บทที่ 4

ทันทีที่ร่างบางของกุ้ยเจียอีปิดประตูห้อง สายฝนก็เทกระหน่ำลงมา จนเมื่อมองออกไปจากหน้าต่างภาพตึกสูงมากมายก็กลายเป็นเพียงม่านขาว

หญิงสาวร่างผอมบางเลือกทำอาหารเย็นมื้อง่าย ๆ กินเพื่อที่จะได้กินวิตามินที่หมอให้มา ก่อนจะอาบน้ำเตรียมเข้านอน เมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนก็ฉุกคิดได้ว่าตัวเองได้กำยานมาจากชายชราเมื่อตอนเย็น

เท้าขาว ๆ ของกุ้ยเจียอีจึงเดินออกจากห้องนอนไปที่กระเป๋าผ้าเมื่อตอนเย็นที่เธอแขวนไว้ที่ผนังห้องนั่งเล่น มือบางควานหากำยานเล็ก ๆ ทั้งสองอันออกมาจากกระเป๋า

เธอหยิบมันขึ้นมาดม ๆ ดูก็พบว่ากำยานทั้งสองมีกลิ่นที่หอมล้ำลึกอย่างประหลาด เมื่อสูดกลิ่นเข้าไปแล้วรู้สึกราวกับว่าร่างกายที่เคยเครียดเกร็งรู้สึกผ่อนคลายลงอย่างมาก

เจ้าของร่างบางจึงไปหาถ้วยกาแฟเล็ก ๆ มาใส่มันเพราะว่าที่ห้องของเธอนั้นไม่มีโถกำยาน มือบางวางถ้วยกาแฟที่ใส่กำยานอันเล็กหนึ่งอันไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะใช้ไม้ขีดไฟจุดมัน เมื่อจุดได้สักพักกลิ่นหอมลึกล้ำก็ฟุ้งไปทั่วห้อง

กุ้ยเจียอีสูดลมหายใจเข้าลึกรู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างบางล้มตัวลงนอนบนที่นอนด้วยความรู้สึกราวกับว่ามันนุ่มกว่าที่เคย เธอจัดการห่มผ้าเรียบร้อยแล้วนอนหลับตาลงก่อนจะผล็อยหลับลงไปอย่างรวดเร็ว

เมืองฉางอัน สมัยจีนโบราณ

“ท่านพ่อ ข้ายังไม่อยากแต่งงาน พี่ ๆ ก็ยังไม่ได้แต่งกันเลยท่านพ่อจะให้ข้าแต่งก่อนได้อย่างไรกันเจ้าคะ”

กุ้ยเฟยเซียนที่ใบหน้าซีดเผือดเถียงบิดาของตนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าสุดชีวิต หลังจากที่ได้ยินบิดาของตนพูดออกมาว่าจะให้ตนนั้นแต่งงานกับนายอำเภอเล่งตงหยุนผู้นั้น ร้อยวันพันปีเถ้าแก่กุ้ยไม่เคยสนใจลูกสาวคนที่เจ็ดอย่างเธอ จู่ ๆ ก็เรียกให้มาพบพร้อมกับบอกข่าวร้ายแบบนี้ ทำเอาหญิงสาวถึงกับไปไม่เป็น

“ไม่รู้ล่ะ เจ้าเป็นผู้หญิงไม่ช้าหรือเร็วเจ้าก็ต้องแต่งงานอยู่แล้ว ดีแค่ไหนแล้วที่ท่านนายอำเภอเล่งสนใจในตัวเจ้า อย่ามาเถียงข้านะ ข้าบอกให้ทำอะไรเจ้าก็ต้องทำ!”

เถ้าแก่กุ้ยตวาดเสียงดังใส่หน้ากุ้ยเฟยเซียนอย่างอารมณ์เสีย เมื่อลูกสาวคิดจะปฏิเสธงานแต่งงานที่กำลังจะมาถึง ชายแก่จ้องหน้าบุตรสาวอย่างกินเลือดกินเนื้อ เขามีภรรยาหลายคนลูกก็ย่อมมีมากตาม หากนายอำเภอเล่งไม่ได้เจาะจงมีหรือจะเรียกลูกสาวคนนี้มาพบ

“ข้าไม่แต่งนะท่านพ่อ ได้โปรด ฮือ ข้าไม่ได้รักเขา ฮึก ท่านพ่อ”

ร่างบางคุกเข่าร้องไห้กับพื้นเรียกร้องความเห็นใจจากผู้เป็นบิดา แต่มีหรือว่าคนโลภมากใจแคบอย่างเถ้าแก่กุ้ยจะสนใจ เขาไม่แม้แต่จะชายตามองเธอด้วยซ้ำ ซึ่งทั้งสองคนในห้องไม่รู้เลยว่าภาพเหตุการณ์เหล่านั้นล้วนอยู่ในสายตาของกุ้ยซูเจียวบุตรสาวคนแรกทั้งสิ้น

กุ้ยซูเจียวใบหน้าถมึงทึงมองลอดเข้าไปในรอยแยกเล็ก ๆ ของประตู ได้ยินทุกอย่างชัดเจน เธอเป็นลูกสาวคนแรกของ

เถ้าแก่กุ้ย เลยวัยปักปิ่นมาก็จะปีที่สี่แล้วเหตุใดจึงไม่ให้เธอออกเรือนก่อน ยิ่งคิดหญิงสาวก็ยิ่งริษยาคนที่กำลังนั่งร้องไห้อ้อนวอนไม่อยากแต่งงานอยู่ในห้องนั้น

“รักไม่รักยังไงก็ต้องแต่ง เป็นลูกผู้หญิงหน้าที่ของเจ้าก็คือแต่งงาน สินสอดจะมาส่งพรุ่งนี้แล้ว เจ้าเตรียมตัวแต่งงานได้เลย แล้วก็กลับไปที่เรือนของเจ้าซะ ไป!”

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ได้โปรด ฮือ”

เถ้าแก่กุ้ยเดินหนีออกมาจากห้องนั้นทันทีที่พูดจบ ไม่สนใจกุ้ยเฟยเซียนที่พยายามจะคว้าชายเสื้อตัวเองแม้แต่น้อย ในเมื่อนายอำเภอเล่งสนใจในตัวลูกสาวของเขาเขาก็ย่อมเต็มใจจะยกนางให้เขาอยู่แล้วเพื่อแลกกับการมีใบเบิกทางในการค้าขายในอนาคต ชายแก่คิดอย่างนั้น