บทที่ 6

“ท่านพี่ เหตุใดจึงไม่ให้ซูเจียวออกเรือนก่อนเฟยเซียนเจ้าคะ นางเลยวัยปักปิ่นมาถึงสี่ปีแล้ว”

“ก็ท่านนายอำเภอเขาพึงใจเฟยเซียนข้าจะพูดอะไรได้ล่ะ ฮูหยินรอง”

ฮูหยินรองสกุลกุ้ยชักสีหน้าไม่พอใจใส่ผู้เป็นสามี หากไม่เห็นแก่ว่าเขาเป็นเถ้าแก่ที่ร่ำรวยเธอก็คงไม่ยอมแต่งเข้ามาเป็นแน่

“เจ้าก็รู้ว่านายอำเภอเล่งกำลังรุ่งเรืองข้าไม่อยากขัดใจเขาหรอกนะ”

“ข้ารู้เจ้าค่ะ แต่ซูเจียวถึงวัยออกเรือนแล้วข้าไม่อยากให้ลูกเสียใจ”

คนที่ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินรองสกุลกุ้ยส่งเสียงกระเง้ากระงอดผู้เป็นสามีอย่างไม่เหมาะสมกับวัย แต่กระนั้น

เถ้าแก่กุ้ยที่ชอบให้ผู้หญิงทำท่าทางแบบนี้ก็ยกยิ้มอย่างชอบใจรีบยกมือมาโอบเอวคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเอาใจ

“งั้นเจ้าก็ถามซูเจียวสิว่าชอบพอกับผู้ใดหรือยัง หากยังไม่มีละก็เดี๋ยวข้าจะติดต่อแม่สื่อหม่าให้เอง”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่ ท่านพี่ใจดีที่สุดเลย”

เสียงหัวเราะต่อกระซิกของเถ้าแก่กุ้ยและฮูหยินรองสกุลกุ้ยที่รู้จักเอาใจดังลอดออกมาจากห้องนอนของเรือนฮูหยิน

รองเป็นระยะ ซึ่งบทสนทนาดังกล่าวนั้นทำเอากุ้ยซูเจียวที่ได้ยินยกยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจ

กลางดึกคืนนั้นภายในบ้านสกุลกุ้ยของเถ้าแก่กุ้ยเงียบสงัด ฝนตกหนักเทกระหน่ำลงมาไม่ลืมหูลืมตา ทุก ๆ คนนอนหลับอยู่ในเรือนของตน มีเพียงบ่าวไพร่ที่อยู่เวรยามเท่านั้นที่ยังอยู่ตามทางเดินนอกเรือน

ภายในเรือนของคุณหนูเจ็ด กุ้ยเฟยเซียนนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอุ่นในห้องนอนใหญ่ โดยที่ห้องเล็กถัดไปนั้นมีหวังฟางนอนอยู่

หลังจากที่กุ้ยเฟยเซียนกินลูกเดือยต้มน้ำตาลถ้วยนั้นไปเมื่อยามโหย่ว หญิงสาวก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลยเนื่องจากว่าเธอ

ไม่อยากอาหารเท่าใดนัก ร่างบางที่นอนหลับสนิทเริ่มกระสับกระส่าย เหงื่อกาฬผุดขึ้นมาตามกรอบหน้ามน

แม้ว่าหนังตาจะปิดสนิท แต่ริมฝีปากบางก็เม้มคลายราวกับว่ากำลังอึดอัดกับอะไรสักอย่าง ร่างของกุ้ยเฟยเซียนดิ้นทุรน

ทุรายจนผ้าห่มที่ห่มอยู่เลื่อนหลุดออกจากร่าง

ผ่านไปราวหนึ่งเค่อ ร่างสมส่วนของหญิงสาวก็นิ่งสนิท พร้อมกันนั้นลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็หลุดลอยออกจากร่างบางไปตลอดกาลโดยที่ไม่มีใครรู้เลยแม้แต่หวังฟางที่นอนอยู่ในห้องข้าง ๆ ซึ่งห่างกันเพียงผนังบางกั้นไว้เท่านั้น

ดวงจิตของกุ้ยเจียอีลอยคว้างอยู่ท่ามกลางมวลหมู่ดาวมหาศาล หญิงสาวซึ่งนอนหลับไปหลังจากนอนดมกำยานที่

ชายชราผู้นั้นให้มา ผ่านไปสักพักเธอก็รู้สติขึ้นมาว่าตัวเองนั้นกำลังดินอยู่บนเนินหญ้านุ่ม ๆ ที่ไหนสักแห่ง ที่พอเงยหน้าขึ้นไปแล้วทะเลดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด

“สวยจัง นี่ฝันดีที่สุดเลย”

ร่างผอมบางของกุ้ยเจียอีพึมพำพร้อมกับยิ้มกว้าง ถ้าได้ฝันแบบนี้ตลอดไปก็คงจะดี หญิงสาวยอบกายลงนั่งบนผืนหญ้านุ่ม ๆ เงยหน้ามองทะเลดาวอย่างเพลิดเพลินใจ

“ขอข้านั่งด้วยได้ไหม”

คำพูดแปลก ๆ เหมือนที่กุ้ยเจียอีเคยได้ยินในละครหลังข่าวดังมาจากร่างของใครบางคนที่กำลังค่อย ๆ เดินเข้ามาหากุ้ยเจียอีที่นั่งอยู่ กุ้ยเฟยเซียนในชุดฮั่นฝูสีขาวทำเอาคนที่นั่งอยู่ก่อนเบิกตามองอย่างตกตะลึง

“เอ่อ”

คนที่มาจากปี 2023 มองคนที่ยอบกายลงนั่งข้าง ๆ อย่างแปลกใจ หรือว่านี่เธอกำลังโดนผีหลอกกันนะ ขณะที่กำลังตะลึงกับความงามของคนที่ตัวเองคิดว่าเป็นวิญญาณจากยุคโบราณอยู่นั้น ร่างของกุ้ยเฟยเซียนก็เอื้อมมือมาจับกับมือของกุ้ยเจียอีโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

“มองตาข้า”

กุ้ยเจียอีทำตามที่อีกคนบอกทันที แม้แต่ตัวเธอเองก็อดแปลกใจไม่ได้ หญิงสาวสองคนที่มาจากต่างภพนั่งจับมือสบตากันอยู่อย่างนั้น ความทรงจำของกุ้ยเฟยเซียนไหลบ่าเข้าดวงจิตของกุ้ยเจียอีจนหมดสิ้น

“หมดเวลาของข้าแล้ว นับจากนี้เจ้าคือกุ้ยเฟยเซียนข้าขอมอบร่างและความทรงจำทั้งหมดให้เจ้าลาก่อน”