบวันก็แล้วสวมหมวกเขียวให้ข้าเช่นนั้นหรือ"

"อ่อยอ้าไออ้า (ปล่อยข้าไอ้บ้า) "

เฉินมู่หยางเหวี่ยงร่างบางผอมแห้งจนกระเด็น เขาเหวี่ยงแรงมากจึงทำให้นางล้มลงไปหัวเข้ากระแทกก้อนหินจนเลือดออก เฉินหยุนผิงร้องไห้จ้าออกมาทันทีที่เห็นบิดาตีคน เฉินโม่หวายรีบปลอบใจน้องสาว แต่เด็กน้อยกลับร้องไห้หนักขึ้น จนเฉินมู่หยางต้องเข้าไปอุ้มบุตรสาวปลอบจนนางเงียบไป

"ไสหัวไป...ข้าไม่ต้องการเจ้าแล้ว"

"ใบหย่าล่ะอยู่ที่ไหนเอามาสิ....ไล่เฉยๆ แบบนี้ข้าไม่ไป"

"อยากได้ใบหย่าเพียงนั้นเชียว"

"แน่นอน..มีใบหย่าก็หาผัวใหม่ได้ จะได้ไม่มีใครมาบอกทีหลังว่าข้ามีชู้อีก"