ภารกิจสุดท้าย...2

จางหยู๋เสวียนกลับไปนอนคิดอยู่ทั้งคืน ว่าจะทำอย่างไรกับสถานการณ์เช่นนี้ดี ที่เธอยอมปล่อยเพราะไม่อยากให้หมอจิตใจดีคนนี้ตาย เทียบกับเธอที่พรากชีวิตคนอื่นมานับไม่ถ้วน หมอฟ่านคือ

ผู้ต่อแสงไฟแห่งชีวิตที่ใกล้ดับ ไม่นานคำตอบก็มาให้เธอยืนยัน

ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดทะมัดทะแมงสีดำเกือบทั้งตัวยิ้มให้ผู้ช่วยสาวจนตาหยีโค้ง

“ผมไม่สบาย คุณหมอว่างไหมครับ”

“ไม่ค่ะ วันนี้คลินิกปิดแล้ว” จางหยู่เสวียนวางมือลงบนต้นขาตัวเอง เลิกชายกระโปรงขึ้นจนสัมผัสได้ถึงโลหะเย็นเหยียบที่แนบ

ผิวกาย

“น่าเสียดายจังครับ ขอพบสักนิดก็ไม่ได้เหรอ เป็นหมอที่ได้ชื่อว่าไม่เมินใครก็ตามที่มาขอความช่วยเหลือนี่ ใช่ไหมล่ะ หมายเลขสิบสาม!”

จางหยู่เสวียนปามีดสั้นเล่มหนึ่งใส่เขาก่อน มันทะลุกระจกหน้าร้านจนแตกไปฝั่งหนึ่งพร้อมกับลูกดอกที่เฉียดหน้าเธอ หญิงสาวยืนตั้งรับรอการโจมตีครั้งต่อไป ช่องว่างของหนีบทั้งสี่หนีบไว้ด้วยมีดสั้นคู่ใจ

“ยังใช้ของน่าเบื่อแบบนั้นอยู่อีกเหรอครับ เป็นรุ่นเก่าก็แบบนี้” อีกฝ่ายไหวไหล่ก่อนจะหยิบปืนเก็บเสียงออกมา จางหยู่เสวียนถอยหลังไปแล้วพลิกตัวไปอีกด้านของห้องทันที เธอไม่ลืมจะปิดประตูแล้วเอาเก้าอี้มาขัดกลอนไว้

“อ้าว ผู้ช่วยจาง ผมเสร็จ...”

ปุ!

กลอนประตูหลุดไปต่อหน้าต่อหมอฟ่าน เขายืนอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจางหยู่เสวียนจะหันมาคว้ามือเขาให้วิ่งออกไปด้านหลังพร้อมกัน

“เกิดอะไรขึ้นครับ!” ดีว่าการผ่าตัดผ่านไปด้วยดีและเขาส่งคนไข้กลับทางด้านหลังไปพักหนึ่งแล้ว

“พวกเราโดนไล่ล่า ไม่มีอะไรมากกว่านั้นค่ะ”

“ทะ ทำไมล่ะครับ ก็ในเมื่อคุณจะฆ่าผมอยู่แล้วนี่”

“พวกเขาถือว่าฉันเป็นคนทรยศแล้วค่ะ”

“อะไรนะครับ!?”

“ช่วยเงียบด้วยค่ะ อยากให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั้นหาตัวเจอง่ายๆ หรือไง”

หมอฟ่านหุบปากตามคำสั่งทันที จางหยู่เสวียนกระชากเหวี่ยงร่างผู้ชายที่ตัวสูงกว่าเธอได้สบายมาก หลังแย่งรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้แถวนั้นมาโดยไม่ถามความสมัครเจ้าของรถที่ยืนรออาหาร เธอก็บิดคันเร่งออกมาทันที การขับขี่ฉวัดเฉวียนเฉียดตายบนท้องถนนทำให้หัวใจหมอเทวดาวัยสามสิบกลางๆ หน้าซีด อ้อนวอนต่อพระเจ้า

เมื่อเธอสั่งให้หมอบเขาก็ทำตามทันทีอย่างว่าง่าย กระสุนปืนเฉือนใบหูเขาไปเล็กน้อย ความรู้สึกเจ็บแปลบจี๊ด ๆ ทำให้เจ้าตัวแอบนิ่วหน้า

จางหยู่เสวียนจับมอเตอร์ไซค์เอียงลาดจนหัวเข่าขนานพื้นเข้าโค้ง เสียงเครื่องยนต์และสายลมปะทะกันจนไม่ได้ยินอะไรอื่น ดวงตาใต้แว่นกันลมหรี่ลงเมื่อมีรถวิ่งสวนมาจากทางด้านหน้าแล้วจงใจเบียดเธอ หมายเลขสิบสามกัดฟันกรอด ใช้ฟันถอดสลักระเบิดทำมือแล้วโยนใส่รถคันนั้น

เธอบิดคันเร่งแรงขึ้นจนมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำสายยาวแห่งหนึ่งในมณฑล ไม่มีเวลาแม้แต่ให้โล่งอกเมื่อมอเตอร์ไซค์ดัดแปลงขับปาดหน้าเธอไปดักรอ จางหยู่เสวียนหักหลบกะทันเข้าไปในป่าอีกฝั่ง เพราะสถานการณ์คับขันทำให้เธอไม่ทันคิดว่าปิดทางหนีตัวเอง

เธอทิ้งพาหนะที่ขโมยมาแล้วกระชากหมอฟ่านให้ออกมาจากตรงนั้น เธอไม่รอให้เขาตั้งสตินานนัก เวลาแบบนี้ยืนอยู่กับที่มีแต่ตาย

“หมอฟ่าน ฉันคิดว่าอาจไม่รอด แต่ถ้ารอดไปได้ก็อย่าหาเรื่องเสี่ยงตายอีกล่ะ!” หญิงสาวตะโกนบอกแข่งกับเสียงลม ถึงคนธรรมดาจะสัมผัสไม่ได้ แต่เธอรู้ได้เลยว่ามีจิตสังหารพุ่งมาทิ่มแทงเธอจนหลังแทบพรุน

หมอเทวดาฟังที่เธอพูดได้ไม่ถนัดนัก แต่ก็พอจับใจความได้ แค่วิ่งตามผู้หญิงคนนี้ให้ทันก็หอบแล้ว เงาทั้งสองร่างวิ่งฝ่าพุ่มไม้

จนโดนกิ่งของมันถากผิวจนเป็นแผลไปหลายครั้ง แต่จางหยู่เสวียน

ก็ไม่คิดลดความเร็วฝีเท้าตอนนี้ลง

“ทำไมถึงปกป้องผมล่ะ” หมอฟ่านคิดว่าถ้าไม่ถามตอนนี้ก็คงไม่มีโอกาสถามแล้ว

“...ถ้าคุณเป็นหมอเถื่อน รีดไถค่ารักษา โกงเงินค่ายาหรืออะไรที่สารเลวกว่านั้น ฉันจะฆ่าคุณอย่างไม่ลังเล ตัวฉันที่พรากชีวิตคนอื่นมาตลอดไม่อยากทำให้คนดี ๆ ต้องตายไปมากกว่านี้ เหตุผลก็เท่านั้น”

"..."

“แต่ฉันคงฝีมือตก เป็นแค่เครื่องมือรุ่นเก่าอย่างที่ไอ้เด็กนั่นบอก” น่าเสียดายที่เธอเป็นฝ่ายถูกต้อนจนมุม หลังจากนี้แล้วแต่โชคชะตากำหนด หากเธอต้องตายก็คงไม่เป็นไร หวังว่าหมอฟ่านจะรอดไปได้เท่านั้นพอ

เธอหยุดยืนอยู่ริมฝา สิ้นสุดทางให้หนีแล้ว...

“ขอบคุณที่เป็นเป้าหมายคนสุดท้ายของฉันค่ะ โชคดีนะคะ”

เธอผลักเขาตกลงไปในแม่น้ำสายใหญ่ของเมืองโดยไม่รอ

ฟังคำยินยอมก่อนจะโดดลงไปตาม ทว่าสัมผัสเจ็บแปลบจากแผ่นหลังฝั่งซ้ายทำให้เธอต้องนิ่วหน้า คิดว่าหนีพ้นแล้วเชียว แค่เสี้ยววินาที

ก็ยังดีแท้ ๆ

พลาดท่าโดนยิงเสียได้!