ไม่หย่าก็ไม่หย่าสิคิดว่าง้อหรือ

เฉินมู่หยางกำมือแน่น สตรีสารเลวคนนี้อยากไปจากเขาก็ไปเขาจะไม่รั้ง แต่นางกลับมาตั้งแง่ เช่นนั้นอย่าหวังเลย

"ค่าแรงทำงานปกติจ่ายที่20อีแปะต่อเดือน ข้าแต่งเจ้ามาด้วยเงิน13ตำลึงเจ้าก็ต้องทำงานให้ข้า เช่นนั้นก็เขียนสัญญาขายตัวแทนซะแล้วข้าจะให้ใบหย่ากับเจ้า"

"อะไรนะ!! เจ้าฝันกลางวันหรือไง ขายตัวหรือ เฮอะ...นี่ตาเฒ่าเฉินเจ้าสติดีหรือเปล่า อีกอย่างเงินสินสอดแค่3ตำลึง13ตำลึงมาจากไหนกัน"

"สินสอดของเจ้า3ตำลึง แม่เลี้ยงของเจ้าเพิ่งมาอ้อนวอนบอกว่าบิดาเจ้าป่วยหนักขอยืมข้าไปอีก10ตำลึงบอกว่าเจ้าจะเป็นคนชดใช้เองในส่วนนี้ หึ..แต่งเจ้ามายังไม่ทันได้เข้าหอเจ้าก็ทะเลาะกับบ้านใหญ่จนข้าต้องถูกแยกบ้าน เงินทองต้องสูญเสียไปเท่าไหร่ ยังมีหน้ามาปากดี"

"ตาแก่เฉิน เมื่อสักครู่เจ้าบอกว่าไม่ต้องการข้าแล้ว ได้ๆๆ .. งั้นใบหย่าข้าไม่เอาแล้วก็ได้ ข้ายินดีจะไปเองตามที่เจ้าต้องการ จบแล้วใช่ไหมต่างคนต่างไปได้แล้วนะ"

จ้าวเหลียนเฟยเดินเข้าไปเพื่อเก็บเสื้อผ้าที่เหมือนผ้าขี้ริ้วมากกว่าทันที เฉินมู่หยางวางบุตรสาวลงแล้วคว้าแขนนางเอาไว้ก่อนจะเอ่ย

"อย่าฝันกลางวัน ตอนแรกข้าให้เจ้าไปดีๆ แต่เพราะวาจาชั่วร้ายของเจ้าทำให้ข้าคิดได้ว่าเจ้าควรทำงานใช้หนี้ข้าทั้งหมด13ตำลึง ทำงานเดือนละ50อีแปะเจ้าต้องทำงานใช้หนี้ข้า4ปีกับอีก5เดือน ข้าให้เจ้าแค่สี่ปียังไม่มีเมตตาอีกหรือ"

"เจ้าตกเลขหรือไงอย่างมากก็3ปีเท่านั้น"

"ลืมบอกเจ้าไปข้าบวกดอกเบี้ยอีก2ตำลึงทั้งหมดเต้าต้องทำงานใช้หนี้ข้าสามปี เจ้ากินข้าวบ้านข้า นอนบ้านข้า หากเจ้าทำงารแบบไปกลับพกข้าวมากินเองค่าแรงเดือนละ30แต่เจ้ากินนอนที่นี่เพร่ะฉะนั้นค่าแรงเจ้าหักไปเดือนละ20อีแปะ"

"ดอกเบี้ยอะไรของเจ้าข้าแต่งมายังไม่ถึงครึ่งเดือนเลยนะไอ้แก่โรคจิตอัปลักษณ์ ตรรกะอะไรของเจ้า ขนาดบ้านขุนนางยังให้ที่หลับนอนกับอาหารสองมื้อเลย"

"พวกเขาได้เดือนละไม่ถึง30อีแปะ ตกลงเช่นนี้ทำงานใช้หนี้ข้าครบเจ้าก็ไปได้ ลงนามเถอะ"

"ข้าไม่ขายตัวโว้ยตาเฒ่า ไม่หย่าก็ไม่หย่าสิวะ นึกว่ากลัวหรือไง เหอะ"

จ้าวเหลียนเฟยโมโหจะตายแล้ว แต่มาอยู่ที่ยุคสมัยเจ้านายเป็นใหญ่ ตาแก่นี่เกลียดร่างนี้เข้าไส้อย่างน้อยก็ไม่ทำเรื่องอย่างว่ากับนางแน่ๆ

เช่นนั้นนางยอมเป็นเมียไอ้บ้านี่ดีกว่าเป็นทาสเกิดไม่พอใจเอานางไปขายต่อจะทำไง ดูแล้วไอ้นี่โรคจิตไม่น้อย เฉินมู่หยางเห็นนางคว้าเสื้อผ้าเดินออกไปนอกบ้านก็ตวาดเสียงดัง

"เจ้าจะไปไหน!! ข้าอนุญาตแล้วหรือ หึ หรือว่าจะไปหาชายชู้ของเจ้าอีกกันแน่"

จ้าวเหลียนเฟยหันกลับมาพร้อมกับเท้าเอวมองหน้าเขาจริงจัง แม่งน่าดีดสักทีจริงๆ ให้ตายเลยพับผ่าสิน่า

"นี่ตาแก่ เจ้าบอกว่าน้ำบ้านเจ้าไม่มีส่วนของข้า อาหารบ้านเจ้าข้าก็ห้ามแตะ หิวก็ไปหากินเองเช่นนั้นข้าก็กำลังจะไปหากินไง หรือเจ้าจะสละเนื้อตัวเองให้ข้าสักมื้อกัน หึ ยากจกแล้วยังวางท่า มิใช่ว่าเมียเก่าทนนิสัยหยุมหยิมปากสุนัขขอวเจ้า กับทนนิสัยเห็นแก่ตัวของญาติเจ้าไม่ไหวแล้วหนีไปหรอกหรือ ตกน้ำหายสาบสูญอะไรกัน หลอกลวงทั้งเพ เพ้ย"