บทที่ 3

ยิ่งฟังคนตรงหน้าพูด กุ้ยเจียอีก็ยิ่งไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ชายชราคนนั้นล้วงมือเข้าไปหยิบเอากำยานสีขาวอันเล็ก ๆ สองอันจากกล่องไม้ที่ฉลุลายวิจิตรสวยงามด้านข้างตัวมาส่งให้กุ้ยเจียอี หญิงสาวมองลวดลายบนกล่องไม้นั้นอย่างหลงใหล ลายไม้นั่นช่างสวยเหลือเกิน

“คืนนี้หนูลองเอาไปจุดดูนะ จุดแค่อันเดียวก็ได้ จิตใจหนูจะได้สงบ อ้อไม่ต้องจ่ายค่าดูดวงให้ฉันนะ ฉันไม่เอา”

เสียงแหบพร่าน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูกของคนตรงหน้าทำเอากุ้ยเจียอีได้สติจึงละสายตาจากกล่องไม้หันมายื่นมือไปรับเอากำยานทั้งสองอันนั้นจากชายชราโดยไม่รู้ตัว

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวฝนจะตกแล้วงั้นคุณตาเอาร่มของหนูไปนะคะ”

หญิงสาวเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มล้วงเอาร่มพับของตัวเองจากกระเป๋าผ้าที่อยู่บนตักตัวเอง แล้ววางลงที่โต๊ะตรงหน้า ก่อนจะบอกลาชายชราคนนั้นแล้วเดินออกมา

เนื่องจากว่าเขาไม่ยอมรับค่าดูดวงกุ้ยเจียอีจึงคิดเอาร่มให้เป็นการตอบแทน อีกอย่างคอนโดของเธอก็อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่

หลังจากที่แยกย้ายจากกันแล้ว ร่างผอมบางของกุ้ยเจียอีก็รีบสาวเท้าตรงกลับคอนโดของตนที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นทันที เพราะตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มและเธอก็ได้เอาร่มพับของตัวเองให้ชายชราคนนั้นไปเสียแล้ว

ร่างบางของกุ้ยเจียอีห่างออกไป จนแทบลับสายตาหากหญิงสาวหันกลับมาจะพบว่าตรงที่ตนเคยนั่งดูดวงนั้นว่างเปล่าราวกับว่าไม่เคยมีใครอยู่ตรงนั้นมาก่อน โต๊ะ เก้าอี้พับ และชายชราคนนั้นไม่มีอยู่อีกแล้ว นอกจากร่มของเธอที่วางอยู่เท่านั้น!